ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 617

ซู่เป่าได้ฟังแล้วก็รู้สึกจุกในอก

ขมมาก... จริงๆ

เพราะเธอเกิดในยุดที่เจริญรุ่งเรืองแล้ว จึงไม่มีทางจิตนการได้เลยว่าคนในยุคนั้นใช้ชีวิตผ่านมาได้ยังไงและสืบทอดความยากลำบากจากรุ่นสู่รุ่น

ผีขี้ขลาดถอนหายใจ “มิน่าล่ะคุณถึงกินอมยิ้มแล้วรู้สึกขม ลองกินอีกอันสิ บางทีอาจจะไม่ขมแล้วก็ได้”

เขาหยิบอมยิ้มของตัวเองออกมา จากนั้นยื่นให้ผีคลั่งรัก

ดูเหมือนว่าผีคลั่งรักจะชอบกินอมยิ้ม เขาแกะห่ออมยิ้มออกแล้วกัดครึ่งหนึ่ง จากนั้นยิ้มอย่างขมขื่นทันที “ก็ยังขมอยู่”

ซู่เป่าจึงเข้าใจว่าความยากลำบากในช่วงชีวิตของเขาได้ซึมซับเข้าสู่จิตวิญญาณของเขาแล้ว

ความยากลำบากในการใช้ชีวิต ความเจ็บปวดจากการสูญเสียลูก ความยากลำบากในการตามหาภรรยาและความเจ็บปวดจากการคลั่งรัก...

“หนูจะลองช่วยคุณตามหาแล้วกัน” ซู่เป่าพูดเบาๆ “แต่ไม่รับปากว่าจะหาเจอนะคะ”

ผ่านไปตั้งแปดสิบกว่าปีแล้ว ถ้าวิญญาณของหลิงฟางไม่ดับสลายก็คงไปเกิดใหม่ตั้งนานแล้ว

ผีคลั่งรักส่ายหน้า “หาไม่เจอหรอก ฉันท่องไปทั่วดินแดนนี้แล้ว”

ไม่ว่าจะเป็นพื้นราบหรือที่ราบสูง เนินเขาหรือภูเขา ทุกเมืองทุกหมู่บ้านเขาก็หาจนทั่วแล้ว

ซู่เป่าพูดว่า “หนูจะลองดูค่ะ”

จากนั้นเธอก็หันไปมองจี้ฉางที่เหมือนเป็นอากาศ “ท่านอาจารย์คะ”

จี้ฉาง “...”

เขามีประโยชน์ในเวลาแบบนี้แหละ

จี้ฉางหยิบตำราออกมาอย่างช่ำชอง จากนั้นยื่นให้เธอ “เจ้าดูเองเถอะ”

ซู่เป่า “?”

ทำไมท่านอาจารย์ถึงไม่ช่วยเธอหาแล้วล่ะ...

ซู่เป่าถามชะตาของหลิงฟางกับผีคลั่งรักพลางเปิดดูตำราไปด้วย

ตำราที่ประกายแสงสีทองอร่ามในมือของซู่เป่า เปรียบเสมือนประตูใหญ่ที่กลืนกินห้วงเวลาอย่างไม่มีที่สิ้นสุด

ซู่เป่านั่งยองๆ ตรงหน้าประตูด้วยสีหน้าเคร่งขรึมและปลายนิ้วเปิดพลิกตำราราวกับการเกิดวัฏจักร

จี้ฉางมองดูด้วยความตกใจ

“หาเจอแล้วค่ะ”

ในขณะที่จี้ฉางกำลังตกใจอยู่ก็ได้ยินเสียงของซู่เป่าดังขึ้น

“...”

ชาแล้ว

ซู่เป่าชี้ไปที่ตำราพร้อมพูดว่า “ซุนหลิงฟาง คนหมู่บ้านต้าสือ อำเภอซิวอาน เมืองเซียวหลาน เกิดวันที่เจ็ดเดือนหกปีหนึ่งเก้าหนึ่งหก...”

ผีคลั่งรักสั่นเครือและรีบพูดว่า “ใช่ๆ”

ซู่เป่าพูดว่า “เวลาเสียชีวิตคือวันที่สามเดือนสิบเอ็ดปีหนึ่งเก้าหกเก้า สถานที่เสียชีวิตคือหมู่บ้านเซี่ยสือ...”

ผีคลั่งรักตกตะลึงราวกับถูกดูดเรี่ยวแรงจนหมด

ชื่อหมู่บ้านของพวกเขาเรียกว่าหมู่บ้านต้าสือและหมู่บ้านใกล้เคียงของหมู่บ้านต้าสือคือหมู่บ้านเซี่ยสือ

และเวลาเสียชีวิตก็คือวันที่สามเดือนสิบเอ็ดในปีเดียวกันด้วย...

นั่นก็หมายความว่าในช่วงเวลาสุดท้ายของชีวิต เขาและเธออยู่ห่างกันไม่ถึงเจ็ดกิโลเมตร

ถ้าเขาไม่ถูกความหมกหมุ่นผูกติดอยู่กับก้อนหินใหญ่ตรงทางเข้าหมู่บ้าน บางทีเขาอาจจะตามหาเธอพบก็ได้ แม้ว่าสิ่งที่พบจะเป็นวิญญาณโดดเดี่ยวก็ตาม...

