ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 651

คนแรกที่ก้าวหน้ามาลองเป็นบล็อกเกอร์หนุ่มคนหนึ่ง

วินาทีก่อนยังสาบานอย่างขำๆ อยู่เลย วินาทีต่อมาก็ร้องอุ๊ยโอ๊ยกระโดดขึ้นมา เห็นหญิงสาวเนื้อตัวดำไหม้ สวมชุดสีขาว ผมสยายยืนอยู่หลังผู้คนด้วยความตื่นกลัว

ผู้ชายคนที่สองที่ลองก็ถูกไฟดูดจนกระโดดขึ้นมาเช่นกัน กำลังจะบอกกับคนอื่นว่าไฟรั่วจริงๆ ทว่ากลับเห็นหญิงสาวที่เนื้อตัวดำไหม้และสวมชุดสีขาวกำลังลอยอยู่เหนือศีรษะของกลุ่มคน

สีหน้าของซู่เป่าเริ่มจริงจัง

เกิดอะไรขึ้น

ต้องมีคนถูกไฟดูดก่อนผีสาวจึงจะปรากฏตัว

เธอไม่เคยเจอผีที่เธอมองไม่เห็นมาก่อน ทั้งๆ ที่ผีสาวตนนี้ก็อยู่ตรงนี้ แต่เธอกลับมองไม่เห็น

ผู้คนโดยรอบไม่เห็นอะไร หลังจากเห็นบล็อกเกอร์สองคนนั้นถูกไฟดูดจนตื่นกลัวและหนีไป บางคนก็หัวเราะเยาะ บางคนก็ตั้งใจเอะอะโวยวายขึ้นมา บางคนก็แสดงสีหน้าตื่นกลัวออกมา

ซู่เป่าเตือนไม่ให้พวกเขาลองแต่ไม่มีใครฟังเลย

ไม่นานก็มีบล็อกเกอร์อีกสองคนกรีดร้องขึ้นมาด้วยความตื่นกลัว วิ่งออกไปราวกับเห็นผี

ซู่เป่าถอนหายใจ ดูสิบอกแล้วว่าอย่าลอง ถ้าลองก็จะซี้แหง๋แก๋

ซูเหอเวิ่นหยิบกล้องขึ้นมาจากนั้นก็ค่อยๆ ถามขึ้นว่า “น้องซู่เป่า ครั้งนี้เธอจะปรากฏตัวจากตรงไหนเหรอ”

เมื่อครู่เขาถ่ายอะไรไม่ติดเลย ได้ยินเพียงซู่เป่าพูดว่าตอนที่คนแรกถูกไฟดูด ผีสาวยืนอยู่หลังกลุ่มคน ตอนที่คนที่สองถูกไฟดูด ผีสาวลอยขึ้นมาอยู่เหนือกลุ่มคน

ตอนที่คนที่สามคนที่สี่ถูกไฟดูดมองไม่เห็น...

ซูเหอเวิ่นรู้สึกเพียงว่าที่คอเย็นวูบวาบ ทั้งอยากถ่ายทั้งกลัว

ซู่เป่าส่ายหน้า “หนูเองก็ไม่รู้เหมือนกัน”

ซูเหอเวิ่นกลัว “พี่รองพี่มาแล้ว!”

น้อยครั้งที่ซูเหอเวิ่นจะเรียกซูจื่อซีว่าพี่รอง ซูเหอเวิ่นยัดกล้องเข้าไปในมือเขา

ซูจื่อซีที่ถือกล้องอยู่ “...”

ขณะที่ทุกคนต่างมองหน้ากันไปมา เต็มไปด้วยบรรยากาศของความกลัว ทั้งๆ ที่เป็นกลางวันแสกๆ ทว่าทุกคนกลับรู้สึกหนังศีรษะชาเสียอย่างนั้น

“ฉันรู้จักบล็อกเกอร์คนเมื่อกี้นั่น...ปกติสีหน้าของเขาไม่ใช่แบบนี้...”

“คงไม่ได้มีผีจริงๆ หรอกใช่ไหม...”

ทุกคนต่างสงสัยขึ้นมาในทันใด และมองไปทางซู่เป่าอย่างตระหนกและสงสัย

“ก็แค่กลุ่มคนที่ชอบทำเป็นเรื่องลี้ลับ ฉันเอง!” ในขณะนี้เองบล็อกเกอร์ที่ใบหน้าเต็มไปด้วยคุณธรรมคนหนึ่งก็ก้าวออกมา ราวกับเพิ่งถึง กล้องก็ยังไม่ได้ติดตั้ง

ไลฟ์ของเขาเต็มไปด้วยเพื่อนชาวเน็ตที่สนับสนุน

[พี่ปัวออกมาแล้ว ขอแค่พี่ปัวเป็นคนพูด ฉันเชื่อ!]

[คนอื่นอาจจะแสร้งทำ แต่พี่ปัวไม่มีทางแสร้งทำแน่นอน]

บล็อกเกอร์พี่ปัวเข้าไปด้วยความมั่นใจเป็นอย่างมาก

เขาเอือมระอากับคนพวกนี้อยู่นานแล้ว แต่ละคนแสร้งทำเป็นว่ามีสิ่งลี้ลับเพื่อสร้างกระแส ยังไม่สู้เด็กน้อยคนหนึ่ง

เด็กไม่มีทางพูดโกหก บอกว่าไฟรั่วก็ต้องมีไฟรั่วแน่ๆ โชคดีที่หลังจากพวกเขาไปลองยังได้จากไปทั้งยังร้องโหยหวน แสดงเกินจริงไปจริงๆ

ซู่เป่าเงยหน้ามองคุณลุงคนนี้ทีหนึ่ง ทำทีอยากจะพูดแต่ก็ไม่พูด “คุณลุง หนูติดคุณลุง...”

