ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 689

ข่งเฉิงหมิงแก้ไขบัคทั้งคืน เหมือนคนบ้า

ฟ้าสว่างแล้ว ตอนนี้คอมพิวเตอร์ของเขาก็เกิดเสียงดังแล้วหน้าจอดับไปเลย——พังไปแล้ว

เขาสติแตก เขาหยิบโน๊ตบุ๊คแล้วปาลงไปบนโต๊ะ “เป็นไปได้ยังไง! ฉันแก้ไม่ได้? ไม่มีทาง ไม่มีทาง!”

เมื่อคิดถึงคำพูดของประธานหลี่ก่อนที่จะเดินจากไป ถ้าเกิดว่าแก้ไขไม่ได้ ก็รอกินข้าวในคุกได้เลย

เขาเชื่อว่าประธานหลี่ทำได้

เขาเองก็ไม่อยากนอนคุก

ทำไมซูจิ่นม่อต้องไปด้วย?

เขาเอาข้อมูลของมนุษย์เสมือนจริงให้ตนเองมาแล้ว ทำไมถึงไม่อยู่ด้วยกันอีกสักระยะ?

รอเขาวิจัยจนไม่มีปัญหาอะไรแล้ว เข้าใจทั้งหมดแล้ว แล้วค่อยไปไม่ได้เหรอ?

หรือว่า ทำไมเขาถึงไม่เปิดห้องสอนสักหน่อย ช่วยเขาทำจนเสร็จก่อนแล้วค่อยไป

ทั้งๆ ที่รู้ว่าเขาไม่เข้าใจ ก็ยังไม่ยอมช่วยเขา? นี่มันเพื่อนบ้าอะไรกัน?

ข่งเฉิงหมิงดวงตาแดงก่ำ ผีละโมบที่อยู่บนหัวของเขานั้น ปากของมันอ้ากว้างกลืนเขาไปได้ถึงช่วงท้องแล้ว

อีกนิดเดียว ก็จะกลืนกินเขาไปได้ทั้งตัวแล้ว

เมื่อวานผีละโมบเห็นว่าผีหลายใจจ้องมองมาที่เขา แน่นอนว่า เขาไม่เห็นจี้ฉางที่อยู่ด้านข้าง

ที่จริง หลังจากที่ผีหลายใจไปแล้ว เขาควรที่จะรีบจากไปตั้งแต่ตอนนั้น

แต่ว่าข่งเฉิงหมิงนั้นหมกมุ่นอยู่กับมนุษย์เสมือนจริงจนถอนตัวไม่ขึ้น ทำให้ผีละโมบมีความต้องการอยากได้เกียรติยศและเงินทอง หลังจากที่วิจัยมนุษย์เสมือนจริงสำเร็จ และอยากที่จะเอาชนะซูจิ่นม่อด้วยการแก้บัค เป็นการพิสูจน์ให้รู้ว่าตัวเองนั้น เหนือกว่าซูจิ่นม่อ

ผีละโมบนั้นละโมบโลภมาก และคิดว่าข่งเฉิงหมิงเป็นขนาดนี้แล้ว อีกไม่นานเขาก็สามารถกลืนกินอีกฝ่ายเข้าไปได้……

สุดท้าย ประตูถูกเปิดออกดังปัง

ซู่เป่า และซูจิ่นม่อ พวกเขายืนอยู่ต่อหน้าผีละโมบ

แวบแรกที่ผีละโมบเห็นซู่เป่า เขาก็ต้องตกใจ!

อันตราย!

เขาไม่รู้ว่าซู่เป่าคือยมบาล แต่เขาสัมผัสได้ถึงอันตรายที่มากกว่าพวกผีหลายใจ

ผีละโมบเตรียมที่จะหนี

ซู่เป่ายกหมัดขึ้น ครั้งนี้ไม่ได้ต่อยไปที่ตัวของผีละโมบ เธอเเค่ต่อยลงไปบนอากาศ ผีละโมบก็ถูกล็อกตัวไว้บนร่างของข่งเฉิงหมิงแล้ว

ผีละโมบพยายามที่จะขยายตัวเองให้ใหญ่ขึ้น ร่างของเขานั้นใหญ่จนแทบจะติดเพดาน ตัวบิดไปมา ก่อนที่จะตะคอกออกมาอย่างโมโห “ปล่อยฉัน!”

ซู่เป่าไม่สนใจ

ข่งเฉิงหมิง เมื่อเงยหน้าขึ้นมาแล้วเห็นซูจิ่นม่อ ดวงตาเขาดป็นประกายทันที

“เจ้าม่อ! มาได้ยังไง?” ข่งฉิงหมิงเอ่ยออกมาอย่างดีใจ “ดีจังเลย ฉันกำลังเจอเรื่องหนักใจอยู่พอดี บัคนี้ของนายจะแก้ยังไงเหรอ?”

