ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 688

ซูจิ่นม่อมองจี้ตำหนักพญายมอย่างตกตะลึง ในสมองมีหลักการทางวิทยาศาสตร์ขึ้นมาไม่หยุด

นี่มันคือ ‘พื้นที่ทับซ้อน’ เป็นสินค้าเทคโนโลยีสูงที่น่าจะเกิดขึ้นในอนาคต……

ในทางวิทยาศาสตร์ สิ่งนี้เรียกว่าพื้นที่ทับซ้อน……

พื้นที่ทับซ้อน เกิดจากอากาศถูกบิดเบือนโดยแรงโน้มถ่วงที่รุนแรง...

ปรากฎการนี้มีอยู่จริง ในทางทฤษฎีแล้ว อากาศจะต้องถูกแรงโน้มถ่วงบิดอัดไปจนถึงจุดๆ นึง จึงจะเกิดช่องว่างที่บิดเบือนขึ้นได้…….

ถ้าเปรียบเทียบก็เหมือน หากเราจะให้จุดสองจุดบนกระดาษเชื่อมต่อกัน นอกจากวิธีลากเส้นตรงๆ แล้ว เรายังสามารถทำให้จุดเชื่อมต่อกันด้วยการพับกระดาษเข้าไปหากันเลยก็ได้……

บลาๆ…….

ซูจิ่นม่อยิ่งคิด สมองของเขาก็ยิ่งสับสน หัวเขาเริ่มวิ้งๆ ก่อนที่เขาจะล้มตัวนอน ไม่คิดเเล้ว!

“สะ…. สุดยอดจริงๆ!” ซูจิ่นม่อเลียนแบบมู่กุยฝาน เรื่องอะไรที่ไม่เข้าใจ ก็ปล่อยมันไป ทิ้งมันไปเลย

ซู่เป่ายิ้มจนตาหยี “แน่นอนค่ะ!”

“เร็วเข้า พี่ๆ คะ รีบเปลี่ยนชุดไปหาอะไรกินกัน!”

ซู่เป่าวิ่งเข้าห้องไปเปลี่ยนนเสื้อผ้า เเล้วก็เร่งซูเหอเวิ่น ซูเหอเหวิน ซูจื่อซี เเละหานหานที่ยืนเหม่ออยู่

ซูจื่อซีรีบหยิบสมุด ออกมาจากกระเป๋ากางเกง

ตำหนักพญายม : สามารถเป็นพื้นที่ทับซ้อน เอาไว้เก็บสิ่งของไว้มากมาย….

มู่กุยฝานกลับมาจากการวิ่ง เมื่อเข้ามาในห้องก็เห็นทุกคนยืนอึ้งกันอยู่ ก่อนที่จะถามอย่างแปลกใจ “ทำไมกัน เจอผีกันตั้งเเต่เช้าเหรอ?”

ในมือของเขามีซาลาเปาสองลูก เขายื่นให้ซูจิ่นม่อ “มา น้องชาย กินเข้าไป!”

ซูจิ่นม่อได้สติกลับมาทันที “…….”

เจ้าหกคนนี้นี่!

เขาเอ่ยออกมาอย่างหมดคำจะพูด “ไม่กิน เดี๋ยวสายๆ จะพาซู่เป่าออกไปกินเกาเหลาลูกชิ้นปลากับบะหมี่จิ่นเฟิน”

มู่กุยฝานพยักหน้า “ดีเลย ฉันหิวพอดี”

ซูจิ่นม่อ “……”

บ้าอะไรกัน ซื้อซาลาเปามาสองลูกมาสกัดดาวรุ่ง เเต่ตัวเองเตรียมจะไปกินข้าวกับซู่เป่า?

ซูจิ่นม่อดวงตาเป็นประกาย เขาต้องจ่ายเงินให้กับลูกน้อง เเม้ว่าพวกเขายังไม่ต้องมาทำงาน ดังนั้นเขาต้องเสียเงินจากบัญชีเงินเก็บไปเยอะเลยทีเดียว

“พี่ครับ” ซูจิ่นม่อยิ่มตาหยี “พี่มีเงินไหม?”

มู่กุยฝานเดินดูของของซู่เป่าว่าเก็บของเป็นยังไงบ้าง ก่อนที่จะเอ่ยออกมา “ถามอะไรโง่ๆ ฉันมีเงินมากกว่าพี่ใหญ่นายอีก”

ซูจิ่นม่อ “ผมไม่เชื่อ ที่พี่แกล้งมาเเสดงละครเนี่ย ก็ใช้เงินพี่ใหญ่ของผมทั้งนั้น”

มู่กุยฝานหมดคำจะพูด “ใครบอก? เฮลิคอปเตอร์ของฉัน คนขับก็ของฉัน”

ครั้งนี้เขาไม่ได้ใช้เงินของซูอีเฉินสักแดงเดียว

แค่ยืมชื่อเขามาใช้เท่านั้นเอง

ซูจิ่นม่อ “ได้ยินมาว่าเงินที่พี่เอามาบริจาค ก็เป็นเงินของพี่ใหญ่”

มู่กุยฝานยิ้มออกมา “นั่นเพราะว่า ฉันกำลังทำบุญให้พี่นายไงล่ะ”

ซูจิ่นม่อ “เงินซื้อเสื้อผ้า ยังใช้เงินพี่ใหญ่เลย”

มู่กุยฝาน “ฉันทำตอนไหน!”

