ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 618

หลังจากได้ฟังเรื่องราวของคุณปู่กับคุณย่าชุ่ยเหลียนและผีคลั่งรักกับหลิงฟาง ซู่เป่าก็มักรู้สึกจุกแน่นในใจและไม่มีความสุขเล็กน้อย

เธอกับยายเดินออกไปนอกรถแล้วลงจากรถ

ที่จริงวิวของโรงประกอบพิธีฌาปนกิจศพนั้นดีมาก... หมายถึงสวนและศาลาในมุมหนึ่ง

ดอกไม้บานสะพรั่งไม่รู้ว่าเป็นเพราะเติบโตในที่ที่แยกระหว่างความเป็นกับความตายหรือเปล่า หรือบางทีอาจจะเป็นการปลอบใจคนที่สูญเสียคนที่รักไป หรืออาจจะเป็นการอำลาดวงวิญญาณที่กำลังจะจากโลกไป

มันปลิวไสวไปตามสายลม แต่ถูกซู่เป่าจับไว้และดุเสียงเบาว่า “อย่าปลิวอีกนะ”

ดอกไม้ “?”

นายหญิงซูนั่งอยู่ในรถและมองซู่เป่าที่นั่งยองๆ ในสวนพลางพึมพำกับดอกไม้โดยไม่รบกวนเธอ

เธอถอนหายใจพร้อมพูดว่า “ชอบคืออะไร... จะต้องตอบยังไง ยากจัง”

คุณท่านซูที่อยู่ข้างๆ พูดว่า “จะยากอะไร บอกไปเลยว่าถ้าหนูโตแล้วก็จะรู้เองก็ได้แล้ว”

นายหญิงซูกรอกตามองบนใส่เขา

ซืออี้หรันเอาสองมือล้วงกระเป๋าและเดินผ่านอย่างไม่อินังขังขอบพร้อมตะโกนเรียก “ซู่เป่า”

ซู่เป่าเงยหน้าและถามอย่างสงสัยว่า “มีอะไรเหรอคะพี่อี้หรัน”

ซืออี้หรันยืนอยู่ตรงหน้าเธอและใบหน้าน้อยๆ ของเขายังคงเย็นชาและไร้อารมณ์

เขายื่นมือออกไปและแบมือออกก็เห็นขนมชิ้นหนึ่งวางอยู่บนฝ่ามือ

ซู่เป่าลุกขึ้นพลางหัวเราะฮ่าๆ “ที่แท้ก็เป็นขนม พี่อี้หรันให้ขนมหนูทุกครั้งเลย พี่เป็นพ่อค้าส่งขนมเหรอ”

ซืออี้หรันตอบอืมอย่างขอไปทีแล้วพูดว่า “ของที่บ้านน่ะ ถ้าไม่กินก็จะเสีย”

ซู่เป่าตอบโอ้คำหนึ่ง จากนั้นหยิบลูกอมจากมือเขา

ครั้งนี้ลูกอมไม่เหมือนเดิม มันไม่ใช่ลูกอมผลไม้และไม่มีห่อที่หลากสีสันและวิบวับ

มันถูกห่อด้วยกระดาษฟอยล์อย่างไม่สวย เมื่อแกะออกก็จะเห็นลูกอมลักษณะคล้ายหยดน้ำธรรมดาและมีสีขาวน้ำนม

“ช็อกโกแลตเหรอคะ” ซู่เป่าถาม

ซืออี้หรันตอบ “อืม”

ซู่เป่ากัดคำหนึ่ง มันรสชาตหอมหวานเหนียวนุ่นและดูเหมือนจะช่วยขจัดความเศร้าในใจของเธอออกไปทันที

“ขอบคุณค่ะพี่อี้หรัน” ซู่เป่าพูด

ซืออี้หรันตอบอืมคำหนึ่ง ปรากฏว่าเห็นซู่เป่าโชว์มือขึ้นแล้วกัดช็อกโกแลตชิ้นใหญ่ไม่ได้และเกือบจะทำหล่น

เธอรีบปิดปากทันที แต่ก็ยังมีน้ำลายไหลลงหนึ่งหยด

ซืออี้หรัน “...”

