ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 790

ผีขี้อิจฉาเห็นว่าคงปิดบังต่อไปไม่ได้แล้วก็เลยยอมพูดไปว่า “ใช่ ฉันไม่โดนจับได้…”

ผีขี้ขลาดรีบถามต่อทันทีว่า “แกออกมาจากที่ไหน?”

ผีขี้อิจฉา “ก็แถวนี้แหละ…”

ซู่เป่าจ้องไปที่ผีขี้อิจฉาแล้วก็หยิกนิ้วเขา “ตอนที่พี่ตายพี่อายุเท่าไหร่กันแน่?”

ผีขี้อิจฉาดูเหมือนผู้ชายวัยกลางคน อายุราวๆ สามสิบถึงสี่สิบปี

แต่ซู่เป่ารู้สึกว่าไม่น่าจะใช่ เธอมองปราดเดียวก็รู้สึกได้ว่าผีตัวนี้ตอนที่เขาตายน่าจะอายุราวๆ หกสิบถึงเจ็ดสิบปีโดยประมาณ

ดูไม่ค่อยเข้ากันเท่าไหร่

ก่อนหน้านี้เธอก็ไม่ได้คิดอะไรมาก หรือว่าผีจะสามารถเปลี่ยนรูปลักษณ์ของตัวเองได้!

แต่จะมีผีตัวไหนที่วันๆ ไม่มีอะไรทำแล้วเอาแต่มาใช้ไอพิฆาตเพื่อ ‘แต่งตัว’ ให้ตัวเองด้วยเหรอ?

ผีขี้ขลาดโกหกไปว่า “ฉันตายตอนอายุสี่สิบ…”

ผีขี้ขลาดขมวดคิ้ว “ไม่น่าใช่!”

พอซู่เป่าพูดปุ๊บ เขาก็เริ่มรู้สึกแล้ว

ผีชุดแต่งงานแดงเอ่ย “ข้าแนะนำให้เจ้าหยุดโกหกเสียที! พญายมอยู่ต่อหน้าเจ้า”

ผีขี้ขลาดยิ้มเยาะ “ถือว่าแกโชคดีที่ท่านพญายมของพวกเรามาพิพากษาด้วยตัวเองเลยนะ”

ผีดื้อรั้นใจร้อน “รีบพูดออกมา! ชักช้าอยู่ได้ ไอ้ขยะ!”

ผีขี้อิจฉามองไปที่มู่กุยฝานด้วยความตื่นตระหนก แล้วก็มองไปที่ซู่เป่า จากนั้นก็มองไปที่เหยาหลิงเยว่

ทันใดนั้นก็มองไปที่ซู่เป่าอย่างแข็งกร้าว

“ไม่ใช่มั้ง…เธอ เธอคือเด็กคนนั้นในเมืองจิงที่เขาว่ากันว่าจับผีเก่งมากหรือที่รู้จักกันในนาม ‘พญายมที่มีชีวิต’ น่ะเหรอ!”

ซู่เป่าพยักหน้า “อื้ม หนูเป็นเด็กในเมืองจิงคนนั้นเองแหละ”

จู่ๆ ผีขี้อิจฉาก็สิ้นหวังและหยุดความคิดที่จะโกหกเล่นลิ้นต่อ

เขาพูดอย่างท้อแท้ว่า “ฉันไม่ได้ตายตอนอายุสี่สิบ…ฉันตายตอนอายุหกสิบเจ็ด”

ไหนๆ ก็ไหนๆ แล้วซู่เป่าเลยนั่งขัดสมาธิที่พื้นแล้วกอดอกถามเขาว่า “ชื่ออะไร คนที่ไหน ทำไมถึงตาย?”

