ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 633

ก่อนที่ต้าหมิงจะออกจากบ้านนั้น เขาก็พบว่าอวี่ฉิงยังนอนอยู่

เขาบีบจมูกของเธอเบาๆ ก่อนที่จะเอ่ยออกมา “เจ้าหมูขี้เกียจ ผมไปแล้วนะ ข้าวเช้าผมทำไว้ให้แล้ว ถ้าคุณตื่นมาก็เอาไปอุ่นก็กินได้เลย”

อวี่ฉิงที่หลับตาอยู่นั้น ส่งเสียงอืมเล้วพลิกตัว จากนั้นก็นอนต่อ

ต้าหมิงลูบหัวเธอยังรักใคร่ ก่อนที่จะหยิบของแล้วจากไป

ตอนนี้เขายังไม่เคยสัมผัสถึงความรู้สึกที่ ‘ทุ่มเทแต่ไม่ได้รับผลตอบแทน’ มาก่อน ………

เมื่อกลับเข้ามาในหน่วย เขาก็เห็นว่าผู้บังคับบัญชามู่มาปฏิบัติหน้าที่อยู่กับผู้กำกับซือ……สายตาของพวกเขามองมาที่เขาแปลกๆ

มู่กุยฝานเอ่ยถาม “ต้าหมิง เมื่อคืนไม่ได้เกิดอะไรขึ้นใช่ไหม?”

ต้าหมิงงุนงง “ไม่มีอะไรนี่ครับ!”

ซือเย่เอ่ยถามขึ้นมา “กลับบ้านมีความสุขไหม”

ต้าหมิงยิ้มจนเห็นฟัน ก่อนที่จะเอ่ยออกมา “มีความสุขสิครับ แฟนผมมารับ กลับไปก็ยังทำกับข้าวให้ผมกินด้วย แต่ว่าเธอซุ่มซ่าม สุดท้ายก็เลยเป็นผมอยู่ดีที่ต้องทำ”

มู่กุยฝาน ซือเย่ “…….”

พวกเขาเห็นสิ่งที่ต้าหมิงทำไป ที่แสนจะไม่คุ้มค่า

มู่กุยฝานหยิบโทรศัพท์ออกมา ก่อนที่จะเอ่ยเสียงเย็น “นายลองดูเอาเอง”

ต้าหมิงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูอย่างสงสัย อะไรเหรอ…..ดูลับลมคมในจัง

ซือเย่เองก็ส่งโทรศัพท์ตัวเองให้เขาดูเช่นกัน “ดูให้ดี”

ต้องบอกก่อนว่า นี่เป็นครั้งแรกที่มู่กุยฝานและซือเย่เจอเรื่องแบบนี้ ตอนเช้ามาพวกเขาคิดหาหนทาง ว่าจะเรียกต้าหมิงไปคุยส่วนตัวหรือยังไงดี สุดท้ายแล้วพอทั้งสองลองคุยกัน ก็พบว่าทั้งสองได้รับข้อความจากแฟนต้าหมิงเหมือนกัน!

หัวหน้าทั้งสองคนนั้น กลุ้มใจมาก

ต้าหมิงก้มลงมองโทรศัพท์ รอยยิ้มค่อยๆ จางหาย

เขาหยิบโทรศัพท์ของมู่กุยฝานมาดู ก่อนที่จะหันไปมองของซือเย่อีกครั้ง ก่อนที่เขาจะเอ่ยถามออกมาอย่างไม่ยอมแพ้ “เป็นคนชื่อแซ่เดียวกัน? ใช้รูปโปรเหมือนกันหรือเปล่า?”

มู่กุยฝานเอ่ย “ภาพที่ฉันบันทึกไว้ มีเลขบัญชีวีแชทอยู่ นายดูให้ดี”

ต้าหมิงทรุดตัวนั่งลงบนเก้าอี้ ไม่อยากจะเชื่อ

“ไม่มีทาง…..อวี่ฉิงไม่ใช่คนแบบนี้ ปกติเวลาผมหยอกอะไรลามกกับเธอหน่อย เธอก็บอกให้ผมหยุดพูดแบบอายๆ แล้ว”

“เธอยังเป็นคนเข้าใจอะไรง่าย เอาใจใส่…..ถ้าผมกลับบ้านดึก ยังตื่นมาต้มมาม่าให้ผมเลย”

มู่กุยฝาน “……”

ซือเย่ “……”

มู่กุยฝานตบบ่าเขา “เรื่องบางเรื่อง นายแค่ลองขยับนิ้วมือหน่อยก็จะรู้แล้ว ฉันพูดไว้แค่นี้”

เรื่องความรักของลูกน้อง เขาเองก็เข้าไปยุ่งมากไม่ได้

หลังจากที่เตือนต้าหมิงแล้ว มู่กุยฝานจึงไปเข้าประชุม ซือเย่เองก็เดินออกแยกออกมาเช่นกัน ปล่อยให้ต้าหมิงนั่งอยู่อย่างสิ้นหวังและโมโหอยู่ตรงนั้น

เขาไม่เชื่อว่าอวี่ฉิงเป็นคนแบบนี้ เมื่อคืนเธอยังคุยกับเขาอยู่เลย หลังปีใหม่ปีนี้กลับไป ทั้งสองคนจะแต่งงานกัน

ขนาดว่าลูกของทั้งสองคนชื่ออะไร ยังตั้งแล้วเรียบร้อยเลย

เธอจะเป็นคนอย่างนั้นได้อย่างไร?

จะต้องผิดพลาดอะไรตรงไหนแน่นอน!

