ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 680

ท่านประธานทั้งสองพึงพอใจเป็นอย่างมาก

ประธานหลี่แทบรอไม่ไหวที่จะได้สัมผัสกับบริการของฮวาฮวาแล้ว

กลับกันข่งเฉิงหมิงนั้นสนใจกระดิ่งน้อยที่นิ่งเงียบมากกว่า

มนุษย์เสมือนจริงตัวน้อยนี้ว่างเปล่าอย่างเห็นได้ชัด

เขาชอบของว่างเปล่า จะได้ดำเนินการออกแบบตามใจตัวเองชอบ พอถึงเวลานั้นมนุษย์เสมือนจริงตัวนี้เขาจะเก็บไว้เป็นของตัวเอง...

แน่นอนว่าเขาจะสร้างมนุษย์เสมือนจริงตัวใหม่ให้กับองค์กร

ข่งเฉิงหมิงลองใส่โปรแกรมง่าย ๆ ลงบนจอแสดงผลบนกล่องดำ

เขาเลือกมนุษย์เสมือนจริง[ฮวาฮวา] คลิกเพื่อเข้าสู่อินเทอร์เฟซ แล้วป้อนชุดคำสั่ง

สถานการณ์นี้พวกผีหลายใจได้คาดการณ์เอาไว้แล้ว ดังนั้นเมื่อข่งเฉิงหมิงป้อนคำสั่ง ผีหลายใจแค่มองแวบเดียวก็พอเข้าใจ

ไม่เข้าใจภาษาซีก็ไม่เป็นไร ก่อนจะมาที่นี่ซูจิ่นม่อได้จัดการเกี่ยวกับชุดคำสั่งให้แปลเป็นภาษาจีนไว้หมดแล้ว

เห็นเพียงข่งเฉิงหมิงป้อนชุดคำสั่งเข้าไปเป็นชุด ๆ ผีหลายใจก็บังเอิญเห็นคำว่า

[นายท่าน]

[ฝันดี]

[กล่อมนอน]

คำสั่ง : ￥%#……@……

ผีหลายใจถึงกับหมดคำบรรยาย

นี่ต้องกล่อมนอนด้วยเหรอเนี่ย จะกล้าสั่งให้ทำอะไรน่าไร้ยางอายกว่านี้อีกไหม!

ทว่าไหน ๆ ก็แสดงแล้วก็ต้องแสดงให้มันจบ

ขณะที่ข่งเฉิงหมิงกดปุ่ม Enter ผีหลายใจก็ก้าวไปข้างหน้าทันทีแล้วพูดด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล “นายท่าน มันดึกมากแล้ว อย่าทำงานอีกต่อไปเลยนะ ~ ไม่เช่นนั้นคนเขาจะรู้สึกแย่ ดังนั้นรีบไปนอนนะ”

“ฮวาฮวาสามารถกล่อมนายท่านให้นอนได้ นายท่านนอนลงเร็ว ๆ สิ”

ข่งเฉิงหมิงพิงไปที่บนโซฟา

ผีหลายใจร้องเพลง “อืม~ ทำไมนายท่านถึงยังลืมตาอยู่ล่ะ นายท่านดื้อจริง ๆ !”

ข่งเฉิงหมิงนั่งตัวตรง แล้วพูดอย่างตื่นเต้น “เจ๋งเลย! ประธานหลี่ สิ่งที่ผมเพิ่งป้อนเป็นเพียงคำสั่งง่าย ๆ แต่มนุษย์เสมือนจริงมีความสามารถในการเรียนรู้อย่างอิสระ ดังนั้นเธอจึงสามารถดำเนินการตามสิ่งที่เธอได้เรียนรู้มา…”

เดิมทีประธานหลี่และรองประธานซุนกังวลว่าซูจิ่นม่อจะหลอกลวงพวกเขา

ตอนนี้วางใจได้แล้ว

ประธานหลี่เพียงแค่สะบัดปลายปากกาก็อนุมัติเงินห้าร้อยล้านให้ข่งเฉิงหมิงสร้างบ้านอัจฉริยะ!

