ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 758

หลี่ว์ซานชิงเหงื่อกาฬไหลพราก เขารู้ว่าผีมีขอบเขตพลัง แต่ต้องเป็นผีที่มีระดับสูงกว่าพญาผีจึงจะมีได้

ดังนั้นเด็กนี่ที่ดูไม่ได้เก่งกาจสักเท่าไร กลับมีพญาผีหนึ่งตน!

เขามองไม่เห็นพญาผีตนนี้ จะร้ายกาจสักเท่าไรกันนะ...

ความคิดนี้เพิ่งแวบเข้ามา ค้อนใหญ่ทองคำม่วงก็ทุบใส่หน้าของเขาแล้ว

ความคิดของหลี่ว์ซานชิงช้าไปครึ่งจังหวะ ตอนนี้เองถึงคิดได้ว่าค้อนใหญ่ด้ามนี้ไม่ด้อยไปกว่ากุญแจทองของเขาเลย...

พอนึกถึงกุญแจทอง ก็คิดว่าทำไมกุญแจทองถึงไม่เตือนภัย!...

กลับไม่รู้เลย ต่อหน้าพญายม กุญแจทองหรือจะกล้าแจ้งเตือน...

ความคิดเป็นพรวนแวบเข้ามา แต่ตัวหลี่ว์ซานชิงปลิวออกไปแล้ว!

ที่จี้ฉางกลัวที่สุด ก็คือตัวหลี่ว์ซานชิงยังมีอาวุธวิเศษอะไรที่เก็บสะสมแสงทอง เหมือนกับกระถางธูปในอารามนั้น ถ้าแสงทองระเบิดออกมา มันก็ยากจะรับมือ

แต่ไม่คิดว่าเขาไม่มีแล้ว!

จี้ฉางโล่งอก

ซู่เป่าถือค้อนใหญ่วิ่งออกไปทันที “ท่านอาจารย์ หนูเองค่ะ! หนูทำได้!”

ท่านอาจารย์ยังไม่หายจากอาการบาดเจ็บ จะต่อสู้ไม่ได้อีก

จี้ฉางไม่ได้ห้าม ซู่เป่าวิ่งออกไปอย่างนั้น พอกระโดดตัวขึ้นกลางอากาศ ค้อนม่วงทองก็ทุบไปที่ศีรษะของหลี่ว์ซานชิงอีกที!

ค้อนใหญ่ทองคำม่วงทุบวิญญาณไม่ได้ทุบร่างกาย เมื่อครู่หลี่ว์ซานชิงเพิ่งถูกทุบไปที่หน้า แม้ใบหน้าดูไม่มีรอยแผลอะไร แต่ความจริงสมองถูกทุบจนเละเป็นโจ๊กแล้ว

เขาเงยหน้าขึ้นมาด้วยความลำบาก เห็นค้อนใหญ่ทองคำม่วงมาที่เขาอีกแล้ว หลี่ว์ซานชิงใช้เรี่ยวแรงทั้งหมดที่มี แต่ก็ขยับไปได้เพียงก้าวเดียว ค้อนม่วงทองทุบมาที่ตัวของเขาอีกครั้ง

หลี่ว์ซานชิงครางต่ำทีหนึ่ง ถูกทับจนขยับเขยื้อนไม่ได้!

ซู่เป่าร้องเอ๋ “ทำไมไม่กระดุกกระดิกแล้วล่ะ หนูนึกว่าคุณลุงจะเก่งมากซะอีก!”

ตำหนักพญายมโอนเอนกลับมาเป็นจี้อันเล็กเหมือนเดิม ซู่เป่าที่กำลังต่อสู้ยังไม่มีความสามารถเพียงพอที่จะควบคุมอาวุธวิเศษคราวละสองอย่างได้

ก็ตอนนี้เอง ซู่เป่ารู้สึกว่าข้างหลังตัวเองมีอะไรบางอย่าง

จี้ฉางโพล่งปาก “ซู่เป่า ระวัง!”

ซู่เป่าเอียงศีรษะ ร่างเล็ก ๆ หมุนหลบ

ยันต์สีเหลืองแผ่นหนึ่งลุกไหม้ ทางเดินอึมครึมสว่างจ้า

หลี่ว์ซานชิงสบโอกาส โยนยันต์ทั้งหมดบนตัวออกไป!

ยันต์ทั้งหมดดังทหารตั้งค่ายกล ล้อมซู่เป่าเอาไว้ ทุกแผ่นมีไฟลุกพรึบ จากนั้นก็พุ่งเข้าหาซู่เป่าด้วยความรวดเร็ว

ภาพนี้อลังการมาก ลูกไฟเหล่านี้ราวกับระเบิดอย่างไรอย่างนั้น

หลี่ว์ซานชิงแสยะยิ้มอยู่ในใจ เขาก็มีฝีมือเหมือนกันนะ!

เขาใช้ยันต์ทั้งหมด นั่นต้องเป็นภาพที่สุดยอดที่สุดในประวัติศาสตร์แน่นอน!

เด็กคนเดียวจะเอาชนะเขาได้อย่างไร

ไร้เดียงสา!