เขาอยากจะเปิดโน้ตบุ๊ค แต่พบว่าตัวเองปาจนพังไปแล้ว

เขาวิ่งไปทั่วห้องเหมือนคนบ้า ก่อนที่จะหยิบโน้ตบุ๊คอีกเครื่องขึ้นมา แล้วยัดใส่มือของซูจิ่นม่อ

“มาๆ นายจัดการให้หน่อย! บัคตัวนี้ฉันหาจนเจอเล้ว แต่แก้ไม่ได้……เฮ้อ ช่างเถอะ จริงๆ ถ้าเกิดว่าสามารถแก้ไขให้กลับมาทำงานได้ปกติ ก็ไม่ต้องสนใจว่าจะบัคไหมแล้ว…..เรื่องของเรื่องก็คือ ฉันทำให้มันกลับมาทำงานปกติไม่ได้น่ะสิ”

“ทำไมมนุษย์เสมือนจริงทั้งสามคน ถึงฉายออกมาไม่ได้ เจ้าม่อช่วยฉันหน่อยสิ”

ซูจิ่นม่อมองเขาด้วยสายตาเย็นชา เขาดึงมือตัวเองกลับมาอย่างไร้เยื่อใย แล้วพลักโน้ตบุ๊คของอีกฝ่ายออกไป

“ทำไมฉันต้องช่วยนายด้วย?” ซูจิ่นม่อเอ่ยออกมาด้วยใบหน้าเฉยชา

ข่งเฉิงหมิงมีใบหน้าที่เสียใจอย่างเห็นได้ชัด “ดูนายพูดสิ พวกเราเป็นเพื่อนรักกันไม่ใช่เหรอ?”

ซูจิ่นม่อหัวเราะเสียงเย็น “เพื่อนรัก? เพื่อนรักที่แทงฉันข้างหลังอย่างนั้นเหรอ?”

เขาหันไปมองรอบๆ ดูห้องที่เหมือนกับที่เขาออกแบบเอาไว้ รู้หน้าไม่รู้ใจจริงๆ ข่งเฉิงหมิงยังคงไม่เข้าใจอะไรทั้งนั้น

ข่งเฉิงหมิงเอ่ยออกมา “เจ้าม่อ คือ…..ฉันเองก็ไม่ได้อยากทำแบบนี้ พวกประธานหลี่เขาบีบฉัน”

เขาถอนหายใจ “นายรู้ดี ว่าฉันปฏิเสธไม่ได้! ฉันต้องการงานงานนี้ ที่บ้านของฉันยังมีแม่อายุแปดสิบรออยู่…..”

ซูจิ่นม่อหัวเราะออกมา “นายปฏิเสธไม่ได้ เลยต้องมาขโมยของของฉัน?”

พวกซู่เป่าที่ยืนฟังอยู่นั้นถอนหายใจออกมา

โห ตรรกะของเขา เป็นตรรกะที่มีความมุ่งมั่นและแปลกสุดๆ

แน่นอนว่าคนที่ประสบความสำเร็จได้ มันต้องมีสาเหตุ ส่วนคนที่มีความคิดแปลกๆ เขาก็จะมีตรรกะแปลกๆ ตอบสนองตัวเองมากมาย

ซูจิ่นม่อเหนื่อยใจ เขาบอกว่าไม่อยากเห็นหน้าข่งเฉิงหมิงก็คือไม่อยากเห็นจริงๆ เขาไม่ได้หันกลับมาต่อล้อต่อเถียงกับอีกฝ่าย แต่เดินออกไปอย่างไม่สนใจทันที

ข่งเฉิงหมิงตะคอกออกมาเสียงดัง “แล้วนายมาเพื่ออะไร? ไม่ได้มาช่วยฉัน? ถ้าอย่างนั้นก็มาหัวเราะเยาะฉันใช่ไหม?”

ไม่มีใครตอบเขา

มู่กุยฝานยกขาขึ้น ก่อนที่จะถีบประตูให้ปิดลง

ภายในห้อง เด็กห้าคน ผู้ใหญ่หนึ่ง จ้องมองเขานิ่ง

ข่งเฉิงหมิงในใจสั่นไหว เอ่ยถามขึ้นมาทันที “พวกนายคิดจะทำอะไร?”

มู่กุยฝานหมุนข้อมือไปมา ก่อนเอ่ย “ไม่มีอะไรหรอก……ฉันคนนี้เนี่ย เป็นคนรักครอบครัว เป็นพี่ก็ทนดูให้ใครมารังแกน้องไม่ได้”

“น้องฉันมันอายุยังน้อย เอาคืนไม่เป็น แต่ฉันไม่เหมือนกัน……”

พริบตาเดียวมู่กุยฝานก็เคลื่อนตัวอย่างรวดเร็ว หลังเสียงตึง ข่งเฉิงหมิงก็โดนถีบแล้วล้มลงนอนลงพื้น มือทั้งสองข้างถูกล็อกเอาไว้ด้านหลัง ถูกกดอยู่บนพื้น ทำเอาขยับไปไหนไม่ได้!

“ปล่อยฉัน!” ข่งเฉิงหมิงดวงตาแดงก่ำ “พวกนายบุกรุกพื้นที่ส่วนบุคคล พวกนายไม่เคารพกฎหมาย ไอ้พวก……”

มู่กุยฝานยกขาเหยียบหน้าเขาเอาไว้ หน้าของข่งเฉิงหมิงติดอยู่กับพื้น เขาร้องอู้อี้ไปมาพูดไม่ได้อีก

ซู่เป่ายกมือขึ้น แล้วจับผีละโมบเอาไว้

ร่างกายใหญ่โตของผีละโมบนั้น เป็นหมือนถุงพลาสติกใบใหญ่ เขาถูกซู่เป่าดึงแล้วสาวเข้าไปในน้ำเต้าวิญญาณ

“ไปกันเถอะ!” ซู่เป่าตบมือไปมา “เรียบร้อยแล้ว~”

มู่กุยฝานปล่อยข่งเฉิงหมิงไป ก่อนที่จะเอ่ยเตือน “ดูจากหน้านายแล้วไม่พอใจสินะ? จำเอาไว้ ฉันชื่อว่าซูอีเฉิน ถ้าเก่งนักก็มาหาฉันได้ทุกเมื่อ”

(ซูอีเฉินที่อยู่ไกลแสนสไกล “……”)