ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 681

ซูจิ่นม่อพยักหน้ารับ “ดี ถ้าอย่างนั้น ฉันเองก็จะดูแลนายอย่างดี”

“ฉันเองก็วางแผนที่จะทำห้องห้องปฏิบัติการของตัวเองเหมือนกัน แต่บอกไว้ก่อนเลยนะ ว่าเป็นธุรกิจส่วนตัว ไม่เกี่ยวกับของประเทศ คำสัญญาเดียวที่ฉันให้ได้ก็คือ เงินเดือนจะมากกว่าเดิม 30% ห้าสวัสดิการที่ควรมีไม่มีขาด (กองทุนสำรองเลี้ยงชีพ ประกันสุขภาพ ประกันว่างงาน ประกันอุบัติเหตุและคลอดบุตร เงินช่วยเหลือค่าที่อยู่อาศัย)”

คนที่เหลือคนอื่นๆ เริ่มที่จะหวั่นไหวกับข้อเสนอ

ถ้าเป็นห้องห้องปฏิบัติการเอกชนธรรมดา ไม่มีที่ไหนให้เงินเดือนเยอะเท่าซูจิ่นม่อแล้ว ของซูจิ่นม่อเหมือนเป็นข้อยกเว้น

จากตำแหน่งของพวกเขา ปีหนึ่งเงินเดือนก็ประมาณสองสามแสน ถ้าตำแหน่งสูงกว่าหน่อยก็สามสี่แสน…….ตำแหน่งอย่างข่งเฉิงหมิง ปีหนึ่งก็น่าจะได้ประมาณล้านนึงเท่านั้น

ถ้าเกิดว่าเงินเดือนขึ้นมาเท่าตัว มันก็น่าดึงดูดไม่น้อย

ซูจิ่นม่อเอ่ยต่อ “แต่คิดให้ดีแล้วกัน เพราะว่าอยู่กับฉัน ก็ไม่ได้เป็นบริษัทที่มั่นคงขนาดนั้น”

คำพูดของเขาเป็นเหมือนน้ำเย็น ที่ทำให้ทุกคนสงบใจลงได้

จริงสินะ ไม่ได้มั่นคง

แม้ว่างานของพวกเขาตอนนี้จะหนักแทบตาย แต่ก็ยังดีที่มันมั่นคง หากว่าตอนสุดท้ายห้องวิจัยนี้ไปต่อไม่ได้ เขายังย้ายไปอยู่ห้องปฏิบัติการอื่นๆ ได้ รายได้ก็จะพอๆ กัน

แต่หากไปบริษัทเอกชน ทุกเรื่องต้องพึ่งตัวเองแล้ว……

อีกอย่าง หากบวกกับสวัสดิการอื่นๆ ของที่นี่แล้ว รายได้รวมก็ไม่ได้แตกต่างจากข้อเสนอที่ซูจิ่นม่อยื่นให้เลย

ซูจิ่นม่อพูดประโยคสุดท้ายก่อนจากไป “ถ้าอยากมา ฉันจะรออยู่ข้างนอกนะ แต่ถ้าไม่อยากมา ฉันก็เข้าใจ”

“ฉันบอกได้แค่ว่า ถ้าอยู่กับฉัน ฉันจะตอบแทนให้อย่างไม่ผิดหวังอย่างแน่นอน”

สิ่งที่เขาต้องการคือ คนที่อยากมาทำกับเขาจริงๆ

ไม่ใช่คนที่มาเพราะเงิน

ดังนั้น เขาก็เลยจงใจพูดว่าจะให้เงินเดือนน้อยหน่อย รอคนที่มากับเขาจริงๆ แล้ว ค่อยเพิ่มเงินให้เอาที่หลัง

พูดจบ ซูจิ่นม่อก็อุ้มซู่เป่าเดินออกไป

ซู่เป่าซบอยู่บนไหล่ของลุงหก ก่อนที่จะตะโกนออกมา “ใครเดินผ่านไปผ่านมา อย่าพลาดกันนะคะ! มากับลุงหกของหนูมีข้าวกิน ทั้งหอมทั้งเผ็ดมีหมด ลุงหกทั้งหล่อทั้งรวย เก่งอีกด้วย ถ้าพลาดไปไม่มีอีกแล้วนะทุกคน”

ซูจิ่นม่อเซไปมา หน้าแทบจะคะมำ

“ใครสอนพูดแบบนี้……”

ซู่เป่ากระพริบตาปริบๆ “พี่หานหานไงคะ!”