พวกเขาทั้งสามคนไม่เคยคิดเลยว่านี่จะเป็นครั้งแรกที่ ‘ตำน้ำพริกละลายแม่น้ำ’...

**

หลังจากที่ซูจิ่นม่อจากไปพร้อมกับซู่เป่า เขาก็ตรงไปที่ห้องปฏิบัติการ

“ลุงหก จะย้ายของวันนี้เหรอคะ” ซู่เป่าถาม

ซูจิ่นม่อ “ของเยอะมาก วันนี้กลับไปสรุปรายการกันก่อน ขบวนรถขนของของลุงใหญ่มาพรุ่งนี้ แล้วเราจะขนกลับไปให้หมด”

จู่ ๆ ซู่เป่าก็ดีใจ “งั้นหลังจากนี้ลุงหกก็จะไปอยู่เมืองจิงแล้วล่ะสิ”

ซูจิ่นม่อลูบผมเธอด้วยความรัก “อืม หลังจากนี้ก็จะเล่นเป็นเพื่อนกับซู่เป่าเยอะ ๆ เลยดีไหม”

ซู่เป่าพยักหน้าด้วยความดีใจ “ดี~”

“ลุงหก ซู่เป่าช่วยลุงหกย้ายบ้านได้ไหม”

ขณะซู่เป่าพูดก็หยิบตำหนักพญายมขึ้นมาด้วยความดีใจ

ซูจิ่นม่อถามอย่างประหลาดใจ “จะย้ายยังไง อันเล็กแค่นี้อะนะ...”

ดูจากลักษณะรูปร่างคล้ายพระราชวัง แต่ก็ไม่ใช่พระราชวัง เป็นแค่จี้เล็ก ๆ

แต่หลังจากจี้เล็ก ๆ ที่ห้อยอยู่ตรงหน้าเขาขยับเล็กน้อย

โต๊ะด้านหน้าของซูจิ่นม่อก็หายไปในพริบตา!

สีหน้าเขาเปลี่ยนไปตาลุกวาว

โต๊ะล่ะ

โต๊ะใหญ่ของเขาอยู่ไหนแล้ว !

ซู่เป่าแกว่งตำหนักพญายม “ลุงยังต้องการจะย้ายอะไรอีกคะ”

ซูจิ่นม่อรู้สึกมีเสียงดังวิ้ง ๆ ในหัว ก่อนจะรีบพูดว่า “ซู่เป่า เอาออกมา!”

ซู่เป่ากระพริบตาด้วยความไร้เดียงสา เมื่อกี้เธอดูแล้วว่าตรงนี้ไม่มีกล้องวงจรปิด

ดังนั้นเธอเลยเก็บมัน

แต่เธอก็เชื่อฟังปล่อยโต๊ะออกมา แล้วถามว่า “ลุงหก ที่นี่มีกล้องวงจรปิดอันอื่นอีกไหม”

ซูจิ่นม่อตกใจ “นี่ไม่ใช่เรื่องที่มีกล้องวงจรปิดหรือไม่มี...”

ตำแหน่งของเขาเป็นความลับ แน่นอนว่าคงไม่มีใครมาคอยสอดแนมเขา

“อาจารย์ซูคุณไปเจรจากับพวกประธานหลี่ดูสิ!”

ซูจิ่นม่อปิดปากเงียบ ไม่พูดสักคำ

ปากเล็ก ๆ ของซู่เป่าก็พูดไปเรื่อย “พวกเขายังมีเรื่องที่ทำเกินไปยิ่งกว่านี้อีก! พวกเขายังต้องการให้ลุงหกมอบงานวิจัยทั้งหมดให้อีกด้วย หากไม่ตกลงที่จะมอบมนุษย์เสมือนจริงให้พวกเขา ก็ต้องถูกริบเอาทุกสิ่งทุกอย่างที่เขาทุ่มเทวิจัยทั้งหมดไป!”

