ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 774

“เจ้าคิดว่าเจ้าจะหนีพ้นหรือ” ตูซื่อหวังยิ้มอย่างเย็นชาและโหดร้าย “พยายามคิดหาทุกวิถีทางให้เจ้ามาที่นี่ เจ้าคิดว่าข้าจะปล่อยเจ้าหนีไปหรือ”

พวกผีหลายใจเขารวมตัวอยู่ด้วยกัน พยายามอย่างสุดชีวิตแล้วก็ทำได้เพียงคว้าตัวซู่เป่ากับเหยาหลิงเยว่ให้ลอยเร็วขึ้นหน่อย

ตูซื่อหวังตามอยู่หลังพวกเขาอย่างไม่ต้องออกแรงใดๆ

“เราต่างกับตูซื่อหวังเกินไป...”

“ทำยังไงดีๆ!” ผีขี้ขลาดกัดฟันคร่ำครวญเสียงต่ำ กระวนกระวายใจเป็นอย่างมาก!

ซู่เป่ากอดหลอดวิญญาณของอาจารย์เอาไว้แน่น ทว่ามืออีกข้างกลับถือพู่กันชี้ชะตาเอาไว้...

“ท่านอาจารย์ ขอโทษนะคะ ซู่เป่าไม่ได้ตั้งใจจะไม่เชื่อฟัง”

นัยน์ตาของซู่เป่าเต็มไปด้วยน้ำตาเป็นประกาย ทว่ากลับมีความเด็ดเดี่ยวที่เด็กทั่วไปไม่มี

“พี่ถังซิน...พี่เสี่ยวเยา...พี่อาเวย...”

“พี่ๆ คะ...”

“ช่วยซู่เป่าด้วย...!”

ในที่สุดน้ำตาของซู่เป่าก็ไหลพรากออกมา พลางพูดพึมพำไม่หยุด

เธอไม่อยากให้ป้าสะใภ้ใหญ่ตาย ไม่อยากให้น้าหลายใจตาย ไม่อยากให้พี่พันตาย...

เธอไม่อยากตาย และไม่อยากให้เหล่าผีตาย

ฉะนั้น ขอร้องละนะ ช่วยเธออีกครั้งเถอะ...

พู่กันชี้ชะตาเปล่งลำแสงสีม่วงออกมา ในวินาทีนั้นรอบๆ ก็ถูกธารดารากว้างใหญ่ไพศาลห่อหุ้มเอาไว้

เพียงแค่ในชั่วพริบตา ธารดาราเหล่านี้หายวับไปในปลายพู่กันชี้ชะตา พู่กันชี้ชะตาราวกับสงบไป ไม่มีปฏิกิริยาใดๆ อีก

ตูซื่อหวังขวางหน้าพวกซู่เป่าเขาเอาไว้ ยกดาบเล่มใหญ่ขึ้นมา มุมปากกระตุกเผยให้เห็นความเย็นชา

“ตายซะ!”

เขาตะคอกอย่างเย็นชาเสียงหนึ่ง ดาบเล่มใหญ่ฟันลงไป!

ตูซื่อหวังไม่มีกะจิตกะใจจะเล่นแล้ว ดาบนี้ใช้กำลังทั้งหมดของเขา!

แม้ตูซื่อหวังจะมีใจคิดจะเล่นกับชีวิตของซู่เป่า แต่สิบกว่าวินาทีสั้นๆ ที่ตามมาก็ไม่ได้หยุดพักเลย แน่ใจว่ารอบข้างจะไม่มีใครโผล่ขึ้นมารบกวน

เขาถึงขั้นเปิดขอบเขตพลังของตนเอง ในขอบเขตพลังของเขา ต่อให้เปี้ยนเฉิงหวังมาเขาก็ฆ่าซู่เป่าได้อยู่ดี

ข้างหน้าไร้คน ข้างหลังไร้ที่พึ่งพา ครั้งนี้ซู่เป่าได้ตายตกไปจริงๆ แน่!

นัยน์ตาของซู่เป่าเผยความสิ้นหวังออกมา เธอกอดหลอดไฟวิญญาณของอาจารย์ไว้แน่น และออกแรงกอดเหยาหลิงเยว่เอาไว้ น้ำตาไหลพราก “ป้าสะใภ้ใหญ่ ขอโทษนะคะ!”

