ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 640

อวี่ฉิงคิดว่าซูอีเฉินก็คือตู๋ฉ่วงหนี่ซิน จิตใจของเธอร่าเริง

ถ้าเป็นคนรวยธรรมดา เธอวางแผนที่จะเล่นด้วยกันสักสองสามปี และในช่วงเวลานี้อีกฝ่ายก็จะรับผิดชอบค่าใช้จ่ายทั้งหมดของเธอก็พอ

แต่ซูอีเฉินไม่ใช่คนรวยธรรมดาทั่วไป!

เขาหล่อมาก รูปร่างสูงเพรียว และกล้ามหน้าอกที่หนากว้างและแข็งแกร่ง...

เธอรู้สึกหวั่นไหว หวั่นไหวจริง ๆ ไม่ใช่แค่เล่น ๆ แม้ว่าเธอจะเคยเจอเขาแค่สองครั้ง แต่เธอก็ตกหลุมรักเขาอย่างจัง

เธอจึงต้องหาวิธีที่จะทำให้ซูอีเฉินใจอ่อนลง และให้เธออยู่เคียงข้างเขาไปอีกนาน...

อวี่ฉิงทำท่าทีเห็นอกเห็นใจมากและพูดเสียงอ่อน “นี่พี่สาวใช่ไหม... คุณเป็นแฟนของพี่เคนเหรอ พี่เคนเพิ่งหลับไป คุณอยากเข้าไปหาเขาตอนนี้เลยไหม...”

เธอพูดไปและลุกลี้ลุกลนไป “เอ่อ...ฉันจะไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อน คุณซูรอฉันก่อนนะคะ”

ทันใดนั้นเธอก็ส่งเสียงร้องอ๊ะออกมาและเกือบจะสะดุด

แน่นอนว่ามันสมเหตุสมผลมากที่ผ้าเช็ดตัวจะต้องร่วงลงไป...

เหยาหลิงเยว่มือไวตาไว รีบปิดตาของซูอีเฉินอย่างรวดเร็ว

ในเวลาเดียวกันซูอีเฉินก็กระแทกประตูปิดเสียงดังปัง

ทั้งสองเข้าใจสิ่งที่จะเกิดขึ้นได้ สิ่งที่เหยาหลิงเยว่คิดคือ ดูไม่ได้! และสิ่งที่ซูอีเฉินคิดคือ อย่าทำให้ดวงตาของเธอสกปรก

เป็นผลให้ประตูถูกปิด แต่ไม่รู้ว่าเหยาหลิงเยว่มือหนักแค่ไหน เสียงปิดดังป้าบจึงทำให้ซูอีเฉินถึงกับมึนงงจนเห็นดาว

“อูย...”

เขายกมือขึ้นแล้วกดที่เปลือกตาของเขา

เหยาหลิงเยว่ผงะไปและพูดอย่างประหม่า “ไม่ได้...ตาบอดใช่ไหม”

ซูอีเฉิน “...”

เขาขมวดคิ้ว กลั้นน้ำตาไม่ให้ไหลออกมา และพูดอย่างเงียบ ๆ “คราวหน้าเบากว่านี้หน่อย”

เหยาหลิงเยว่พยักหน้า “โอเค!”

ซูอีเฉินไม่มีทางเลือกนอกจากดึงเธอมาทางห้อง 3098

ซู่เป่านอนหลับสบาย

เมื่อซูอีเฉินเข้ามาในห้อง เขาก็เห็นเจ้าตัวเล็กพาดเท้าข้างหนึ่งบนผ้าห่มและมือข้างหนึ่งจับหมอนไว้ ท้องของเธอพองขึ้น ๆ ลง ๆ ขณะที่เธอส่งเสียงหายใจเบา ๆ

มีรอยยิ้มที่สดใสในดวงตาของเขา เขาอุ้มเธอขึ้นมาอย่างอ่อนโยนและกระซิบเสียงเบา “ซู่เป่า เราจะกลับบ้านกันแล้ว”

นายหญิงบอกว่าเวลาเด็ก ๆ ไปนอกบ้านแล้วเผลอหลับไปให้พูดว่า ‘เราจะกลับบ้านแล้ว’ เมื่อถึงบ้านก็จะพูดว่า ‘เราถึงบ้านแล้ว’...