ซูจิ่นม่อปวดหัวขึ้นมาทันที

ยังดี เขากลัวว่าหานหานจะเล่นซน วันนี้ก็เลยไม่ได้พามาด้วย

ส่วนพวกซูเหอเวิ่น ที่จริงอยากจะออกมา แต่เพราะว่าคุณนายซูวิดีโอคอลมาพอดี พวกเขาก็เลยอยู่ที่นั่นเพื่อบังหน้าไปก่อน

คุณนายซูถามว่าวันที่มีไต้ฝุ่นแบบนี้ ซู่เป่าออกไปไหนไหม? ซูเหอเวิ่นก็บอกว่าเปล่า น้องยังไม่ตื่น

ซูเหอเวิ่นคลั่งรักน้องสาวมาก น้องไปไหนก็ตามไปตรงนั้น ดังนั้นคุณนายซูก็เลยเชื่อ

ซูเหอเวิ่นตบหลังซู่เป่าตัวปลอมที่กำลังหลับอยู่ ส่วนตัวจริงออกไปข้างนอกเสียแล้ว

ตอนนี้ซูจิ่นม่อดีใจมากที่ไม่ได้พาเด็กๆ คนอื่นมาด้วย ไม่อย่างนั้นตอนนี้คงมีคนมาเปิดแผงขายลุงหกเพิ่มแล้ว

ทว่า การ ‘เรียกลูกค้า’ ของซู่เป่ากลับได้ผลอย่างคาดไม่ถึง

ไม่นานนัก คนในห้องปฏิบัติการกว่าครึ่งก็ถอดชุด แล้วเดินตามซูจิ่นม่อกันมา

ช่างแม่ง ไปกัน!

เงินเดือนเดือนนี้ก็ไม่เอาแล้วกัน!

ทำกันเกินไป ไม่อยากอยู่มานานแล้ว

ตามซูจิ่นม่อไป อย่างน้อยก็ดีกว่าฟังคำสั่งพวกผู้นำโง่เง่า ที่ไม่ได้มีประสบการณ์กับความรู้อะไรเลยพวกนี้!

ประธานหลี่โมโหแทบบ้า รีบวิ่งตามไป “ซูจิ่นม่อ! นายหมายความว่าไง ขโมยเหรอ!”

ฉวยโอกาสตอนที่พวกเขาเผลอ มาเอาของในห้องปฏิบัติการไปยังไม่เท่าไหร่ ยังมาหลอกล่อคนไปกับเขาด้วย?

แค่ซูจิ่นม่อไปคนเดียว ห้องปฏิบัติการก็ยังคงทำงานได้ นี่ไปแล้วครึ่งนึง จะทำงานกันยังไง!

ซูจิ่นม่อหยิบใบเสร็จที่ถ่ายเอกสารเป็นปึกออกมา “ของที่ฉันเอาไป เป็นของที่ฉันใช้เงินตัวเองซื้อมา”

ประธานหลี่พึ่งได้เห็นใบเสร็จ เมื่อวานโดนผีหลายใจหลอกล่อจนมึนงงไปหมด เขาไม่ทันได้คิดอะไร ลืมคิดเรื่องที่ต้องตรวจใบเสร็จไปเลย

ซูจิ่นม่อก็จงใจไม่พูดถึงเรื่องนี้ เขาเปลี่ยนเรื่องทันที

คิดไม่ถึงเหมือนกัน ว่าจะมีเยอะขนาดนี้!

พวกเขาคิดว่า อย่างมาก ซูจิ่นม่อก็แค่เอาไปเครื่องสองเครื่องเท่านั้น

คิดไม่ถึงเลย…..

“ฉันไม่อนุญาต!” ประธานหลี่เอ่ยหน้าเคร่งขรึม “นี่มันเยอะเกินไป! นายคิดว่าห้องปฏิบัติการเป็นบ้านนายเหรอ อยากย้ายอะไรก็มาย้ายไป?”

ซูจิ่นม่อหัวเราะเสียงเย็น “ประธานหลี่ เมื่อวานเราเซ็นสัญญากันไปแล้ว ของพวกนี้ผมใช้เงินตัวเองซื้อมา ทำไมถึงจะเอาไปไม่ได้ล่ะ?”

ประธานหลี่เหมือนเลือดไหลออกมาจากหัวใจ ยังไงก็ไม่ได้

“สัญญานั้นไม่นับ มาตกลงกันใหม่!”

ประธานหลี่สะบัดหน้า เครื่องมือเยอะขนาดนี้ ซูจิ่นม่อแค่บอกว่าเป็นของเขา ก็คือเป็นของเขาอย่างนั้นเหรอ!

เขาไม่ยอมอย่างแน่นอน

จะให้อีกฝ่ายเอาไปไม่ได้!

วันนี้ถ้าซูจิ่นม่อเอาเครื่องมือพวกนี้ไปได้ ถ้าอย่างนั้นจากนี้ไปก็เขียนชื่อเขาแบบกลับด้านได้เลย