ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 773

เมื่อซู่เป่าวิ่งออกมา ก็รีบมุดเขาไปในป่าทันที

รอบข้างไม่มีของให้เธอได้ซ่อนตัว เธอจึงทำได้แค่เลือกป่าหวย

ผีขี้ขลาดเห็นสถานการณ์จึงคิดจะสกัดด้านหลังให้ซู่เป่า เมื่อเห็นตูซื่อหวังเหล่าผีขุนศึกอย่างพวกเขาจึงพบว่า กำลังเผชิญหน้าอยู่กับยมบาลตัวจริง ผีขุนศึกจะทำอะไรได้

แม้ตูซื่อหวังจะอยู่ในนรกขุมที่แปด แต่ก็เป็นยมบาลตนหนึ่งเช่นกัน!

ผีขี้ขลาดกัดฟัน เขาไม่ใช่คู่ต่อสู้ของตูซื่อหวังจริงๆ แต่ถ้าเขาขวางได้นานเท่าไร ซู่เป่าก็มีเวลาหนีมากขึ้นเท่านั้น!

เขามีใจอยากปกป้องแต่ก็ไม่ได้ทำอย่างที่หวัง

ผีหลายใจลากเขาออกไปได้ก็พาหนีไปโดยไม่พูดพล่าม!

วิ่งไปจนถึงหน้าซู่เป่า แล้วค่อยอุ้มซู่เป่าขึ้นมา จากนั้นก็ลอยออกไปข้างนอกอย่างไม่คิดชีวิต!

“ลืมที่ท่านมู่บอกแล้วเหรอ ถ้าเจอตูซื่อหวังสารเลวนี่ อย่าคิดจะขวางเอาไว้ เรื่องแรกที่ต้องทำคือหนี!”

การต่อกรใดๆ ไร้ประโยชน์!

ผีหลายใจรู้สึกเพียงว่าผีขี้ขลาดที่มีสมองมาตลอด ในเวลานี้กลับโง่อย่างไร้ที่เปรียบจนเห็นได้ชัด!

กำลังก็ต่างกันมากอยู่แล้ว ยังต้องสลับกันออกมาอีก ผีหนึ่งตนขวางหนึ่งวินาที เอาชนะทีละคน นอกจากมอบของขวัญให้ตูซื่อหวังยังจะมีประโยชน์อะไรอีก

สุดท้ายต่อให้ผีทุกตนอยู่ขวางเอาไว้ ก็ขวางได้ไม่เกินสามสิบวินาที

สามสิบวินาทีซู่เป่าจะหนีไปได้แค่ไหนกันเชียว เผชิญหน้ากับคู่ต่อสู้อย่างตูซื่อหวัง ต่อให้หนีไปก่อนสามสิบนาทีก็ไม่ได้ช่วยอะไรเลย!

ยังไม่สู้ทุกคนมาอยู่รวมกัน ไม่แน่ว่าอาจจะเก่งกาจขึ้นหน่อย ต่อให้ต้องตายหมู่ก็ตายด้วยกัน!

“ฮ่าๆๆ...น่าสนใจดีนี่” ตูซื่อหวังตามไป มองพวกซู่เป่าที่วิ่งหนีอยู่เบื้องหน้าอย่างหยอกล้อ

ไม่นึกเลยว่ายังมีสิ่งที่คนก็ไม่ใช่ผีก็ไม่เชิงด้วย ผู้ช่วยข้างกายเธอมากมายจริงๆ!

แต่น่าเสียดาย ถึงมีผู้ช่วยมากมายขนาดนี้แล้วจะมีประโยชน์อะไร

ตูซื่อหวังยกมือขึ้นตบออกไปอย่างแรงทีหนึ่ง!

ภายใต้การซัดของฝ่ามือนี้ป่าหวยที่ราวกับเหล็กเส้นก็แตกเป็นเศษเล็กเศษน้อยดั่งเข็ม ปลิวว่อนในชั่วพริบตา สีหน้าของซู่เป่าซีดเผือด เธอยกมือขึ้นตามสัญชาตญาณ...

ทันใดนั้นเชือกแดงก็ปรากฏแสงสีแดงออกมา แล้วตอกกลับฝ่ามือของตูซื่อหวังอย่างแรง!

ตูม...

ป่าหวยที่เดิมบังแสง ถูกโจมตีจนราบเป็นหน้ากอง มองไปก็โล้นหมดแล้ว

ในใจของตูซื่อหวังตกตะลึง ทีแรกยังทำเป็นทีเล่นทีจริง ตอนนี้จริงจังขึ้นมาแล้ว

เขาหรี่ตาเล็กน้อย มองไปในแขนของซู่เป่า

“ที่แท้ก็เป็นเชือกล่าชีวิตนี่เอง!”