เหล่าผี ขอโทษนะ!

ทำให้พวกพี่กลับไปไม่ได้...

ตอนนี้ดาบทำลายโลกได้กำลังจะฟันไปตรงหน้าของพวกซู่เป่า

จู่ๆ ก็มีฝ่ามือหนึ่งปรากฏขึ้นมาท่ามกลางความว่างเปล่า เสียงดังเพียะตบตูซื่อหวังพร้อมทั้งดาบกระเด็นออกไป!

“ตูซื่อหวัง เรากับนายตาต่อตาฟันต่อฟัน ให้ตายเถอะ! ตายๆ ไปซะ!”

ฝ่ามือนั้นตบตูซื่อหวังกระเด็นออกไป พละกำลังมหาศาล ฟาดมาจนหน้าของเขาบวมไปครึ่งซีก!

ตูซื่อหวังตกตะลึงเป็นอย่างมาก ไม่นึกว่าจะมีคนทำลายขอบเขตพลังของเขาได้!

พวกผีหลายใจและผีขี้ขลาดเขาก็ตะตึง ถามขึ้นพึมพำๆ “นี่ นี่มันเทพเซียนจากไหนกัน”

ผีชุดแต่งงานพูดขึ้น “ข้าได้ยินว่าเขาเหมือนกับจะชื่อ...เฉิงสุ่ยจือโจว”

ดวงตาทั้งสองของซู่เป่าเปล่งประกาย พูดขึ้นอย่างดีอกดีใจ “นี่เป็นกองหนุนนอกสนาม!”

นี่เป็นบอทของเธอ บอทที่พู่กันชี้ชะตาเปิดให้เธอ!

“ขอบคุณค่ะพี่เฉิงสุ่ย!”

ซู่เป่าตะเกียกตะกายขึ้นมา ใช้มือกวาดของทั้งหมดของตัวเอง...เก็บตำหนักพญายม น้ำเต้าวิญญาณ ค้อนใหญ่ทองคำม่วง เป็นต้นกลับมา คว้าโอกาสได้ก็วิ่ง!

ผีหลายใจกับผีขี้ขลาดทำหน้ามึนงง กองหนุนนอกสนามอะไร ทำไมพวกเขาถึงไม่รู้

ท่ามกลางความว่างเปล่า จู่ๆ ก็มีฝ่ามือยื่นออกมาตบตูซื่อหวังกลับบ้านคุณยาย นี่มันก็ดูไม่สมเหตุสมผลเกินไปแล้ว!

นิยายบำเพ็ญเซียนยังไม่กล้าเขียนแบบนี้!

ซู่เป่าย่างเท้าออกมาจากซากปรักหักพังของป่าหวย ป่าหวยตอนมาเมื่อครู่ไม่มีแล้ว ทั้งหมดเงียบสงัด กลิ่นอายของนกก็คงหายไปกับการตบตูซื่อหวังเมื่อกี้เหมือนกัน

เธอหาหินสัญลักษณ์ก้อนนั้นไม่เจอ จึงพลิกฝ่ามือโยนสุนัขครึ่งหัวออกมาตัวหนึ่ง

“เจ้าหมาน้อย ช่วยฉันหาหน่อยว่าเมื่อกี้ฉันฉี่ไว้ตรงไหน” ซู่เป่าเร่งเร้าอย่างรีบร้อน

สุนัขครึ่งหัวรีบวิ่งออกไป ดมตรงนี้ที ดมตรงนั้นที

โชคของพวกเขาไม่เลวทีเดียว ทางที่ออกมาห่างจากทางที่เข้าไปเมื่อครู่ไม่มาก ไม่นานสุนัขก็หาสัญลักษณ์ทางชีวภาพของซู่เป่าเจอ มันเห่าโฮ่งๆ ขึ้นมาเสียงหนึ่ง

ผีขี้ขลาดงุนงง ซู่เป่าเก็บสุนัขมาตั้งแต่เมื่อไร ทำไมพวกเขาถึงไม่เห็น...