ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 766

หญิงชราคิดว่า แต่ละครอบครัวย้ายบ้านใหม่ขนของเข้ามา ต้องออกแรงทำเองทั้งหมด

เธอไม่รู้ว่าเพียงแค่ตระกูลซูโยนเงิน ทั้งหมดก็เป็นหน้าที่เจ้าของร้านเฟอร์นิเจอร์จัดการ

หญิงชราเองก็เจ้าเล่ห์ กลัวว่าจะไปทำให้ทั้งตึกหัวเสีย ฉะนั้นเธอจึงขัดลิฟต์ไว้เพียงแค่ตัวเดียวจากสองตัว อีกตัวหนึ่งก็ขัดเป็นระยะ ป้องกันไว้ว่าเผื่อเพื่อนบ้านในตึกจะออกไปข้างนอกแล้วไม่มีลิฟต์ใช้ พอถึงเวลานั้นจะมาด่าเธอเอาได้

แต่ชั้นสิบหกมีทั้งหมดสามห้อง จะรู้ได้ยังไงว่าเป็นชั้นล่างห้องไหน กลางวันสองบ้านอื่นไปทำงานกันหมด หญิงชราทำตามอำเภอใจอย่างไม่เกรงกลัวใคร

เจ้าของร้านเฟอร์นิเจอร์มาคุมงานอยู่ใต้ตึกด้วยตัวเอง เขาเห็นซูอีเฉินดูโดดเด่นกว่าคนอื่น ราวกับเคยเห็นที่ไหนมาก่อน ดังนั้นจึงค้นหาในอินเทอร์เน็ต...

สุดท้ายพบว่าซูอีเฉินก็คือประธานแห่งซูซื่อกรุ๊ป เยี่ยมไปเลย นี่ตระกูลที่ร่ำรวยเป็นอันดับหนึ่งมาซื้อเฟอร์นิเจอร์ที่ร้านของเขา!

ฉะนั้นจึงรีบมาดูด้วยตัวเอง...

สุดท้ายพบว่าเหล่าคนงานขนย้ายกันช้ามากๆ สิบกว่านาทีแล้ว ของทั้งหมดยังตั้งอยู่ใต้ตึกไม่ขยับไปไหน

“เกิดอะไรขึ้น แอบขี้เกียจหรือไง” เขาพูดขึ้นหน้านิ่ง

หัวหน้านักออกแบบพูดขึ้นว่า “ไม่ใช่นะครับ ลิฟต์หยุดอยู่ที่ชั้นสิบหกตลอด...ตัวทางฝั่งนี้จะลงมาเป็นครั้งคราว แต่มีคนขึ้นๆ ลงๆ เราเลยขนย้ายกันไม่ได้ครับ”

ถ้าเป็นคนธรรมดา ทำอะไรไม่ได้เลย

เจ้าของร้านเฟอร์นิเจอร์จึงโทรไปเรียกนิติบุคคล ทุกคนต่างเป็นงูเจ้าถิ่นที่อยู่ในตัวอำเภอ ตัวอำเภอเล็กๆ เท่านี้ ไปจนถึงเบื้องบนทุกคนต่างรู้จักกันหมด

เมื่อทั้งสองฝ่ายเจอกัน ผู้จัดการนิติบุคคลก็รีบพูดขึ้นว่า “เดี๋ยวผมขึ้นไปดูเอง!”

ผู้จัดการนิติบุคคลเดินขึ้นไปยังชั้นสิบหก สุดท้ายก็เห็นหญิงชราย้ายเก้าอี้ตัวหนึ่งมาขัดประตูลิฟต์เอาไว้ นั่งแทะเมล็ดแตงโมอย่างสบายใจ หลานตัวเล็กคนนั้นของเธอก็วิ่งเข้าวิ่งออกอยู่ในลิฟต์

เขาโกรธจนหายใจไม่ออก ถามขึ้นด้วยความเดือดดาล “นี่คุณกำลังทำอะไรเนี่ย ข้างล่างรอลิฟต์กันอยู่ แต่คุณดันขัดลิฟต์เอาไว้!”

หญิงชราเมื่อเห็นว่าเป็นนิติบุคคล ก็ย้ายเก้าอี้ออกมา แล้วพูดว่า “ขอโทษด้วยจ้า เด็กมันร้องโวยวายว่าจะเล่นน่ะ...”

ผู้จัดการนิติบุคคลหมดคำพูดจะแย่อยู่แล้ว พูดขึ้นเตือนว่า “อย่าให้เด็กเล่นอีกนะครับ ลิฟต์มันอันตราย!”

