ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 772

ตูซื่อหวังยังตามพวกซู่เป่าเขาอยู่เบื้องหลังไปเงียบๆ

เขารู้สึกว่าตัวเองเหมือนกับแมว กำลังเล่นงานหนูซู่เป่าอยู่

แต่หนูที่น่าสงสารไม่รู้ว่าตัวเองก้าวเข้ามาในเส้นทางตาย

ความสนุกสนานที่ได้เล่นกับชีวิตของเธอ ทำให้ตูซื่อหวังติดใจ!

เขาไม่เป็นกังวลเลยว่าตัวเองจะพลาด

อยู่ที่นี่ ดินแดนไร้อารยะในยมโลก กฎไม่ครอบคลุมถึงที่นี่ เขาทำอะไรก็ไม่มีใครว่าอะไรได้!

อยู่ที่นี่ เขาคือยมบาล ตอนนี้ซู่เป่าเป็นเพียงแค่เด็กมนุษย์ผู้หนึ่ง แม้แต่จี้ฉางเขาก็ฆ่าตายไปแล้ว นับประสาอะไรกะอีแค่เด็กคนหนึ่ง

ในป่า

ซู่เป่าจ้องตำหนักพญายม เดินมานานมากแล้ว

“หุบเขาลึกลับ...หุบเขาลึกลับอยู่ไหนนะ...”

ยมโลกกว้างใหญ่ขนาดนั้น หุบเขาลึกลับคงไม่ได้มีเพียงลูกเดียว ดอกชุบวิญญาณก็ไม่ได้มีเพียงดอกเดียวเช่นกัน

ผีขี้ขลาดเปิดตำราไปพลางวิเคราะห์ไปด้วย “หุบเขามีคำตัวอักษรคำว่าหุบเขา ภูมิประเทศของหุบเขาค่อนข้างต่ำ เราน่าจะเดินไปทางที่ต่ำๆ...”

ผีหลายใจส่ายหน้า “พอเข้าไปในนี้แล้วก็ไม่มีทิศทางแล้ว ภูมิประเทศของที่นี่สูงๆ ต่ำๆ นายยังจำได้ไหมว่านายเดินขึ้นเนินหรือเดินลงเนิน”

ผีขี้ขลาดส่ายหน้า เรื่องนี้แยกไม่ออกจริงๆ

“ตามความรู้ที่อยู่ในหนังสือภูมิศาสตร์ สามารถแบ่งได้ด้วยเส้นแสดงความสูง...เอ่อ”

ต้นเถี่ยสูงเกินไป หนาแน่นจนบดบังทัศนวิสัยใกล้ๆ ต่อให้ลอยขึ้นไปดูบนยอดไม้ ก็เต็มไปด้วยหมอก ไม่ต้องพูดถึงภูเขาสูง ภายในรัศมีหนึ่งร้อยเมตรใกล้ๆ ยังมองไม่เห็นเลย

ซู่เป่าร้องเอ้ยเสียงหนึ่ง หักต้นไม้เล็กๆ จากนั้นก็ดูตาไม้

ตรงที่ตาไม้กว้าง...

“อืม ทางนี้!”

พ่อบอกว่า หาทิศทางไปให้ได้ก่อนแล้วค่อยว่ากัน

ซู่เป่า ‘เหวี่ยง’ ป้าสะใภ้ใหญ่ออกมาอีกครั้ง “ป้าสะใภ้ใหญ่มาหน่อยค่ะ ลองสัมผัสดูดีๆ สิคะ ความรู้สึกทางนี้ถูกต้องแล้ว!”

เหยาหลิงเยว่ “เข้าใจแล้ว!”

แม้จะแยกทิศทางไม่ออก

แต่เมื่อยืนยันทิศทางแล้วให้เธอเดินไปตามความรู้สึก เธอทำได้

เข็มทิศร่างคน ป้าสะใภ้ใหญ่อุ้มซู่เป่าขึ้นมาได้ก็เดินไป

เหล่าผี “...”

ฉะนั้นพวกเขาจึงพยายามฟรีแล้ว

ผีดื้อรั้นถาม “ทำไมไม่ใช้หล่อแกล่ะ ฉันจำได้ว่าเธอมีหล่อแกอยู่อันหนึ่ง”

ซู่เป่าพูดตอบ “พี่โง่เหรอ ที่หล่อแกนำทางไปหาคือไอหยิน ที่นี่เต็มไปด้วยไอหยิน นำทางไม่ได้!”

