ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 756

ซู่เป่าระบายรอยยิ้มบนใบหน้า “หนูยังกลัวว่าพี่เหอเหวินจะไม่ชอบกินซะอีก! อันนี้หนูเก็บไว้ให้พี่เหอเหวินค่ะ!”

เธอยื่นให้ซูเหอเหวินด้วยความดีใจ

เธอแอบกินล่าเถียวกับพ่อ แล้วเจาะจงเหลือไว้ห้าชิ้น

ชิ้นหนึ่งให้พี่เหอเหวิน ชิ้นหนึ่งให้พี่เหอเวิ่น ชิ้นหนึ่งให้พี่จื่อซี ชิ้นหนึ่งให้พี่หานหาน...

ยังมีอีกชิ้นจะเอาให้ท่านอาจารย์ เมื่อกี้กำลังวิเคราะห์กับพ่อก็เลยลืมไป

ซูเหอเหวินอยากรับห่อขนมมาก แต่ซู่เป่ากลับส่ายหน้า “โน ๆ ๆ ไม่ได้นะคะ พี่เหอเหวินใช้มือหยิบเอาค่ะ”

ซูเหอเหวิน “??”

ไม่มีทาง!

เขารักสะอาด!

ซู่เป่ากลับดันล่าเถียวขึ้นมาจากซอง “เร็วสิคะ! มือหยิบล่าเถียว กินเสร็จแล้วก็ดูดจ๊วบ ๆ แบบนี้ถึงจะกินถึงวิญญาณของล่าเถียว!”

ซูเหอเหวินต่อสู้ในใจครึ่งวินาที จากนั้นก็หยิบออกมาเงียบ ๆ ก่อนจะถาม “ใครบอกเธอน่ะ”

ซู่เป่าเก็บสี่ชิ้นที่เหลือแล้วตอบ “ได้ยินเด็กที่วิ่งมาระหว่างทางพูดค่ะ”

พอพูดจบ ซูเหอเวิ่นชะโงกมาที่ประตู “ซู่เป่า พวกเธอกินอะไรกันอยู่น่ะ”

ซูเหอเวิ่นมองล่าเถียวในมือของพี่ชาย น้ำลายไหล ซู่เป่าเก็บล่าเถียวไว้ให้พี่ แต่ไม่เก็บไว้ให้เขา

ใครจะรู้ ซู่เป่าล้วงล่าเถียวออกมาทันที “เอ้า นี่ของพี่เหอเวิ่นค่ะ”

ซูเหอเวิ่นดีอกดีใจ นี่สิถึงจะถูก เขาควรเป็นพี่ชายที่ซู่เป่านึกถึงมากที่สุด

ไม่นานหานหานก็ชะโงกหัวมาด้วย ข้างหลังยังมีซูจื่อซีเอามือล้วงเข้ากระเป๋ากางเกงข้างหนึ่งตามมาด้วยอีกคน

ซู่เป่าแบ่งล่าเถียวออกไปเรียบร้อย กะพริบตามองพี่ ๆ

ไอ้หยา เธอพลาดไปแล้ว เธอน่าจะเหลือไว้ให้ตัวเองชิ้นหนึ่ง อย่างนี้ก็จะได้ร่วมกันกับพี่ ๆ แล้ว

ใครจะรู้ พี่ ๆ กลับแบ่งครึ่งหนึ่งมาให้เธอ

ครึ่งชิ้นสี่อัน รวมแล้วเท่ากับล่าเถียวสองชิ้น

ซู่เป่ามีความสุขมาก เด็ก ๆ นั่งยองแอบกินล่าเถียวอยู่หลังประตู

แต่จู่ ๆ ประตูก็ถูกเปิดออก คุณท่านซูปรากฏอยู่ตรงหน้า

เขาทำหน้าขึงขัง ถาม “เด็ก ๆ ทำอะไรอยู่น่ะ”

บรรดาเด็ก ๆ “!!!!”

จบกัน ๆ!

ถูกจับได้แล้ว!

ทำยังไงดี ๆ!

ซู่เป่ามองคุณท่านซูด้วยท่าทางน่าสงสาร กัดนิ้วพูดอ้อมแอ้ม “คุณตา คุณตา...กินล่าเถียวไหมคะ”

คุณท่านซูชะงัก ท่าทางขึงขังดำรงอยู่ได้ไม่ถึงหนึ่งวินาที พูดเบา ๆ “เด็กดื้อนี่ ระวังถูกคุณยายจับได้นะ!”