ต้าหมิงไม่เชื่อ เขากดโทรหาอวี่ฉิง

เสียงปลายสายของอวี่ฉิงนั้น ทั้งตกใจและเสียใจ อีกทั้งยังมีความโมโหรวมอยู่ด้วย “คุณไม่เชื่อฉัน? เรื่องไร้สาระแบบนี้ คุณไปเชื่อได้ยังไงกัน แล้วยังมาสงสัยฉันอีก……”

ต้าหมิงรีบเอ่ยปลอบทันที “ไม่ใช่นะ ผมแค่โทรมาเพื่อยืนยันกับคุณเฉยๆ?”

อวี่ฉิงเอ่ยออกมาอย่างผิดหวัง “ยืนยันอะไรกัน? หรือว่าคุณอยากให้ฉันเป็นคนแบบนั้น? เอาเป็นว่าฉันไม่ได้ทำ จะเชื่อไม่เชื่อก็แล้วแต่”

อดชมไม่ได้เลย ประโยคนี้ ไม่ว่าจะเป็นหญิงชั่วหรือชายเลวใช้ ได้ผลชะงัด!

【แล้วแต่ จะเชื่อไม่เชื่อก็แล้วแต่คุณ】

【หรือคุณอยากให้ฉันเป็นคนแบบนั้น】

ไม่มีการปฏิเสธเลย แต่ว่าต้าหมิงคิดถึงจุดนี้ที่ไหนกัน เขารีบเอ่ยออกมาทันที “ผมไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น……”

ติ๊ด ปลายสายถูกตัดไป

ต้าหมิงถือโทรศัพท์ค้างไว้ อย่างตะลึงงัน

ใช่แล้ว ไร้สาระจริงๆ…..เขาต้องเชื่ออวี่ฉิงสิ ไม่ต้องไปตามสืบหรอก

ไม่อย่างนั้น คือการไม่เชื่อใจกัน!

ปีศาจแบบนี้ไม่ใช่สิ่งมีชีวิตในโลกหลังความตาย…..ต่อให้มู่กุยฝานใส่สร้อยข้อมือเชือกถักดำ ก็มองอีกฝ่ายไม่ออก

กระทั่งซู่เป่าเอง ก็คงไม่ได้สังเกตเห็น…..

ซู่เป่าเอ่ยถามออกมา “พี่สาวคะ ตาเป็นอะไรเหรอคะ? ทำไมถึงมองมาที่คุณลุงหนูแล้วกระตุกไปมา?”

อวี่ฉิงหน้าแข็งทื่อ

เธอเอ่ยออกมาอย่างอึดอัด “ที่ไหนกันล่ะ….พี่ไม่ได้มองสักหน่อย คนนี้เป็นลุงหนูเหรอ!”

อวี่ฉิงย่อตัวลงหน้าซู่เป่า ดวงตาสองข้างเป็นประกาย “ว้าว หนูน่ารักจังเลย! หนูชื่ออะไร?”

ซู่เป่าถอยหลังหนี ก่อนที่จะส่ายหน้าไปมา “คุณยายบอกว่า ไม่ให้หนูเล่นกับพวกคนโง่”

เมื่อกี้พี่ต้าหมิงก็เรียกเธอว่าซู่เป่าให้ได้ยินแล้ว ทำไมพี่สาวคนนี้ยังมาถามอีกว่าเธอชื่ออะไร?

อวี่ฉิงตะลึงงันไป ก่อนที่จะยิ้มแห้งๆ ออกมา แล้วลุกขึ้นเกาะแขนของต้าหมิง จากนั้นจึงเอ่ยออกมา “เด็กคนนี้น่ารักจังเลย! พวกเราก็มีลูกผู้หญิงกันบ้างนะ”

เธอแสดงออกมาอย่างเป็นธรรมชาติ ดูไร้เดียงสา ดูไม่ออกเลยจริงๆ ว่าลับหลังจะกลายเป็นอีกคนแบบนั้น

ต้าหมิงยิ้มก่อนที่จะเกาหัวไปมา

มู่กุยฝานเอ่ย “นายมานี่”

ต้าหมิงหุบยิ้มลง แล้วเดินไปอีกด้านกับมู่กุยฝาน

มู่กุยฝานขมวดคิ้วมุ่น “เตือนนายแล้วไม่ใช่เหรอ? ยังรับได้อีก? นายเป็นบ้าอะไร?”

ต้าหมิงเอ่ยออกมาอย่างจริงจัง “ผู้บังคับบัญชามู่ ผมพิจารณาแล้ว ผมว่าผมต้องเชื่อใจอวี่ฉิง ผมเชื่อว่าเธอไม่ใช่คนแบบนั้น จะต้องมีการเข้าใจผิดอะไรแน่นอน……”

มู่กุยฝานยิ้มเย็น “งั้นนายหมายความว่า นายไม่เชื่อฉัน ภาพหน้าจอที่แคปเอาไว้ ฉันกับซือเย่กุเรื่องมาหลอกนายงั้นสิ”

ต้าหมิงพูดไม่ออก เขาไม่รู้จะพูดอะไรเพื่อปฏิเสธ

“มะ ไม่ใช่ครับ ผู้บังคับบัญชามู่ ไม่ใช่แบบนั้น….”

“อวี่ฉิงบอกว่า บัญชีของเธอโดนแฮ็ก ไม่รู้ว่าโรคจิตคนไหนใช้โทรศัพท์ของเธอไปส่งข้อความ”

มู่กุยฝานมองอีกฝ่ายอย่างผิดหวัง

“ถ้าอย่างนั้นคนที่ทำ จะมีวีแชทของฉันกับซือเย่ได้ยังไง?”

ต้าหมิงนิ่งอึ้งไป