ผีดื้อรั้นชะงัก

ไม่พูดไม่ได้ซู่เป่ามีโชคมากโข ทิศทางที่เธอเลือก คือทิศทางที่หุบเขาลึกลับตั้งอยู่

เดินมานานแล้ว ตรงหน้าเป็นพื้นที่เปิดโล่ง ได้ยินเพียงเสียงลมพัดฟิ้วๆ ข้างหน้ามีหุบเขาชันหุบเขาหนึ่ง ตรงกลางมีดอกไม้สีแดงที่งดงามเป็นอย่างมากดอกหนึ่ง

ซู่เป่ากับเหล่าผีพูดโพล่งออกมา “ดอกชุบวิญญาณ!”

นัยน์ตาของซู่เป่าแฝงไปด้วยความระแวดระวัง จากนั้นพูดขึ้นว่า “ตอนนั้นตอนที่ท่านอาจารย์กลับมาเสื้อผ้าบนตัวขาดรุ่งริ่ง ข้างในอันตรายมาก ทุกคนระวังตัวด้วย”

แต่ในยมโลก ตำหนักพญายมคงจะไม่กลัวลมแห่งหุบเขาลึกลับใช่ไหม

ซู่เป่าไม่กล้ามั่นใจ เธอควบคุมตำหนักพญายม ให้ตำหนักพญายมเข้าไปก่อน

สุดท้ายลมพายุกระหน่ำรุนแรง แม้ตำหนักพญายมจะไม่เป็นอะไร แต่เธอก็ควบคุมไม่อยู่

ลมแรงเกินไป ถ้าเธอควบคุมไม่อยู่ ตำหนักพญายมจะถูกพัดเข้าไปข้างใน

หุบเขาลึกลับ “????”

เบื้องหน้าดำมืด...มันถูกกินไปทั้งอย่างนี้เหรอ

พวกผีขี้ขลาด ผีหลายเขามองภูเขาแสนว่างเปล่าตรงหน้า...

รู้สึกว่าสถานที่ตรงหน้าถูกขุดออกไป ราวกับเอาไปเข้าโฟโตช็อป (*โปรแกรมแต่งรูป)อย่างนั้น

แบบนี้ก็ได้เหรอ!

บรรดาผีเผยอปาก เหยาหลิงเยว่พูดว้าวๆ พลางชม “สุดยอด เยี่ยมๆๆ!”

ซู่เป่าพูดขึ้นอย่างมีความสุข “ไป กลับกันก่อนเถอะค่ะ!”

พ่อบอกว่าอย่าโลภ ความสามารถของเรายังไม่พอ ถ้าได้ของมาแล้วละก็กลับไปได้ก็ให้กลับไปก่อน

อย่างแรกเพื่อยืนยันว่าของสิ่งนี้ใช้ประโยชน์ได้หรือไม่ ถ้าใช้ไม่ได้ละก็จะได้ไม่ต้องเสียแรงเปล่า จะได้ไม่ต้องตามหาดอกชุบวิญญาณอีก

อย่างที่สอง ค่อยๆ สำรวจสถานที่แห่งนี้ ทำเป็นว่าสำรวจแผนที่ใหม่ พัฒนาความสามารถของตัวเองไม่หยุด แล้วค่อยสืบเสาะเข้าไปอีกก้าว

ฉะนั้นซู่เป่าตัดสินใจว่ากลับไปก่อนแล้วค่อยว่ากัน

คุณยายคงรอเธอนานแล้ว จะทำให้คุณยายเป็นห่วงไม่ได้

ทว่าซู่เป่าเพิ่งจะหันหลังไป ก็เห็นชายรูปร่างกำยำ สีหน้าหม่นหมองคนหนึ่งลอยอยู่เบื้องหลัง หัวเราะฮ่าๆ

เขาพูดขึ้นอย่างชั่วร้าย “ท่านพญายม ไม่พบกันนานเลยนะ ไม่นึกเลยว่าวันนี้เราจะได้มาพบกันที่นี่ ช่างเป็น...เจตนาสวรรค์เสียจริงๆ!”

นัยน์ตาของซู่เป่าหดตัวลง หมุนตัวได้ก็วิ่งเข้าไปในป่าอีกด้าน!

คนคนนี้อันตรายมากๆ อันตรายสุดๆ!

พ่อบอกเอาไว้แล้ว ถ้าเจอให้รีบหนีทันที!

ซู่เป่าวิ่งอย่างรวดเร็ว ไม่มีความลังเลเลยแม้แต่น้อย ตูซื่อหวังอึ้งไปชั่วขณะ...