ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 701

โบราณว่าไว้ ปิดเทอมฤดูหนาวหัวเราะฮ่า ๆ ปิดเทอมฤดูร้อนหัวเราะเอิ๊กอ๊าก

ความสุขสันต์ของการปิดเทอมฤดูร้อนก็คือความสุขที่เด็กที่ไม่ได้ไปโรงเรียนไม่รู้ว่าเป็นยังไง

ซูเหอเวิ่นทำการบ้านช่วงปิดเทอมฤดูร้อนเสร็จตั้งแต่วันแรก ๆ ของการปิดเทอมแล้ว เช้ามาก็วิ่งไปเล่นกับซู่เป่า

ซูเหอเหวินหยิบแก้วน้ำทำเป็นเดินผ่าน เห็นซู่เป่าสะพานกระเป๋าสัตว์เลี้ยงอยู่ที่หลัง คาดกระเป๋าสะพายข้างตรงเอว กระเป๋าตุง ๆ ท่าทางเหมือนกำลังจะออกไปข้างนอก

“จะไปไหนน่ะ?” ใบหน้าเล็ก ๆ ของซูเหอเหวินเย็นชาอย่างกับผู้ปกครอง

เหล่ตา...พกพาความน่าเกรงขามของผู้ปกครองแบบไม่เป็นรูปเป็นร่าง

ซู่เป่ากะพริบตาปริบ ๆ แบบมีชนักติดหลัง “พวกเราจะไป...”

ซูเหอเวิ่นชิงพูดก่อน “พวกเราจะพานกไปเดินเล่น!”

เสี่ยวอู่ตะโกนออกมาจากกระเป๋าสัตว์เลี้ยง “ใช่แล้ว ๆ พาฉันไปเดินเล่น ๆ!”

ซูเหอเหวิน “...”

เขาดื่มน้ำพลางเดินผ่านด้วยใบหน้าไร้อารมณ์ “พวกเธอทำแบบนี้ คุณย่าไม่ให้ออกจากบ้านหรอก”

ซู่เป่าถามด้วยท่าทางน่าสงสาร “งั้นต้องทำยังไงถึงจะออกบ้านได้ล่ะคะ”

ซูเหอเหวินชะงัก แล้วพูดต่อ “พาฉันไปด้วย”

ซู่เป่า “...”

ซูเหอเวิ่น “...”

สุดท้ายก็ยังออกจากบ้านได้อย่างราบรื่น โดยมีซูเหอเหวินเป็นพี่ใหญ่นำทีม

ในบ้านมีลุงหลายคน ตอนนี้เพนท์เฮ้าส์ยังตกแต่งไม่เสร็จ ซูจิ่นม่อที่ ‘ว่างงาน’ จึงถูกนายหญิงซูจับตัวเอาไว้ กลายเป็น ‘ราชาเด็ก’ ที่ต้องดูแลเด็ก ๆ ทั้งหลาย

ซูจิ่นม่อขับรถพลางถาม “จะไปไหนกันเหรอ ยัยหนูของลุงหก”

ซู่เป่ากำหมัดน้อย ๆ ด้วยความตื่นเต้น “ไปตั้งแผงลอยที่ถนนขายของโบราณค่ะ!”

ซูจิ่นม่อ “...”

ซูเหอเวิ่นถาม “ทำไมต้องไปตั้งแผงลอยด้วยล่ะ”

ที่เขาอยากพูดคือ ถ้าเธออยากก็เปิดร้านได้ทุกเมื่อ

แต่ซู่เป่ากลับตอบว่า “ก็ตรงนั้นคนเยอะไง มีคนชอบซื้อของแปลก ๆ เยอะ”

ซูเหอเหวินถือโทรศัพท์มือถือ ถามชืด ๆ “เธอไปฟังใครพูดมา”

ซู่เป่า “พ่อบอก!”

ซูเหอเวิ่น ซูเหอเหวินและซูจิ่นม่อ ทั้งสาม “...”

ซู่เป่าจมอยู่กับความตื่นเต้นของตัวเอง

ว้าว ๆ เธอจะตั้งแผงลอยแล้ว เธอจะหาเงิน ๆ!

สร้อยข้อมือเส้นละหกเจ็ดร้อยล้าน

เธอขายไม่แพงหรอก สร้อยข้อมือเส้นหนึ่งขายสักสามสี่ร้อยล้านก็พอ กำไรน้อยหน่อย กำไรน้อยขายเยอะ ๆ ไง

เอาไว้เธอมีเงินเยอะ ๆ แล้ว เธอก็ทำเรื่องที่อยากทำได้เยอะแยะ สร้างบ้านหลังโต ๆ สักหลัง คนแก่ที่ไม่มีบ้านให้กลับก็มาอยู่ที่บ้านได้

ในบ้านยังมีข้าวให้กิน มีเนื้อให้กิน มีทีวีให้ดูด้วย

แบบนี้ก็ยังไม่มีคนเหมือนคุณยายที่ตายอยู่บนดาดฟ้า ตายอยู่หน้าประตูบ้านลูกชาย

แล้วเธอยังจะสร้างโรงเรียนได้เยอะ ๆ ด้วย บอกคนที่ไม่ได้เรียนหนังสือที่บ้านเดิมอย่างพวกอาเจีย ใช้หนังคนทำกลองมันเชื่อมต่อกับยมโลกไม่ได้หรอกนะ เป็นคนต้องเชื่อวิทยาศาสตร์สิ!

