ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 675

ซูจิ่นม่อไม่คิดว่ายังจะได้รับสายจากข่งเฉิงหมิงอีก

แถมยังกล้าที่จะมาถามคำถามพวกนี้ แกล้งทำเป็นไม่รู้เรื่องรู้ราว

ซูจิ่นม่อพูดอย่างเย็นชา “เหล่าข่ง มันเกิดอะไรขึ้นนายไม่รู้เลยเหรอ”

เขาพูดจบก็วางสายทิ้งทันที

ข่งเฉิงหมิงที่อยู่ปลายสายรู้สึกไม่สบายใจ ซูจิ่นม่อรู้แล้วงั้นเหรอ

หรือว่าจะจงใจหลอกเขา

คงไม่ได้มีแค่เขาคนเดียวหรอกมั้งที่เคยไปบ้านของซูจิ่นม่อ...

ข่งเฉิงหมิงคิดถึงวันวานที่เขาและซูจิ่นม่อพูดคุยกันในประเด็นต่าง ๆ ด้วยกัน พูดตามตรงซูจิ่นม่อเป็นเพื่อนที่หาได้ยากจริง ๆ

เวลาคุยกับคนอื่นคนอื่นก็ไม่เข้าใจในสิ่งที่เขาพูด ส่วนหัวข้อสนทนาที่คนอื่นพูดกันก็คนละเรื่องกับที่เขาสนใจ...

มีเพียงซูจิ่นม่อที่เข้าใจเขาจริง ๆ และเขาเองก็เข้าใจซูจิ่นม่อจริง ๆ เช่นกัน ทั้งสองคนเข้าใจหัวอกซึ่งกันและกัน

เพียงแต่...

ในอีกแง่หนึ่งข่งเฉิงหมิงก็คิดว่า

คนที่ได้รับคำสรรเสริญเยินยอก็มีแต่ซูจิ่นม่อที่ยืนแสดงความคิดเห็นอย่างโดดเด่นเกี่ยวกับโครงการและพูดจาฉะฉานอยู่บนเวที

เมื่อเขาถูกนักข่าวรายล้อม ผู้อำนวยการศูนย์วิจัยก็ตบไหล่เขาอย่างสนิทชิดเชื้อ แล้วเชิญเขาไปทานอาหารที่บ้านผู้อำนวยการในช่วงวันหยุด ซูจิ่นม่อถูกสาดส่องไปด้วยแสงสว่าง ส่วนเขาก็ยืนอยู่นอกวงกลมแห่งแสงนั่นที่ไม่มีใครรู้จัก

โดยเฉพาะในตอนนี้ ข้อมูลหลักของห้องปฏิบัติการก็อยู่ในมือของซูจิ่นม่อ เครื่องพิมพ์หินอียูวีเขาก็เป็นแกนนำ แม้แต่สิ่งที่เขาทำเล่น ๆ เขาก็ยังทำมนุษย์เสมือนจริงออกมาได้

ข่งเฉิงหมิงก็ส่งเสียงหัวเราะ

น่าขำเสียจริง โลกใบนี้มันไม่ยุติธรรมเลย！

เขาพยายามอย่างหนักขนาดนี้ ซูจิ่นม่อก็แค่ทำเล่น ๆ กลับก้าวข้ามเขาไปได้แล้ว

นี่มันไม่ยุติธรรม ไม่ยุติธรรมเลยจริง ๆ

ข่งเฉิงหมิงพึมพำโดยไม่รู้ตัว “ฉันไม่ได้ต้องการอะไรมากมายเลย...โครงการเครื่องพิมพ์หินอียูวีฉันก็แค่มีบทบาทเป็นผู้สนับสนุน... งั้นมนุษย์เสมือนจริงก็ควรจะให้ฉันเป็นคนวิจัยและพัฒนา...”

“น่าจะแบ่งให้ฉันสักอย่างสิ...เราก็เป็นเพื่อนรักกัน...ฉันก็ไม่ได้โลภ แกนนำเครื่องพิมพ์หินอียูวีฉันก็จะไม่ไปแย่งกับเขา...”

เขาแค่ต้องการโครงการมนุษย์เสมือนจริง อย่างไรแล้วมนุษย์เสมือนจริงสำหรับซูจิ่นม่อก็แค่ของเล่น ของที่เขาวิจัยเล่น ๆ เวลาว่าง ทำไมถึงให้เขาไม่ได้ล่ะ

ผีร้ายที่เกาะอยู่บนหัวของข่งเฉิงหมิงอ้าปากกว้างจนตอนนี้กลืนกินหัวใจของเขาไปแล้ว

มันยิ้มพลางพูดยั่วยุ “ไอ้หนู...คิดน้อยจริง ๆ... พวกแกเป็นเพื่อนรักกัน เขาก็ต้องคิดถึงความรู้สึกของเพื่อนรัก ไม่ควรจะเชิดหน้าชูตาอยู่คนเดียว... ถ้าเป็นเพื่อนแท้กันจริง ก็ควรจะมอบมนุษย์เสมือนจริงให้แก... นี่สิถึงจะเรียกว่าเพื่อนแท้...”

