ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 687

ผีหลายใจกับผีชุดเเต่งงานลอยอยู่ด้านนอกหน้าต่าง

ผีชุดเเต่งงานเอ่ยถามขึ้น “พี่ฮวา พวกเราต้องจับเขากลับไปให้ซู่เป่าไหม?”

ผีทั้งสองตนจ้องผีร้ายที่อยู่ด้านบนหัวของข่งเฉิงหมิง

ตอนเเรกผีหลายใจจะบอกว่าให้จับกลับไป เพราะยังไงตอนนี้เธอเองก็เป็นผีขุนศึก เเค่ผีร้ายเธอมั่นใจว่าไม่คณามือ

แต่กลับได้ยินเสียงหนึ่งเอ่ยออกมา “อย่าพึ่งไปยุ่งเลย ให้ซู่เป่ามาจัดการเองดีกว่า”

ผีหลายใจ เเละผีชุดเเต่งงานตกใจหมด กระดิ่งน้อยเองก็เหม่อมองอย่างงุนงง

จี้ฉางที่ปรากฎแค่ตัวส่วนบนออกมานั้น เขาเอ่ยขึ้นว่า “เรื่องบางเรื่อง ก็ให้คนอื่นทำแทนไม่ได้”

ผีหลายใจ “ห้ะ พูดอะไรน่ะ พวกเราจะเป็นคนอื่นได้ยังไง? — —พวกเราไม่ใช่คนด้วยซ้ำ”

จี้ฉาง “…….”

ผีชุดเเต่งงานพยักหน้ารัวๆ เหมือนไก่ที่จิกข้าว “ใช่ๆ พวกเราเป็นผีในอาณัติของซู่เป่า พวกเราจับไปก็เหมือนซู่เป่าจับนั่นแหละ

ผีหลายใจเอ่ยออกมา “อีกอย่าง ถ้ารอจนซู่เป่ามาพรุ่งนี้ เเล้วมันหนีไปล่ะ?”

จี้ฉางเอ่ยเสียงเรียบ “หนีไม่ได้หรอก”

ปลายเสื้อของเขาปลิวไสว ลมยามค่ำคืนพัดมา ทำเอาชายเสื้อของเขาพัดโบกไปมา

แม้ว่าใบหน้าของเขาจะขาวซีด ดูไม่ปกติ แต่ดวงตาของเขาดำขลับนุ่มลึก จมูกโด่ง ริมฝีปากแดงระเรื่อ คิ้วเข้มดูเคร่งขรึม…….

ผีหลายใจดวงตาวาววับ ก่อนที่จะเขยิบเข้าไปใกล้พร้อมรอยยิ้ม “ท่านผู้พิพากษา หลายวันที่ผ่านมานี้ ท่านคงไม่ได้อยู่เเถวนี้ตลอดใช่ไหม? ทำไมพวกเราไม่เห็นท่านเลย?”

จี้ฉางหนังตากระตุก เขาเอ่ยออกมาด้วยใบหน้าเย็นชา “เธอลองเข้ามาโดนตัวข้าดูสิ”

ผีหลายใจ : โอ้ย โดนจับได้ซะเเล้ว

เธอลูบจมูกไปมาเก้อๆ ก่อนจะบ่นออกมา “จะทำยังไงได้ คอยจับตาดูอยู่ตรงนี้เหรอ?”

จี้ฉางกอดอก “ไม่ต้อง”

อยู่ๆ ผีหลายใจก็เอ่ยถามออกมา “ท่านผู้พิพากษา ฉันสงสัย……ท่านบอกพวกเราว่าอย่าลงมือ ถ้าอย่างนั้นที่ท่านใช้คาถาทำให้ผีตัวนั้นต้องอยู่บนตัวข่งเฉิงหมิง ไปไหนไม่ได้ เเล้วอย่างนี้เรียกว่าลงมือไหม?”

“ถ้าบอกว่ายังไม่ได้ลงมือ เเต่ท่านก็ใช้คาถาไปเเล้วนะ เเต่ถ้าบอกว่าลงมือไปแล้ว…..ถ้าอย่างนั้น ก็คือท่านลงมือ เเต่ทำไมยังห้ามไม่ให้เราลงมืออีก?”

จี้ฉาง “……”

ไม่มีอะไรจะโต้เถียงได้เลย

“ข้าไม่ได้ลงมือ” จี้ฉางเอ่ยออกมาอย่างไม่พอใจ “ข้าเพียงใช้อำนาจกดเขาเอาไว้เท่านั้น”

ผีหลายใจเอ่ยออกมา “งั้นหมายความว่า หลายวันที่ผ่านมานี้ ท่านก็คอยช่วยซู่เป่าจับตาดูผีตนนี้ใช่ไหม เมื่อกี้ก็ไม่ยอมรับ”

จี้ฉาง “……ไสหัวไป”

ผีหลายใจ “โอเค!”

