ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 708

อวี๋ซื่อรู้สึกว่าตัวเองขยับได้แล้ว รีบคลานขึ้นมาพลางกำสร้อยคอด้วยความทึ่ง

นี่คือสร้อยคอที่ซื้อจากแผงลอยของซู่เป่า!

คิดไม่ถึงว่าจะได้เรื่องจริง

ผีสาวโกรธแล้ว เธอส่งเสียงเหอะ ๆ อยู่ในลำคอ กัดฟันกรอด “ใครให้สร้อยเส้นนี้มา ผู้ชายหรือว่าผู้หญิง แล้วสร้อยที่ฉันให้นายล่ะ”

“ไม่นึกว่านายจะใส่สร้อยที่คนอื่นให้! นายใส่ได้แต่ของที่ฉันให้เท่า ใส่ของคนอื่นไม่ได้ !”

ผีสาวบ้าแล้วจริง ๆ บ้าแบบคลุ้มคลั่ง

เธอเข้าไปจะคว้าสร้อยคอของอวี๋ซื่อ แต่น่าเสียดายที่จับไม่ได้

พอโมโห เธอก็คิดจะให้อวี๋ซื่อตกตายตามกัน

“คืนนี้ฉันจะพานายไปให้ได้...หึ ๆ อวี๋ซื่อ มาอยู่เป็นเพื่อนฉันเถอะ มาเถอะ...

อยู่ ๆ กันเปื้อนที่อยู่รอบห้องก็มีไอดำพวยพุ่งขึ้นมา

ผีสาวเปลี่ยนเป็นดุร้ายกว่าเดิมมาก ใบหน้ามีไอดำ ประชิดอวี๋ซื่อทีละก้าว

“มาเถอะ มาอยู่เป็นเพื่อนฉัน อวี๋ซื่อ ฉันกำลังรอนายอยู่...”

อวี๋ซื่อตกใจกลัว ไม่รู้ยังไง เท้าไม่อยู่ในการควบคุมของเขา!

ทั้งที่เขามีสติครบสมบูรณ์

แต่เท้ากลับไม่ฟังคำสั่ง เดินไปทางหน้าต่างทีละก้าว

ผีสาวเผยรอยยิ้มประหลาด แยกยิ้มฉับพลัน ยกมือจะกอดเขาอีกครั้ง

“ไม่ต้องกลัว ไม่เจ็บหรอก ไม่เจ็บสักนิด...ตกลงไปตุบเดียว แพล็บเดียวก็ตายแล้ว”

ก็ขณะที่มือของเธอกำลังจะแตะถูกอวี๋ซื่อ มีเปลวเพลิงสีเหลืองพุ่งมาดังฟิ้ว!

ผีสาวเปลี่ยนสีหน้าฉับพลัน จะหายตัวเดี๋ยวนั้น

ใครจะรู้ว่าคราวนี้เธอหนีไม่พ้น

ซู่เป่าปรากฏตัวอยู่ตรงปากประตู ยกมือเล็ก ๆ ขึ้นมาบีบคอเธอผ่านอากาศ!

พอเธอเหวี่ยงมือ ผีสาวก็ร้องเสียงหลงแปะติดอยู่กับผนัง ถูกยันต์สีเหลือง ‘ตอก’ ติดอยู่บนนั้น ขยับไม่ได้อีก!

“ปล่อยฉัน...ปล่อยฉันนะ!” เธอใช้อารมณ์จนทำให้เสียงาน สภาพอนาถก่อนตายฉายออกมา พยายามขยับสุดชีวิต น่าเวทนาจนทนดูไม่ได้

ซู่เป่าเปิดไฟด้วยใบหน้าเรียบเฉย

อวี๋ซื่อถอยหลังเนือง ๆ ถอยกลับมาอย่างซมซานก่อนจะล้มอยู่บนเตียง

ซู่เป่าเดินไปถึงหัวเตียงแล้วบีบ

หัวเตียงนุ่มที่ทำจากหนังซ่อนของบางอย่างอยู่ เย็บปิดด้วยความระมัดระวัง ทำให้คนดูไม่ออก

“พี่คะ มีด” ซู่เป่ายกมือ

ซูเหอเวิ่นหามีดส่งให้เธอทันที

ซู่เป่ากรีดหัวเตียง

เห็นข้างในมีเส้นผมซุกซ่อนอยู่กำหนึ่ง!

อวี๋ซื่อชาไปทั้งตัว กลิ้งลงมาจากเตียงแบบหมดสภาพ

ซูเหอเวิ่นถาม “ทำไมหัวเตียงถึงมีเส้นผมซ่อนอยู่ล่ะ...”