หลี่ว์ซานชิงอาศัยช่วงเวลานี้หมุนตัวจะหนี

ใครจะรู้ ซู่เป่ายกมือพร้อมโพล่งปาก “ไฟจิตดวงเล็ก!”

หลี่ว์ซานชิงพูดอยู่ในใจ ไฟจิตดวงเล็กอะไรกัน

จากนั้นก็ได้ยินเสียงซู่ ลูกไฟขนาดมหึมาลอยมา กลบยันต์ที่ลุกไหม้เหล่านั้นของเขาโดยตรง

ลูกไฟลูกระเบิดเอย ทหารตั้งค่ายเอย ภาพสุดยอดที่สุดในประวัติศาสตร์อะไรเอย...

เมื่ออยู่ต่อหน้าลูกไฟนี้ มันก็เป็นแค่ตัวกระจ๊อก

พอซู่เป่ายกมืออีกหน ลูกไฟดวงหนึ่งก็กลิ้งไป

พร้อมกันนั้น เธอก็พูดไปว่า “เล่นไฟต่อหน้าหนูเหรอ โทษทีนะคะ คุณลุงยังหน่อมแน้มเกินไป!”

ลูกไฟกลิ้งมา หลี่ว์ซานชิงรู้สึกว่าดวงวิญญาณของตัวเองกำลังสั่นเทา ร่างกายไม่รู้สึกถึงความร้อนลวก แต่วิญญาณกลับถูกแผดเผาไปแล้ว

“อ๊า...”

หลี่ว์ซานชิงกรีดร้อง

เขาเกลือกกลิ้งอยู่กับพื้น ขดตัวเป็นก้อน ปัดตามเนื้อตัวของตัวเองไม่หยุด เขาอยากดับไฟ แต่ไฟจิตดวงเล็กไม่ใช่สิ่งที่เขาสามารถดับได้

ซู่เป่าเก็บมือกลับมา ไฟจิตดวงเล็กค่อย ๆ ดับตาม

“เฮอะ ยังจะหนีอยู่ไหม”

ขณะอาเจียสัมผัสถูกกุญแจทอง หลี่ว์ซานชิงก็สร้างความยุ่งยากให้ แปะยันต์ไว้ที่กุญแจทองทันที คิดจะระเบิดทำลายมันซะ

จี้ฉางหัวเราะเสียงเย็น พูดในใจว่าโง่เขลา

กุญแจทองไม่ใช่ของธรรมดา จะทำลายด้วยยันต์แผ่นเดียวของเขาได้อย่างไร

ทว่าจังหวะที่แปะยันต์ จี้ฉางก็รู้สึกถึงกลิ่นอายที่คุ้นเคยอย่างยิ่งทันที!

ตูซื่อหวัง!

“ซู่เป่า ระวัง!”

จี้ฉางเปลี่ยนสีหน้าฉับพลัน กระโจนไปทางซู่เป่าด้วยกำลังทั้งหมด...

ตูม...

คนทั่วไปจะไม่ได้ยินเสียงและมองไม่เห็นภาพด้วย แต่ในหูและในตาของซู่เป่า กลับเป็นภาพถล่มทลายวันสิ้นโลก

กุญแจทองระเบิดแล้ว มีแสงทองระเบิดออกมา ถึงจะไม่เยอะเท่ากระถางธูป แต่ก็พอทำร้ายเธอได้

ระหว่างการโจมตี หลี่ว์ซานชิงถูกทำลายวิญญาณไปแล้ว ร่างกายของเขาทรุดอยู่กับพื้น กลายเป็นร่างที่ไร้วิญญาณร่างหนึ่ง

ไม่มีวันฟื้นคืนอีก

ตูซื่อหวังไม่กล้าลงมือกับซู่เป่าโดยตรง จะได้ไม่ทิ้งร่องรอยอะไรในกฎ

เขาแค่ไม่ทันระวังทำอะไรกับยันต์ของหลี่ว์ซานชิง ไม่ทันระวังทำกุญแจทองระเบิด...

ดังนั้นทุกอย่างเบื้องหน้าไม่เกี่ยวข้องกับเขาเลย

ตูซื่อหวังยังถึงกับไม่ได้อยู่ต่อ ก่อนที่แสงทองจะระเบิดก็หายตัวไปแล้ว ไม่ทิ้งร่องรอยแม้แต่น้อย

จี้ฉางทันแค่กอดซู่เป่าอยู่ในอก ถีบอาเจียออกไป

แสงทองพุ่งมาที่เขา แค่ชั่วแวบเดียว ดวงวิญญาณของจี้ฉางก็เลือนรางราวกับเงา

อาเจียที่กระเด็นออกไปกรีดร้องทีหนึ่ง ดวงวิญญาณแตกออกเป็นเสี่ยง ๆ

สลายไปราวกับคลื่นน้ำ เงาวิญญาณของจี้ฉางก็จวนจะหายไปแล้วเหมือนกัน ล่องลอยอยู่ท่ามกลางสายลม ราวกับแสงเทียนที่กำลังจะดับ

ล่องลอยออกไปช้า ๆ...