ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 789

ซู่เป่ายืนอยู่ข้างหน้าผา มองสายลมที่พัดโชยไปมาอยู่ด้านล่าง

เสี่ยวอู่ยืนอยู่ที่หัวไหล่ของเธอและพูดขึ้นว่า “อ้า~~~ ลมแรงดีจัง！”

“อ้า~~~ เมื่อคุณจ้องมองไปที่เหวลึก เหวลึกก็กำลังจ้องมองมาที่คุณ！”

“อ้า~~~ นักปรัชญาที่สูงส่งใช้ชีวิตอยู่อย่างโดดเดี่ยว ไม่ใช่เพราะว่าเขาอยากจะโดดเดี่ยว แต่เป็นเพราะว่ารอบตัวเขาไม่มีคนประเภทเดียวกัน... ”

ไม่ได้ออกมานาน เสี่ยวอู่จึงดีใจอย่างมาก ร่ายร้องบทกลอนออกมาอย่างน้ำไหลไฟดับ

ผีหลายใจพูดออกมาอย่างเบื่อหน่าย “น่ารำคาญ บอกแล้วว่าไม่ต้องพามันมาด้วย... ”

ผีขี้ขลาดพูดขึ้นว่า “เสี่ยวอู่ติดตามซู่เป่าจนเคยชิน ช่วงนี้ซู่เป่าอยู่แต่ข้างนอกบ้าน จนมันรู้สึกเบื่อหน่ายที่จะต้องอยู่แต่ในบ้านแล้ว”

นกแก้วก็สามารถเป็นโรคซึมเศร้าได้

แต่ผีหลายใจรู้สึกว่า เสี่ยวอู่น่าจะไม่เป็นแน่นอน

มู่กุยฝานกำลังช่วยซู่เป่าผูกเชือกนิรภัยพร้อมกับพูดว่า “ครั้งนี้พวกเรามาถึงที่เขตแดนเชื่อมต่อก็หยุดลง ดูว่าจะสามารถหาดินหยินหยางเจอหรือเปล่า”

ซู่เป่าพยักหน้า และมองดูพ่อที่กำลังผูกเชือกนิรภัยบนตัวเธอ ตรวจสอบไปมาอย่างละเอียด

เธอยื่นแขนออกมา...

ลูบไปมาที่หัวของพ่อ

มู่กุยฝานเงยหน้าขึ้น “อืม？”

ซู่เป่าทำเสียงจุ๊บ หอมไปที่ตรงหน้าผากของเขา “คุณพ่อลำบากแล้ว！”

มู่กุยฝานรู้สึกใจสลายอ่อนนุ่มขึ้นมาทันที

“ไม่ลำบาก” เขาลูบไปมาที่หัวของซู่เป่า

เธอต้องลำบากยิ่งกว่า...

ผีขี้ขลาดพูดขึ้นว่า “ครั้งนี้จะไปที่ยมโลกไหม？”

พวกเขาพึ่งจะลงไปถึง ตูซื่อหวังก็รับรู้แล้ว

ไม่ควรที่จะไปเสี่ยงแบบนี้

ซู่เป่าคิดไปมาก่อนจะพูดว่า “ไปสิ แต่จะต้องหาวิธีที่ไม่ทำให้ตูซื่อหวังรับรู้ได้”

อีกอย่าง...

ผู้ช่วยข้างนอกของเธอยังมีประโยชน์！

ตูซื่อหวังรู้เรื่องที่พวกเขาเข้ามาในยมโลก ก็เพราะว่าเธอคือคนแดนมนุษย์แต่มาที่ยมโลก ทำให้กฎมีการกระเพื่อม

ถ้าสามารถหาช่องโหว่ของกฎ ก็จะสามารถแอบมุดเข้าไปได้ จากนั้นก็ค่อยๆตามหา...