น้ำลายที่หยดลงพื้นมีรสชาตหวานและดึงดูดพวกมดมาอย่างรวดเร็ว

ซู่เป่านั่งยองๆ แล้วหยิบท่อนไม้เล็กๆ มาขวางทางมดไว้

“ฮ่า ไปไม่ได้” เธอยิ้มตาหรี่

ซืออี้หรันมองลงล่างและไม่เข้าใจว่าสนุกตรงไหน

ทันใดนั้นเขาก็เห็นหอยทากน้อยหนึ่งตัวไต่อยู่บนใบไม้

มดก็น่าจะกินหอยทากด้วยใช่ไหม

เธอชอบดูมดขนาดนั้น งั้นก็เอาหอยทากหนึ่งตัวให้เธอ...

ซืออี้หรันทำการตัดสินใจอย่างคาดไม่ถึง เขาจับหอยทากน้อยจากใบไม้แล้วยื่นให้ซู่เป่า “อ่ะให้”

ซู่เป่า “อะไรเหรอคะ”

เธอรับมาอย่างงุนงนและพบว่ามันคือหอยทากน้อยหนึ่งตัว

มู่กุยฝานตอบอืมคำหนึ่ง “ทำไมเหรอ”

เวินหรูอวิ๋นยิ้มเฝื่อนๆ “ท่านผู้บัญชาการมู่รับกะแทนไหมคะ ประธานซือของฉันก็อยากพักผ่อน”

มู่กุยฝาน“...”

โอ้ นึกออกแล้ว ซือเย่คนนั้นก็อยู่ภูเขาต้าเหลียง

มันเป็นไปไม่ได้ที่จะรับกะแทน

เขาเป็นเพียงคนส่งเถ้ากระดูกธรรมดา

ผ่านไปไม่นานรถก็ขับมาถึงหมู่บ้าน

รถยนต์หลายคันเป็นรถบ้าน มองดูธรรมดา แต่หรูหรา พอประตูรถเปิดออก... ชาวบ้านก็ชะโงกหน้ามองดูอย่างอดไม่ได้

“ว้าว... เซี่ยเอินหยางอยู่ในเมืองได้ดิบได้ดีแล้วเหรอนี่ ดูไม่ออกเลย ปิดมิดชะมัด”

“รวยมาก มีรถมาส่งตั้งสี่คันแหนะ”

“พวกคุณก็อย่าเปรียบเทียบสุ่มสี่สุ่มห้า ไม่เคยได้ยินเหรอว่าเขาบังเอิญเจอคนดีระหว่างทางและมีน้ำใจส่งเขากลับมา”

ญาติห่างๆ หลายคนของชายชราออกมาต้อนรับพวกเขาอย่างกระตือรือร้น ทั้งแสดงสีหน้าเศร้าใจอย่างมากและพูดว่า “ปัดโธ่... ต้องขอโทษที่รบกวนพวกคุณ เราได้ยินเรื่องทางโทรศัพท์แล้ว แต่ไม่คิดว่าจะกะทันหันแบบนี้ พวกเราไม่มีเวลาเตรียมตัวเลยด้วยซ้ำ”

“ผมเป็นหลายชายแท้ๆ ของคุณลุงครับ พูดแล้วก็ละอายใจ เพราะยุ่งกับการทำมาหาเลี้ยงชีพจนไม่ได้สนใจลุงเลย...”

“ฉันเป็นหลานสาวของคุณลุงค่ะ ปกติถ้าลุงมีเรื่องอะไรก็เป็นฉันเองที่เป็นคนช่วย ขอบคุณพวกคุณมากจริงๆ ค่ะ... ขอถามหน่อยค่ะว่าคุณลุงของฉันทิ้งคำพูดอะไรไว้บ้างไหมคะ”

ถามว่าทิ้งคำพูดอะไรไว้บ้างไหม แต่จริงๆ แล้วที่เธอต้องการถามถึงคือทิ้งมรดกหรือพินัยกรรมไว้ไหม

เมื่อได้ยินเธอถามแบบนี้ คนอื่นๆ ก็รีบฉันพูดคำเธอพูดคำทันที สุดท้ายยังแอบพูดตาต่อตาฟันต่อฟันและเปรียบเทียบว่าใครดูแลชายชรามากว่า ถ้าทิ้งมรดกไว้จะแบ่งยังไงถึงจะเหมาะสม

คนตระกูลซูนึกไม่ถึงว่าญาติห่างๆ จะแย่งชิงมรดกอันน้อยนิดของชายชรา...