แบบนี้ก็จะมีเรื่องน่าเศร้าเหมือนอาเจียน้อยลงไปหน่อย...

จะลงทุนให้ลุงหกก็ได้เหมือนกัน ลุงหกอยากวิจัยเครื่องพิมพ์หินอียูวี ทำพลาดได้ตามสบาย ไม่ต้องดูสีหน้าคนอีก

และถึงจะไม่อย่างนั้น ด้วยความเร็วในการถลุงเงินของพ่อ ก็ต้องหาเงินให้มากขึ้นถึงจะดี

ให้พ่อขับเฮลิคอปเตอร์ทำเท่ อยู่บนฟ้าเดี๋ยว ๆ ก็ขับเป็นตัวเอส เดี๋ยว ๆ ก็ขับเป็นตัวบี... (SB เป็นตัวย่อของคำหยาบ แปลว่าไอ้โง่)

หืม เหมือนว่าจะมีอะไรที่ไม่ถูกอยู่นะ...

แต่ช่างมันเถอะ ถึงยังไงใครจะไปรังเกียจที่มีเงินเยอะกันล่ะ

พวกซู่เป่าใกล้ถึงตลาดขายของโบราณแล้ว

ผู้คนคลาคล่ำ มีแผงลอยตั้งอยู่เต็มพื้นที่แล้ว

ซูเหอเวิ่นพาซู่เป่าฝ่าเข้าไป หาที่ตรงมุมได้ด้วยความลำบาก จากนั้นก็ปูผ้าปูโต๊ะของคุณย่า...

แผงลอยของซู่เป่าเปิดกิจการแล้ว

ทุกคน “...”

“แล้วสร้อยคอเส้นนั้นล่ะ แหวนวงนี้ด้วย”

ซู่เป่าตอบ “สร้อยคอมีจี้อันเดียว หยกของแหวนก็เล็กมาก ดังนั้นสร้อยคอกับแหวนก็เลยถูกมาก ๆ เลยค่ะ สามสิบล้านเอง”

ทุกคน “...”

สามสิบล้าน ยังจะเองอีก

“ใครบอกให้หนูตั้งราคาอย่างนี้เหรอ...”

ซู่เป่าจริงจังมาก “อย่างแรก นี่คือหยกสีม่วงจักรพรรดิค่ะ ลุงใหญ่ของหนูให้คนตรวจสอบรับรองแล้ว ไม่เก๊แน่นอน”

เธอพูดด้วยน้ำเสียงเด็กน้อยแต่ชัดถ้อยชัดคำ “ส่วนสร้อยข้อมือเส้นนี้ กับสร้อยคอ แหวน ยังมีคุณสมบัติคุ้มภัยด้วยนะคะ กันของไล่ผี คุ้มครองชีวิต”

ทุกคน “...”

ชัวร์! นี่คือสิบแปดมงกุฎ

สายตาของทุกคนคือความเสียดาย เด็กคนนี้ขาว ๆ ใส ๆ นุ่มนิ่มน่ารัก เห็นแล้วทำให้คนอดอยากหยิกสักหน่อยไม่ได้

ใครจะรู้ว่ากลับถูกผู้ใหญ่ในบ้านพามาทำเรื่องแบบนี้

สายตาที่ทุกคนมองซูจิ่นม่อล้วนไม่ดีเป็นอย่างมาก ยังมีคนถลึงตาใส่เขาด้วย

ซูจิ่นม่อผู้บริสุทธิ์อยู่ ๆ ก็รับเคราะห์ “??”

เขาทำไมเหรอ เขาแค่เล่นโทรศัพท์มือถืออยู่ข้างหลังเอง!

ตอนนี้เอง มีเสียงระโหยโรยแรงดังขึ้น ถาม “สร้อยคอของหนูคุ้มครองชีวิตได้จริงเหรอ”

ชายหนุ่มคนหนึ่งปรากฏตัวอยู่หน้าแผงลอย

ซู่เป่าร้องเอ๊ะ เงยหน้ามองสำรวจ

พี่ชายคนนี้แปลกไปทั้งตัวเลย!

ซู่เป่าหาต้นเหตุของความแปลกตามสัญชาตญาณ

เขาใส่สร้อยข้อมือเชือกแดงเส้นหนึ่ง แต่สร้อยข้อมือเชือกแดงเส้นนี้ต่างออกไปอยู่หน่อย ๆ

ตรงกลางของเชือกแดงเส้นเล็ก ถัก ‘เชือก’ สีดำอยู่เส้นหนึ่ง ซู่เป่ามองปราดเดียวก็รู้ว่านั่นไม่ใช่เชือกสีดำอะไร แต่เป็นเส้นผมของคนต่างหาก...