ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 707

อวี๋ซื่อนอนอยู่บนเตียง ส่วนพวกซู่เป่านั่งอยู่ที่โซฟาห้องรับแขก

ซู่เป่าเลือกตำแหน่งที่ยื่นออกมา เพราะตรงนี้สามารถมองเห็นห้องของอวี๋ซื่อได้

เธอนั่งอยู่ด้านหน้าสุด ซูเหอเหวินนั่งอยู่ทางซ้ายของเธอ ซูเหอเวิ่นหลบอยู่ข้างหลังเธอ ส่วนซูจิ่นม่อนั่งอยู่ทางขวา

ซู่เป่าวาดวงกลมบริเวณนี้แล้ว ผีสาวจะไม่เห็นพวกเขาแน่นอน

ท่ามกลางราตรีเงียบสงัด จู่ ๆ ห้องที่ปิดไฟก็มี ‘คน’ ปรากฏขึ้นมาหนึ่งคน เส้นผมปรกหน้า ห้อยมือทั้งสองและลอยมาทางห้องรับแขก

เงียบกริบ...

ซูเหอเวิ่นไม่กล้าหายใจแรง ส่วนซูจิ่นม่อ ‘อยู่ในเหตุการณ์’ แบบนี้เป็นครั้งแรก รู้สึกว่าหัวใจจะหยุดเต้นแล้ว

ใบหน้าของผีสาวเต็มไปด้วยเลือด เดินวนอยู่ในห้องเหมือนตอนที่ยังมีชีวิตรอบหนึ่ง หยิบอะไรบางอย่างกวาดซ้าย กวาดขวา ก่อนจะนั่งอยู่ตรงกลางโซฟาเป็นลำดับสุดท้าย

เธอจ้องตรงไปทางโทรทัศน์ ดูโทรทัศน์ เก็บรอยเท้าในตอนที่ยังมีชีวิต

ซูจิ่นม่อขนลุกซู่ เพราะเขานั่งอยู่ใกล้ที่สุด

ผีสาวนั่งอยู่ข้างตัวเขา!

เสี่ยวอู่อยู่ในกระเป๋าสัตว์เลี้ยง พอตกกลางคืนนกแก้วก็จะหลับ แต่จู่ ๆ มันกลับพูดขึ้นว่า “ฟ้ามืดแล้ว กรุณาหลับตา...แหะ ๆ เขาอยู่ตรงหน้าเธอนั่นแหละ”

ซูจิ่นม่อ “!!!”

ซูเหอเวิ่น “!!!”

เสียงที่ดังขึ้นแบบกะทันหันนี้ทำให้ซูจิ่นม่อสะดุ้ง เขานั่งหลังเกร็ง เห็นผีสาวกำลังหันหน้ามาพอดี

ซู่เป่าพูดปลอบใจ “ลุงหกไม่ต้องห่วงค่ะ เธอไม่เห็นพวกเราหรอก”

ซูจิ่นม่อ “...”

ไม่กลัว ๆ

คิดซะว่าเป็นมนุษย์เสมือนจริงก็แล้วกัน!

มนุษย์เสมือนจริงคนหนึ่งที่ตั้งค่าไว้แล้ว เที่ยวหน้าแก้ไขแผงหน้าจอของเธอซะ...

ซูจิ่นม่อล้างสมองตัวเองไม่หยุด

ดีที่ผีสาวแค่หันมาจ้องครู่เดียวเท่านั้น เธอมองไม่เห็นพวกซู่เป่าจริง ๆ ในดวงตาฉายแววสงสัยนิด ๆ

ได้เวลาแล้ว

เธอลุกขึ้นยืนแล้วลอยไปทางห้องอย่างเงียบเชียบ...

ซู่เป่าจ้องการกระทำของเธอ มองนาฬิกาที่แขวนอยู่บนผนัง

ตีสองเหรอ เวลานี้มีความพิเศษยังไงกับเธอเหรอ

ก็ขณะที่ผีสาวกำลังก้าวเข้าห้อง ในห้องก็มีอะไรแวบทีหนึ่งอย่างกับไฟฟ้าลัดวงจร

ซูเหอเวิ่นกระซิบถาม “อะไรน่ะ”

ซูจิ่นม่อพูด “สายไฟเหรอ”

ซู่เป่าส่ายหน้าแล้วตอบ “ผนังที่เคยถูกเผาค่ะ”

ซูจิ่นม่อ อะไรนะ ผนังกันไฟเหรอ

ซู่เป่าพูด “ชู่...”

