ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 765

ตึกในอำเภอจะไม่สร้างสูงเกินไป ตึกนี้ชั้นที่สิบเจ็ดคือชั้นสูงสุดแล้ว และมีห้องชุดเพียงแค่ห้องเดียวด้วย เป็นเพนท์เฮ้าส์ที่ใหญ่ที่สุดในย่านที่พัก มีเนื้อที่ทั้งหมดสามร้อยตารางเมตร

สามร้อยตารางเมตรตกแต่งอย่างหรูหรา แค่บ้านเปล่าก็สองล้านสี่แสนแล้ว แพงมาก ปล่อยทิ้งไว้เจ็ดแปดปีก็ยังขายไม่ออก

หญิงชราไม่เชื่อว่าครอบครัวนี้จะซื้อห้องนี้จริง ๆ เมื่อก่อนตอนที่ลูกชายของเธอจะซื้อบ้านก็เคยไปดูเหมือนกัน ห้องนี้ยังไม่ได้ตกแต่ง แค่ดูผนังกับพื้นก็หรูหรามากแล้ว...

ตอนนั้นลูกชายวางแผนว่าจะซื้อแบบสี่ห้องนอนด้วยเงินสด ในมือมีอยู่แค่เจ็ดแสน ยังทำเป็นรวยดูห้องนั้นสักหน่อย บอกว่าห้องนี้ดีมาก ผ่อนจ่ายก็ได้

สุดท้ายพอคำนวณดู ถึงจะผ่อนจ่าย เขาก็ยังซื้อไม่ไหวอยู่ดี...ค่าผ่อนบ้านต่อเดือนเยอะมาก

ด้วยเหตุนี้หญิงชราก็อยากจะดูซิว่าคนบ้านนี้จะอวดรวยยังไง

หญิงชราถึงปากประตูชั้นที่สิบเจ็ดแล้ว เห็นประตูเปิดอยู่ เธอก็เลยชะโงกศีรษะเข้าไปดู

เห็นเพียงข้างในทองอร่าม ทำความสะอาดสะอาดสะอ้าน เปิดไฟทุกดวง ชั่วขณะ สวยงามตระการตาอย่างหาที่เปรียบมิได้!

หญิงชราไม่เคยเห็นห้องที่สวยอย่างนี้มาก่อน เมื่อก่อนตอนที่เธอกับลูกชายมาดู ห้องนี้มีแต่ฝุ่น

หรือว่าพวกเขาจะซื้อจริง ๆ

นายหน้าขายบ้านสองสามคนเดินออกมาพลางพูด “คุณซูครับ งั้นพวกเราขอตัวก่อนนะครับ มีปัญหาอะไรคุณติดต่อพวกเราได้เลยนะครับ!”

“อ้อ จริงสิ นี่คือนามบัตรของเถ้าแก่ร้านเฟอร์นิเจอร์ที่ดีที่สุดในอำเภอเรา เอาไว้ถ้าคุณต้องการก็โทรหาเขาได้เลยนะครับ...”

หญิงชรารู้สึกกระอักกระอ่วนในใจ ซื้อจริง ๆ เหรอเนี่ย!

ก็ไม่รู้ว่ากู้มาเท่าไร คงไม่ใช่พวกที่ยอมทำทุกอย่างเพื่อแลกกับหน้าตามั้ง ถ้ารวยจริงใครจะมาซื้อเพนท์เฮ้าส์ที่นี่ แล้วยังสามร้อยตารางเมตรอีก

ซูอีเฉินรับนามบัตรแล้วพูดขอบคุณ ส่งนายหน้าขายบ้านออกไป จากนั้นก็เห็นหญิงชราอุ้มเด็กคนหนึ่งอยู่ที่ปากประตู

เธอยังไม่ทันปกปิดอารมณ์ อิจฉาตาร้อน เม้มริมฝีปากเล็ดลอดความดูถูกนิด ๆ

เขาหลุบตามองแล้วถาม “มีอะไรครับ”

หญิงชรารีบปกปิดความหงุดหงิดในใจของตัวเอง ยิ้มตาหยีพูด “ไม่มีอะไร ๆ ฉันอยู่ข้างล่าง ก่อนหน้านี้ชั้นบนไม่มีคน เมื่อกี้ได้ยินเสียงตูมตามก็เลยขึ้นมาดูว่ามีอะไรกัน”

ซูอีเฉินอื่ม แต่ขณะกำลังจะปิดประตู

กลับเห็นหญิงชราพูดขึ้นอีก “ฉันพูดหน่อยนะ เบา ๆ หน่อยสิ เมื่อก่อนชั้นบนเราไม่มีคนก็เลยเงียบ ดูสิ พอพวกเธอมาก็อึกทึกครึกโครม ทำจนหลานชายฉันร้องไห้ตื่นเลย”

เธอตบเด็กที่อยู่ในอ้อมแขนตัวเอง ทำท่าตำหนิ

ปกติคนที่เพิ่งย้ายบ้านใหม่ ถ้าเจอกับเรื่องแบบนี้จะหลับหูหลับตา ไม่อยากเพิ่งย้ายมาก็มีปัญหากับเพื่อนบ้าน หนำซ้ำที่อยู่ตรงหน้ายังเป็นหญิงชราที่กำลังอุ้มเด็กคนหนึ่ง จึงไม่อยากเอาความ

ดังนั้นส่วนมากจะพูดว่า ‘ขอโทษด้วยครับ พวกเราจะระวัง’

