ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 800

ซืออี้หรันพยักหน้า

ตอนที่มาถึงที่นี่เขาได้จับสัตว์ประหลาดที่บินได้ไปตัวหนึ่ง

สัตว์ประหลาดตัวนั้นไม่ยอมถูกทำให้เชื่อง เขาก็เลยโดนสัตว์ประหลาดตัวนั้นแขวนเขามาตลอดทางจนทนไม่ไหวจริงๆ ถึงได้อาศัยจังหวะที่สัตว์ประหลาดตัวนั้นบินเข้ามาในป่าลึกแล้วกระโดดลงมา

ไม่นึกเลยว่าจะตามซู่เป่าทันพอดี…โชคดีมากๆ

เพราะฉะนั้นเดิมทีบนตัวเขามีบาดแผลอยู่เล็กน้อย และเขาก็ปิดบังมิดชิดไว้ พอตอนนี้ก็รู้สึกว่าแผลพวกนี้มันหายดีแล้ว แปลกมาก

ปฏิกิริยาแรกของซู่เป่าก็คือการถามเขาว่าเขาบาดเจ็บหรือเปล่า? ทำให้ซืออี้หรันรู้สึกอารมณ์ดีขึ้นมาเล็กน้อย

เขาพยักหน้าแล้วเก๊กเท่ไปว่า “ไม่เป็นไร แผลเล็กน้อยเอง”

พอเห็นซู่เป่าห่วงใยเขาก็เลยพูดเสริมไปอีกว่า “แช่ในหนองน้ำไปแปปเดียวก็หายดีเป็นปลิดทิ้งเลย”

ซู่เป่าถึงได้วางใจและจ้องไปที่หนองน้ำด้วยแววตาลุกวาว

“ว้าว ของดีนี่！”

ของดี แน่นอนว่าไม่ควรพลาด！

“ไปกันเถอะ พี่อี้หรัน พวกเราไปแช่น้ำอีกหน่อยกัน！”

พ่อบอกว่ามีโอกาสเอาเปรียบได้ไม่เอาก็เสียดายเปล่าๆ！

ดังนั้นรีบไปใช้ประโยชน์นั้นกันเถอะ！

ซู่เป่าลากซืออี้หรันไปที่หนองน้ำแล้วกระโดดโลดเต้นอย่างมีความสุข！

ซืออี้หรันค่อยๆ เปลี่ยนสีหน้าไป

แต่กลับไม่ได้ปล่อยมือของซู่เป่าและทั้งสองคนก็กระโดดลงไปเสียงดังตู้ม

ซู่เป่าที่เพิ่งจะกระโดดลงมาก็รีบดำน้ำลงไปแล้วอ้าปาก…

“อ้า…อั้กๆๆๆ……”

ซืออี้หรันแตกตื่นนึกว่าซู่เป่าจมน้ำ！

ขณะที่เขากำลังจะดึงเธอไปที่โซนน้ำตื้น

กลับดห็นเธอกำลังร่าเริงมีความสุขเหมือนปลาตัวหนึ่ง แล้วโผล่หัวขึ้นมาจากน้ำอย่างรุนแรงและเอ่ยด้วยความดีใจว่า “ฮุยเลฮุย อร่อยจริงๆ！”

ซืออี้หรัน “…”

เขาถามด้วยความยากลำบากว่า “เธอว่ายน้ำเป็นด้วยเหรอ？”

ซู่เป่าไม่ได้สังเกตเห็นว่ามีอะไรผิดปกติก็เลยตอบไปว่า “เป็นสิ！”

เมื่อก่อนพ่อเคยสอนเธอ แถมโยนเธอลงทะเลสาบเลยด้วยซ้ำไป เธอว่ายเป็นมาตั้งนานแล้ว

ซืออี้หรัน “งั้นเมื่อกี้เธอ？”

เมื่อกี้เขาก็เพิ่งจะลากเธอไปที่ฝั่งอยู่เลย！

ซู่เป่ากระพริบตาแล้วถามแปลกๆ ว่า “เมื่อกี้มันกะทันหันเกินไป หนูก็เลยไม่ทันได้ตั้งตัว”

ทำไมเหรอ？

มีอะไรผิดด้วยเหรอ？

ซุ่เป่าทำหน้างง

ซืออี้หรันหมดคำจะพูด

แบบนี้ก็ได้เหรอ…

ตกหนองน้ำไปแล้วไม่ทันตั้งตัว ทำไมมันถึง…เอิ่ม ดูบ๊องๆ

พอเห็นซู่เป่าและซืออี้หรันก็กระโดดลงหนองน้ำกันหมด พวกบรรดาผีทั้งหลายที่ลังเลอยู่ครู่หนึ่งก็พากันลงน้ำตามไปด้วย

แต่ว่าแช่ไปตั้งครึ่งวัน ทำไมไม่เห็นรู้สึกว่ามันมีประโยชน์ตรงไหนเลยล่ะ?

