ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 767

เจ้าของร้านมาเฟียยกมือขึ้นทำสัญญาณหยุด แล้วพูดขึ้นว่า “ไง ไม่ตะคอกแล้วเหรอ ไม่ทำแล้วเหรอ”

หญิงชรายกสองมือขึ้นมาปิดหน้าที่ถูกตบจนบวม พยักหน้าหงึกๆ

เจ้าของร้านพูดต่อว่า “เห็นชัดหรือยัง คุณเห็นว่าผมเป็นคนต่างถิ่นหรือว่าเจ้าถิ่นล่ะ หึๆ ดูการพูดจายุยงของคุณสิ กำลังเลือกให้คนต่างถิ่นมารังแกใช่ไหม”

เสียเวลาไปทั้งเช้า เจ้าของร้านเฟอร์นิเจอร์ไม่อัดอั้นตันใจเลยแม้แต่น้อย เขาพูดขึ้นว่า “สืบให้ฉันทีว่าลูกชายของเธอทำงานอยู่ที่ไหน!”

ต่อสายสายหนึ่ง ไม่นานเจ้าของร้านเฟอร์นิเจอร์ก็คุยโทรศัพท์ต่อหน้าหญิงชรา

“ประธานซุน ผมเองนะครับ!”

“บริษัทของคุณมีพนักงานขายชื่อหลัวชิ่งใช่ไหมครับ ใช่ครับ ผมกำลังย้ายบ้านให้ลูกค้าอยู่ แม่ของเขาเอาเก้าอี้มาขัดลิฟต์ไว้ไม่ให้เราขึ้นไป คุณว่าจะจัดการเรื่องนี้ยังไงดีครับ”

ทางฝ่ายบริษัท ลูกชายของหญิงชราถูกเรียกไปห้องทำงานของประธาน ด่าใส่หัวใส่หน้าโครมๆ

“ครอบครัวนายมันอะไรกัน แม่ของนายเอาเก้าอี้ไปขัดลิฟต์ไม่ให้คนอื่นขนของ ทำไมเหรอ นี่เป็นนิสัยของบ้านนายเหรอ ยังอยากทำงานอยู่ไหม รีบไปบอกให้แม่นายไสหัวไปซะ!”

หลัวชิ่งพยักหน้าแล้วโน้มตัวลง เหงื่อชุ่มไปทั้งหลัง โมโหจากหัวใจขึ้นมา

เขาโทรหาต่อหน้าท่านประธาน ถามแม่ของเขาว่ามีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นหรือเปล่า สุดท้ายแม่ของเขาก็ร้องไห้โหวกเหวกพลางตะคอกว่าตัวเองถูกซ้อม และมีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นจริงๆ

หลัวชิ่งโกรธจนก่นด่าไปชุดใหญ่ “แม่...! แม่อยากให้ผมตายเหรอ เขาตกแต่งห้องแล้วมันเกี่ยวอะไรกับแม่ แม่ไปขัดลิฟต์แม่มีอารยะไหม รีบไปขอโทษเขาเลยนะ!”

ในใจหญิงชรารู้สึกไม่ได้รับความเป็นธรรม เคียดแค้นจะตายอยู่แล้ว ไม่นึกเลยว่าลูกชายจะไม่ออกหน้าให้เธอ!

แต่เรื่องพัวพันไปถึงงานของลูกชายเธอ เธอจึงไม่กล้าทำแล้ว และรีบปิดประตูห้องไปเลย

หลังปิดประตู หญิงชราเพิ่งจะรู้สึกว่าทั้งเนื้อทั้งตัวตรงไหนก็เจ็บไปหมด ร้องโอดโอยราวกับระบายออกมาทีหนึ่ง น่ากลัวจนหลานต้องไปหลบอยู่ใต้โซฟา

“คนชั้นบนสุดยอดจริงๆ ยังหาแก๊งค์มาเฟียมารังแกคนอื่นอีก!”

“โอ๊ย จะตายอยู่แล้ว จะตายอยู่แล้ว!”