แต่ซูอีเฉินแค่ชะงัก จากนั้นก็พูดเสียงเย็น “พวกเราใช้ชีวิตกันปกติ เด็ก ๆ ไม่ได้วิ่งเสียงดัง ดังนั้นที่หลานคุณร้องไห้ควรหาสาเหตุจากตัวเองสักหน่อยนะครับ”

ว่าแล้วก็ปิดประตู

ซูอีเฉินไม่เกรงใจแม้แต่นิดเดียว เขาเห็นโลกมามาก แค่หญิงชราอ้าปากเขาก็รู้แล้วว่าเธอจงใจมาหาเรื่อง

อีกอย่าง เมื่อกี้พวกเขาอยู่ในบ้านก็เดินกันปกติ จะเสียงดังไปถึงพวกเขาชั้นล่างได้ยังไง ยังรบกวนเด็กจนตื่นอีก

นายหญิงซูถาม “ใครเหรอ”

ซูอีเฉินพูดชืด ๆ “ไม่มีอะไรครับ คนเก็บขยะ”

พอปิดประตู หญิงชราก็เก็บอาการไม่อยู่ทันที โมโหเจียนตาย

พอเห็นเพนท์เฮ้าส์ที่พวกเขาซื้อแล้ว ก็รู้สึกเหมือนขูดเนื้อในหัวใจของเธอ ทั้งอิจฉาทั้งแค้นใจ

“คนอะไร ไม่มีมารยาทเอาซะเลย!”

ใส่ชุดสูทรองเท้าหนัง ถ้าไม่ใช่พวกวิ่งงานก็ต้องเป็นพวกขายบ้าน คิดว่าตัวเองเก่งจริงเหรอ

หญิงชราถุยทีหนึ่ง ถ่มน้ำลายไปทางประตู ปากด่าว่าพลางเดินจากไป

รอก่อนเถอะ เอาไว้อีกสองสามวันพวกเขาตกแต่งบ้าน ดูสิว่าเธอจะฟ้องนิติบุคคลยังไง!

เธอไม่มีความสุข ครอบครัวพวกเขาก็อย่าหวังว่าจะสงบสุขเลย

--------------------------------------

ให้ผู้ใหญ่ในบ้านสองคน (ปกติจะเป็นพ่อแม่ของเจ้าของบ้าน) คนหนึ่งถือมีด อีกคนถึงไม้กวาด เดินไปทุกห้องพลางพูดว่า บ้านหลังนี้ตอนนี้มีเจ้าของแล้ว ออกไป ไสหัวออกไปให้หมด

ซูอีเฉินตอบ “เวลาสองวันพอแล้วครับ”

มีเงิน ทำไมจะไม่พอ

เขามาได้แค่สองวัน จากนั้นก็ต้องกลับเมืองจิงแล้ว ฉวยโอกาสตอนนี้พาซู่เป่าไปดูภูเขาหว่าอู

ซู่เป่าร้อนใจมาก จะไปดูภูเขาหว่าอูก่อนให้ได้

วันต่อมา หลังจากตระกูลซูกำหนดแผนเฟอร์นิเจอร์ทั้งบ้านเสร็จ ก็มอบหมายให้ทีมออกแบบจัดการเรื่องเฟอร์นิเจอร์ ทีแรกซูอีเฉินอยากลำเลียงเฟอร์นิเจอร์จากเมืองจิง แต่นายหญิงซูรู้สึกว่าไม่ต้องยุ่งยากขนาดนั้น ซื้อที่ดีหน่อยในอำเภอก็ได้

เงินถึง เถ้าแก่ร้านเฟอร์นิเจอร์แทบอยากลงมาจัดการด้วยตัวเอง

“อ้อ จริงสิ” ซูอีเฉินกำชับก่อนจากไป “พรมของทุกห้องต้องจัดการเรื่องเสียงนะครับ”

วันแรกหญิงชราที่อยู่ชั้นล่างก็มาหาเรื่องแล้ว ต้องแก้ไขปัญหาเรื่องเสียงรบกวนชั้นบนชั้นล่างให้เรียบร้อย

เขาต้องการให้ซู่เป่าวิ่งอยู่ในบ้านได้แบบไร้กังวล ไม่ต้องกลัวว่าจะกระทบกับชั้นล่าง

หัวหน้านักออกแบบผงกศีรษะงก ๆ “วางใจได้เลยครับ จุดนี้พวกเราจะต้องจัดการให้เพอร์เฟกต์เลย”

หลังจากมองคนตระกูลซูจากไป ทีมนักออกแบบก็เริ่มทำงานทันที งบประมาณเพียงพอ จ้างคนงานเยอะ ๆ ได้ เนื่องจากบ้านหลังใหญ่ จะได้ดำเนินงานหลาย ๆ อย่างได้ในคราวเดียว ตระกูลซูให้เวลาสองวัน พวกเขามีความมั่นใจเป็นล้นพ้น!

สิ่งของเริ่มขนย้ายเข้าย่านที่พักอย่างอลังการ

หญิงชราที่อยู่ชั้นล่างคนนั้นรออยู่นานแล้ว พอเห็นบรรดาคนงานขนสิ่งของขึ้นตึกก็หัวเราะด้วยความเย็นชา!

เธออยู่ชั้นสิบหก กดลิฟต์คาไว้ ใช้เก้าอี้หนัก ๆ ขัดลิฟต์

ลิฟต์หยุดอยู่ที่ชั้นของเธอ เธอจะดูสิว่าพวกเขาจะทำอย่างไร หึ ๆ

พวกคนต่างถิ่นกล้าแหยมกับเธอเหรอ!

ไม่เคยได้ยินเหรอ มังกรยิ่งใหญ่สู้งูเจ้าถิ่นไม่ได้!

มาขอร้องเธอสิ!