ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 757

ต่อให้หลี่ว์ซานชิงฝัน ก็คิดไม่ถึงว่าอีกฝ่ายจะครอบตำหนักพญายมมาเก็บเขา

กว่าเขาจะรู้ตัว พวกซู่เป่าก็มาถึงปากประตูบ้านแล้ว!

ดวงตาของเขาเป็นของมนุษย์ ก็ต้องมองไม่เห็นตำหนักพญายมอยู่แล้ว ที่เห็นจากกล้องวงจรปิดคือซู่เป่ากับผู้ชายอีกสองคน

บนตัวผู้ชายสองคนนี้มีความดุดันที่น่าเกรงขามมีคุณธรรมสูงส่ง...

หลี่ว์ซานชิงเปลี่ยนสีหน้าฉับพลัน

ไม่ถูก!

ทำไมพวกเขามาถึงหน้าประตูแล้ว เขากลับไม่มีลางสังหรณ์เลย!

หลี่ว์ซานชิงไม่คิดอะไรทั้งนั้น เหยียบหน้าต่างกระโดดออกจากทางเดินตึกนี้ หนีไปถึงทางเดินตึกอีกฝั่งหนึ่งทั้งอย่างนั้น!

เขาหนีไปแบบหัวก็ไม่หัน

พอว่านปาสือถีบประตูบ้านของหลี่ว์ซานชิง ก็เห็นเพียงเงาหลังของอีกฝ่าย

ว่านเทามองลงไปจากหน้าต่าง เป็นที่โล่ง แต่หน้าต่างทางนี้กับหน้าต่างของอีกตึกหนึ่งใกล้กันมาก

“กล้านักนะ! ถึงกับกล้ากระโดดข้ามตึก...”

ต้องพูดเลย คนคนนี้กล้าหาญมาก

ว่านปาสือไม่ลังเลแม้แต่นิดเดียว ปีนหน้าต่างแล้วกระโดดไป ส่วนว่านเทาพาซู่เป่าลงไปข้างล่าง

สองฝ่ายไล่บี้ แววตาของซู่เป่าเปลี่ยนไปทีละน้อย พกพาความดุนิด ๆ

หลี่ว์ซานชิงไม่ได้ลงตึกเลย ลงไปก็มีแต่จะถูกจับ ตอนแรกที่เขาเลือกที่นี่ ก็เพราะสิ่งปลูกสร้างของที่นี่ค่อนข้างเก่า ทางเดินตึกซับซ้อน

คนที่ไม่ค่อยคุ้นเคยมาที่นี่จะหลงทางได้

เขาเลี้ยวสองสามครั้ง ห้อยกุญแจทองเล็ก ๆ อยู่ที่คอ ทุกครั้งที่รู้สึกถึงอันตราย กุญแจทองจะร้อน อันตรายยิ่งมาก ยิ่งใกล้ กุญแจทองก็จะยิ่งร้อน

หลี่ว์ซานชิงอาศัยสิ่งนี้สลัดว่านปาสือได้อย่างง่ายดาย

ว่านปาสือโมโหเจียนตายแล้ว

นี่มันไม่มีเหตุผลเอาเสียเลย!

เขาไล่ตามคนมามากมาย น้อยนักที่จะตามไม่ทัน

แต่ถึงจะตามไม่ทัน ก็จะไม่ขาดตอนไปดื้อ ๆ อย่างนี้

สุดท้ายเขาไล่ตามเรื่อย ๆ เมื่อกี้ยังเห็นเงาผู้ชายอยู่ไว ๆ ตอนนี้กลับไม่เห็นเงา

ว่านปาสือหยุด แค้นจนกัดฟัน นี่จะอธิบายกับคุณหนูซู่เป่ายังไงดี

เวลานี้ ซู่เป่ากับจี้ฉางก็กำลังไล่ตามอยู่เหมือนกัน ส่วนว่านเทาเฝ้าอยู่ข้างล่าง

ตำหนักพญายมเหมือนเงาตามตัว จี้ฉางพาซู่เป่า สองอาจารย์ศิษย์เร็วปานสายฟ้า

“ทางนี้”

พอถึงบันไดขึ้นลงตรงทางเดินชั้นหนึ่ง เบื้องหน้าปรากฏผู้ชายคนหนึ่งฉับพลัน ทั้งสองจ้องกัน!

