ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 73

ซู่เป่าโกรธจนแทบคลั่ง

ผีจองหองถูกเหวี่ยงอย่างแรง จนแทบจะกระอักเลือดออกมา

เจ้าผีร้ายพูดไม่ทันขาดคำ ได้แค่นี้เหรอ!

“แก…”

“ตุ้บ!”

ซู่เป่าทั้งโยนทั้งทุบผีจองหองจนเละตุ้มเป๊ะ

มันไม่มีท่าทีว่าจะตอบโต้กลับได้เลย เจ้าผีถึงกับเงิบไปเลย

เจ้าตัวกะเปี๊ยกที่มันดูถูก ดันร้ายกาจเสียขนาดนี้

“เจ้ารอแปป!” ผีจองหองตะโกนลั่น

“ไม่รอ!”

คิดว่าเธอโง่เหรอ!

ทำไมต้องรอ จะรอให้อีกฝ่ายโจมตีกลับงั้นเหรอ

ผีจองหองหอบแหก ๆ “ตอนนี้ฉันสิงอยู่ในร่างเสวี่ยเอ๋อร์อยู่นะ เธอไม่กลัวเพื่อนเธอเจ็บงั้นเหรอ”

ผีจองหองเริ่มปอดแหก หวังจะใช้เสวี่ยเอ๋อร์เป็นโล่กำบัง

ซู่เป่าส่ายหัว “เธอไม่ใช่เพื่อนของหนูซะหน่อย”

เจ็บก็เจ็บไปสิ

ยังดีกว่าถูกผีดูดเลือดจนเกลี้ยงหรือว่าอาจจะตายได้เลยแล้วกัน

ผีจองหองเถียงไม่ออก กัดฟันกรอด มองไปยังซู่เป่าและจี้ฉาง ตัดสินใจว่าจะหนี

เชือกสีแดงที่อยู่บนข้อมือซู่เป่าเปล่งแสงสีแดงระเรื่อ ค่อย ๆ ลอยออกไปรัดผีจองหอง

ซู่เป่ายึดเท้าให้มั่นคง จากนั้นก็กระชากเจ้าผีร้ายกลับมา

ด้วยความที่เจ้าของร่างคือเสวี่ยเอ๋อร์ เธอจึงถูกเหวี่ยงซ้ายเหวี่ยงขวาไปด้วยเหมือนกัน ถ้าหากขาที่ซู่เป่าจับไม่ใช่ขาของเจ้าผีร้ายแต่เป็นขาของเสวี่ยเอ๋อร์ ด้วยพละกำลังขนาดนี้ป่านนี้คงกลายเป็นเศษเนื้อกระจุยกระจายไปหมดแล้ว

ทว่าสภาพเธอก็แทบจะไม่ต่าง หน้าตาบวมเป่งราวกับหัวหมู

เมื่อการต่อสู้สิ้นสุด ก็ได้ยินเพียงเสียง ตุ้บ ฝุ่นกระจายไปทั่วทุกทิศ

ซู่เป่ากำจัดผีที่อยู่บนตัวเสวี่ยเอ๋อร์โยนออกไปได้สำเร็จ!

เสวี่ยเอ๋อร์ตาเหลือกล้มลงไปกองกับพื้น ไม่รับรู้อะไรแล้ว

ซู่เป่าสูดหายใจเต็มปอดหนึ่งครั้ง มือเล็ก ๆ ปาดเหงื่อบนหน้าผาก “ในที่สุดก็ออกมาจนได้ หลังจากนี้ล่ะ ท่านอาจารย์”

แทบหมดแรง

จับผีเหนื่อยขนาดนี้เลยเหรอ!

ท่านอาจารย์พึ่งพาไม่ได้สักนิด สอนเธอแค่กระบวนท่าเดียว แถมกระบวนท่านี้กินแรงเยอะมาก!