ขณะที่หญิงชราร้องโอดโอย ก็มีไอดำลอยมาจากนอกหน้าต่างมวลหนึ่ง...

ไอดำหมุนรอบๆ ทีหนึ่ง แล้วพูดพึมพำกับตัวเองว่า “ไม่มีอันตราย...ดีมาก!”

ในช่วงเวลานี้ เรื่องที่มีเด็กที่จับผีเก่งลือสะพัดอยู่ในโลกผี

ที่นี่ห่างจากเมืองจิงพันกว่ากิโลเมตร สวรรค์สูงฮ่องเต้ห่างไกล (*อยู่ห่างไกลจากคนที่สามารถจัดการได้) ไกลอีกแค่ไหนก็มายุ่งเขาไม่ได้

เขาไม่เป็นกังวลเลยแม้แต่น้อย

ไอดำเกาะอยู่บนศีรษะของหญิงชราอย่างพอใจเป็นอย่างมาก ขยับก้นไปมา ตั้งรกรากอยู่บนศีรษะของเธออย่างสมบูรณ์แบบ

หญิงชราร้องไห้อยู่เป็นนานสองนาน ยิ่งคิดก็ยิ่งเคียดแค้น แต่ก็หวาดกลัวด้วย เมื่อนึกถึงว่าเพนท์เฮ้าส์หรูหร่าโอ่อ่าชั้นบนนั่นไม่ใช่ของครอบครัวตน ทรมานใจยากจะรับไหว

เธอมองไปข้างนอกจากตาแมวอย่างไม่ตายใจ ทว่ากลับเห็นเจ้าของร้านเฟอร์นิเจอร์กับชายร่างกำยำพวกผีห่าซาตานนั่นยืนอยู่หน้าประตูบ้านเธอตลอด!

พอยืนก็ยืนทั้งวัน!

วันต่อมา ชั้นบนติดตั้งตู้ ได้ยินเสียงอื้ออึงอยู่เป็นระยะ

หญิงชราเก็บตัวอยู่ในห้อง เมื่อได้ยินเสียงก็โทรไปร้องเรียนนิติบุคคล

นิติบุคคลไม่สนใจเธอ “พวกเขาไม่ได้ตกแต่งในเวลาพักผ่อน ปฏิบัติตามกฎ คุณร้องเรียนไปก็ทำอะไรไม่ได้ หรือว่าไม่อยากให้เขาตกแต่งครับ”

หญิงชราด่ากราด เธอไม่กล้าเอ่ยปากว่าเจ้าของร้านเฟอร์นิเจอร์นั่น แต่รังแกนิติบุคคลเบ่งอำนาจบาตรใหญ่ทีเดียว

“ฉันไม่สน หลานของฉันนอนอยู่ ก็ถูกพวกเขาทำให้ตกใจตื่น ถ้าพวกนายไม่สนฉันจะร้องเรียนพวกนายซะ! ก็แค่พวกทาสที่ต้องคอยบริการให้เจ้านายอย่างเรากลุ่มหนึ่ง พวกเราต่างหากที่เป็นเจ้านาย! รีบไปจัดการให้ฉันเดี๋ยวนี้!”

นิติบุคคลพูด “แล้วแต่คุณเลยครับ เราเองก็ทำอะไรไม่ได้”

จากนั้นก็วางสายไป

หญิงชรายิ่งโกรธเข้าไปใหญ่ คิดว่าชั้นสิบเจ็ดรบกวนชีวิตของเธออย่างรุนแรง

แต่ก็ทำอะไรไม่ได้

นี่จะไม่โกรธได้เหรอ โกรธจนกินข้าวไม่ลงแล้ว

ตอนนี้หญิงชรากำลังรอให้ครอบครัวชั้นบนนั่นย้ายเข้ามา ถึงเวลานั้นเธอจะเอาเรื่องพวกเขาให้ถึงที่สุดเลย!

ด้วยเหตุนี้พวกซู่เป่าเขาจึงยังไม่ย้ายเข้ามา...จู่ๆ ก็ ‘ผูกปม’ กับชั้นล่างอย่างไม่มีที่มาที่ไป...