ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 762

ซู่เป่าถาม “พ่อ ทำไมเหรอคะ ทำไมไม่อ่านต่อล่ะ!”

เธอเห็นสีหน้าของพ่อเปลี่ยนไปเล็กน้อยจึงกระวนกระวายใจ

มู่กุยฝานข่มอารมณ์เอาไว้แล้วตอบ “หาดอกไม้ที่รวมวิญญาณได้ไม่เจอแล้ว แต่มีของที่เรียกว่าดินหยินหยาง เป็นสิ่งมีชีวิตที่ดำรงอยู่บนโลกมนุษย์หรือยมโลกก็ได้ สามารถเลี้ยงและรวมวิญญาณ...”

“ดินเป็นธาตุหยิน ผืนดินเลี้ยงสรรพชีวิต หยินหยางเลี้ยงสรรพวิญญาณ...”

จำต้องยอมรับ ถึงหลี่ว์ซานชิงจะไม่ใช่คนดีอะไร แต่หนังสือเล่มนี้ยอดเยี่ยมไปเลย

ไม่รู้ว่าเอาหนังสือมาจากที่ไหนสิน่า บันทึกความรู้มากมาย เรียกได้ว่าเป็นบทสรุปชี้นำการฝึกบำเพ็ญเลยทีเดียว

มิน่าเขาถึงพกมันติดตัว!

ซู่เป่ากอด ‘หลอดไฟ’ แน่น ดวงตามุ่งมั่น “พวกเราต้องตามหาของพวกนี้!”

เธอต้องทำให้ท่านอาจารย์กลับมาเป็นเหมือนเดิมให้ได้

ท่านอาจารย์ รอหนูนะ...

ห้ามดับไปก่อนล่ะ

ซู่เป่ากอด ‘หลอดไฟ’ ทั้งที่ลมพัดไม่ถึงข้างใน แต่ก็กลัวว่าลมจะพัดดวงแสงดับ

ผีขี้ขลาดมองดูอยู่ข้าง ๆ นานสองนาน จากนั้นจึงพยักหน้าพูดขึ้นว่า”แต่ดินหยินหยางหายากมาก ในนี้บันทึกว่าดอกชุบวิญญาณหาได้ แต่ดินหยินหยางต้องแล้วแต่โชคชะตา”

และถ้าเขาจำไม่ผิด ที่ใต้เท้าจี้ไปช่วงก่อนคือแดนไร้อารยะในยมโลก...

ที่มู่กุยฝานเป็นห่วงก็คือเรื่องนี้

เขายิ้มเจื่อนในใจ เขารู้มานานแล้ว ต้องมีสักวันที่ซู่เป่าต้องไปในที่ที่เขาไม่สามารถไปเป็นเพื่อนได้

คิดไม่ถึงว่าวันนั้นจะมาเร็วอย่างนี้

เขาพยายามไล่ตามอย่างสุดความสามารถ แต่กลับห่างกับลูกสาวมากขึ้นทุกที...

มู่กุยฝานปิดหนังสือแล้วพูด “หนังสือเล่มนี้ดูไม่หนา แต่ตัวหนังสือเล็กมาก เนื้อหาที่บันทึกก็มีเยอะ อ่านไม่จบในเวลาสั้น ๆ พวกเราหาดอกชุบวิญญาณกับดินหยินหยางพลางอ่านเถอะ”

เขาส่งหนังสือให้ซู่เป่า “ซู่เป่า เก็บหนังสือเล่มนี้ไว้ให้ดีนะ”

ซู่เป่าพยักหน้า เก็บหนังสือไว้ในตำหนักพญายม

ที่เรียกน้ำเต้าวิญญาณว่าน้ำเต้าวิญญาณ ก็เพราะมันบรรจุได้แต่ของประเภทวิญญาณ ของที่เป็นวัตถุจริงจะเก็บไว้ในตำหนักพญายมได้เท่านั้น

ซู่เป่าวางหนังสือเล่มนี้ไว้บนโต๊ะหน้าตำหนักพญายม เธอจะเริ่มตั้งใจเรียนตัวอักษรตั้งแต่วันนี้

แต่จู่ ๆ เหยาหลิงเยว่กลับพูดขึ้นว่า “ฉัน...ไปกับซู่เป่าได้!”

ปลายนิ้วซูอีเฉินชะงักเล็กน้อย เงยหน้ามองซู่เป่ากับเหยาหลิงเยว่ ชั่ววูบหนึ่ง พบว่าตัวเองกับพวกเธอไม่ใช่คนในโลกเดียวกัน

หัวใจของเขาขื่นขมเล็กน้อย น้ำเสียงทุ้มต่ำ “อื่ม...กลับมาบ่อย ๆ นะ”

นายหญิงซูยกซุปข้นเข้ามา ถามขึ้นฉับพลัน “กลับมาบ่อย ๆ อะไร ซู่เป่าจะไปไหน”

พวกเขาคุยอะไรลับหลังเธออีกแล้ว จะให้ซู่เป่าไปเหรอ ไปที่ไหน

เธอไม่ตกลง!

พอถึงเดือนกันยายนของปีหน้า เธอก็จะขึ้นชั้นประถม

ซูอีเฉินนิ่งงันพักหนึ่งก่อนจะพูด “แม่ครับ ซู่เป่าต้องไปเข้าประถมที่โรงเรียนประถมที่อำเภอหง เมืองเหมยในเสฉวน อีกระยะหนึ่งผมจะพาซู่เป่าย้ายโรงเรียนไปทางนั้นดูก่อน”

“เรียนอนุบาลสามต่อที่นั่นเลย”

นายหญิงซูอึ้ง “จะไปเสฉวนอีกแล้วเหรอ...”

ภูเขาต้าเหลียงที่ไปเมื่อคราวก่อนก็อยู่ทางเสฉวนเหมือนกัน

“ทำไมต้องไปเรียนประถมที่นั่นด้วย ที่นี่ไม่ได้เหรอ พวกเสี่ยวเหวินก็เรียนอยู่โรงเรียนประถมนานาชาตินี่ ถึงตอนนั้นซู่เป่าก็ไปเรียนที่นั่นด้วย พวกพี่ ๆ จะได้ดูแลซู่เป่า...”

ซูอีเฉินส่ายหน้า “ซู่เป่าจำเป็นต้องไปที่นั่นครับ”

เมื่อนั้นนายหญิงซูจึงไม่ได้พูดอะไร แต่กลับไม่สบายใจ

ซู่เป่าของพวกเขาเพิ่งจะกี่ขวบก็ต้องระหกระเหินอย่างนี้แล้ว จะเรียนประถมก็เรียนอยู่ใกล้ ๆ บ้านไม่ได้

คุณท่านซูหยิบโทรศัพท์มือถือออกมา ตรวจสอบที่อยู่ในอำเภอหง เมืองเหมย

ที่อยู่ใกล้ ๆ กับโรงเรียนประถมที่หนึ่งไม่มีคฤหาสน์หลังใหญ่อะไร พอหาได้แต่เพนท์เฮ้าส์ที่พอใช้ได้ในเขตเล็ก ๆ เนื้อที่ใหญ่ที่สุดคือสามร้อยตารางเมตร ไม่มีใหญ่กว่านี้อีกแล้ว

คุณท่านซูกดสั่งแบบสบาย ๆ ยืนยันทันที

เขาส่งโทรศัพท์มือถือให้ซูอีเฉิน “จ่ายเงิน”

ซูอีเฉิน “...”