ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 787

ทะเลาะกันในกลุ่มก็แค่ในกลุ่ม แม้จะรุนแรงแค่ไหน ในชีวิตจริงคงไม่มีใครจำหน้าได้——เพราะเหตุนี้เธอจึงตั้งใจไปตัดผมทรงใหม่！

“ไม่ใช่ เด็กคนนี้พูดจาเหลวไหล！” ยัยแม่เฒ่าปฎิเสธอย่างรีบร้อน

ซูเหอเหวินยิ้มอย่างเยือกเย็น “พูดจาเหลวไหลงั้นหรือ？”

เขาจึงเอาคลิปที่ยัยแม่เฒ่าขวางอยู่ในลิฟท์ขึ้นมา ภาพในคลิป ยัยแม่เฒ่าอยู่กับหลานชายของเธอ

ถ้าบอกว่าจำหน้าคนแก่ผิด แต่คงจำหน้าเด็กไม่ผิดหรอกมั้ง？

โดยเฉพาะคนแก่กับเด็กปรากฎตัวออกมาพร้อมกัน โอกาสที่จะผิดพลาดมีน้อยมาก

ทุกคนก็ดูแลเด็กเหมือนกัน อาจจะไม่รู้จักผู้ปกครองของเด็ก แต่พวกเด็กๆที่วิ่งเล่นไปมากับเด็กของตัวเอง มีหรือที่จะจำหน้าเด็กไม่ได้？

ทุกคนหันไปมองดูหลานชายของยัยแม่เฒ่า

เหมือนกับเด็กในวีดีโอทุกอย่าง คือเธอนั่นเอง พวกเขาจำไม่ผิด！

“โธ่ ย่าฉีฉีเป็นคนยังไงกันเนี่ย！เอาเก้าอี้ไปขวางอยู่ในลิฟท์ไม่ให้คนเข้าไป ทำเกินไปแล้ว...ชิๆ”

“ยังหาว่าเด็กบ้านคนอื่นใจคับแคบ ทำไมไม่ว่าตัวเองบ้างล่ะ！”

“ซุบๆซิบๆ…”

ยัยแม่เฒ่าโมโหจนเกือบหงายหลัง เมื่อกี้ยังด่าคนอื่นอยู่ดีๆ ตอนนี้กลับกลายเป็นคนที่ถูกด่า！

ซู่เป่าลุกขึ้นตบก้นไปมาก่อนจะพูดว่า “ยายเฒ่า ต่อไปอย่าพูดจาไปเรื่อยเปื่อยแล้วนะ！”

“พ่อของหนูไม่ได้แต่งเขามา พ่อของหนูมีคฤหาสถ์ใหญ่โตอยู่หนึ่งหลัง เขาก็มีเงินเป็นของตัวเองตั้งเยอะแยะ！”

“ลุงใหญ่ของหนูก็ไม่ได้ติดหนี้ ลุงใหญ่ของหนูมีบริษัทที่ใหญ่โตมโหฬาร เพราะเขางานยุ่งมากจึงไม่ได้กลับบ้าน！”

“ส่วนแม่ของหนู…”

เมื่อพูดถึงตรงนี้ซู่เป่าก็ได้หยุดชะงักชั่วครู่ น้ำเสียงก็แผ่วเบาลงมา “แม่ของหนูตายไปแล้ว”

วินาทีนั้น คุณลุงคุณป้าที่กำลังเม้าท์มอยกันอย่างสนุกปากก็ถึงกับเงียบลงเหมือนเป็นใบ้

เอ่อ แม่ของหนูตายแล้วเหรอ？

ซูเหอเหวินกับซืออี้หรันรู้สึกปวดใจจนแทบทนไม่ไหว！

พวกเขาทั้งสองจ้องเขม็งไปที่ยัยแม่เฒ่าด้วยสายตาที่เยือกเย็น เมื่อกี้แค่อยากให้เธอได้กินข้าวแดงในคุก

ตอนนี้กลับรู้สึกว่าแค่นั้นมันยังไม่สาแก่ใจ

เธอยังมีลูกชายอีกหนึ่งคนนี่นา

คืนนี้เขาจะโทรศัพท์หาพ่อ และบอกว่าซู่เป่าถูกรังแก ให้พ่อของเขาไปจัดการกับลูกชายของเธอ