ผีดวงซวยเอ่ย “ไม่มีประโยชน์อะไรสำหรับพวกเราเลย อย่าบอกนะว่ามีประโยชน์แค่กับคนเท่านั้นน่ะ?”

ผีขี้ขลาดหลับตานั่งอยู่บนก้อนหินพลางแช่น้ำครึ่งตัวแล้วพูดไปด้วยว่า “มีประโยชน์นิดหน่อย แต่ก็ไม่ได้มากนัก เพราะพวกเราไม่มีร่างกาย”

ผีหลายใจหยักหน้าเห็นด้วย “หนองน้ำนี้ดูเหมือนจะทําให้ร่างกายแข็งตัว แล้วสามารถทําให้กล้ามเนื้อแข็งแรงได้ ส่วนบาดแผลตามร่างกายก็สามารถรักษาให้หายได้ แต่ไม่ค่อยมีประโยชน์กับวิญญาณสักเท่าไหร่”

เพราะฉะนั้นซู่เป่ากับซืออี้หรันสามารถแช่นานๆ ได้

ซู่เป่ารู้สึกถึงความแตกต่างจริงๆ

เธอรู้สึกว่าน้ำเย็นๆ ในหนองน้ำมุดเข้าไปที่ผิวหนังของเขา ทั้งๆ ที่มันควรจะหนาวมากๆ แต่ร่างกายกลับไม่รู้สึกถึงความหนาวเย็นเลย

แต่กลับรู้สึกสบายมากๆ！

กรงเล็บสองข้างของเสี่ยวอู่เกาะอยู่บนน้ำ “ว้าว บาร์บี้มีกล้าม！”

บรรดาผีทั้งหลาย “…”

ซืออี้หรันก็ลุกขึ้นมาด้วย หยดน้ำบนตัวของเขาหยดติ๋งๆ ลงบนพื้น

เขาเอ่ย “พวกเราออกไปกันเถอะ。”

เขารู้สึกว่าความแข็งแรงของร่างกายได้รับการเพิ่มขึ้นรวดเร็วมากจนน่ากลัว

ในตอนนี้ถ้าออกไปแล้วเกิดทะเลาะกับซูเหอเหวินขึ้นมา ซูอี้หรันรู้สึกว่าเขาสามารถต่อยหน้าซูเหอเหวินจนหน้าเว้าไปครึ่งหนึ่งได้ด้วยกําปั้นเดียว…

แต่สำหรับเขาแล้วดูเหมือนจะต้องจบลงแค่นี้

หนองน้ำแห่งนี้…เสมือนเป็นภูมิคุ้มกันสำหรับเขา

ทันใดนั้นซืออี้หรันก็เหมือนว่าจะมองเห็นอะไรบางอย่าง ดวงตาของเขาเริ่มแข็งและจ้องไปที่ก้อนหินในส่วนลึกของหนองน้ำ

บนก้อนหินมีตัวหนังสือสลักอยู่…

ซืออี้หรัน “…”

ซู่เป่าก็รู้สึกว่าตัวเองแข็งแกร่งขึ้นเช่นกัน และรู้สึกว่าร่างกายเต็มไปด้วยพลัง จะให้ไปวิ่งไล่ตามรถออฟโรดของพ่อก็ไม่มีปัญหาอะไร

อีกอย่างอาการบาดเจ็บที่เคยได้รับในอดีตก็ไม่มีแม้แต่แผลเป็นหลงเหลืออยู่ด้วยซ้ำ

หนองน้ำเก่งกาจขนาดนี้เลยเหรอ พอจะไปจริงๆ แล้ว…จู่ๆ ซู่เป่าก็รู้สึกเสียดาย

เปลืองจังเลย！

ไม่ได้ๆ อย่างน้อยก็ต้องเก็บน้ำไปสักกะละมังหนึ่งกลับไป

เธอไม่โลภ กะละมังเดียวก็พอแล้ว！

ซู่เป่าเปิดฝาน้ำเต้าวิญญาณออก

จากนั้นก็เริ่มกรอกน้ำลงในน้ำเต้าจิตวิญญาณ

น้ำเต้าวิญญาณ…

ซืออี้หรัน “…？”