ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 778

มู่กุยฝานมุมปากกระตุก ยิ้มอย่างร้ายกาจ “ให้ผิงเติ่งหวังช่วยพวกหนูเอาดอกชุบวิญญาณมาสิ”

ตำหนักพญายมเป็นของซู่เป่า แต่ก็ไม่ใช่เรื่องง่ายนักที่เธอจะเอาของมาจากมือผิงเติ่งหวัง

เพียงรอให้ผิงเติ่งหวังได้ดอกชุบวิญญาณมา แล้วค่อยฉวยโอกาสตอนที่เขายังไม่ทันได้ตอบสนองกลับมารีบคว้ามาเสีย...

ดอกชุบวิญญาณก็จะเป็นของพวกเขาแล้ว!

ผีขี้ขลาดประหลาดใจ “ลืมไปเลยว่ามีเขาอยู่! ดูจากสภาพของเขาตอนนี้ ดูท่าคงต้องการดอกชุบวิญญาณเหมือนกัน!”

ดอกชุบวิญญาณสำหรับผิงเติ่งหวังที่บาดเจ็บหนักและสลายไปเรื่อยๆ แล้ว นับเป็นการดึงดูดที่รุนแรงทีเดียว!

ผีหลายใจจ้องผิงเติ่งหวังอย่างกระตือรือร้น “เยี่ยมเลย แผนนี้เจ๋งๆๆ!”

ขณะนี้ ผิงเติ่งหวังกำลังพยายามเด็ดดอกชุบวิญญาณอยู่!

ยมบาลแห่งขุมนรกผู้ภูมิฐาน ไม่นึกเลยว่าจะตกอับถึงขั้นหิวโซเป็นหมา

เขาจ้องดอกชุบวิญญาณ น้ำลายสอจนเกือบจะไหลลงมาแล้ว ไม่ได้กินอาหารเสริมมานานแสนนานแล้วจริงๆ อ่อนแอจนถึงขั้นสุด

ความรู้สึก ‘หิว’ ประเภทนี้ ไม่ต่างกับความรู้สึกหิวของซู่เป่าเมื่อครู่เท่าไร

“ดอกชุบวิญญาณ...ดอกชุบวิญญาณ!” ผิงเติ่งหวังกัดฟัน เอื้อมมือออกไปอย่างยากลำบาก

เขาในตอนนี้ไม่มีท่วงท่าสูงส่งอย่างแต่ก่อนตั้งนานแล้ว ดวงตาทั้งสองหิวจนประกายแสงสีเขียว จะเด็ดดอกชุบวิญญาณให้ได้อย่างสุดชีวิต

ผ่านความพยายามที่ใช้เวลานานเท่าไรไม่รู้ เขาสยบลมพายุกระหน่ำรอบหุบเขาลึกลับได้แล้ว!

ยังเหลือลมพายุกระหน่ำรุนแรงตรงชั้นกลางนั่น เพียงแค่ผ่านเข้าไป ก็จะได้ดอกชุบวิญญาณแล้ว!

ต่อให้จะจนมุมอีกเท่าไรผิงเติ่งหวังก็ยังเป็นยมบาลตนหนึ่ง ยังสามารถต้านทานกับหุบเขาลึกลับได้

เพียงแต่ผิงเติ่งหวังรู้สึกหดหู่เป็นอย่างมาก!

หากเป็นแต่ก่อน เขาเดินเข้าไปได้เลย ดุจเดินในที่ราบ เด็ดดอกไม้ได้อย่างสบายๆ

อย่าพูดว่าลมพายุกระหน่ำทำให้เขาบาดเจ็บเลย แม้แต่ผมสักเส้นของเขาก็ยังทำให้กระดุกกระดิกไม่ได้!

ทว่าตอนนี้กลับยากลำบากถึงเพียงนี้

ผิงเติ่งหวังกลั้นลมหายใจ ในที่สุดก็เข้าไปใกล้อีกก้าวหนึ่งแล้ว ยื่นมือออกไป...เพียงแค่ไม่กี่ก้าวก็จะได้ดอกชุบวิญญาณแล้ว!

เขาไม่รู้เลยว่า ผู้ใหญ่ เด็กและผีนอกตำหนักพญายมกำลังเท้าคาง นั่งแทะเมล็ดแตงโมคอยเขาอยู่

“สู้ๆ นะ!” ซู่เป่าพูดขึ้นอย่างจริงใจ “ต้องพึ่งลุงแล้วนะ!”

ผีชุดแต่งงานทำสีหน้าเคร่งเครียด “อ๊า...อีกนิดเดียว ข้าแทบอยากจะไปช่วยเขาเสียเดี๋ยวนี้เลย!”

ทุกคนต่างกลั้นลมหายใจ จู่ๆ เสียงของเสี่ยวอู่ก็ดังขึ้นมา “เข้าไปสิ! นายทำได้ไหม! ไม่ได้ก็ให้พ่อนายไป!”

ทุกคนตกใจจนกระโดด

ซู่เป่าฉงน “เสี่ยวอู่ทำไมแกยังไม่นอนอีก”

เมื่อฟ้ามืดนกแก้วก็จะนอนแล้ว

เสี่ยวอู่ร้องเพลง “ค่ำคืนที่ไร้เธอ ฉันยากจะหลับใหล...”

ทุกคน “...”

พวกเขาอดกลั้นไม่ให้คิ้วกระตุก ในที่สุดก็ฟังเสี่ยวอู่ร้องเพลงรักจนจบ

และในเวลานี้เอง ในที่สุดผิงเติ่งหวังก็ไปถึงตรงกลาง และเก็บดอกชุบวิญญาณมาได้!