ผีขี้ขลาดทำหน้าร้องไห้และปฏิบัติตามอย่างเชื่อฟัง “ฉันชื่อหลิวเหล่าโถว บ้านอยู่ที่เมือง xxx ตายเพราะไปทำให้ลูกของเพื่อนบ้านตายก็เลยโดนเพื่อนบ้านเอาไม้มาฟาดหัวจนตาย”

แต่เดิมผีขี้อิจฉาอาศัยอยู่ในที่ๆ ค่อนข้างให้ความสำคัญกับเพศชายหรือสังคมชายเป็นใหญ่

ในครอบครัวของเขามีลูกชายและลูกสาวหลายคน แน่นอนว่าลูกสาวเขาก็ออกเรือนไปหลังได้สินสอดก้อนใหญ่แล้ว

ส่วนสินสอดของลูกสาวก็เอาให้ลูกชายเพื่อแต่งเมียเข้าบ้าน แต่ไม่คิดว่าหลังแต่งเข้ามาห้าปีลูกสะใภ้ทั้งสองคนจะให้กำเนิดลูกเป็นหลานสาวห้าคนติดกัน โดยที่ไม่มีหลานชายให้เขาสักคน…

เรื่องที่ไม่สามารถให้กำเนิดหลานชายได้เป็นเหมือนมีดที่ทิ่มแทงอยู่ในใจของผีขี้อิจฉา

ทุกวันที่เขาออกไปทำงานก็เหมือนกับรู้สึกถึงสายตาที่คนอื่นหัวเราะเยาะเขา

ซู่เป่าไม่เข้าใจ “หัวเราะเยาะทำไม?”

ผีขี้อิจฉาตอบ “หัวเราะเยาะที่ฉันไม่มีหลานชาย”

ซู่เป่า “…แล้วยังไงต่อ?”

เขาก็ยื่นเท้าไปเตะนิดหน่อย

พอเด็กตกลงไปในแม่น้ำ เขาก็รีบหันหลังกลับบ้านทันทีแล้วทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

“ต่อมาพอเพื่อนบ้านเห็นว่าเด็กหายตัวไปก็รีบตามหาไปทั่วแล้วก็ไปเจอเด็กจมน้ำตายอยู่ในแม่น้ำ”

“ตอนแรกพวกเขาก็ไม่รู้ว่าฉันเป็นคนทำ คิดแค่ว่าเด็กคงวิ่งเล่นแล้วตกลงไปเอง”

แต่ต่อมาพอตั้งสติได้ก็คิดว่าไม่น่าจะใช่เพราะระยะห่างระหว่างแม่น้ำกับที่บ้านก็ห่างกันค่อนข้างไกล แถมปกติเด็กก็ไม่ได้ชอบวิ่งไปเล่นไปเรื่อย

ทำไมจู่ๆ วันนั้นถึงได้ไปเล่นที่ริมแม่น้ำคนเดียวล่ะ?

เรื่องมันดูทะแม่งๆ เพื่อนบ้านก็เลยไปตรวจสอบ

“ลูกสะใภ้รองของฉันพอคลอดลูกชายให้ไม่ได้ก็โมโห แล้วก็บอกว่าเป็นความผิดของตระกูลหลิว!”

“เธอไม่ถูกชะตากับฉันมาแต่แรกแล้ว ลูกสะใภ้วันๆ เอาแต่ทะเลาะกับสามีและพ่อสามี ในวันนั้นเธอบอกว่าเธอเห็นฉันพาเด็กข้างบ้านออกไปแล้วก็เอาเรื่องนี้ไปฟ้องเพื่อนบ้าน!”

พอเพื่อนบ้านรู้เรื่องนี้ก็เหมือนจะเข้าใจในทันที

ทั้งครอบครัวก็เลยมาทุบตีเขาอย่างบ้าคลั่ง ชายแก่ข้างบ้านยิ่งแล้วใหญ่ถึงกับเอาจอบมาฟันหัวเขาจนตายไปแบบนี้

พอตายไปก็รู้สึกแข็งข้อและรู้สึกว่าไม่ใช่ความผิดของเขา

แต่เป็นความผิดของเพื่อนบ้านที่มีหลานชายก็ควรอยู่เงียบๆ ไม่งั้นเขาก็คงไม่เสียสติแบบนี้

และก็เป็นความผิดของสะใภ้รองที่พอเห็นเขาพาหลานชายของเพื่อนบ้านออกไปก็ควรมาห้ามปรามเขา ถึงจะไม่ห้ามเขาก็ไม่ควรเอาเรื่องไปฟ้อง

เขายึดติดอยู่แบบนี้ ตายซ้ำแล้วซ้ำเล่าจนกลายเป็นผีร้าย พอเพิ่งกลายเป็นผีร้ายก็โดนจับมาที่โลกหลังความตาย และถูกทรมานอยู่ที่นรกสิบแปดชั้นอยู่ปีแล้วปีเล่า…