จี้ฉาง และซูเหอเวิ่นที่อยู่อีกด้านถึงกับตาค้าง อึ้งกิมกี่กันไปหมด

โดยเฉพาะซู่เหอเวิ่น ถึงกับเอ่ยปากชม “เก่ง...เก่งสุด ๆ ไปเลย”

น้องสาวของเขาไม่ใช่เด็กขี้แยน่ารำคาญเสียหน่อย

แต่คือเด็กน้อยสุดโหดที่อยู่ในโหมดน่ารัก!

ตอนเธอต่อสู้ราวกับกำลังอยู่ในชุดนักรบ นิ้วทั้งห้าสวมแหวนสีเหลือง เขียว แดง ม่วงหลายวง ไม่ว่าใครหน้าไหนที่ไม่ยอมจำนนก็จะฟันทิ้งให้ราบคาบ

จี้ฉางเองยังคิดไม่ถึง ซู่เป่ามีพรสวรรค์ มีพลังศักดิ์สิทธิ์ที่สามารถต่อกรกับผี สลัดผีออกไปได้อย่างโหดเหี้ยม!

นี่มันคืออะไรกัน

ต่อให้เป็นเขาเอง ก็จำเป็นต้องออกแรงโชว์กระบวนท่าสักหน่อยถึงจะสามารถจัดการผีร้ายที่สิงร่างให้แยกออกจากกันได้

แต่เจ้าเด็กบ้าพลังคนนี้ เพียงแค่เหวี่ยงออกไปก็จัดการได้แล้ว

ถึงแม้เชือกแดงจะเป็นส่วนหนึ่งที่ทำให้ชนะ แต่เชือกแดงเป็นแค่ตัวสนับสนุนเท่านั้น

พละกำลังของซู่เป่าไม่สำแดงฤทธิ์ถ้าใช้กับคนที่มีชีวิต แต่กลับปรากฏออกมาอย่างมหาศาลถ้าใช้กับผี

ราวกับว่าเธอเกิดมาเพื่อสิ่งนี้

จี้ฉางรีบสงบจิตสงบใจ “ก่อนหน้านี้ที่อาจารย์เคยสอน ยันต์กักวิญญาณ ยังจำได้อยู่ไหม”

ซู่เป่าพยักหน้า “จำได้ค่ะ ถึงแม้ตอนที่อาจารย์สอนร่ายคาถาจะสอนไม่ได้เรื่อง แต่ว่าซู่เป่ายังจำได้”

จี้ฉางเม้มปาก

เธอจำได้ก็ดีแล้ว ส่วนประโยคหลังเมื่อกี้ถ้าไม่จำเป็นก็ไม่ต้องพูดนะ

ซู่เป่าชูมือขึ้นใช้ปลายนิ้วลงอักขระร่ายคาถายันต์กักวิญญาณ ตอนนี้มียันต์สีเหลืองปรากฏอยู่กลางอากาศ ลอยไปปกคลุมผีจองหอง แล้วเธอก็ลากมันเข้าไปในน้ำเต้าวิญญาณ

“ไม่ ฉันไม่อยากเข้าไป ฉันไม่เข้า!” ผีจองหองดิ้นทุรนทุรายตะโกนออกมา

“ทำไม...ทำไม ฉันพยายามขนาดนี้แล้ว ทำไมยังมีจุดจบแบบนี้!”