มู่กุยฝานหรี่ตา “ซู่เป่า เตรียมตัวให้พร้อมทุกเมื่อ!”

ซู่เป่า “เตรียมตัวให้พร้อมทุกเมื่อ!”

ผิงเติ่งหวังได้ดอกชุบวิญญาณมาอยู่ในมือแล้ว ทันใดนั้นลมพายุกระหน่ำในหุบเขาลึกลับก็พัดบี้มาทางเขาอย่างดุเดือด จะฉีกเขาเป็นชิ้นๆ!

ตอนนี้ผิงเติ่งหวังไม่กล้าชะล่าใจ รีบลอยละลิ่วออกไปจากหุบเขาลึกลับทันที!

“ฮ่าๆ ได้มาแล้ว ข้าได้มาแล้ว!” ผิงเติ่งหวังตื่นเต้น “ดอกชุบวิญญาณ!”

เมื่อเขากลืนดอกชุบวิญญาณดอกนี้ไปแล้ว ร่างวิญญาณของเขาจะได้ฟื้นฟูขึ้นมาบ้าง

เขาจะฉวยโอกาสนี้ฝ่าออกไปจากตำหนักพญายม เขาสาบานว่าวันหนึ่งเขาจะฆ่าซู่เป่าให้ได้ นังเด็กที่ทำให้เขาต้องจนตรอกและแค้นใจขนาดนี้!

ผิงเติ่งหวังอ้าปากแล้วกัดไปที่ดอกชุบวิญญาณอย่างแรง!

กึก!

“แต่ใน “ที่สุดแห่งวิถีผี” บันทึกไว้ว่า สรรพคุณรวบรวมดวงจิตของดอกชุบวิญญาณอยู่ได้เพียงหนึ่งเดือน เพราะงั้นเรายังต้องรีบหาดินหยินหยางให้เจอ”

ไม่อย่างนั้นก็ต้องเทียวลงไปหาดอกชุบวิญญาณเป็นระยะ สำหรับซู่เป่าในตอนนี้อันตรายเกินไป

ผีขี้ขลาดครุ่นคิดครู่หนึ่ง แล้วพูดขึ้นว่า “ดินหยินหยาง...พวกเธอว่ามันจะใช่ดินหยินหยางแบบนั้นไหม เป็นของที่อยู่ได้ทั้งโลกมนุษย์และยมโลก หรือว่าจะเจอได้ที่รอยต่อระหว่างสองโลกนะ”

มู่กุยฝานถาม “ตอนที่พวกเธอลงไปและขึ้นมา เห็นดินที่ต่างออกไปบ้างหรือเปล่า”

เหล่าผีส่ายหน้า ซู่เป่าเองก็ส่ายหน้าตาม

“พ่อคะ ตอนเราลงไปไม่เห็น ตอนขึ้นมาก็ลอยขึ้นมาเร็วเกินไป ไม่เห็นเหมือนกัน...”

ทุกคนหารือกัน และตัดสินใจว่าตอนลงไปครั้งหน้าจะไม่ข้ามยมโลก ให้หาดูรอบๆ ทางเข้าก่อน

หากหาเจอได้โดยไม่ต้องเหยียบเข้าไปในยมโลก นั่นก็ยิ่งดี...

“เอาละ สี่ทุ่มแล้ว เหนื่อยกันมาตั้งนาน รีบอาบน้ำนอนเถอะ!” มู่กุยฝานพูดขึ้น

ซู่เป่าพยักหน้า ทว่าในตอนนี้เองกลับได้ยินเสียงเคาะประตูปังๆๆๆ แว่วมา!

เธอเอ๋ขึ้นมาเสียงหนึ่ง “ใครมาเหรอคะ”

นอกห้อง ใบหน้าของหญิงชราชั้นสิบหกเต็มไปด้วยความดุเดือด กัดฟันพลางตะโกน “เปิดประตู!!”

“ดึกดื่นเที่ยงคืน พวกคุณไม่นอนกันหรือไง พวกคุณไม่นอนพวกเรายังต้องนอนนะ!”

นัยน์ตาขอหญิงชราเป็นประกายเล็กน้อย เธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเปิดแชตกลุ่มผู้พักอาศัยอย่างผีผลัก พิมพ์ @1701 อาคาร 12 ในกลุ่ม

จากนั้นก็ส่งข้อความเสียงไปว่า “ชั้นสิบเจ็ดตกลงพวกคุณจะนอนไหม เดี๋ยวก็สับเนื้อเดี๋ยวก็กระทืบพื้นเสียงตึงๆๆ!”

“ดูแลลูกหลานของพวกคุณหน่อยได้ไหม ดึกดื่นเที่ยงคืน หนวกหูจะตายอยู่แล้ว!”

“ฉันทนพวกคุณมาหลายวันแล้ว เด็กวิ่งไปวิ่งมาบนพื้นก็ไม่ดูแล! ทำเวรทำกรรมอยู่ได้ มีเงินแล้วทำนิสัยแบบนี้เหรอ คนมีเงินที่อยู่ห้องใหญ่ๆ ได้ ก็ส่งเสริมให้ท้ายเด็กแบบนี้ไม่ได้หรือเปล่า!”

พูดจบหญิงชรายังส่งคลิปเสียงดังรบกวนที่อัดไว้เมื่อครู่เข้าไปในกลุ่ม

ในใจเธอพอใจเป็นอย่างมาก นี่เป็นเสียงที่เธออัดมาจากบ้านตัวเองเมื่อครู่ เธอไม่เชื่อ เธอจะต้องทำให้คนรังเกียจคนชั้นสิบเจ็ดให้ได้!

มีเงินแล้วยังไง ทุกคนเกลียดคนมีเงินกันทั้งนั้นแหละ!