ผีคลั่งรักร้องไห้อย่างเจ็บปวด

ซู่เป่าถอนหายใจแล้วพูดว่า “คุณป้าหลิงฟางถูกผู้นำวิญญาณพาตัวไปหลังจากเสียชีวิตและไม่นานก็ไปเกิดใหม่ หนูไม่รู้ว่าตอนนี้เธออยู่ที่ไหนบนโลกนี้และหนูไม่สามารถบอกคุณได้”

ตอนนี้ผีคลั่งรักอยู่ในสถานะ ‘ชาติที่แล้ว’ และหลิงฟางอยู่ ‘ชาติหน้า’

สองชีวิตไม่สามารถบรรจบกันได้ นั่นหมายความว่าผีคลั่งรักไม่สามารถไปหาหลิงฟางในชาตินี้ได้เพราะจะเป็นการฝ่าฝืนกฎ

ผีคลั่งรักเช็ดน้ำตาพลางถามว่า “เธอสบายดีไหม”

ซู่เป่ามองตำราแวบหนึ่งแล้วพูดว่า “เธอสบายดีค่ะ สุขภาพร่างกายแข็งแรง มีลูกหลานเต็มเมือง”

ผีคลั่งรักนิ่งเงียบอยู่นาน

ซู่เป่าพูดว่า “เขายอมเข้าน้ำเต้าวิญญาณไปเองค่ะ ไม่ได้จับ”

ซูเหอเวิ่นส่งเสียงโอ้แล้วพูดว่า “นี่เป็น... ผีที่ประหยัดแรงที่สุดในประวัติศาสตร์เลยสินะ”

ซู่เป่าพยักหน้า

การเผาที่โรงประกอบพิธีฌาปนกิจศพต้องมีขั้นตอนเล็กน้อย เช่น ความสัมพันธ์ของตระกูลซูและชายชรา ฝังชายชราที่ไหน การแบ่งมรดกในนามของเขา รวมทั้งเรื่องมรณกรรมอื่นๆ ตอนลงทะเบียนจะต้องอธิบายเรื่องเล่านี้ให้ชัดเจนและต้องขอใบมรณะบัตร

ซู่เป่าหมอบที่หน้าต่างรถหลังจากทานข้าวเสร็จและมองไปทางห้องเผาศพอย่างเงียบๆ

ทั้งญาติและผีพลุกพล่านไปมา

บางคนรำลาอย่างโศกเศร้า บางคนสีหน้าไร้ความรู้สึกและเหลือเพียงความชินชาตามหน้าที่

บางคนอาลัยอาวรณ์คนรัก บางคนมีความหวังอันว่างเปล่าในวัยชราราวกับไม่มีใครในโลกนี้หลีกหนีจากคำว่า ‘รัก’ ได้

“คุณยายคะ ชอบคืออะไรคะ” ซู่เป่าถาม

นายหญิงซูตอบ “ก็เหมือนกับที่ยายชอบซู่เป่าไงจ้ะ และซู่เป่าก็ชอบทุกคนไง”

ซู่เป่าส่ายหน้า “เป็นความชอบระหว่างหนุ่มสาวค่ะ ก็เหมือนกับที่คุณตาชอบคุณยาย ลุงใหญ่ชอบป้าสะใภ้ใหญ่ คุณปู่ชอบคุณย่าชุ่ยเหลียน...”

นายหญิงซูรู้สึกปวดหัวในทันที

เมื่อเด็กโตถึงวัยก็จะถามว่าหนูมาจากไหน คลอดออกมาได้ยังไง ทำไมพ่อแม่ถึงให้กำเนิดหนู...

และแน่นอนว่ายังมีคำถามอีกมาก อย่างเช่น ทำไมพ่อกับแม่ถึงคบกัน เมื่อก่อนพ่อรู้จักแม่ไหม พ่อกับแม่เป็นเพื่อนสนิทกันหรือเปล่า...

หนูคบกับผู้ชาย/ผู้หญิงคนนี้ได้ไหม เป็นพ่อแม่ของตุ๊กตาบาร์บี้ได้ไหม...

แต่นายหญิงซูนึกไม่ถึงว่าเวลาที่ซู่เป่าถามคำถามนี้จะมาเร็วขนาดนี้จึงปวดหัวในทันที

เธอคิดทบทวนอยู่ครู่หนึ่งแล้วให้คำตอบอย่างเป็นทางการมากว่า

“ชอบหมายถึงความชื่นชอบและยังหมายถึงความสุขและความดีใจ ในความเป็นจริงแล้วชอบก็คือความรู้สึกอย่างหนึ่ง รวมถึงชื่นชม ยกย่อง เลื่อมใส เคารพ ศรัทธาและนับถือก็เป็นอารมณ์หนึ่งที่จะเปลี่ยนแปลงไปตามกาลเวลาและสถานการณ์...”

ซู่เป่า “...”

มักจะรู้สึกเหมือนคุณยายกำลังหลอกฉัน