พูดจบก็ลงลิฟต์ไป

หญิงชราเบะปาก เพ้ยเสียงหนึ่ง

ก็แค่กด จะทำไม!

ลิฟต์ลงมารอบหนึ่ง คนงานย้ายเฟอร์นิเจอร์บางส่วนขึ้นมา

หญิงชราเล็งลิฟต์ตัวข้างๆ จากนั้นก็ขัดมันเอาไว้อีกครั้ง เก้าอี้ขัดอยู่ตรงประตูลิฟต์

มีเพียงลิฟต์ตัวข้างๆ ที่ยังทำงาน บางครั้งก็มีผู้พักอาศัยขึ้นลงพร้อมเด็ก ไม่สะดวกกับการย้ายเฟอร์นิเจอร์ ไม่นานลิฟต์ทั้งสองตัวก็ค้างอยู่ที่ชั้นสิบหกไม่ลงมา

ทางทีมร้อนใจจนไม่ไหว มีเวลาแค่สองวัน แล้วนี่จะทำยังไงดี!

ผู้จัดการนิติบุคคลเห็นลิฟต์ทั้งสองตัวค้างอยู่ที่ชั้นสิบหกอีกแล้ว จึงเดินขึ้นไปอย่างหอบแฮ่กๆ อีกครั้ง

“คุณอีกแล้วเหรอ!” เขาโกรธจะตายอยู่แล้ว “ถ้าขืนคุณยังทำแบบนี้อีกผมจะแจ้งตำรวจจับคุณแล้วนะครับ! สร้างความวุ่นวายต่อความเป็นระเบียบเรียบร้อยของประชาชน ถ้าทำแบบนี้อีกผมแจ้งตำรวจแน่!”

ขึ้นมาเห็นหญิงชรากำลังขนเก้าอี้มาขัดลิฟต์ ชายหนุ่มร่างกายกำยำสองสามคนก็ขึ้นไปอุ้มหลานของเธอคนนั้นขึ้นมา แล้วพาตัวออกไปโดยไม่พูดพล่าม

รวมไปถึงหิ้วปีกหญิงชราโยนออกไปด้วย แล้วเตะเก้าอี้ตัวนั้นของเธอลอยออกไปในทีเดียว

หญิงชราร้องไห้โหวกเหวกขึ้นมาในทันใด “สังคมเถื่อน ไอ้พวกนักเลง! อันธพาลข้างนอกมารังแกคนธรรมดาอย่างเราถึงที่! ไม่มีกฎหมายเลยหรือไง!”

“ฉันจะบอกพวกนายให้นะ! ลูกชายฉันรู้จักคนมากมาย กลับมาไม่ปล่อยพวกนายไว้แน่!”

เจ้าของร้านเฟอร์นิเจอร์ชี้เธอ “อยากถูกซ้อมใช่ไหม มา ซ้อมเธอหน่อย ถ้าซ้อมจนพิการต้องใช้ชดใช้ไม่จบไม่สิ้น ซ้อมให้ตายไปเลยชดเชยหนึ่งล้าน งั้นก็เอาหนึ่งล้าน!”

หญิงชราสีหน้าเปลี่ยน พูดจริงหรือพูดเล่น คิดจะขู่คนแก่อย่างเธอเหรอ

ไม่นึกเลยว่าชายร่างกำยำเหล่านั้นจะปรี่เข้ามาทันที โดยไม่สนอายุของเธอ กำหมัดขึ้นมาได้ก็อัดเลย!

หญิงชรากรีดร้องขึ้นมาในทันใด บนหน้าและบนตัวเต็มไปด้วยรอยหมัดหนัก และรับรู้ได้ถึงหมัดที่เอาถึงตาย!

นี่เป็นสังคมเถื่อนจริงๆ เหรอ

หญิงชราที่เมื่อครู่ยังตกตะลึงร้องตะโกนปาวๆ ไม่หยุด เธอกล้าแต่โวยวาย เจอเจ้าพ่อมาเฟียตัวจริง นั่นแปลว่ามันต้องการซ้อมจนตายจริงๆ!

“ฉันผิดไปแล้วๆ! ไว้ชีวิตฉันเถอะ ไว้ชีวิตฉันเถอะ...”

หญิงชะตาตะเกียกตะกายขึ้นมาจากพื้น แล้วเข้าไปในห้องด้วยความตื่นกลัว