ซู่เป่าโล่งอก ดึงคุณตาเข้าพวกด้วยทันที

ในมือของเธอยังมีล่าเถียวอีกสองชิ้น แบ่งให้คุณตาครึ่งหนึ่ง

ด้วยประการฉะนี้ สถานการณ์จึงกลายเป็นหนึ่งแก่ ห้าเด็ก แอบกินล่าเถียวอยู่หลังประตู

นายหญิงซูที่เห็นทุกสิ่งอยู่ในสายตา “...”

ดีมาก ทำใจตีเด็กไม่ได้ แต่ไอ้แก่นี่ยังจะตีไม่ลงอีกเหรอ

คอยดูนะ!

รอยยิ้มแวบเข้ามาในดวงตาของนายหญิงซู ไม่นานก็ทำหน้าตึงไปทำงาน

“แต่ละคน เจ็บท้องแล้วยังจะกล้ากินอีก...ดูซิว่ากลางคืนจะโอดครวญกันยังไง”

ตกกลางคืน หานหานปวดท้องร้องไห้กระจองอแง แผลยังไม่ทันหายก็ลืมความเจ็บเสียแล้ว วันนี้ยังกล้ากินอีก

“ป้าอู๋ ไปเตรียมยากระเพาะหน่อย...” นายหญิงซูสั่งเสียงเบา

ผ่านไปสองสามนาที คุณท่านซูเดินลงชั้นล่างด้วยใบหน้าน่าเกรงขาม

วันถัดมา

ว่านปาสือขับรถ ซู่เป่ากับจี้ฉางเตรียมตัวออกเดินทาง

จี้ฉางใช้นิ้วลูบคาง เอ่ยเสียงทุ้ม “ช่วงก่อนหลี่ว์ซานชิงมาที่โรงพยาบาล แต่กลับไปกะทันหัน และไปอย่างรวดเร็วมาก”

“ดังนั้นข้าเดา น่าจะเป็นเพราะเวลาเข้าใกล้กับอันตราย เขามีของที่ตรวจจับได้”

“พวกเราต้องคิดหาวิธี...”

ซู่เป่าพลิกมือหยิบตำหนักพญายม ขยายใหญ่แล้วครอบรถเอาไว้

นี่เท่ากับพวกเขาอยู่ในตำหนักพญายมแล้ว

“ท่านอาจารย์ ท่านว่าแบบนี้ได้ไหมคะ”

จี้ฉางมุมปากกระตุก “ได้...”

ตำหนักพญายมมีพื้นที่ข้างในและข้างนอก พื้นที่ที่ขังผิงเติ่งหวังอยู่เป็นพื้นที่ว่าง ซู่เป่าครอบอย่างนี้ทั้งสองจะไม่ทับซ้อนกัน

ซู่เป่าพูด “คุณอาปาสือคะ คุณอาต้องจอดรถห่างจากยุคกลางการ์เดนห้าร้อยเมตรนะคะ!”

ว่านปาสือ “รับทราบ!”

บอกว่าห้ามร้อยเมตรก็คือห้าร้อยเมตร!

หนึ่งชั่วโมงให้หลัง

รถจอดอยู่รอบ ๆ ยุคกลางการ์เดนที่ห่างออกไปห้าร้อยเมตร ไม่ขาดไม่เกินแม้แต่ครึ่งเมตร

ซู่เป่านับถือ ทำได้ยังไงกันเนี่ย

พวกเขาเดินเข้าไปในย่านยุคกลางการ์เดนพอถึงตรงนี้ผีมั่งคั่งก็จำได้ทันที “ใช่ ๆ ที่นี่นี่แหละ! พอพวกเรามาถึงแถว ๆ นี้ถึงจะถูกปล่อยออกมา”

ปล่อยออกมาแล้วก็ยังต้องมัดเชือกเอาไว้ กลัวว่าพวกเขาจะหนี ดังนั้นผีมั่งคั่งจึงรู้แต่สถานที่ที่อยู่ใกล้ ๆ กับบ้าน

“ตึกนี้...เดินจากตรงนี้ไป” ผีมั่งคั่งนำทางอยู่ข้างหน้าอย่างขะมักเขม้นเหมือนพันเอกที่นำทางแบบคิก ๆ คัก ๆ

จริง ๆ เลยนะ ไม่ต้องสืบอะไรทั้งนั้น ตรงดิ่งมาถึงหน้าประตูบ้านของหลี่ว์ซานชิงเลย