อวี๋ซื่อที่กำลังนอนอยู่ในขณะนี้ตื่นเต้นสุด ๆ

ไม่รู้เพราะอะไร เขาตื่นเต้นกว่าเมื่อก่อนอีก

เขากลัวแล้วจริง ๆ นักพรตที่เคยหามา กำจัดผีไม่ได้ก็แล้วไปเถอะ แต่ยังทำให้แฟนเธอฉุนเฉียวสุดขั้วทุกที

จู่ ๆ อวี๋ซื่อเริ่มนึกเสียใจ ถ้าครั้งนี้กำจัดไม่ได้จะทำยังไงดี

ต่อไปเขาจะไม่มีวันได้อยู่อย่างสงบสุขแล้วใช่ไหม...

ก็ขณะที่เขากำลังคิดอย่างนี้ จู่ ๆ อวี๋ซื่อก็รู้สึกว่าข้างเตียงมีอะไรบางอย่าง

มาอีกแล้ว!

อวี๋ซื่อแอบตะโกนอยู่ในใจ นี่เธอเรียกว่าอารมณ์เล็ก ๆ เหรอ!

ผมทิ้งตัวลง เขี่ยใบหน้าของเขาอยู่!

“!!!”

อวี๋ซื่อเบิกตาโพลง แต่จู่ ๆ กลับขยับตัวไม่ได้

แฟนสาวหัวเราะ “ฮ่า ๆ นายกลัวฉันเหรอ”

เธอน้ำขึ้นน้ำลง สายตาเปลี่ยนเป็นเหี้ยมเกรียมฉับพลัน

“นายกลัวฉันเหรอ ไหนนายเคยพูด ไม่ว่าฉันจะเปลี่ยนไปยังไง นายก็จะรักฉันไง”

เธอเหยียดยิ้ม ลูกตาปูดโปนออกมา “แบบนี้นายยังจะรักฉันไหม”

ในดวงตาของอวี๋ซื่อมีแต่ความตกใจกลัว

ผีสาวกรีดร้องเสียงดัง “นายกลัวฉันเหรอ! เพราะว่าฉันเป็นผีเนี่ยนะ”

“อย่าลืมสิว่าฉันตายเพราะใคร ใช่ เพราะนายนั่นแหละ! นายทำให้ฉันตาย นายยังกล้ากลัวฉันอีก!”

“ฉันเป็นผีฉันแล้วฉันก็ยังตัดใจจากนายไม่ได้ แต่มันแค้นใจนี่ นายถึงกับทะเลาะกับฉัน!”

“เป็นความผิดของนายนั่นแหละ นอกจากนายจะไม่ขอโทษฉัน ยังไม่สนใจความเป็นความตายของฉันอีก!”

ฟันอวี๋ซื่อกระทบกัน ออกแรงมากมายกว่าจะกัดฟันพูดได้ “เธอมีเหตุผลหน่อยได้ไหม...”

“ทะเลาะกันทีไรเธอก็บอกว่าจะกระโดดตึก...ฉันจะรู้ได้ยังไงว่าครั้งนี้จะกระโดดจริง...”

ไม่รู้ว่าอวี๋ซื่อเอาความกล้ามาจากไหน เป็นครั้งแรกที่เขากล้าเถียงกับเธอ

ผีสาวเดือดดาลฉับพลัน “หมายความว่ายังไง ตอนนี้นายเริ่มหาว่าฉันไม่มีเหตุผลเหรอ อ๋อ หาว่าฉันเป็นบ้าเหมือนยายแก่ใช่ไหม ตอนที่นายเจอฉันครั้งแรกไม่ได้เป็นอย่างนี้นี่!”

เธอเดือดดาลจนใบหน้าบิดเบี้ยว ยื่นมือจะจับบ่าของอวี๋ซื่อ

ทันใดนั้น ตัวอวี๋ซื่อเปล่งแสงออกมา ผลักผีสาวกระเด็นออกไป

ผีสาวกรีดร้องทีหนึ่ง ผลักใส่ผนังดังตุบ มองสร้อยที่คอของอวี๋ซื่อด้วยความตระหนก...