ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 759

ภาพที่วิญญาณสลาย กำลังสะท้อนอยู่ตรงหน้าซู่เป่า

และคนที่วิญญาณจะสลายคือท่านอาจารย์ของเธอเอง

“ท่านอาจารย์...” เสียงซู่เป่าสั่นเครือ คนตัวเล็ก ๆ ทำอะไรไม่ถูก เอาแต่โกยดวงวิญญาณที่กระจัดกระจายของจี้ฉางเข้าไว้ด้วยกัน

“ท่านอาจารย์ อย่าไปนะ ซู่เป่าไม่อยากให้ท่านอาจารย์ไป!”

ซู่เป่าน้ำตาหยดติ๋ง ๆ โกยส่วนหนึ่งมาได้ อีกส่วนหนึ่งก็กระจายไปอีกทาง เศษชิ้นส่วนของดวงวิญญาณแตกละเอียดมากขึ้นทุกที ดวงแสงเล็ก ๆ ลอยขึ้นและกำลังจะดับ

ซู่เป่าร้องไห้หนักมาก น้ำตาพรั่งพรูเหมือนเม็ดมุกที่สายขาด

เธอเสียใจอย่างยิ่งยวด ร้องไห้โฮ “เป็นความผิดของหนูเอง เมื่อกี้หนูไม่ควรเก็บตำหนักพญายมเร็วอย่างนั้น ทำไมหนูถึงทำผิดทุกที...”

จี้ฉางพยายามยิ้ม พูดเล่นว่า “แต่เจ้าจะแบกตำหนักพญายมทั้งชีวิตไม่ได้นี่...”

บางครั้งเขารู้สึกว่าลูกศิษย์ตัวน้อยของเขาเก่งมาก...เก่งจนไม่จำเป็นต้องมีเขาแล้ว

แต่บางครั้งเขาก็เป็นห่วง ศิษย์ตัวน้อยของเขายังเด็กเกินไป ยังอ่อนแอเกินไป...

เธอใช้ตำหนักพญายมได้สบาย ๆ แล้ว สามารถใช้พู่กันชี้ชะตาได้แบบที่คาดไม่ถึง

สามารถขว้างหมั่นโถวทองคำ กระทะก้นเรียบ และถึงจะเป็นตุ้มชั่งน้ำหนัก ฆ้องอะไรก็ใช้ได้เหมือนกัน

แต่ตลอดเวลาที่ผ่านมา เธอจะใช้อาวุธวิเศษได้แค่อย่างเดียว เวลาใช้ค้อนใหญ่ทองคำม่วง เธอจะไม่สามารถควบคุมอาวุธวิเศษอย่างอื่นได้ จะต้องทิ้งอย่างหนึ่ง จึงจะหยิบอีกอย่างหนึ่ง

นี่ก็คือจุดอ่อนของเธอ

ดังนั้นไม่โทษเธอ ไม่โทษเธอจริง ๆ

เมื่อครู่ขณะที่เธอกำลังใช้ค้อนใหญ่ทองคำม่วง ตำหนักพญายมจะสามารถป้องกันได้ระยะเวลาหนึ่ง นั่นก็ดีมากแล้ว

เพียงแต่ ต่อไปเขาไม่อาจอยู่เป็นเพื่อนลูกศิษย์ตัวน้อยได้อีก...

เขากรอบตาแดง พยายามปลอบใจ เสียงเปลี่ยนเป็นแผ่วเบามากขึ้นทุกที “ไม่เป็นไรซู่เป่า อาจารย์ไม่เป็นไร เจ้าต้องเชื่อฟังพ่อของเจ้าให้มาก...”

ซู่เป่าส่ายหน้าแรง ๆ “ไม่เอา ๆ!”

“ซู่เป่าไม่ยอมให้ท่านอาจารย์ตาย!”

จี้ฉางถอนหายใจ “ถูกลิขิตให้...”

ยังพูดไม่จบ ซู่เป่าก็พูดแทรก “ใครลิขิต ท่านอาจารย์ลิขิตเหรอคะ ท่านอาจารย์อย่าลืมสิว่าหนูต่างหากที่เป็นพญายม หนูไม่ยอมให้ท่านอาจารย์ตาย ใครก็ทำให้ท่านอาจารย์ตายไม่ได้!”

จี้ฉางเศร้าสลด แต่ที่มีมากกว่าคือความร้อนรน ถ้อยคำสุดท้ายที่จะพูดกลายเป็นการตักเตือนเสียงดุ

“ซู่เป่า จะใช้อำนาจในทางที่ผิดไม่ได้! เจ้าต้องรู้ว่าหากอาจารย์ถูกลิขิตให้ต้องไป ต่อให้เจ้าใช้อำนาจของพญายมก็แก้ไขอะไรไม่ได้!”

“และมันจะทำให้เจ้าฝ่าด่านเคราะห์ไม่ได้ด้วย ถึงตอนนั้นเจ้าจะไม่มีทางฟื้นคืนได้อีก ตายาย บรรดาลุงของเจ้า แล้วยังพ่อเจ้าอีก เจ้าคิดว่าพวกเขาจะปลอดภัยได้หรือ! เจ้า...”