อาวุธวิเศษน้อยๆ ของเหยียนหลัวหวังก่อนหน้านี้ ร้ายกาจจริงๆ

หากเป็นแต่ก่อน เขาสู้อย่างสุดกำลังก็จนปัญญาอยู่ดี

ทว่าตอนนี้ซู่เป่าก็เป็นแค่ซู่เป่า ใช่เหยียนหลัวหวังเสียที่ไหน!

มุมปากของตูซื่อหวังเผยให้เห็นรอยยิ้มอันเย็นชาแสนโหดร้าย ใช้กำลังสิบส่วนตบไปที่ตัวซู่เป่าอย่างแรง

ร่างน้อยๆ ต้านทานการโจมตีด้วยพลังมหึมาตรงหน้าไม่ไหวอยู่แล้ว สุดท้ายเชือกแดงก็เปล่งแสงสีแดงออกมาลำแสงหนึ่ง เมื่อต้านทานฝ่ามือนี้แล้วก็ไม่ประกายแสงอีก!

จะหนีออกจากป่าผืนนี้ไปได้ไหม

ให้พวกพี่พันเสียสละ ให้ป้าสะใภ้ใหญ่เสียสละ ให้พวกเขาระวังหลังให้เธองั้นเหรอ

น้าหลายใจพาเธอลอยออกไป ยังไม่ทันได้หนีออกจากป่าผืนนี้ไป เธอหนีเองจะหนีได้ไกลแค่ไหน...

ซู่เป่าอดทนต่อความเจ็บปวดทั่วร่าง ล้วงหลอดไฟวิญญาณของท่านอาจารย์ออกมา จากนั้นออกแรงโยนน้ำเต้าวิญญาณออกไป!

น้ำเต้าวิญญาณขยายใหญ่ขึ้นในชั่วพริบตา จากนั้นมันก็ทุบไปบนศีรษะของตูซื่อหวังอย่างแรง

หลังโยนน้ำเต้าวิญญาณออกไปซู่เป่าก็หมดเรี่ยวแรง อดทนเอาค้อนใหญ่ทองคำม่วง หมั่นโถวทองคำ ตุ้มชั่งน้ำหนัก กระทะก้นเรียบออกมา...

แต่เธอไม่มีความสามารถพอที่จะหยิบอาวุธวิเศษเหล่านี้ออกมาพร้อมกัน ตอนนี้อาวุธวิเศษที่แสนเก่งกาจเหล่านี้ไม่ต่างอะไรจากก้อนหินที่มีฤทธิ์เดชนิดหน่อยเท่านั้น ต่อให้ทุบตีไปบนตัวตูซื่อหวังก็ทำให้บาดเจ็บไม่ได้

อาศัยช่องว่างนี้ ซู่เป่าเก็บพวกผีขี้ขลาดเขากลับมา แล้วหนีไปโดยไม่พูดพล่ามอีกครั้ง

สิ่งที่ตูซื่อหวังเกลียดที่สุดมีเพียงตำหนักพญายมและน้ำเต้าวิญญาณ เผชิญหน้ากับน้ำเต้าวิญญาณที่ทุบมา ในที่สุดเขาก็ชักอาวุธของเขาออกมา ดาบใหญ่เล่มหนึ่ง

ดาบเก่งกาจกว่าฝ่ามือตั้งไม่รู้กี่เท่า แค่เขาฟันดาบออกไป น้ำเต้าวิญญาณก็ปังเกิดรูโบ๋รูหนึ่ง

ส่วนของกระจุกกระจิกอย่างค้อนใหญ่ทองคำม่วง ร่วงหล่นไปอีกด้านราวกับก้อนหิน

ตูซื่อหวังมองไปที่ตำหนักพญายมและน้ำเต้าวิญญาณที่ตกไปอีกด้าน ในใจก็เดือดพล่าน

ตำหนักพญายมกับน้ำเต้าวิญญาณเป็นของดีจริงๆ!

แต่น่าเสียดายที่ตำหนักพญายมและน้ำเต้าวิญญาณรู้จักเจ้าของ มีแต่ฆ่าซู่เป่าแล้วทำให้วิญญาณของเธอสลายเท่านั้น ตำหนักพญายมนี่ถึงอาจจะยอมรับเจ้าของใหม่

เขาจะเอาตำหนักพญายมกับน้ำเต้าวิญญาณแน่นอน!!