ซูจิ่นม่อ “ตอนที่ไปซื้อของให้ซู่เป่า แล้วให้พี่ใหญ่เขาช่วยจ่ายไปด้วยไม่ใช่หรือไง”

มู่กุยฝาน “……”

หมดคำจะพูด ไม่อยากจะสนใจ เขาหยิบน้ำขึ้นดื่ม ก่อนที่จะเเกล้งไม่สนใจซูจิ่นม่อ

ซูจิ่นม่อกลับจ้องเขานิ่ง “ไม่ใช่ว่าพี่อยู่กับน้องผมไม่สำเร็จ เลยคิดจะจับพี่ใหญ่ผมนะ”

มู่กุยฝานได้ยินดังนั้น ก็พ่นน้ำออกมาทันที……

“ฉันเล็งนายไว้” มู่กุยฝานถลึงตา “ทำไมนายไม่คิดอย่างนี้บ้างล่ะ?”

ซูจิ่นม่อ “……”

ไอ้โจรหน้าไม่อายคนนี้นี่……

“ก็เเค่เงินไม่ใช่เหรอ?” มู่กุยฝานเอ่ยออกมาอย่างโมโห “เงินแค่นี้ ไม่ต้องมาแหย่ให้ฉันโมโหก็ได้”

เขาล้วงโทรศัพท์ออกมา ก่อนเอ่ยขึ้น “ว่ามา จะเอาเท่าไหร่!”

ซูจิ่นม่อยิ้มจนตาหยี “ไม่ใช่ว่ารูดบัตรพี่ใหญ่อีกนะ?”

มู่กุยฝานอยากจะเอาไม้ตีสักที เขาเอ่ยออกมาหน้าดำคร่ำเครียด “บัตรฉัน!”

ซูจิ่นม่อยืดคอดูโทรศัพท์เขา เมื่อเห็นว่าเป็นบัตรเขาจริงๆ ก็รีบเอ่ยออกมาทันที “ไม่เยอะ ผมต้องจ่ายเงินเดือนให้ลูกน้อง ตอนนี้ไม่มีเงิน ขอผมสักร้อยล้านก่อน”

มู่กุยฝานนั่งลงอย่างไม่พอใจ อาหารมาไวมาก ไม่นานนักอาหารก็วางเต็มโต๊ะ ซู่เป่าเเละเด็กๆ นั้นกินอย่างเอร็ดอร่อย ดวงตาเป็นประกาย

เขาชิมไปคำนึง……รสชาติไม่เลวจริงๆ

หลังจากที่กินอิ่มเเล้ว

ซู่เป่าบิดขี้เกียจ ก่อนเอ่ยออกมา “เฮ้อ~ท้องอิ่มเเล้ว! ต้องไปทำงานละ!”

ซูจิ่นม่อหัวเราะ “ทำงานอะไรของหนู?”

ซู่เป่า “จับผีไงคะ!”

ซูจิ่นม่อตกใจ “ปะ ไปไหนนะ?”

ซู่เป่าจูงมือลุงหกเเล้ววิ่ง “ไป ไปหาเพื่อนของลุงกัน ข่งเฉิงหมิง”

ซูจิ่นม่อไม่เข้าใจ แต่เห็นท่าทางของซู่เป่าเเล้วเหมือนไม่ได้ล้อเล่น จึงไม่ได้ถามอะไรมาก

รถเคลื่อนตัวอยู่บนถนนสายหนึ่งมุ่งหน้าสู่หมู่บ้านหรูหรา ซู่เป่ามองวิวข้างนอกหน้าต่าง ร้องเพลงไปด้วย เเต่อยู่ๆ รถก็หยุดลง

ถนนตรงหน้านั้น มีคนแก่เดินดู ไหล่ของเขาห่อเข้าหากัน เดินโซเซอู่ยู่บนถนน………

รถแล่นเร็วมาก ซู่เป่าเกาะอยู่ตรงหน้าต่าง มองดูคนแก่ที่ไกลออกไปเรื่อยๆ…..

รอยยิ้มบนใบหน้าของเธอหายไป

คนแก่คนนี้ เธอเคยเห็นมาก่อน

วันนั้นเธอลองใช้พู่กันชี้ชะตา นอกจากจะเห็นอีกโลกหนึ่งเเล้ว ก็ยังเห็นคนแก่ที่อยู่ตรงหน้าคนนี้ด้วย…..

คนแก่คนนั้นมีถุงพลาสติกบางๆ คลุมไว้กันฝน พลาสติกนั้นสั้นมาก บังร่างของอีกฝ่ายได้เเค่ครึ่งตัว อีกฝ่ายเดินตัวสั่นเซไปมา กอดตัวเองไว้ท่ามกลางวันที่พายุเข้าแบบนี้ ทุกก้าวกว่าจะเดินไปได้นั้นยากลำบากมาก……

ซู่เป่าตะลึงงัน จนถึงตอนนี้ถึงพึ่งเข้าใจ…..เธอใช้พู่กันชี้ชะตาเมื่ออาทิตย์ก่อน ก็จะเห็นเรื่องในอนาคตของหนึ่งอาทิตย์ต่อมา ก็คือตอนนี้ ด้านนอกหน้าต่างรถมีภาพบางอย่างแวบผ่านเข้ามา

เห็นอนาคต……?

พู่กันชี้ชะตา ใช้เพื่อเห็นอนาคตได้?

มู่กุยฝานมองตามซู่เป่าออกไป ก่อนเอ่ยถาม “ซู่เป่า เป็นอะไรไป?”

ซู่เป่ามองออกไปนอกหน้าต่าง คนแก่นั้นหายไปแล้ว ต้นไม้รอบๆ ที่โดนลมพายุพัดไปมานั้น ให้ความรู้สึกคุ้นเคยอย่างน่าประหลาดใจ

“ไม่มีอะไรค่ะ…. พ่อ” ซู่เป่าส่ายหน้าไปมา แต่ว่าเธอกลับไม่สามารถลบเงาของคนแก่คนนั้น ออกไปจากหัวได้เลย