พี่ปัวยกมือขึ้นโบกไม้โบกมือ “ไม่ต้องติดค้างกันหรอก!”

ที่ถ่อมาตั้งไกลก็เพราะอยากมาตามหาความจริง

ความจริงก็แค่ไฟดูดไม่ใช่เหรอ หมาโดนไฟดูดยังไม่ตายเลย แล้วเขาต้องกลัวเหรอ

ซู่เป่า “เอ่อ ไม่ใช่ค่ะ เมื่อกี้ก็แค่ไฟรั่ว ตอนนี้สถานการณ์ต่างไปแล้ว มีจริงๆ...”

พี่ปัวพูดแทรกเธอ “ไม่ว่าจะสถานการณ์ไหน ไม่ได้ตรวจสอบก็ไม่มีสิทธิ์พูด ไม่ได้ลองด้วยตัวเองก็ไม่มีสิทธิ์พูด!”

ซู่เป่าทำได้เพียงแค่พูดว่า “โอเคค่ะ งั้นคุณลุงทำใจดีๆ ไว้นะคะ”

ซูเหอเวิ่น หานหานและซูจื่อซีมองเขาอย่างเห็นใจ

พี่ปัวถอดรองเท้า จากนั้นก็สาวเท้าก้าวเข้าไปทางประตูร้านกาแฟ

เพิ่งจะเหยียบตำแหน่งที่พวกเขาพูดถึง กระแสไฟราวกับวิ่งขึ้นมาจากฝ่าเท้าอย่างที่คิดเอาไว้จริงๆ โดนไฟดูดจนทำให้หน้าของเขาชา เขาชักเท้ากลับโดยอัตโนมัติ!

“ยืนยันแล้ว! ก็แค่ไฟดูเท่านั้น...”

เขาตกใจจนถอยหลังสองสามก้าว จากนั้นก็เหยียบไปยังที่ที่ไฟรั่วอีก คนคนหนึ่งเดินเตาะแตะมายืนทางกลุ่มซู่เป่า

เห็นเพียงแต่หญิงสาวคนหนึ่ง กำลังลอยอยู่ข้างหลังบล็อกเกอร์ที่บอกว่าตัวเองเปิดตาหยินหยางแล้ว และกำลังพูดให้ผู้คนหวาดกลัวอย่างเงียบๆ

เธอค่อยๆ ยกมือยื่นกรงเล็บดำไหม้ออกมา ที่บอกว่าเป็นกรงเล็บเพราะนิ้วถูกไฟดูดจนหงิกงอขึ้นมา ราวกับตีนไก่ที่ทอดจนเกรียม...กรงเล็บวางอยู่บนไหล่ของบล็อกเกอร์คนนั้น

ซูเหอเวิ่นกับหานหานกอดกันกลม “ฮือๆๆ...”

ซูจื่อซี “...เชี่ย!”

ซู่เป่าเล็งหาโอกาส จากนั้นก็โยนยันต์เหลืองออกไปแผ่นหนึ่ง!

ยันต์เหลืองทะยานออกไปราวกับฟ้าแลบ แปะอยู่บนศีรษะของหญิงสาว

หญิงสาวกรีดร้องเสียงหนึ่ง ในขณะนี้เองบล็อกเกอร์ที่กำลังโม้ว่าตัวเองมีตาหยินหยางก็หันหน้ามาตามสัญชาตญาณ จากนั้นก็เห็นว่าข้างหลังตนมีหญิงสาวตัวดำไหม้เกาะอยู่

หน้าตาเธอดูดุร้าย กรีดร้องเสียงแหลม มือที่ดำเกรียมจับที่หน้าของเขา

บล็อกเกอร์รู้สึกเพียงว่าเจ็บที่หน้า ในที่สุดปลายประสาทก็ตอบสนองกลับมา เขากระโดดสูงสามฟุต

“แม่เจ้า! ช่วยด้วย!”

เขากลัวจนถอยหลังอย่างต่อเนื่อง ฝ่าเท้าพลิกจนล้มลงไปตรงประตูที่ไฟรั่ว ขณะนี้ยิ่งเห็นอย่างชัดเจนเข้าไปใหญ่

เหมือนที่เขาพูดเอาไว้ เปิดตาหยินหยางแล้วจริงๆ

ยันต์เหลืองกำลังเผาไหม้ หญิงสาวที่ตัวดำไหม้เจ็บปวดจนร้องโหยหวน ซู่เป่าใจสั่นเล็กน้อย แต่ทว่าก็ยังตามออกไป...

“อย่าหนีนะ!”

เธอยื่นมือออกไป ตอนนี้จะจับวิญญาณของผีสาวตนนั้นเอาไว้แล้ว

ใครจะไปรู้ว่าวินาทีต่อมาหญิงสาวจะหายสาบสูญไป

ซู่เป่าคว้าอากาศ รู้สึกเพียงว่าชาที่ฝ่ามือ เมื่อแบมือออกก็พบรอยดำรอยหนึ่ง ราวกับรอยถูกเขม่าดำขีด

มู่กุยฝานเองก็ตามออกมาในตอนที่ซู่เป่าไล่กวดออกมาเช่นกัน ในวินาทีนี้เมื่อเห็นว่าฝ่ามือของเธอกลายเป็นสีดำ เขาก็รีบถูทันที “ไม่เป็นใช่ไหม”

ไอดำวิ่งผ่านเข้ามาระหว่างคิ้วของมู่กุยฝาน