ดวงแสงเล็ก ๆ กำลังจะดับ ซู่เป่าไม่รอให้เขาพูดจบ เหวี่ยงตาข่ายออกไป ‘จับ’ ดวงแสงที่กำลังจะสลายกลับมา

เธอกัดฟัน พอยกมือก็ปรากฏขวดใบเล็กทรงกลมที่เหมือนกับหลอดไฟอยู่ในฝ่ามือ

ซู่เป่าอาศัยว่าดวงวิญญาณของอาจารย์ยังไม่ดับ แล้วบรรจุลงใน ‘หลอดไฟ’ ทั้งหมด

‘หลอดไฟ’ เรืองแสงราง ๆ กะพริบวูบวาบ

ถ้าเปลี่ยนเป็นสมัยก่อน จี้ฉางจะต้องกระตุกมุมปากพูดไม่ออกแน่...

แต่ตอนนี้เขากลับไม่มีปฏิกิริยาเลย

ซู่เป่ากอดขวดแน่น ทั้งที่น้ำตาไหลไม่หยุด แต่ในดวงตากลับเต็มไปด้วยความแน่วแน่ “ท่านอาจารย์ ซู่เป่าจะไม่ให้ท่านอาจารย์ตายแน่นอน...”

แต่คำพูดของท่านอาจารย์กลับทิ่มแทงใจของเธอ

ท่านอาจารย์บอก ถ้าเธอฝืนใช้อำนาจของพญายม ยังไม่ต้องพูดว่าอาจทำให้เขากลับมาไม่ได้ แล้วยังอาจทำให้คุณตา คุณยาย พ่อกับพวกลุง ๆ พลอยเดือดร้อนไปด้วย

ด้านหนึ่งคืออาจารย์ ด้านหนึ่งคือครอบครัว

ซู่เป่านั่งยองอยู่กับพื้น ร้องไห้ฮือ ๆ

ตอนที่ว่านปาสือมาถึง เห็นเพียงซู่เป่านั่งยองร้องไห้ฟูมฟาย ตรงหน้าเธอมีคนนอนอยู่คนหนึ่ง คนคนนั้นก็คือหลี่ว์ซานชิงที่เขาเพิ่งไล่ตามนั่นเอง

“คุณหนูซู่เป่า!”

ว่านปาสือรีบอุ้มเธอขึ้นมา

อีกอย่าง แสงทองพวกนี้เป็นพลังที่รวบรวมมาจากความศรัทธา ด้วยความสามารถของเธอในตอนนี้ ถึงจะเป็นตำหนักพญายมก็ไม่แน่ว่าจะต้านให้เธอได้...

ผีหลายใจมอง ‘หลอดไฟ’ ในอ้อมอกของซู่เป่าอย่างไม่อยากจะเชื่อ

ใต้เท้าจี้กลายเป็นหลอดไฟไปแล้วเหรอ

วิญญาณสลาย...กลับมาไม่ได้แล้วเหรอ

ผีชุดแต่งงานแดงกัดริมฝีปาก พูดเสียงอ๋อย “ใต้เท้าซู่เป่า เจ้าอย่าเพิ่งร้องไห้สิ...เจ้าดูสิ ท่านอาจารย์ของเจ้ายังส่องแสงอยู่เลย ไม่แน่ว่าจะยังไม่ตาย...”

ซู่เป่าสะอึกสะอื้น มองขวดในอ้อมอก

น้ำตาไหลรดลงบนขวด สะท้อนแสงในขวดให้ขมุกขมัวยิ่งกว่าเดิม

ว่านเทามาถึงแล้ว เขาโทรศัพท์หามู่กุยฝาน มู่กุยฝานอยู่ระหว่างทางกำลังรีบมาเหมือนกัน

ว่านปาสือพูดไปด่าไป ดึงหลี่ว์ซานชิงขึ้นมา คนคนนี้เหมือนว่าจะตายแล้ว

เขากระชากคอเสื้อของหลี่ว์ซานชิงแล้วเขย่าแรง ๆ ราวกับระบายอารมณ์

ทันใดนั้นก็มีเสียงตุบ หนังสือเล่มหนึ่งหล่นลงมาจากตัวหลี่ว์ซานชิง

ที่สุดของวิถีอะไร ๆ

ว่านปาสือไม่สนใจ ว่านเทาเก็บมันขึ้นมา เก็บไว้ให้ซู่เป่าก่อน

เขารู้ว่าซู่เป่าไม่เหมือนกัน หนังสือเล่มนี้ดูเหมือนของที่วางขายหลอกคนอยู่ตามแผงลอย แต่ถ้ามันมีประโยชน์กับซู่เป่าล่ะ

เขาอุ้มซู่เป่า อุ้มเธอออกจากทางเดินตึกก่อน

ไม่นานมู่กุยฝานก็มาถึงด้วยความเร่งรีบราวกับสายลมและสายฟ้า พอมาถึงก็เห็นซู่เป่าร้องไห้น้ำตานองหน้า ไม่ว่าว่านปาสือกับว่านเทาจะปลอบอย่างไรก็ไม่ได้ผล

มู่กุยฝานอุ้มซู่เป่า ฟังผีขี้ขลาดเล่าความ พลางเข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น

หัวใจเขาหนักอึ้ง!

จี้ฉาง...ตายแล้วจริง ๆ เหรอ