**

ซูจิ่นม่อนั่งอยู่บนโซฟาแสนสบายของตัวเอง ยิ่งคิดก็ยิ่งโมโห

“คนพวกนี้โลภมากเกินไปแล้ว” เขาพูด “ทำเป็นพูดว่าทำเพื่อความก้าวหน้าทางอารยธรรมของมวลมนุษย์ เหอะ เพื่อตัวเองล่ะสิ”

โครงการมนุษย์เสมือนจริงถ้าตกไปอยู่ในกำมือของพวกประธานหลี่เข้าละก็ ถ้ามีคนสักสิบคนได้รับเทคโนโลยีนี้ไปเท่ากับว่าเขาพ่ายแพ้

พวกเขาไม่มีความสามารถที่จะวิจัยและพัฒนาต่อได้ อีกอย่างวิศวกรที่ติดตั้งก็ไม่เพียงพอแน่นอน ท้ายที่สุดแล้วก็ทำได้เพียงแค่นำโครงการนี้ไปเรียกราคาเพิ่มยี่สิบสามสิบเท่ากับศูนย์วิจัยของต่างประเทศ สุดท้ายแล้วชื่อเสียงทั้งหมดก็จะเป็นของต่างประเทศ

“ยิ่งคิดก็ยิ่งโมโหจริง ๆ ...” ซูจิ่นม่อขยี้ผมตัวเอง

ซู่เป่าถาม “ลุงหกอยากระบายออกมาไหม”

‘มนุษย์เสมือนจริงโคตรอัจฉริยะ’ ควบคุมได้ดั่งใจคิด อยากให้คุณมองเห็นก็มองเห็นได้ อยากซ่อนก็ซ่อนได้ คุยเป็นเพื่อนได้ยี่สิบสี่ชั่วโมง มีบุคลิกโดดเด่นไม่เหมือนใคร มีความคิดเหมือนกับมนุษย์

ซู่จิ่นม่อยังไม่ทันได้ตั้งตัวก็เห็น ‘มนุษย์เสมือนจริง’ ยืนอยู่ด้านหน้ากว่าสิบคน

ผีหลายใจ ผีขี้ขลาด ผีดวงซวย ผีทึ่ม ผีขี้แย ผีดื้อรั้น ผีคลั่งรัก ผีสาวชุดแต่งงาน ผีน้าสาวขี้เหร่ กระดิ่งน้อย...

เพศชาย เพศหญิง สูงวัย เด็ก มีครบครัน

ซูจิ่นม่อยืนตะลึง

ซู่เป่าถาม “ลุงหก ลุงอยากให้ตัวไหนไปเหรอ”

หลังจากผีหลายใจและผีตนอื่น ๆ เข้าใจในสถานการณ์ต่างก็รู้สึกตื่นเต้น

ผีหลายใจ “อุ๊ย ๆ นายท่าน ฉันก็อยากออกไปทำงานเหมือนกัน! ฉันอยู่ดีมีสุข จะให้ทำงานอะไรก็ได้ รับรองจะทำให้นายท่านพึงพอใจแน่นอน”

พี่ดวงซวย “อุ๊ย ๆ ๆ พาฉันไปด้วยสิ! ฉันจะบริการให้พวกเขาจนลืมไม่ลงเลย!”

ผีสาวชุดแต่งงานพูดอย่างเขินอาย “จริง ๆ แล้วข้าน้อยก็ทำได้ ถึงแม้ข้าน้อยจะไม่ค่อยเข้าใจพวกเทคโนโลยี แต่ข้าน้อยชอบการเรียนรู้ รับรองว่าข้าน้อยจะทำให้อีกฝ่ายได้เปิดโลกทัศน์อย่างมีความสุขและสนุกกับการเรียนรู้”

ซูจิ่นม่อชักเท้ากลับมาโดยไม่รู้ตัว

ก่อนจะค่อย ๆ ขยับก้นถอยหลัง

ใบหน้าของเขาตกตะลึง และกำลังงงว่านี่มันอะไรกันเนี่ย

เรียกเจ้าพวกนี้ว่ามนุษย์เสมือนจริงได้จริง ๆ งั้นเหรอ

มันใช่ไหมเนี่ย