ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 643

พอกินอิ่มจนพอใจแล้ว ซู่เป่าก็เอาปีศาจน้อยออกมาและถือไว้ในมือแล้วสังเกตมันอย่างละเอียด

“นี่แกเป็นปีศาจอะไร?” ซู่เป่ายื่นมือไปจิ้มๆ

มันอ้าปากแล้วพยายามจะไปกัดมือซู่เป่า

ซู่เป่าทำเสียงเชอะ “แค่ฉันใช้มือนิ้วเดียวก็สามารถเอาชนะแกได้แล้ว!”

พูดเสร็จก็ยื่นนิ้วมือออกมาแล้วมากดมันไว้จนมันขยับไม่ได้

ปีศาจน้อยแนบอยู่ที่ฝ่ามือของซู่เป่า อยากที่จะมุดเข้าไปในผิวหนังของเธอ แต่น่าเสียดายที่พยายามมุดไปทั้งวันก็ไม่มีประโยชน์อะไร

มันก็เลยเปลี่ยนแผนแล้วเริ่มถอดเสื้อผ้าบนตัวออกมา…

ซู่เป่า “…”

เพี๊ยะ

เธอตบมันไปที่หนึ่งจนปีศาจน้อยแบนแต๊ดแต๋

ปีศาจน้อยที่แบนเหมือนขนมดิ้นรนด้วยความโมโห

จี้ฉางเอ่ย “ปีศาจตัวนี้เป็นร่างอวตารมาจากความใคร่ ความใคร่และความคิดชั่วร้ายหลอมรวมกันเป็นร่างของมนุษย์ขึ้นมา”

“ถ้ามันยังคงเติบโตต่อไปแล้วตัวใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ มันก็จะเป็นเหมือนผีที่สิงร่างเดิม”

แล้วก็จะทำให้มี ‘อวี่ฉิง’ สองร่างที่เหมือนกันเป๊ะเลย ร่างหนึ่งสามารถมองเห็นได้ ส่วนอีกร่างหนึ่งจะมองไม่เห็น

“ท่านอาจารย์ ถ้าเกิดเป็นแบบนั้นละก็ จะต้องทำยังไงคะ?”ซู่เป่าถาม

จี้ฉางตอบ “นรกว่างเปล่า เพราะปีศาจอยู่ในมนุษย์หมด——เจ้าเคยได้ยินประโยคนี้ไหม?”

ซู่เป่าพยักหน้า “อื้มๆ”

จี้ฉางเอ่ย “บางครั้งจิตใจมนุษย์ก็น่ากลัวกว่าผีเสียอีก ที่พูดหมายถึงความคิดชั่วร้าย ความคิดอาฆาต ไม่ใช่ผีทุกตัวที่จะทำร้ายคนได้ แต่ปีศาจที่เกิดขึ้นจากความคิดชั่วร้ายของมนุษย์นั้นล้วนทำร้ายคนทั้งนั้น”

“สิ่งที่อวี่ฉิงทำตอนนี้นั้นเป็นการทำร้ายต้าหมิง แต่ถ้าปล่อยให้เธอพัฒนาต่อไปเรื่อยๆ เธอก็จะค่อยๆ ไม่พอใจในสิ่งที่ตัวเองมีอยู่แล้วเกิดเป็นความใคร่ หรือบางทีอาจจะร่วมมือกับคนอื่นเพื่อมาหลอกหญิงสาวบริสุทธิ์คนอื่นๆ หรืออาจจะหลอกชายหนุ่มคนอื่นๆ ต่อไปเรื่อยๆ เพื่อหลอกเอาเงินและหลอกเพื่อล่วงละเมิดทางเพศ PUA(เกี้ยวพาราสีระดับแจ่มศิลป์) จนคนหนุ่มสาวอกหัก โดนหลอกเอาเงินไปหมด ที่ร้ายแรงก็คืออาจจะเป็นบทเรียนแก่คนรุ่นต่อไปและฆ่าเด็กบริสุทธิ์ไปได้

“

ซู่เป่าสงสัย “อวี่ฉิงนี่เป็นหนักมากเลยเหรอคะ?”