ทั้งสองฝ่ายต่างหยุดชะงัก!

ซู่เป่าพูดขึ้นด้วยดวงตาดุดัน “หลี่ว์ซานชิง!”

หลี่ว์ซานชิงใจหายวาบ ยังจะเจออีก

ทำไมกุญแจทองไม่เตือนเขานะ...

หลี่ว์ซานชิงหรี่ตามองรอบ ๆ จี้ฉางอยู่ในอาณาเขตของตำหนักพญายม ถึงเขาจะเห็นผี แต่กลับไม่เห็นจี้ฉาง

ดังนั้นที่เขาเห็นจึงมีแต่ซู่เป่า

ซู่เป่ายังไม่มีปฏิกิริยาใด ๆ เหมือนกับตกใจจนโง่งมไปแล้ว

หลี่ว์ซานชิงฉายแววดูถูกในดวงตา

ดังนั้นที่เธออาศัยก็คือผีตนนั้นที่รีบมาช่วยเธอในวันนั้นสินะ ที่เธอเรียกว่าอาจารย์นั่น

ตอนนี้อาจารย์ผีของเธอไม่อยู่ หรือบางที...เขาอาจจะชิงพู่กันชี้ชะตาของเธอมาได้

หลี่ว์ซานชิงแววตาเหี้ยมเกรียม ตวัดปลายกระบี่ เดิมต้องการปลิดชีวิตของซู่เป่า ตอนนี้เปลี่ยนเป็นฟันแขนข้างหนึ่งของซู่เป่า แบบนี้จะได้บีบถามที่อยู่ของพู่กันพิพากษาได้

“บอกมา! คืนวันนั้น พู่กันที่เธอถืออยู่ในคืนวันนั้น มันอยู่ไหน!”

ช่วงสะเก็ดไฟแลบ จู่ ๆ ซู่เป่าก็ยกมือขึ้นแล้วตอบ “อยู่นี่ค่ะ!”

หึ! ยังคิดจะชิงพู่กันชี้ชะตาของเธออีกเหรอ!

จี้ฉางแววตาดุดัน เขาอยู่ติดข้างหลังซู่เป่า กำมือเธอ ปกป้องเธออยู่ในอ้อมกอดทั้งตัว จากนั้นก็ถือค้อนใหญ่ทองคำม่วงขว้างไปทางหลี่ว์ซานชิงอย่างแรง

เป็นครั้งแรกที่สองอาจารย์ศิษย์ร่วมมือกันใช้พลัง ประสานพลังเป็นหนึ่ง

จี้ฉางแผ่ขอบเขตพลังออกไปคุ้มกันซู่เป่า

เขาเตรียมตัวไว้แล้ว ถ้าหลี่ว์ซานชิงมีอาวุธวิเศษสุดยอดอะไรที่สามารถโจมตีถึงชีวิตได้อยู่กับตัวจริง

เช่นนั้นเขาก็จะใช้พลังที่เหลือทั้งหมด คุ้มครองความปลอดภัยของซู่เป่า!

“หลี่ว์ซานชิง!” เส้นผมซู่เป่าปลิวว่อน ตวาดเสียงต่ำอย่างเย็นชา

หลี่ว์ซานชิงเห็นตรงหน้ามีค้อนใหญ่ทองคำม่วงอันหนึ่งโผล่มาอย่างกะทันหัน ทุบเข้าใส่หน้าเขา!

กลิ่นอายรอบตัวพลุ่งพล่าน ขอบเขตพลังที่ไม่ทราบที่มาผนึกเขาที่อยู่ตรงนี้ อยู่ในพื้นที่นี้ ยุงสักตัวก็บินออกไปไม่ได้!

หลี่ว์ซานชิงใบหน้าเปลี่ยนสีฉับพลัน...