“ทำไมมมมม”

ซู่เป่าไม่แยแส

เธอออกแรงเยอะขึ้น ลากผีจองหองเข้าไปในน้ำเต้า

ผ้ายันต์สีเหลืองที่ส่องแสงวาววับเป็นเหมือนกับตาข่ายขนาดใหญ่ปกคลุมร่างผีจองหอง จากนั้นตาข่ายนั้นก็ค่อยๆหดตัวลง

ยิ่งผีจองหองดิ้นรน ตาข่ายสีเหลืองทองก็ถูกมัดแน่นขึ้น ๆ

เมื่อกี้คิดว่าตัวใหญ่ขนาดนี้ไม่น่าจะเข้าไปได้

เข้าไปได้จริงด้วยแฮะ

ซู่เป่าดึงสติกลับมา แล้วมองน้ำเต้าที่อยู่ปลายนิ้วที่ยังคงมีขนาดเท่าเล็บมือเหมือนเดิม และขยับดุกดิกอยู่ตรงหน้าเธอ

เจ้าแก้มก้อนสีหน้าเศร้าสร้อย “เมื่อไรมันจะใส่เต็มละเนี่ย!”

จี้ฉากเบ้ปาก แล้วพูดติดตลก “ไม่รู้ เธอก็ลองให้พี่ชายเธอคำนวณให้สิ”

ทั้งคู่หันหน้าไปมองซูเหอเวิ่นที่อยู่อีกด้านหนึ่ง

ซูเหอเวิ่นขนหัวลุก “อย่ามาถามฉัน!”

เขาจะไม่คิดคำนวณของพรรณ์นี้ ต่อให้ตายก็จะไม่ยอมคิด!

ให้เขาคำนวณว่าจะมีพื้นที่ใส่ผีเท่าไร เขายอมละทิ้งคณิตที่เขาชอบ ไปกัดฟันชอบสายศิลป์ดีกว่า

“ทำไมล่ะ พี่คิดคำนวณเก่งมาก ๆ เลยไม่ใช่เหรอ”

ไม่ เขาไม่เก่งเลย

ซู่เป่านั่งยอง ๆ วาดลงบนพื้น “พี่ดูนี่สิ นี่คือพื้นที่ของน้ำเต้า นี่คือน้าขี้เหร่กับน้าอ้วน ห้องใหญ่เท่านั้น น้าอ้วนตัวโตเท่านี้ น้าขี้เหร่ตัวโตเท่านี้ ขอถามว่าจะสามารถใส่น้าขี้เหร่กับน้าอ้วนได้อีกเท่าไหร่ถึงจะเต็ม”

“......”

สมมุติน้าอ้วน = x น้าขี้เหร่ = y

ไม่สิ เขาไม่ต้องการคิด

มือของซูเหอเวิ่นราวกับว่ามีระบบอัตโนมัติ เพียงแค่เห็นว่ามีอะไรเกี่ยวกับการคิดคำนวณก็อยากจะคำนวณตาม

เขาหยิบกิ่งไม้ขึ้นมา เขียนลงบนพื้น

“พื้นที่ของผีผู้หญิง = x+y…… ส่วนพื้นที่ของห้อง =…… ดังนั้น ถ้าจะให้ห้องเต็มก็ต้องเป็น x≈19 , y≈100…… ”

“ดังนั้น จำเป็นต้องมีน้าอ้วนราวๆ 19 ตัว ส่วนน้าขี้เหร่อีกราวๆ 100 ตัว”

ซู่เป่าสีหน้าจดจ่อ พยักหน้าตามตลอด “อืมอืมอืม เข้าใจแล้ว”

จี้ฉาง “......”

ก็บอกตั้งแต่แรกแล้ว

ซูเหอเวิ่นคำนวณเสร็จ ไม่พูดอะไรพลางจับไม้โยนทิ้ง ทำท่าทีเหมือนตัวเองไม่ได้คำนวณให้

เขาปรายตามอง “ทำไมเธอถึงอยากบรรจุน้ำเต้าให้เต็มล่ะ”

ซู่เป่านั่งกอดเข่า พลางเอาคางวางบนเข่า กล่าวด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย “เพราะว่าท่านอาจารย์บอกว่า ถ้าหากซู่เป่าไม่ใส่ให้เต็ม ซู่เป่าก็จะถูกพาตัวไป”

ซูเหอเวิ่นตะลึง “ถูกพาตัวไป พาไปไหนเหรอ”