ความเชื่อของคนโบราณบอกว่าสิ่งนี้สามารถป้องกันไม่ให้วิญญาณเด็กที่เตร็ดเตร่อยู่ด้านนอกตามกลับมาด้วย

แต่ก่อนซูอีเฉินเคยเยาะเย้ย แต่ตอนนี้ซูอีเฉินกลับรู้สึกว่าตัวเองอายุมากขึ้นและเริ่มจู้จี้จุกจิกขึ้น

เหยาหลิงเยว่เดินตามไปหยิบหมอนและผ้าห่มขึ้นมา

ซูอีเฉินมองเธอด้วยสายตาที่สงสัย

เหยาหลิงเยว่พูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา “ข้างนอกหนาว ห่ม...ผ้าด้วย!”

เยี่ยม เอาหมอนและผ้าห่มของโรงแรมไปหมดเลย

กลับบ้านไปทำไมนายหญิงจะไม่รู้เรื่องนี้ นี่คือการนำหลักฐานไปด้วยชัด ๆ

ซูอีเฉินไม่รู้ว่าจะทำยังไงดี “ไม่ต้องเอาไป”

ทันใดนั้นซู่เป่าก็ต่อยซูอีเฉินที่คางด้วยหมัดเล็ก ๆ และตะโกน “เอาไปด้วย! เอาไปด้วย! นี่มันหนึ่งหมื่นของหนู!”

ซูอีเฉินร้องโอดโอยออกมา หมัดของซู่เป่านั้นทรงพลังมากกว่าการตบของเหยาหลิงเยว่มาก ทุบจนเขาแทบจะกัดลิ้น

ซู่เป่าลืมตาขึ้นด้วยดวงตาพร่ามัวแล้วพูดว่า “ลุงใหญ่เหรอ”

ผมของเจ้าตัวเล็กยุ่งเหยิง แววตาพร่ามัว และดูเหมือนจะยังไม่มีสติดี

เกิดอะไรขึ้น ลุงใหญ่มาเข้าฝันเธอเหรอ

ต้าหมิงพยักหน้า

“นายกลับเองล่ะ เราจะกลับก่อน”

มู่กุยฝานอุ้มซู่เป่าขึ้นมาและคาดเดา “ไปเถอะ อีกสักพักคุณยายหนูก็จะตื่นแล้ว”

จู่ ๆ ซู่เป่าก็หาวอ้าปากค้างไว้ครึ่งหนึ่ง และพูดอย่างประหม่า “พ่อ หนูหลับไปนานแค่ไหนแล้ว”

ก่อนนอนเธอยังจำได้ว่าต้องตื่นตอนตีห้า!

นอนตื่นสายจนได้!

มู่กุยฝานพูด “หกโมงสิบนาที ไม่ใช่ปัญหาใหญ่ รถลุงใหญ่หนูดี รับประกันว่าจะถึงบ้านในสามสิบนาที”

ซูอีเฉิน “...”

ในขณะนั้นเองโทรศัพท์ของเขาก็ดังขึ้น ซูอีเฉินไปรับโทรศัพท์ชั่วครู่ ขณะที่มู่กุยฝานอุ้มซู่เป่าออกไปก่อน

ทันทีที่ออกไป ก็เห็นอวี่ฉิงยืนอยู่บนทางเดิน มองไปรอบ ๆ

ทันทีที่ซู่เป่าเห็นเธอก็ยืดตัวตรงขึ้นทันที

“พ่อ! พ่อเห็นไหม” ซู่เป่าจ้องไปที่อวี่ฉิงและกระซิบข้างหูมู่กุยฝาน

มู่กุยฝานก็กระซิบเช่นกัน “เห็นแล้ว”

สิ่งที่เห็นคือ 'ทารกผี' ตัวน้อยที่อยู่ที่บนตัวอวี่ฉิงและไม่รู้ว่าออกมาตั้งแต่เมื่อไหร่

ไม่ใช่ทารกผีจริง ๆ แต่เป็นคนตัวเล็กที่หน้าเหมือนเธอเป๊ะ ๆ เพียงแต่ขนาดเท่ากำปั้นแค่นั้น

มันนอนหลับตาอยู่บนไหล่ของอวี่ฉิง โดยที่ยังไม่สามารถลืมตาได้

มู่กุยฝานรู้สึกประหลาดใจมาก

หืม? ฝึกหยวนอิงมาแล้วเหรอ เจ๋งอยู่นะ!