ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 760

มู่กุยฝานพาซู่เป่ากลับตระกูลซู

เป็นครั้งแรกที่นายหญิงซูเห็นซู่เป่าร้องไห้กลับมา คนตัวเล็ก ๆ ร้องไห้จนตาบวมหน้าแดงไปหมดแล้ว หยุดไม่ได้ ร้องไห้จนสะอึกสะอื้น

“นี่มันเกิดอะไรขึ้น!” นายหญิงซูรีบเดินมาหา ยื่นมือรับซู่เป่า

ทุกคนในตระกูลซูพากันล้อมเข้ามา วันนี้เป็นวันสุดสัปดาห์ พวกซูเหอเวิ่นเลิกเรียนแล้วก็กลับมาด้วยความดีใจ ส่วนหานหานพอรู้ว่าซู่เป่าร้องไห้ก็ทิ้งการบ้านแล้ววิ่งมา

ทุกคนมาหาซู่เป่าด้วยความเป็นห่วง

ซูเหอเหวินขมวดคิ้ว หยิบกระดาษทิชชูซับน้ำตาให้เธอ โกรธเป็นฟืนเป็นไฟ ถามเสียงหนัก “ใครทำอะไรเธอ”

ซูเหอเวิ่นจับมือจรดเท้าของซู่เป่า ตรวจสอบบนล่าง “บาดเจ็บมาเหรอ นักพรตซานชิงอะไรนั่นวางกับดักเหรอ เขาทำร้ายเธอเหรอ”

หานหานโมโหกำหมัด “ฉันจะไปอัดมัน!”

ซูอี้เซินกลับมาจากการอยู่เวรกลางคืน กำลังนอนอยู่ พอได้ยินซู่เป่าร้องไห้หนักก็สะดุ้งตื่น ใส่ชุดนอนรีบลงมาแล้วถาม “เจ็บตรงไหน!”

เขาตรวจสอบอย่างละเอียด กลับไม่เห็นว่าบาดเจ็บตรงไหน

คุณท่านซูปวดใจมาก ถามด้วยใบหน้าขึงขัง “มู่กุยฝาน เกิดอะไรขึ้น”

ซู่เป่าร้องไห้เสียใจมากเหลือเกิน ร้องไห้จนไม่พูดไม่จา นายหญิงซูจึงน้ำตาไหลตามไปด้วยพร้อมพูดปลอบ “โอ๋ ๆ ไม่ร้องนะ ไม่ร้อง! ยายจะให้กินลูกอมนะ!”

ซูอิ๋งเอ่อร์กำลังคิดแล้วว่าจะซ้อมคนอย่างไร นักพรตซานชิงซื่อชิงอะไรนั่น เขาคนเดียวซ้อมไม่ได้ก็ระดมพลช่วยกันซ้อมมัน

ซูจื่อหลินร้อนใจ ยิ่งร้อนใจก็ยิ่งพูดไม่เป็น พูดปลอบใจไม่ออกสักคำ

พอซู่เป่าเห็นทุกคนในบ้านที่ห้อมล้อมเธอด้วยความเป็นห่วง ก็ยิ่งนึกถึงคำพูดของท่านอาจารย์ เธอไม่สามารถเลือกระหว่างท่านอาจารย์กับครอบครัวได้

ชั่วขณะ ซู่เป่าเหมือนเรือลำน้อยที่ล่องลอยอยู่ท่ามกลางมหาสมุทรกว้างใหญ่ ไร้ความช่วยเหลือ ไม่รู้ว่าตรงไหนคือทางกลับ และหาทิศทางไม่เจอ

เธอไม่รู้จะทำอย่างไรดีแล้ว...

ซูอีเฉินกำลังประชุมอยู่ที่บริษัท พอรู้ว่าซู่เป่าร้องไห้ก็ทิ้งการประชุมทันที เหยาหลิงเยว่พุ่งตัวไปก่อนเป็นคนแรกแล้ว

พอถึงบ้าน เห็นนายหญิงซูนั่งอยู่บนโซฟา กอดซู่เป่าอยู่ในอ้อมกอด ทุกคนสีหน้าตึงเครียด

ซูอีเฉินหัวใจหนักอึ้ง “เกิดอะไรขึ้น”

มู่กุยฝานนิ่งงัน พูดเบา ๆ “จี้ฉางตายแล้ว”

ซูอีเฉินตกตะลึง “จะตายได้ยังไง”

มู่กุยฝานส่ายหน้า

ซูอีเฉินแอบมองนายหญิงซูและคุณท่านซูแวบหนึ่งแล้วพูด “แม่ครับ แม่ไปทำอะไรให้ซู่เป่ากินหน่อยเถอะครับ”

เขาพูดพลางรับตัวซู่เป่ามา

นายหญิงซูลุกขึ้นยืน พูดขึ้นพลัน “ใช่ ใช่ ซู่เป่าต้องหิวแล้วแน่ ๆ ยายจะไปทำของกิน...”