แม้จะต้องเสี่ยง แต่เพื่ออาจารย์แล้ว ยังไงเธอก็ต้องบุกเข้าไป

ผีหลายใจถอนหายใจ “สุดท้ายก็ต้องลงไปอยู่ดี หลอดไฟ...ไม่ใช่ ใต้เท้าจี้เริ่มมืดมัวแล้ว”

เป็นเพราะว่าวิญญาณอ่อนแอเกินไปหรือ？

ดอกชุบวิญญาณยื้อชีวิตไว้ได้แค่อาทิตย์เดียวเท่านั้น เวลาสั้นกว่าที่พวกเขาคาดการณ์เอาไว้

ซู่เป่าถอนหายใจเบาๆและพูดพึมพำว่า “ครั้งนี้ถ้าสามารถขุดดอกชุบวิญญาณกลับมาได้ก็คงดี... ”

ปลูกอยู่ในน้ำเต้าวิญญาณ

เหมือนกับพี่สาวหลายใจที่ปลูกดอกปี้อัน ปลูกไว้เป็นผืน ไม่มีจุดสิ้นสุด จะเอาเท่าไหร่ก็มีเท่านั้น

ผีขี้ขลาดลูบหัวของเธอไปมา “ดี งั้นพวกเราก็หาวิธีไปขุดมาทั้งผืนเลย”

เหยาหลิงเยว่พยักหน้าอย่างจริงจัง “ขุดมา...ทั้งผืน！

มู่กุยฝานพูดขึ้นว่า “ออกเดินทางกันเถอะ”

แต่จะวิ่งไปที่ไหนได้？

ซู่เป่าแค่ยื่นมือออกมา ก็สามารถจับเขากลับมาและกดไว้บนพื้น

ผีทุกตัวต่างพากันจ้องมองเขาอย่างไม่หวังดี ผีขี้ขลาดหักนิ้วมือจนมีเสียงดังกร๊อบแกร๊บ

ผีหลายใจหมุนคอไปมา ท่าทางคล้ายคนกำลังเตรียมตัวที่จะต่อสู้

ผีดวงซวย “เฮ้ยๆๆ！แกวิ่งไปสิ！ดูว่าแกจะวิ่งไปทางไหน！”

ซู่เป่ายิ้มจนตาหยีนั่งมองเขาอยู่ข้างๆ “เฮ้ยๆๆ！แกวิ่งหนีไม่พ้นหรอก！พูดมาซะดีๆ！”

ผีขี้อิจฉา “…”

“สองปีก่อนฉันเคยมาที่นี่... ” ผีขี้อิจฉาพูดออกมาอย่างอึดอัดใจว่า “และวิ่งหนีออกมาจากที่นี่”

ผีร้ายไม่ได้มีแต่ในโลกมนุษย์

ยมโลกมีเยอะกว่านี้อีก

เพียงแต่ว่าถูกขังเอาไว้ ไม่สามารถหนีออกมาได้

ก่อนหน้านี้มีผีร้ายหนีออกมาได้สิบสี่ตัว แต่ก็เป็นเรื่องที่ผ่านมาตั้งนานแล้ว

มู่กุยฝานจับประเด็นสำคัญที่ได้ฟังมา “แกหนีออกมา และไม่ใครจับได้？”

เขาจำสิ่งที่ซู่เป่าน้อยเคยพูดไว้ว่า โลกหยินหยางสองฝั่งต่างก็มีกฎเกณฑ์ ห้ามไม่ให้ผีที่โลกหยินออกมา

ถ้าผีอยากออกมา มีเพียงแต่เวลาที่ประตูผีเปิดออกในวันสารทจีนถึงจะสามารถออกมาได้

ผีขี้อิจฉาสามารถหนีออกมาแต่ไม่ถูกจับและไม่ถูกฆ่าทิ้ง แสดงว่าเขาสามารถหาช่องโหว่ของกฎ และช่องโหว่นี้ก็ยังอยู่ใกล้ๆบริเวณนี้...

ฮึๆ อะไรคือง่วงนอนก็เอาหมอนมาให้？

คือแบบนี้นี่เอง！