ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 731

จี้ฉางพูดอธิบาย

“แม่สื่อผี พอเห็นชื่อก็รู้ว่าเป็นแม่สื่อที่หาคู่ให้ผี สมัยโบราณเป็นอาชีพอาชีพหนึ่ง เป็นคนหาคู่ให้หนุ่มสาวที่ตายไปทั้งยังไม่ได้แต่งงานโดยเฉพาะ ตอนนี้ไม่อนุญาตให้มีการแต่งงานผีที่โง่เขลาเช่นนี้ ฉะนั้นอาชีพนี้จึงหายสาบสูญไป”

แน่นอนว่า บางที่ก็ยังแอบทำอย่างไม่กลัวตาย

ซู่เป่าถามขึ้นอย่างสงสัย “ทำไมต้องหาคู่แต่งงานให้ผีด้วยล่ะคะ”

จี้ฉางเอ่ย “คนโบราณคิดว่าหากคนตายไปทั้งยังไม่ได้แต่งงาน วิญญาณของผู้ตายจะมีข้อบกพร่อง อาฆาตมาก และไปเกิดใหม่ไม่ได้...ฉะนั้นจึงจับคู่คนกับผีให้พวกเขา”

ซู่เป่าแสดงท่าทีออกมา หมดคำพูด

ถ้าตายตอนโสดแล้วจะไม่ได้ไปเกิดใหม่ละก็ ถ้าอย่างนั้นคนในตำหนักพญายมก็จะล้นแล้ว!

ตอนนี้มีพี่ชายพี่สาวที่โสดมากมายขนาดนั้น เฟิงตูเมืองผีก็คงมีประชากรเพิ่มขึ้นมากมาย...

จี้ฉางพูดขึ้นต่อว่า “ผีตนนี้ตอนยังมีชีวิตก็เป็นแม่สื่อผี ไม่นึกเลยว่าพอตายไปแล้วก็ยังเป็นแม่สื่อผีอีก”

แม่สื่อผีเก่งกาจเรื่องตระเวนเที่ยวพูดโน้มน้าว ดำก็พูดเป็นขาวได้ อ้วนก็พูดเป็นผอมได้

ทั้งๆ ที่เป็นอันธพาลไม่ทำงานทำการที่ถูกต้องเป็นเรื่องเป็นราวแถมยังซ้อมผู้หญิงคนหนึ่ง เพื่อผูกสัมพันธ์ พวกเขาสามารถคุยโวจนอีกฝ่ายขึ้นสวรรค์ บอกว่านิสัยของฝ่ายชายรักอิสระไม่ชอบการควบคุม ใจกว้าง มีทรัพย์สมบัติมากมาย...

เช่นเดียวกัน ทั้งๆ ที่เป็นผู้หญิงที่ขี้เกียจตัวเป็นขน ใจดำอำมหิต ปากคอเราะร้าย ชอบนินทาคนอื่นลับหลัง พวกเขาก็สามารถพูดให้ฝ่ายหญิงกลายเป็นคนที่นิสัยเป็นมิตร เข้าหาผู้ใหญ่เก่งได้...

เพียงแค่ดวงสมพงษ์กัน เดิมพวกเขาไม่สนใจเรื่องนิสัยอยู่แล้ว ถึงยังไงก็ทาบทามให้ผี คนก็ตายไปแล้วยังจะมาสนใจนิสัยอะไรอยู่อีก

ตำแหน่งที่พวกซู่เป่าเขานั่งค่อนข้างมิดชิดและเงียบสงบ ใกล้ริมหน้าต่าง ขณะกำลังพูดคุยกัน จู่ๆ ก็มีชายคนหนึ่งยกอาหารเช้ามา

เขาสวมหมวกแก๊ป จ้องผู้หญิงคนนั้นเป็นระยะ พลางก้มหน้ามองตำแหน่งที่จี้ฉางนั่ง

คนนี้ก็คือเฉินซู่

“ตรงนี้มีคนนั่งไหมครับ” เขาถามไปอย่างนั้น แล้ววางของบนโต๊ะ

ซู่เป่าขมวดคิ้ว แล้วพูดขึ้นว่า “มีคนนั่ง! ตรงนี้มีคนนั่ง”

ขณะนี้เองเฉินซู่ถึงได้สติคืนมาแล้วมองพวกเขาทีหนึ่ง เห็นมู่กุยฝานกับซูอีเฉิน เป็นผู้ชายสองคนที่โดดเด่นกว่าเขามาก พอเห็นก็รู้ว่าเป็นคนที่ประสบความสำเร็จ ในใจไม่สบอารมณ์เล็กน้อย