จี้ฉางพยักหน้า “เคยมีข่าวข่าวหนึ่งว่า แม่เลี้ยงเดี่ยวอยากจะรั้งแฟนไว้ ก็เลยวางยาในอาหารของลูกสาวเพื่อจะได้ทำอนาจารกับเธอได้สะดวกขึ้น”

ซู่เป่าเบิกตากว้าง ทำอนาจาร คำนี้เธอไม่เคยได้ยินมาก่อน คุณยายมักจะสอนเรื่องความปลอดภัยให้เธออยู่บ่อยครั้ง ยกตัวอย่างเช่น ถ้าเกิดว่ามีคุณลุงนิสัยไม่ดีมาลงไม้ลงมือกับตัวเองหรือทำอะไรไม่ดี จะต้องมาบอกให้ผู้ใหญ่ทราบ อะไรทำนองนั้น

“ไม่หรอกมั้ง?” ซู่เป่ายากที่จะเชื่อ

จี้ฉาง “เจ้าลองเอามือถือออกมาค้นหาดู…”

ซู่เป่า “ท่านอาจารย์ หนูไม่รู้หนังสือค่ะ!”

จี้ฉาง “ถ้าเจ้ามีใบประกาศนียบัตรจบการศึกษาอนุบาล เจ้าก็คงน่าจะใช้เสียงพูดเปลี่ยนเป็นตัวหนังสือได้ …”

ซู่เป่ากระพริบตา แบบนี้ก็ได้ด้วยเหรอ?

จี้ฉางพูดต่อ “ช่างมันเสีย นี่เป็นเพียงกรณีเฉพาะ นอกจากนี้ยังมีข่าวพ่อแม่ที่ทำร้ายลูกตัวเองอีกมากมายเช่น ในต่างประเทศมีผู้หญิงคนหนึ่งที่ถอดเสื้อผ้าทั้งหมดของลูกสาววัยสามเดือนแล้ววางเธอไว้ที่ระเบียงนอนแข็งทั้งคืน”

ในค่ำคืนที่อุณหภูมิอากาศติดลบสิบกว่าองศา เด็กที่น่าสงสารคนนั้นนอนแช่แข็งอยู่ข้างนอกทั้งคืน หลังผู้หญิงคนนี้โดนจับกุมเธอกลับพูดแค่ว่าเพราะเธอรู้สึกเบื่อ

“สิ่งเหล่านี้ล้วนเกิดมาจากจิตใจชั่วร้ายที่อยากทำร้ายคนอื่นของมนุษย์”จี้ฉางเอ่ย “พวกเราส่วนใหญ่ที่อาศัยอยู่ภายใต้แสงแดด ก็อาจไม่มีทางได้รู้เลยว่าเบื้อหลังแสงแดดนั้น มีเรื่องที่ทำให้ขนลุกมากขนาดไหน”

“ในเคสที่แม่วางยาลูกสาวนั้น หลายคนบอกว่าเป็นเพราะแม่คนนั้นเห็นแก่ตัว ไม่สนใจความรู้สึกของลูก ป่วยจิต”

“แต่ใครจะไปรู้ว่าภายในจิตใจของเธอนั้นจะซ่อนความคิดชั่วร้ายอะไรไว้ ไม่ว่าจะเป็นความใคร่ ความอาฆาต ความชั่วร้ายเหตุผลที่มนุษย์นั้นน่ากลัวกว่าผีก็เพราะว่าผียังไงก็เป็นแค่ผีอยู่วันยังค่ำ แต่มนุษย์นั้นบางทีไม่จำเป็นจะต้องเป็นมนุษย์เสมอไป”