“พวกเขาไร้มารยาทเข้ามาในบ้านของเราโดยไม่ได้รับอนุญาต อาหารที่พวกเราทำยังไม่ทันได้กินสักคำพวกเขาก็นั่งกินกันก่อนเลย แม่ของพวกเขาต้องไม่เคยสอนเรื่องมารยาทให้พวกเขาแน่นอนเลย”

ทุกคนพอจะเดาออกแล้วว่าเหตุการณ์ในวันนั้นมันเกิดอะไรขึ้น

ไม่ได้เชิญแต่กลับมาเอง บุกรุกเข้าไป แถมกินของของคนอื่นทั้ง ๆ ที่ยังไม่ได้อนุญาต...

ทำอย่างกับบ้านของซูจิ่นม่อเป็นบ้านของตัวเองเลย

หัวขโมยชัด ๆ!

ซูจิ่นม่อเอ่ยเสียงเรียบ “ผ่านเรื่องราวมากมายกันมาหลายปี ไว้พบกันใหม่โอกาสหน้านะครับทุกท่าน”

ผู้ช่วยของซูจิ่นม่อมาถึงตอนนี้เพิ่งจะได้รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ไม่กี่วันก่อนก็แค่รู้สึกผิดปกติ แต่ว่าซูจิ่นม่อและองค์กรก็ไม่มีใครพูดอะไร

ทันใดนั้นเขาก็ถอดเสื้อกาวน์ออกแล้วโยนมันลงพื้น “อาจารย์ซู ผมจะไปกับคุณ”

ซูจิ่นม่อเลิกคิ้วขึ้น “อย่าวู่วาม”

ผู้ช่วยพูด “ผมไม่ได้วู่วาม”

ตั้งแต่การร่วมลงทุน ห้องปฏิบัติการก็ไม่เหมือนห้องปฏิบัติการอีกต่อไป

เมื่อก่อนทุกคนร่วมแรงร่วมใจกันทำงานวิจัย

แต่ตอนนี้ไม่มีใครจริงใจต่อกันเลย

เพราะองค์กรรับคนมีพรสวรรค์เข้ามาใหม่ ทำให้การปฏิบัติต่อองค์กรกับการปฏิบัติต่อพวกเขานั้นแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง ถึงแม้ห้องปฏิบัติการของพวกเขาจะขัดสน แต่ชื่อเสียงก็ยังคงเป็นระดับประเทศ

ปีนี้ห้องปฏิบัติการถูกแยกออกมา เพราะโครงการเครื่องพิมพ์หินอียูวีค่อนข้างใช้เงินสิ้นเปลืองเกินไป ห้องปฏิบัติการบางแห่งถูกเปลี่ยนให้เป็นการลงทุนร่วม โดยบอกว่าจะมีการยกระดับการจัดการ...

แน่นอนว่าเรื่องแบบนี้ไม่มีทางที่จะแบ่งตามความสามารถร้อยเปอร์เซ็นต์ ผู้อำนวยการศูนย์ก็ไม่มีเหตุผล ดังนั้นห้องปฏิบัติการของพวกเขาจึงถูกรวมเข้าด้วยกัน

ก็จริงอยู่ที่เป็นอาชีพที่มั่นคง ตราบใดที่คุณไม่ลาออกก็สามารถใช้ชีวิตไปวัน ๆ ไปตลอดชีวิตได้

แต่คนที่องค์กรรับเข้ามาใหม่นั้นไม่เหมือนกัน พวกเขารับเงินเดือนจากองค์กร แน่นอนว่าเขาต้องการเอาของของพวกเขา

นัยต์ตาซูจิ่นม่อมืดลงเล็กน้อย ทันใดนั้นความทะเยอทะยานก็เกิดขึ้น

กล้ายุ่งกับฉัน ฉันจะขนห้องปฏิบัติการคุณไปให้เกลี้ยงเลย!

“คิดดีแล้วเหรอ” ซูจิ่นม่อถาม “จะไปกับฉันจริง ๆ งั้นเหรอ”

ผู้ช่วยยืนหยัดพยักหน้า “ไป!”