เธอรีบจูงกระดิ่งน้อย คว้าเเขนผีชุดเเต่งงาน เเล้วกลับไปตามคำสั่งอย่างสบายใจ

ยังไงจี้ฉางก็อยู่นี่แล้ว ไม่ต้องกลัวว่าผีละโมบจะหนีไปไหน

เดี๋ยวรอพวกเธอกลับไปนอนให้เต็มอิ่ม แล้วพรุ่งนี้ค่อยกลับมากับซู่เป่า

จี้ฉางที่ยืนค้างอยู่ที่เดิมนั้น เขารู้สึกมีอะไรผิดแปลกไป……

**

ข่งเฉิงหมิงโดนประธานหลี่ด่าอย่างเกี้ยวกราด เเล้วพยายามแก้บัคอยู่ทั้งคืน

พวกซู่เป่ากลับนอนหลับสบาย

เด็กน้อยนอนเร็ว เลยตื่นเช้า เมื่อตื่นขึ้นมาก็เห็นว่าลุงหกกำลังเก็บขออยู่กับเถียนเถียนอย่างยุ่งวุ่นวาย

ผีหลายใจอธิบายเรื่องที่เกิดสองสามวันนี้ให้เธอฟังไม่หยุด บอกซู่เป่าว่าวันนี้เธอต้องไปจับผีละโมบ

ซู่เป่ายังสะลึมสะลือ พยักหน้ารับไปมา “อืม….อืม…..”

เถียนเถียนย่อตัวอยู่บนพื้น ก่อนที่จะยกมือขึ้นจิ้มกล่องที่ไม่สามารถจิ้มโดนได้ เเล้วเอ่ยออกมา “นายท่าน เก็บอยู่ทั้งเช้าพึ่งเก็บได้กล่องเดียว เเล้วเมื่อไหร่จะเก็บเสร็จ!”

ซูจิ่ม่อหัวเเทบจะล้านอยู่เเล้ว เขาก้มหน้าก่อนที่จะเอ่ยออกมาพร้อมคิ้วที่ขมวดมุ่น “ตอนที่ติดตั้งก็ไม่คิดนี่ว่าจะถอด ก็เลยยึดไว้แน่นเลย……”

ตอนเเรกเขาว่าจะเรียกช่างไฟมาช่วยถอด เเต่ก็กลัวจะทำให้ซู่เป่าตื่น ก็เลยรอก่อน

แต่ที่เขาเห็นตอนนี้คือซู่เป่ายืนขยี้ตาอยู่ตรงบันได

ผมเพ้าของเธอยุ่งเหยิง ยังไม่ตื่นดี ในอ้อมกอดยังมีกระต่ายน้อยอีกด้วย

ห้องหรูหราเต็มไปด้วยเทคโนโลยีหายไปไหนเเล้ว ทำไมเขาถึงนอนอยู่บนพื้นปูน รอบๆ เป็นกำแพงปูนเปลือยๆ ไม่มีของอะไรเลย!

“ลุงหก…. ที่บ้านโดนปล้นเหรอ?” ซูเหอเวิ่นงุนงงมาก

ซูจิ่นม่อที่นั่งอยู่บนโซฟาปูนเปลือย ก็งุนงงไม่แพ้กัน ในหัวว่างเปล่าไปหมด

“เราว่า ใครจะมาขโมยของได้เกลี้ยงขนาดนี้?” ซูจิ่นม่อยังไม่หายมึน

ประตูหายไป

ขอบประตูหายไป

เถียนเถียน…..เถียนเถียนก็หายไป!

ซูเหอเวิ่นรีบเอ่ยถามทันที “เถียนเถียนไม่เป็นอะไรใช่ไหม? จะไม่เกิดอะไรขึ้นกับระบบใช่หรือเปล่า?”

ซู่เป่านิ่งไป “อืม…..ถ้าตามทฤษฎีเเล้วน่าจะไม่นะคะ”

ซูจิ่นม่อ “……”

ซู่เป่า “เรียกออกมาก็รู้เเล้ว”

ซูจิ่นม่อกำลังจะบอกว่าไม่ต้อง อุตส่าเก็บเข้าไปเเล้ว ถ้าเอาออกมาอีกก็น่าจะเละเทะ

พริบตาเดียว ห้องก็กลับมาเป็นแบบเดิม ขนาดน็อตที่เมื่อกี้อยู่ตรงข้างเท้าเขา ตอนนี้มันยังกลับมาที่เดิมเลย

เถียนเถียนที่ย่อตัวอยู่กับพื้น กระพริบตาปริบๆ “นายท่าน เป็นอะไรไป? สัญญาณของเถียนเถียนขาดไปเหรอ?”

เธอตรวจสอบตัวเองอย่างสงสัย ก่อนที่จะพยักหน้า “เมื่อกี้สัญญาณหายไป นายท่าน เมื่อกี้ท่านพูดอะไร?”

ซูจิ่นม่อรู้สึกเหมือนฝันไป

เกินไปหรือเปล่า!!!

เก็บของทั้งห้องได้เรียบร้อยง่ายๆ แบบนี้เลย?

เเล้ว เเล้วก็ดึงกลับมาให้เหมือนเดิมได้เลย?

นี่กำลังเขียนนิยายอยู่หรือเปล่าเนี่ย?

ไม่ นักเขียนนิยายยังไม่กล้าเขียนเลยแบบนี้! คงจะโดนด่าตาย