ใส่เสื้อผ้าพิถีพิถันขนาดนี้ มาทำอะไรที่ร้านเล็กๆ แบบนี้น่ะ มาแย่งทรัพยากรกับคนธรรมดาอย่างพวกเขาเหรอ มนุษย์เงินเดือนเข้างานก็เหนื่อยตั้งแต่เช้าตรู่แล้ว

“ตอนเช้าคนเยอะ มีแค่โต๊ะคุณตรงนี้ที่ว่างแล้ว ไม่รังเกียจที่จะแชร์โต๊ะกันใช่ไหมครับ”

เฉินซู่คิดว่าพวกเขาไม่ยอมร่วมโต๊ะกับคนอื่น ฉะนั้นจึงพูดอีกรอบ

พูดไปพลางนั่งลงไปด้วย

ชายหนุ่มที่ประสบความสำเร็จกว่าเขามากมายกระตุ้นความไม่สบอารมณ์ของเขา ก็แค่จะนั่งลง หากไม่ให้ นั่นก็หมายความว่าคนที่ประสบความสำเร็จดูถูกคนธรรมดา

เขาไม่เชื่อว่าตรงนี้มีคนนั่ง ของบนโต๊ะก็ถูกกินไปครึ่งหนึ่งแล้ว ถ้ามีคนจริงๆ ก็คงมานานแล้ว

ซู่เป่าโกรธ ท่านอาจารย์ยังนั่งอยู่ตรงนั้นนะ!

และใช่ว่าจะไม่มีที่ว่างเลย ถ้าไม่มีที่ว่างจริงๆ พวกเขาก็คงรีบกินและรีบออกไปแล้ว เห็นๆ กันอยู่ว่าร้านยังมีที่ว่างตรงอื่นและกว้างขวางกว่าตรงนี้ด้วยซ้ำ

ซู่เป่าจ้องเขา “บอกแล้วไงคะว่าตรงนี้มีคนนั่ง! ทางนั้นยังมีที่ว่างตั้งเยอะ ทำไมคุณลุงถึงจะต้องนั่งตรงนี้ให้ได้ล่ะคะ”

มู่กุยฝานชำเลืองมองอย่างไม่แยแส แล้วพูดขึ้นอย่างเย็นชาว่า “ตรงนี้เป็นมุมอับ จับตาดูคนอื่นสะดวกสินะ”

ซู่เป่ากระพริบตาแล้วกระพริบตาอีก

เอ๋ ท่านอาจารย์ก็รู้จักแกล้งเป็นเหมือนกันนี่!

เธอล้วงในน้ำเต้าวิญญาณ ยังดีที่ผีคลั่งรักยังอยู่

เฉินซู่ได้ยินเพียงเสียงกระซิบ ‘พ่อหนุ่ม เจ้าเหยียบเท้าข้าแล้ว’ จากนั้นเขาหันหน้าไปก็เห็นใบหน้าราวกับอมทุกข์ใบหน้าหนึ่ง ชายชราคนหนึ่งกำลังจ้องเขาอยู่

เฉินซู่ “!!!!”

เขาตกใจจนกระโดดอยู่ตรงที่เดิม เสียงตึงตังดังขึ้นเสียงหนึ่ง ช้อนตะเกียบถ้วยชามบนโต๊ะถูกชนจนเกือบร่วง

คนรอบๆ มองมาด้วยความประหลาดใจ

เฉินซู่รีบกดปีกหมวกลง แต่บนที่นั่งไม่มีใครจริงๆ...

จู่ๆ เขาก็นึกถึงตอนที่ไปขอร้องท่านนักพรต การเชิญผีที่ท่านนักพรตพูดถึง

อดไม่ได้ที่จะขนลุกขนพองขึ้นมา ที่ตรงนี้...มีคนจริงๆ ?!

เขากลัวจนรีบวิ่งออกไป ก่อนจะวิ่งออกไปก็ยังไม่ลืมยกอาหารเช้าของตัวเองไปด้วย สีหน้าตกตะลึงกลัว ถอยหลังอย่างต่อเนื่อง

ซู่เป่าพูดพึมพำ “บอกแล้วไงว่ามีคนนั่ง ก็ไม่ยอมฟังเลย”

มี ‘คน’ จริงๆ

การเคลื่อนไหวครั้งใหญ่ขนาดนี้ เซียนเซียนเองก็ถูกดึงดูดให้มองมาเช่นกัน เมื่อเห็นเฉินซู่ถืออาหารเช้ารีบเดินไปอีกด้าน เธอก็จำได้ทันทีว่าเป็นเขา