ซู่เป่าตอบ “ไม่ใช่แค่หัวเตียงนะ”

เมื่อกี้ที่เธอตรวจตราอยู่ข้างนอกนานขนาดนั้น ก็เพราะอยากยืนยันว่าซ่อนของเอาไว้ทั้งหมดกี่จุดกันแน่

ซู่เป่าล้วงกล่องใบหนึ่งออกมาจากใต้เตียง เปิดกล่องออก ข้างในมีเส้นผม

แล้วรื้อลิ้นชักในตู้เสื้อผ้าออกมา ข้างในก็มีเส้นผมเหมือนกัน

ใต้ฟูก ตรงกลางนุ่นของผ้าห่ม ในหัวผ้าม่านของผ้าม่านหน้าต่าง หลังผนังที่ติดกับโต๊ะเครื่องแป้ง...

ในห้องที่ไม่ใหญ่ หาจุดที่ซ่อนผมได้ทั้งหมดเจ็ดจุด

เส้นผมเหล่านี้ล้วนเป็นช่อเล็ก ๆ มีหนังศีรษะติดอยู่ น่าจะดึงออกมาจากศีรษะเลย แถมยังเหมือนมีเลือดติดอยู่นิด ๆ ด้วย

นี่มันจะน่ากลัวเกินไปแล้ว!

มีแต่ซูจิ่นม่อที่ยังงง “ทำไมลุงฟังไม่รู้เรื่องเลยนะ”

เผาผนังแล้วยังไงล่ะ

แล้วผมนี่มันยังไง

ซู่เป่าอธิบาย “มีคำพูดพื้นบ้านอยู่ ผนังที่เคยถูกไฟเผาคนจะอยู่ไม่ได้ ถ้าไม่รื้อแล้วสร้างใหม่ ก็ต้องเชิญผู้สูงส่งมาทำพิธี”

“เพราะผนังที่เคยไหม้จะอัปมงคล เรียกผีมาง่าย ๆ”

ซูเหอเวิ่นพยักหน้า มิน่าล่ะ ทุกครั้งที่เขาเห็นข่าวว่าบ้านที่ไหนไฟไหม้ ในคอมเมนต์มักมีหลาย ๆ คนพูดว่า ‘เคยไหม้แล้ว คนอยู่ไม่ได้’ หรือไม่ก็ ‘เคยไหม้แล้ว บ้านหลังนี้เสียไปแล้ว’ อะไรอย่างนี้

เขายังเคยคิด ไหม้แล้วก็ไหม้ไปสิ อย่างมากก็ติดวอลล์เปเปอร์ตกแต่งใหม่...

คิดไม่ถึงว่าจะมีสาเหตุนี้ด้วย!

ทุกคนมองมุมกำแพง

ห้องชุดนี้ตกแต่งสไตล์มืดมิดระงับใจ เดิมทีสีของผนังก็แปลกอยู่แล้ว ถ้าไม่ดูดี ๆ จะไม่เห็นร่องรอยเคยไฟไหม้มาก่อน

ผีสาวหัวเราะเหอะ ๆ “ใช่...ฉันเผาเอง!”

ก็ช่วงสองสามวันที่อวี๋ซื่อทะเลาะกับเธอแล้วไม่สนใจเธอนั่นแหละ!

พอเธอโมโหก็คิดว่าตายไปเลยเถอะ แต่ถึงตายแล้วก็จะไม่ปล่อยเขา

ดังนั้นจึงหาคนในอินเทอร์เน็ต ทั้งยังให้เพื่อนที่ออกความคิดในอินเทอร์เน็ตสองสามพันหยวน

ตามการชี้แนะของอีกฝ่าย เธอเผาผนังห้องรอบหนึ่ง แล้วตอนตีสองก็ส่องกระจกกระชากผมของตัวเองออกมาทั้งอย่างนั้น...

ใช้เชือกแดงมัดเป็นช่อ ๆ ซ่อนอยู่ในห้อง

“ฉันเคยให้โอกาสเขาแล้ว” ผีสาวพูดกลั้วหัวเราะแบบชั่วร้าย “แต่เขาไม่เชื่อฟังเอง”

“ฉันเคยบอก แค่นายกลับมา คุกเข่ายอมรับผิด ขอโทษกับฉัน...ฉันก็จะไม่กระโดดลงไป”

“ถ้าฉันไม่กระโดดลงไป แล้วฉันจะกลายเป็นผีมาหานายได้ยังไง นายนั่นแหละที่บีบคั้นฉัน...”