ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 700

ซู่เป่าตกใจ และทุกคนก็ตกใจเช่นกัน

ซู่เป่า ซูเหอเวิ่น และนายหญิงซูรีบพาเสี่ยวอู่ออกมามือไม้อ่อนไปหมด ตบสะเปะสะปะจนเกือบจะทำให้เสี่ยวอู่หมดสติ

ซูเหอเวิ่นพูด “ให้ตายเถอะ เสี่ยวอู่ นี่แกจะเล่นกลอะไรของแก ฉันจะย่างตัวเองงั้นเหรอ”

ซู่เป่าถามอย่างรวดเร็ว “สุกหรือยัง ยังไม่สุกเหรอ”

ร่างกายของเสี่ยวอู่เต็มไปด้วยฝุ่น และใบหน้าของมันก็ดำคล้ำจากฝุ่น

มันพูดอย่างเขิน ๆ “ควายเอ้ย ควายเอ้ย เกือบจะกลายเป็นนกย่างแล้ว มันไม่ได้ถูกยายตุ๋น แต่เกือบจะสุกจากการตบของยาย”

นายหญิงซูพูดด้วยความโกรธ “ทำไมไม่ย่างแกให้สุกไปเลยล่ะ แกก็เหลือแต่ปากแข็ง”

เธอหยิบไก่ในมือของซูจิ่นม่อแล้วตะโกน “เจียงจวิน โส่วว่าง มากินอาหารเร็ว! วันนี้มีเนื้อไก่กินด้วยนะ”

โส่วว่างพยายามคลานขึ้นมา เดินไปที่ประตู กระดิกหาง แล้วมองดูไก่ในมือของนายหญิงซูด้วยความสิ้นหวัง

เจียงจวินไม่เคยปรากฏตัว

นายหญิงซูเหลือบตาไปมองแล้วตะโกน “เจียงจวินมานี่ เสี่ยวอู่ตกลงไปในเตาอั้งโล่จนสุกแล้ว! รีบมากินเร็ว”

ครั้งนี้ไม่เพียงแต่เจียงจวินจะรีบพุ่งมา แม้แต่เสวียนหลิงก็รีบวิ่งออกมาจากบนกิ่งไม้ พวกมันโผล่หัวเล็ก ๆ เข้ามาจากประตู

นกแก้วเสียงเจี๊ยวจ๊าวตัวนั้นถูกเผาจนสุกแล้วเหรอ

ไหนอะ!

เสี่ยวอู่กระพือปีกแล้วตะโกน “ฉันยังไม่ตาย ฉันยังอยู่นี่! ผิดหวังมากเลยสิ”

เสวียนหลิงดูเหมือนจะกลอกตาและจากไป

เจียงจวินรู้สึกไม่ดี แต่ถูกนายหญิงซูหยุดไว้ “หยุดอยู่ตรงนั้นแล้วกินไก่ซะ”

เจียงจวินเหลือบมองซู่เป่าอย่างไร้เดียงสาและน่าสงสาร

ซู่เป่าคว้าเสี่ยวอู่แล้ววิ่งไปที่ห้อง “หนูจะไปอาบน้ำให้เสี่ยวอู่นะ!”

เจียงจวิน: เธอไม่รักฉันแล้ว!

ในห้อง

ซู่เป่าวางเสี่ยวอู่ลงในอ่างล้างมือ เปิดก๊อกน้ำ และอาบน้ำให้เสี่ยวอู่

นกแก้วสามารถอาบน้ำได้ และเนื่องจากเป็นฤดูร้อนจึงไม่จำเป็นต้องกังวลว่านกแก้วจะป่วย

เสี่ยวอู่กลิ้งไปมาในอ่างล้างมือแล้วร้องเพลง “ฉันชอบอาบน้ำเต่าล้ม...”

คุณปู่เต่าซุกตัวอยู่ใต้เตียงและไม่สนใจมัน

ซู่เป่าหัวเราะคิกคัก ตีฟองและถูไปที่ตัวเสี่ยวอู่ อาบน้ำให้มันหอม

หลังจากอาบน้ำเสร็จก็ใช้เครื่องเป่าผมเป่าสักพัก เสี่ยวอู่ยืนอยู่ที่หน้าต่าง อาบแดดไปด้วยขณะที่หวีขน

เสวียนหลิงพุ่งเข้ามากัดมัน และคาบมันไว้ในปาก!

ทันใดนั้นเสี่ยวอู่ก็โกรธจัด “ไอ้เหล่าลิ่ว! เหล่าลิ่ว! ฉันเพิ่งอาบน้ำ!”

เสวียนหลิงจ้องเขม็งและมองมันอย่างน่ากลัว

เสี่ยวอู่ “...พี่หก ปล่อยฉันไปสิ”

ซู่เป่าหยิบผ้าเช็ดตัวออกมาแล้วจิ้มไปที่หัวของเสวียนหลิง “ปล่อยเสี่ยวอู่นะ ไม่อนุญาตให้สู้กัน”

เสวียนหลิงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากปล่อยเสี่ยวอู่และไปคลอเคลียข้าง ๆ ซู่เป่า

พระอาทิตย์ส่องแสงเจิดจ้า ซู่เป่ามองออกไปนอกหน้าต่างและเห็นว่าในสวนเต็มไปด้วยดอกไม้ซึ่งสวยงามมาก ๆ

