ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 674

ซูจิ่นม่ออยู่ที่ศูนย์วิจัยมาหลายปีแล้ว สามารถพูดได้เลยว่าในสถานที่แห่งนี้เขาเป็นคนที่มีพรสวรรค์เป็นอย่างมาก ตอนอายุ 18 ปี เขากลายเป็นครูสอนพิเศษที่อายุน้อยที่สุดในบรรดานักศึกษา

อันที่จริงเขาก็ได้ลงนามในข้อตกลงการรักษาความลับกับศูนย์วิจัย และปิดบังสถานะตัวตนของเขาเองต่อศูนย์วิจัยไว้เช่นกัน

นานมากแล้วที่เขาไม่ค่อยได้กลับบ้านและอุทิศตนให้กับการวิจัยและพัฒนาเครื่องพิมพ์หินอียูวี เนื่องจากบ้านเราไม่มีเครื่องพิมพ์หินอียูวี ประเทศจึงถูกควบคุมโดยผู้อื่น ประเทศที่มีเครื่องพิมพ์หินอียูวีจึงมักใช้สถานการณ์แบบนี้ในการข่มขู่เรียกเอาเงิน

ดังนั้นเขาจึงทุ่มเทแรงกายแรงใจทั้งหมดให้กับการวิจัยและพัฒนา แต่พอหลายปีผ่านไป ทางศูนย์วิจัยก็มีงบประมาณที่จำกัด จึงได้พิจารณาเลือกองค์กรเทคโนโลยีกลุ่มปัจจุบันนี้มาร่วมลงทุน

องค์กรเทคโนโลยีนี้เป็นยักษ์ใหญ่ด้านเทคโนโลยีในประเทศที่มีคนมีความสามารถระดับสูงมากมาย ซึ่งสามารถหล่อเลี้ยงศูนย์วิจัยให้สามารถคิดค้นสิ่งใหม่ ๆ และดำรงอยู่ได้

แต่ซูจิ่นม่อไม่เคยคิดเลยว่าประธานบริษัทนี้จะอยากได้งานวิจัยและพัฒนาที่เป็นบ้านทั้งหลังของเขาจริง ๆ!

“เชิญครับ!” ซูจิ่นม่อสีหน้าไม่พอใจ “ผมบอกแล้วไงว่าไม่จำเป็นต้องเจรจา มันไม่เกี่ยวกับเรื่องเงินเลย ผมสามารถสร้างบ้านหลังนี้ขึ้นมาได้ มันดูเหมือนคนที่ขาดแคลนเงินงั้นเหรอ”

ซู่เป่าส่ายหน้า “พวกลุงไม่รู้จักลุงหกของหนูเลยสักนิด!”

ซูเหอเวิ่นแสยะยิ้ม “ไร้ยางอายจริง ๆ”

หานหานตะโกนเสียงดัง “โยนออกไป! โยนออกไป!”

เถียนเถียนได้รับคำสั่ง

แต่ไม่สามารถโยนได้

เธอเป็นเพียงมนุษย์เสมือนจริงที่ไร้กายหยาบ

ทว่า...

ครืด ครืด ครืด...

ทันใดนั้นเองก็มีสายพานปรากฏขึ้นมาที่หน้าประตู ดูคล้ายกับสายพานบนลู่วิ่งเครื่องออกกำลังกาย จากนั้นมันก็ยกประธานหลี่และรองประธานซุนขึ้น แล้วสายพานก็เลื่อนส่งพวกเขาออกไปด้านนอก

พึ่บพั่บ！

จากนั้นสายพานก็พับเก็บกลับไปราวกับเลโก้ สัมผัสถึงเทคโนโลยีอย่างเต็มรูปแบบ มันสามารถพับเก็บได้อย่างสวยงาม จากนั้นประตูก็ปิดดังปัง

ประธานหลี่และรองประธานซุนที่อยู่นอกประตู “…”

ประธานหลี่กัดฟันกรอดด้วยความโกรธ “ซูจิ่นม่อ ไม่รู้จักความหวังดีของคนอื่นเลย!”

รองประธานซุนพูดเสริม “นั่นน่ะสิ...แต่ว่าสามารถใช้เงินสองร้อยล้านสร้างสิ่งพวกนี้ได้มันไม่ง่ายเลยนะ หรือว่าพวกเราลองไปสืบประวัติของเขากันดีไหม”

ประธานหลี่ตอบ “สืบ!”