ยัยแม่เฒ่าทำให้น้องสาวของเขาต้องเสียใจ

เขาก็จะทำให้ลูกชายของยัยแม่เฒ่าเสียใจเช่นกัน！！

หาว่าพวกเขาเป็นคนใจคับแคบเหรอ？ถ้าอย่างนั้นเขาก็จะเป็นคนใจคับแคบให้เธอเห็น！！

ซูเหอเหวินอุ้มซู่เป่าเดินกลับไป

ซืออี้หรันถือกระเป๋าของซู่เป่าเดินตามอยู่ข้างหลัง และชำเลืองมองยัยแม่เฒ่าด้วยสายตาที่เยือกเย็น ในแววตามีสิ่งของบางอย่างที่พูดออกมาไม่ได้

ยัยแม่เฒ่ารู้สึกหวาดกลัวอย่างบอกไม่ถูก ถึงกับต้องเดินถอยหลัง...

ซืออี้หรันมองดูซูเหอเหวินและซู่เป่าที่เดินไปไกลแล้ว

จากนั้นก็ยกแขนขึ้นมา นิ้วมือกระดิกเบาๆ

จากตอนแรกที่ลมพัดแบบแผ่วเบาจู่ๆก็พัดแรงดั่งพายุซัด ต้นไม้ที่อยู่รอบๆนั้นก็สั่นไหวอย่างน่ากลัว กิ่งไม้แก่เท่าแขนของเด็กทารกก็ตกลงมา

หลายชายของยัยแม่เฒ่าเห็นว่าไม่มีใครเล่นกับเขาเลย จึงร้องไห้เสียงดังขึ้นมา

ยัยแม่เฒ่าจึงรีบพูดขึ้นว่า “โอ๋ๆ ไม่ร้องนะไม่ร้อง！พวกเราก็ไม่อยากเล่นกับพวกเขา！”

เธอถุยน้ำลายลงพื้นหนึ่งครั้ง คนพวกนี้สมองไม่ปกติ？

พูดก็พูดเถอะ จะมาใส่อารมณ์กับเด็กทำไม？？

เธอเดินไปพร้อมกับก่นด่าไปด้วย

เดิมทีในสายตาของพวกป้าๆก็ไม่เห็นว่ายัยแม่เฒ่าจะ ‘สูงส่ง’ อะไร แต่เพราะลูกชายของเธอซื้อบ้านด้วยเงินสด ถึงยังไงก็ดีกว่าพวกเขาที่ลูกชายต้องซื้อบ้านด้วยเงินกู้

ตอนนี้ในสายตาของพวกเขาเห็นเธอเป็นแค่คนแก่ไม่เจียม คนไร้เหตุผลและคนใจร้าย

ยังไม่ถึงตอนค่ำ ก็มีคนเห็นยัยแม่เฒ่าถูกจับตัวไปแล้ว

ได้ยินว่าไกล่เกลี่ยไม่สำเร็จ…ชั้นสิบเจ็ดไม่รู้ว่าเป็นใครมาจากไหน แค่ข่าวลือไม่กี่ประโยคก็ทำให้ธุรกิจต้องเสียหายเป็นมูลค่าหลายร้อยล้าน ยัยแม่เฒ่ารับผิดชอบไม่ไหวจึงถูกจับตัวไป

ทุกคนต่างตกตะลึง “แบบนี้ก็ถูกจับได้ด้วยเหรอ？”

ในความเข้าใจของพวกเขา ก็แค่รวมตัวกันพูดคุยเล่นๆเท่านั้น？

แบบๆๆ...แบบนี้ก็ถูกจับด้วยเหรอ？

ยัยแม่เฒ่าก็ไม่อยากจะเชื่อ ได้แต่ดิ้นรนร้องเสียงดัง “ฉันถูกใส่ร้าย！จับคนไปเรื่อย！ฉันยังไม่ได้ทำอะไรเลย！”

“พูดไม่กี่คำก็ถูกจับ นี่มันสังคมอะไรกัน！จะให้คนปิดปากไม่พูดอะไรเลยหรือไง！”

“รับสินบน ต้องมีการรับสินบนแน่ๆ ข้าราชการทุจริต！”

เธอทั้งตกใจทั้งรีบร้อน ร้องตะโกนโวยวายเหมือนคนบ้า