หินก้อนใหญ่ที่เธอขนมาจากใต้ดินยังคงวางอยู่บนสนามหญ้าขนาดใหญ่หน้าบ้าน

ซูจิ่นม่อกอดผ้าห่มและผ้าปูที่นอนที่เปียกโชกของตัวเองไว้ มองไปรอบ ๆ และเห็นหินก้อนใหญ่ที่อยู่หน้าประตู

จากนั้น...เขาก็ตากผ้าปูที่นอนไว้บนหินก้อนใหญ่นั้น

(หยกม่วงหยกจักรพรรดิใหญ่: %￥#@……)

“เฮ้ หนูสามารถเอาหินมาทำสร้อยข้อมือป้องกันภัยได้!” ซู่เป่าวางเสวียนหลิงลงแล้ววิ่งออกไป

ซู่เป่ายกมือขึ้นและหักหยกม่วงชิ้นหนึ่งราวกับเขี่ยเต้าหู้

ซูจิ่นม่อที่กำลังตากผ้าห่ม “???”

หินก้อนนี้หักง่ายขนาดนั้นเลยเหรอ

เขาลองแล้วมือแทบหัก

จี้ฉางเฝ้าดูอยู่อย่างเงียบ ๆ ซู่เป่าอ่า... เก่งกาจขึ้นเรื่อย ๆ แล้วจริง ๆ

ซู่เป่าวางกำไลข้อมือเส้นสุดท้ายลงแล้วหายใจออก ก่อนที่จะพบว่ามีเศษเหลือใช้ทิ้งไว้บนพื้นมากมาย

“ลุงใหญ่บอกว่าหยกม่วงจักรพรรดิมีค่ามาก นี่มันคือเศษเหลือใช้ที่ไหนกัน นี่มันคือเงินต่างหาก!”

ซู่เป่าหยิบเศษเหลือใช้ทั้งหมดขึ้นมาและทำงานอย่างหนักเหมือนเสือ เมื่อฟ้ามืดลงเศษเหลือใช้ทั้งหมดก็กลายเป็นลูกปัดหยก

ใหญ่เล็กทุกชนิด

บางอันไม่สามารถขัดเป็นลูกปัดได้ เธอจึงเปลี่ยนให้เป็นสามเหลี่ยม สี่เหลี่ยมผืนผ้า สี่เหลี่ยมจัตุรัส ฯลฯ เพื่อทำเป็นจี้

อันไหนที่ไม่สามารถทำเป็นส่วนสูงต่ำได้ก็จะถูกกรีดเป็นส่วนโค้งกลม ซึ่งเอามาทำเป็นแหวน

ยังไงก็ไม่มีอะไรที่ต้องสิ้นเปลือง...

ดังนั้นจึงมีกำไลลูกปัดหยกมากกว่ายี่สิบเส้นและจี้มากกว่ายี่สิบเส้นบนพื้น

ทุกคนในตระกูลซูมองดูเธอเล่นกับสิ่งนี้ราวกับว่าเธอกำลังเล่นกับโคลน สิ่งสำคัญคือสิ่งที่เธอทำนั้นสวยงามมาก มันไม่ได้มีลวดลายมากนัก แต่พวกมันสวยงามแวววาว แม้แต่ช่างเจียระไนมืออาชีพก็ไม่สามารถขัดมันให้ออกมาแบบนี้ได้!

ในที่สุดซู่เป่าก็ลุกขึ้น หยิบกำไลสองสามเส้นที่คิดว่าสวยที่สุดขึ้นมาแล้วพูดว่า “คุณยาย ทั้งหมดนี้สำหรับยายค่ะ!”

มู่กุยฝานสวมสร้อยคอสิบเส้นและกำไลมากกว่าหนึ่งโหลบนตัวเขาอย่างไร้ยางอาย โดยนิ้วทั้งสิบนิ้วก็เต็มไปด้วยแหวน

จากนั้นเขาก็มองดูตัวเองที่สดใสแวววาว และพยักหน้าด้วยความพึงพอใจ “ไม่เลวเลย สมแล้วที่เป็นของที่ลูกสาวผมทำ!”

ทุกคนในตระกูลซู “...”

ซู่เป่ายิ้มจนตาปิด “ไม่ต้องห่วง มีกันหมดแล้วค่ะ!”

สุดท้ายทุกคนก็หยิบสร้อยข้อมือหรือไม่ก็สร้อยคอออกมา และซู่เป่ายังมีเหลืออีกห้าเส้น

ซูอีเฉินมองดูสร้อยข้อมือแล้วพูด “สร้อยข้อมือเส้นนี้ไม่แพ้ฝีมือช่างมืออาชีพเลย มันทำจากหยกม่วงจักรพรรดิบริสุทธิ์และมีมูลค่าเกือบร้อยล้าน”

ซูเหอเวิ่นพูด “จะแค่เกือบร้อยล้านได้ยังไง นี่เป็นอาวุธทั่วไปที่น้องสาวของฉันสร้างไว้เพื่อปกป้อง คุณรู้จักอาวุธทั่วไปไหม สร้อยข้อมือหนึ่งเส้นต้องเจ็ดแปดร้อยล้านแล้ว!”

ถึงมีเงินก็ซื้อไม่ได้!

เช่นเดียวกับหินก้อนใหญ่ของพวกเขา มีคนจำนวนมากที่ต้องการซื้อ แต่พ่อของเขาไม่ยอมขายมัน

ผู้พูดไม่ตั้งใจแต่ผู้ฟังมีจำกัด เจ้าตัวเล็กซู่เป่าหันมามองแล้วคิดวางแผน...