“ลูกสาวที่โดนเธอทำร้ายล่ะ? แม่คือคนที่เธอเชื่อใจและเป็นที่พักพิงอยู่เสมอ แต่พอเกิดเหตุการณ์แบบนี้ขึ้นมาแล้วจะทำร้ายจิตใจและเป็นบาดแผลภายในใจเธอไปขนาดไหน”

ซู่เป่านั่งฟังด้วยความเข้าใจอยู่เงียบๆ

“แล้วเราจะกำจัดปีศาจนี้ยังไงดีคะ?” เธอถาม

จี้ฉางตอบ “นี่เป็นเหตุผลที่ทำไมถึงจัดการกับปีศาจยากกว่าผี เพราะว่าผีเราสามารถจับแล้วกำจัดมันได้เลยทันที แต่ปีศาจภายในจิตใจคนนั้นไม่มีทางกำจัดลงได้ นอกเสียจากว่าเธอตายแล้ว”

ซู่เป่าพยักหน้า “พวกเราจะฆ่าคนไม่ได้นะ”

จี้ฉางทำเสียงอื้ม

“อวี่ฉิงน่ะ เธอไม่ได้คิดว่าตัวเองทำอะไรผิด เธอแค่รู้สึกว่าเธอมีงานอดิเรกที่พิเศษแค่นั้นเอง แล้วคนอื่นจะมายุ่งอะไรด้วยล่ะ?”

“กรี๊ดๆๆ——” มันกรีดร้องเสียงแหลมร้องให้ซู่เป่าปล่อยมันออกไป

แต่น่าเสียดายที่ไม่ทันแล้ว

ผิงเติ่งหวังกลืนปีศาจน้อยเข้าไปในคำเดียว แล้วก็เลียริมฝีปากด้วยความพอใจ

นานมากที่ไม่ได้กินอะไร แต่แค่ปีศาจน้อยตัวเดียวก็ยังห่างไกลจากความอิ่มอยู่มาก เขายังไม่หนำใจก็เลยมองขึ้นไปข้างบนอย่างตั้งใจเพื่อดูว่าซู่เป่าจะโยนอะไรลงมาอีก…

ทันใดนั้น ผิงเติ่งหวังก็รู้ตัว

เขากำลังทำอะไรอยู่เนี่ย?!

เหมือนเขาทำตัวเป็นหมา มองตาปริบๆ รอ ‘เจ้าของ’ ให้อาหารอย่างนั้นแหละ!

“แม่งเอ้ย!”ผิงเติ่งหวังสบดด่าไปคำหนึ่ง และรู้สึกว่าเหมือนเขาโดนเหยียดหยามอยู่ลึกๆเลยล่ะ การกระทำของซู่เป่าในตอนนี้นั้นก็เหมือนกับมองเขาเป็นหมาไว้เลี้ยงไม่ใช่เหรอ?!

ผิงเติ่งหวังด่ากราดขึ้นมาอีกรอบ

ซู่เป่าไม่ได้ยินอะไร

ถ้าเกิดได้ยินละก็ คงจะพูดว่าอย่าจาบจ้วงหมานะ!

หลังกำจัดปีศาจน้อยไปแล้ว ซู่เป่าก็กดโทรศัพท์เล่นอย่างซึมๆ เพื่อเช็คดูไทม์ไลน์วีแชตของอวี่ฉิง

ยังดีที่ลุงใหญ่ได้ช่วยเธอเปลี่ยนรูปโปรไฟล์และชื่อแล้ว แต่ไม่ได้ลบของอวี่ฉิงออก

ซู่เป่ากดไปที่ไทม์ไลน์วีแชตของอวี่ฉิงด้วยความคุ้นชิน

อ่านไม่ออก

“ท่านอาจารย์ช่วยหนูอ่านหน่อยค่ะ!”

จี้ฉาง “…”

เครื่องอ่านยี่ห้อผู้พิพากษา ตรงไหนอ่านไม่ได้ให้กดตรงนั้น

ตอนนี้เขามีประโยชน์แค่นี้เองเหรอ?

จี้ฉางแหงนหน้าร้องไห้