จิตใจเธอไม่อยู่กับเนื้อกับตัว เดินโซเซ ซูอีเฉินปราดตามองคุณท่านซูทีหนึ่ง

คุณท่านซูลุกขึ้นไปประคองนายหญิงซูทันที

ในห้องครัว นายหญิงซูจับเก้าอี้แล้วค่อย ๆ นั่งลง กลุ้มใจมาก “นี่ต้องอันตรายมากแน่ ไม่งั้นอาเฉิงคงไม่กันพวกเราออกมาหรอก”

คุณท่านซูพูด “คุณอย่าเพิ่งร้อนใจ เรื่องของเด็ก ๆ พวกเขาจัดการได้เองนั่นแหละ...”

……

ในห้องรับแขก ซูอีเฉินกอดซู่เป่า ถามด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “ซู่เป่าบอกลุงใหญ่ได้ไหมว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น”

ซู่เป่าสีหน้าเหม่อลอย พอพูดถึงเรื่องนี้ก็น้ำตาไหลอีก

ซูอีเฉินมองหลอดไฟ...ขวดที่เธอถืออยู่ในมือแน่น ขวดที่เหมือนกับหลอดไฟมากยังเรืองแสงอยู่ราง ๆ

“นี่คือ...”

ซู่เป่าสะอื้น “นี่คือท่านอาจารย์...ท่านอาจารย์วิญญาณสลายแล้ว หนูเอาใส่ไว้ในนี้”

ซูอีเฉินถาม “อาจารย์ของหนูวิญญาณสลายได้ยังไง”

“หนูต้องเรียนรู้การข่มจิตใจให้สงบท่ามกลางความเศร้า วิเคราะห์ว่าตัวเองแพ้ที่ตรงไหน เรื่องที่เกิดขึ้นเบื้องหน้าเป็นอย่างที่เห็นจริงหรือเปล่า ต้องเรียนรู้ที่จะแยกแยะวิเคราะห์ความผิดพลาด”

ระหว่างที่พ่อพูด ซู่เป่าใจเย็นมากขึ้นเรื่อย ๆ ถึงในใจจะเป็นทุกข์และเสียใจ แต่ด้วยการชักนำ เธอพยายามหวนคิด

มู่กุยฝานถามอีก “หลี่ว์ซานชิงเก่งมากเลยเหรอ”

ซู่เป่าพยักหน้า “เก่งกว่าทุกคนที่เคยเจอมาเลยค่ะ...”

คิดแล้วก็เสริมอีก “แต่เก่งไม่เท่าผิงเติ่งหวัง”

มู่กุยฝานถาม “ยันต์ของเขาร้ายมากเลยเหรอ”

ซู่เป่าส่ายหน้า “ไม่ค่ะ หนูสกัดได้หมด”

มู่กุยฝานพูด “นี่ก็คือปัญหา หนูสกัดยันต์ของเขาได้หมด งั้นหนูคิดว่ายันต์ของเขาจะทำให้กุญแจทองระเบิดได้ไหม”

ในการบรรยายของซู่เป่า มู่กุยฝานจับจุดได้ด้วยความรู้สึกไว

หลี่ว์ซานชิงแปะยันต์กับกุญแจทอง ต้องการระเบิดกุญแจทอง เขาไม่ได้มัน คนอื่นก็อย่าหวังว่าจะได้ไป

จากนั้นจี้ฉางถึงจะเปลี่ยนสีหน้า ปกป้องซู่เป่าด้วยกำลังทั้งหมด

ตรงนี้มีช่องโหว่แน่นอน

ซู่เป่าก็นึกขึ้นได้เหมือนกัน พูดขึ้นด้วยความตกใจ “พ่อคะ! เขา...ทำไม่ได้ค่ะ! ยันต์ของเขาไม่ได้ร้ายกาจขนาดนั้น”

“ท่านอาจารย์บอกว่ากุญแจทองอันนั้นร้ายกาจมาก ยันต์ของเขาระเบิดกุญแจทองไม่ได้...”

แต่เพราะหลี่ว์ซานชิงทำอย่างนี้ ดังนั้นในใจลึก ๆ ของเธอจึงคิดว่าเขาระเบิดได้ ไม่อย่างนั้นเขาจะทำอย่างนี้ไปทำไม

แต่ความเป็นจริงเขาทำไม่ได้ เขาแค่พยายามดิ้นรนอย่างไร้ความหมาย

มู่กุยฝานพูดขึ้น “ใช่แล้ว”

ซูอีเฉินหรี่ดวงตาเล็กน้อย “ฉะนั้น ที่เกิดเหตุยังมีบุคคลที่สาม”