เขาก็อยากจะรู้เหมือนกันว่าซูจิ่นม่อเป็นใครมาจากไหนกันแน่ ถึงได้อวดดีขนาดนี้

รองประธานซุนโทรศัพท์หาเสียวข่ง

เพื่อจะหลีกเลี่ยงการโดนสงสัย ครั้งนี้เสียวข่งก็เลยไม่ได้มาด้วย ตอนนี้กำลังตื่นเต้นรอข่าวดีอยู่ที่บ้าน

พอได้คุยกับปลายสาย เขาก็ชะงักไปชั่วครู่ “ประวัติของซูจิ่นม่องั้นเหรอ เขาไม่ได้มีเบื้องหลังอะไรเลยนะ ผมคุ้นเคยกับเขามากขนาดนี้ เขาเคยบอกผมว่าเงินทั้งหมดนี้เขาเก็บหอมรอมริบมา...”

รองประธานซุนส่ายหน้า “หนึ่งปีได้ห้าล้าน สิบปีก็ได้แค่ห้าสิบล้าน เขาไม่มีทางเก็บออมได้เยอะขนาดนั้น”

เสียวข่งพูดต่อ “อ๋อใช่ ดูเหมือนว่าเขาเคยบอกว่าจะไปหาคนมาร่วมลงทุน...ส่วนอื่นคงจะเป็นคนอื่นมาลงทุนนะ”

รองประธานซุนถาม “คุณรู้ไหมว่าใครมาลงทุน”

เสียวข่งส่ายหน้า “อันนี้ผมก็ไม่รู้...”

หลังจากวางสาย ประธานหลี่กับรองประธานซุนก็ลงไปชั้นล่างแล้วจากไปอย่างไม่เต็มใจ

“ที่เขาสามารถหาคนมาลงทุนได้ ต้องอ้างชื่อเสียงห้องปฏิบัติการของพวกเราอย่างแน่นอน... แต่ตอนนี้กลับได้หน้าลืมหลัง”

“ตอนนั้นที่ลุงสร้างระบบเชฟให้กับเถียนเถียน ลุงเจอปัญหา ก็เลยขอให้เขามาดูด้วยกัน ต่อมาก็ปรึกษากันและเห็นตรงกันว่าต้องเปิดข้อมูลเครือข่ายทั้งหมดให้กับเถียนเถียน...”

นั่นหมายความว่าหลังจากที่เถียนเถียนได้ติดตั้งระบบเทคโนโลยีเชฟแล้วก็สามารถไปศึกษาค้นคว้าข้อมูลมากมายก่ายกองบนอินเทอร์เน็ตได้เอง ถึงเริ่มที่จะค่อย ๆ ทำอาหารระดับพรีเมี่ยมได้

ซู่เป่าทอดถอนหายใจราวกับผู้ใหญ่ “งั้นก็คงจะเป็นลุงข่งเฉิงหมิงนั่นแหละ เขาเอาเรื่องบ้านอัจฉริยะไปบอกคนที่ไร้มารยาทสองคนนั้น”

ซูจิ่นม่อรู้สึกหดหู่ใจมาก รู้สึกเหมือนโดนทรยศ

“ลุงดูไม่ออกเลยว่าเขา... จะเป็นคนแบบนี้”

“รู้จักกันมานานขนาดนั้น ลุงถึงได้ไว้วางใจพาเขามา...”

รอยยิ้มซู่เป่าค่อย ๆ หายไป

เธอเองก็ได้เห็นอะไรมาเยอะแยะมากมาย

แต่จิตใจคนนี่สิ...จะมองออกได้อย่างไรกัน

มนุษย์เป็นสิ่งที่ซับซ้อน ซับซ้อนมาก ๆ เธอเผชิญโลกพบเจอประสบการณ์มามากมาย ก็ยังไม่สามารถมองจิตใจคนออกได้...

ในขณะเดียวกันข่งเฉิงหมิงก็รู้สึกไม่สบายใจ

ซูจิ่นม่อ..คงไม่รู้หรอกมั้งว่าเขาเป็นคนเปิดเผยความลับ

เขาเคยแอบสังเกตซูจิ่นม่อ เหมือนว่าเขาจะพาผู้ช่วยของเขากลับบ้านในฐานะแขกด้วย เขาได้ยินชัดมากในห้องปฏิบัติการ

ข่งเฉิงหมิงกัดฟันโทรไปหาซูจิ่นม่อ

“ฮัลโหล...เหล่าม่อ ฉันเอง!” เสียงของเขาดูรีบร้อนใจ “นายไม่เป็นอะไรใช่ไหม เกิดอะไรขึ้น เมื่อกี้จู่ ๆ รองประธานซุนก็โทรศัพท์มาถามหาเรื่องของนายจากฉัน”