ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 622

ซู่เป่ากับมู่กุยฝานมองหาร่องรอยคนเดินผ่านที่รอบ ๆ แปลงผัก

ซู่เป่าถามว่า "พ่อคะ เป็นไปได้ไหมว่าพวกลุงเขาจะวิ่งไปอีกด้านหนึ่งแล้ว? "

มู่กุยฝานส่ายหัว "ไม่น่าเป็นไปได้"

ความสามารถในการสะกดรอยของเขาไม่เคยผิดพลาด ทิศทางนี้ถูกต้องแน่นอน

เป็นไปตามคาด หลังจากนั้นไม่นานมู่กุยฝานก็พบร่องรอยของคนเดินผ่านที่อีกด้านหนึ่งของแปลงผัก

"ตรงนี้"

ซู่เป่ารีบวิ่งไป

พอเธอวิ่งสามคนที่เกาะติดตัวเธออยู่ก็วิ่งตามไปด้วย

กล้องเล็งตรงไปตรงจุดที่มู่กุยฝานชี้ไป

มู่กุยฝานตัวสูงปกติจะถ่ายไม่เห็นหน้าเขาอยู่แล้ว ไม่ก็เห็นแค่หลังเขาเท่านั้น ตอนนี้เขานั่งยอง ๆ อยู่ก็ยังถ่ายเห็นแค่หน้าด้านข้างเพียงเล็กน้อยเท่านั้น

เขากำลังชี้ไปที่จุดจุดหนึ่ง และสอนกับซู่เป่าวิเคราะห์เพิ่มเติมอยู่ "ตรงนี้มีรอยเท้าที่ลึกมาก เมื่อกี้ที่เราเดินผ่านมาไม่ได้เหยียบวัชพืชจนยุบลงไปแบบนี้ แค่หักเล็กน้อยเท่านั้น แต่ตรงนี้กลับถูกเหยียบจนยุบลงไปเลย"

"ทางนี้ หญ้าแถบนี้โดนเหยียบยุบลงไปหมดเลย"

มู่กุยฝานประหนึ่งมองเห็นชายหนุ่มหลายคนวิ่งมาถึงแปลงผักด้วยความตื่นตระหนก แต่ถูกบางสิ่งบางแขวนขึ้นไปแล้วลอยมาถึงตรงนี้

จากนั้นก็ตกลงมาจากกลางอากาศแล้วล้มลงกับพื้น

มู่กุยฝานเยาะเย้ยว่า "ไร้ประโยชน์จริง ๆ กล้าแค่นี้เหรอ? "

ต้องรู้ก่อนว่าทีมนี้เขาเป็นคนเลือกมาเองกับมือ

ก่อนหน้านี้ก็เคยทำการฝึกภาคปฏิบัติในตึกร้างที่ยังสร้างไม่เสร็จในเมืองมาก่อน

ทีมปฏิบัติการลับทีมนี้ ไม่มีคนนอกล่วงรู้ มีเพียงไม่กี่คนเท่านั้นที่รู้ว่ามีการฝึกอบรมนี้อยู่

ทีแรกก็นึกว่ามีแต่คนไม่กลัวอะไร ไม่คิดว่าจะตกใจกันได้ขนาดนี้

ซู่เป่านั่งยอง ๆ ตามมู่กุยฝานและถามว่า "พ่อค่ะ พ่อไม่ได้รีบเหรอคะ? "

มู่กุยฝานตอบว่า "ลูกไม่รีบ พ่อก็ไม่รีบ"

ซู่เป่า "? "

ไหนเลยจะรู้ว่า ถึงมู่กุยฝานปากบอกว่าต้องรีบหาพวกเขาให้เจอ แต่ที่จริงแล้วเขากลับไม่ได้รีบร้อน

เพราะถ้ามีเรื่องอะไรเกิดขึ้นกับซือเย่จริง ๆ ซู่เป่าคงนับนิ้วทำนายได้นานแล้ว

ถ้าคนใกล้ตัวกำลังตกอยู่ในอันตราย เจ้าตัวเล็ก ๆ มักจะรู้ตัวล่วงหน้าเสมอ

ตอนนี้เธอยังนิ่งอยู่แบบนี้ ต้องไม่เป็นไรแน่นอน

ซู่เป่าไม่รู้ว่าตัวเองถูกพ่อใช้เป็นสัญญาณเตือนภัยไปแล้ว เธอก็ไม่ได้ทำนายว่าลุงซือเย่จะตกอยู่ในอันตรายจริง ๆ นั่นแหละ

แต่ก็จํากัดได้แค่ว่า 'ไม่มีอันตรายถึงชีวิต'

แต่เรื่องว่าจะตกใจ หรือร้องตะโกนในใจว่ามู่กุยฝานนายนี่มัน… หรืออะไรอย่างอื่นก็ไม่รู้แล้ว

ซูเหอเวิ่นกลืนน้ำลายแล้วกลืนน้ำลายอีก "แล้วพวกเขาลอยขึ้นไปได้ไง? "

สามคนที่เกาะซู่เป่าอยู่มองหน้ากัน

ชาวเน็ตในห้องไลฟ์สดลุ้นจนหัวใจมาอยู่ที่คอหอย

ซูเหอเวิ่น: โอ้ว

ชาวเน็ตในห้องไลฟ์สด: โอ้ว

เมื่อเห็นพวกเขาเข้ามาหญิงชราก็ยิ้มยิงฟัน "พวกคุณมาจากต่างถิ่นเหรอ กินข้าวหรือยัง? มากินข้าวที่บ้านฉันก่อนสิ มีเคาหยกผักกาดดอง"

ซูเหอเวิ่น "..."

ซูเหอเหวินกับหานหานได้ยินเสียงพูดที่ดังมาจากกล้อง: "..."

ซืออี้หรัน "..."

กล้องตัวนี่… เอาจริงดิ?

แล้วก็ได้ยินซู่เป่าพูดอย่างสุภาพว่า "ไม่เป็นไรหรอกค่ะคุณยาย เราไม่ชอบกินเตาหยกผักกาดดอง เราชอบกินผัดผักกาดฮ่องเต้ ผัดผักกาดขาว ผัดผักบุ้ง"

หญิงชราก็เอาแต่จ้องซู่เป่า

ในขณะนี้ชาวเน็ตในห้องไลฟ์สดคอมเมนต์กันดุเดือด

[ให้ตายสิ เธอพูดอะไร? ฟังดูสิว่าเธอพูดอะไรอยู่?! เธอกําลังคุยกับผีเรื่องของกินอยู่!]

[ฮือ ๆ ๆ ฉันกลัว! หญิงชราคนนั้นกําลังกดอะไรอยู่ ของสีดํานั่นใช่เส้นผมหรือเปล่า?]

[ตอบเมนต์ข้างบน… เมื่อกี้ตอนที่แวบผ่านไป ฉันเห็นว่ามันเป็นหัวคน กำลังถูกกดเข้าไป】

มู่กุยฝานจ้องมองที่ปากโอ่งผักกาดดอง "คุณยายครับ คุณกําลังกดอะไรอยู่เหรอครับ? "

หญิงชราพับแขนเสื้อขึ้น พอได้ยินเสียงก็เริ่มขยับมืออีกครั้ง "กดผักกาดดองไง!"

"ลูกชายกับลูกสะใภ้ออกไปทํางานกันหมด จะกลับมาก็แต่ตอนปีใหม่ พวกเขาชอบกินผักกาดดองที่ฉันทําน่ะ"