ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 799

ซู่เป่าก็งง “เป็นเหมือนหนูเหรอ? แล้วพี่เป็นอะไร…”

สมองของผีขี้ขลาดมีชื่อพญายมทั้งสิบขุมลอยขึ้นมาทันที

เปี้ยนเฉิงหวัง？？

ไท่ซานหวัง？？

หรือว่าเป็นอะไร！

เมื่อก่อนก็ไม่เห็นเคยได้ยินใต้เท้าจี้บอกว่ายังมีพญายมขุมไหนที่ต้องไปฝ่าด่านเคราะห์ที่โลกมนุษย์อีก！

ผีหลายใจรู้สึกว่าในสมองเต็มไปด้วยคำถามก็เลยชี้ไปที่ซู่เป่าแล้วบอกว่า “ซู่เป่าของพวกเราเป็นพญายม แล้วนายล่ะ? เป็นพญายมขุมไหน?”

ซืออี้หรัน “？？？”

ไม่สิ ซู่เป่าเป็นพญายมหรอกเหรอ?

เขาอ้าปากและตอบอย่างนิ่งเงียบว่า “ผมไม่ได้เป็นพญายมอะไรทั้งนั้น…”

พญายมทั้งสิบขุมเขาก็รู้จัก สิ่งต่างๆ ในโลกหลังความตายเขาก็ทำความเข้าใจมาก่อนแล้ว

แต่เขาไม่ได้เป็นพญายมในโลกหลังความตาย

ซืออี้หรันส่ายหัว “ผมไม่มีตำแหน่งอะไร ผมแค่มาหาประสบการณ์”

บรรดาผีทั้งหลายและซู่เป่าจ้องไปที่เขา ส่วนเหยาหลิงเยว่ก็ชี้ไปที่ตัวเองแล้วเอ่ยว่า “นาย？ ผู้สืบทอดจอมขมังเวท？”

ซืออี้หรันส่ายหัว

เขากับเหยาหลิงเยว่ไม่เหมือนกัน

จอมขมังเวทมีผู้สืบทอด แต่ก็ไม่ใช่เขา

เขารู้แค่ว่าตัวเองกำลังตามหาของบางอย่างอยู่ แต่เขาไม่สามารถบอกว่าเป็นของอะไรได้ รู้แค่ว่าต้องแข็งแกร่งขึ้น

ซู่เป่าถึงกับงง คิดยังไงก็ไม่เข้าใจ

ถ้าเกิดท่านอาจารย์อยู่ด้วยก็คงดี

ก็จะสามารถช่วยเช็ครหัสชีวิตและบันทึกเป็นตายของพี่อี้หรันได้

แต่น่าเสียดายที่ตอนนี้ท่านอาจารย์ยังไม่ฟื้น…

พอนึกถึงตรงนี้แล้วซู่เป่าก็รีบเปิดน้ำเต้าวิญญาณมาดู

ต้นไม้ใหญ่ตั้งอยู่กลางน้ำเต้าวิญญาณ มองปราดเดียวก็เห็นว่าครอบครองพื้นที่ศูนย์กลางของน้ำเต้าจิตวิญญาณไปเกือบครึ่งหนึ่ง

แถมอาเจียก็กำลังกดหลอดไฟอยู่บนนั้นอย่างน่าสงสาร

หลอดไฟของท่านอาจารย์ยังสว่างอยู่ สว่างจ้าจนตาแทบจะบอด

“ท่านอาจารย์ยังไม่หายอีกเหรอ…” ซู่เป่าผิดหวังเล็กน้อย

เขาก็นึกว่าครั้งนี้จะได้เห็นหน้าท่านอาจารย์แล้ว！

อาเจียถาม “สามารถเปลี่ยนผีมารับช่วงต่อได้ไหม?”

เธอเป็นถึงพญาผีแต่ต้องมานั่งกดหลอดไฟอยู่บนต้นไม้เนี่ยนะ！

น่าเบื่อสุดๆ！

ตัวอาเจียเองก็เป็นเด็กด้วยก็เลยทนไม่ไหวและรู้สึกเบื่อสุดๆ

ผีหลายใจเอ่ย “งั้นทุกคนมาผลัดกันเถอะ！”

น้าสาวขี้เหร่และกระดิ่งน้อยยังไม่แข็งแรงพอ คงจะกดหลอดไฟวิญญาณไม่ไหว

ซู่เป่าเอ่ย “พวกเราไปตามหาดอกชุบวิญญาณกันเถอะ！”

ผีขี้ขลาดพยักหน้า “อื้ม ไม่ว่ายังไงหาดอกชุบวิญญาณก่อนดีกว่า ของแบบนี้มีประโยชน์มากสําหรับใต้เท้าจี้ฉางและพวกเรา หรือแม้แต่ซู่เป่าก็ตาม”

ระหว่างทางก็สามารถแวะตามหาของที่คล้ายๆ ปราณหยินได้ด้วย

หลังจากบำเพ็ญปราณหยินไประยะเวลาหนึ่ง ตอนนี้พวกเขาก็ได้เลื่อนตำแหน่งเป็นผีขุนศึกแล้ว ปราณหยินก็เลยไม่ค่อยมีประโยชน์สําหรับพวกเขาในตอนนี้แล้ว

ต้องหาสิ่งที่เหนือกว่านั้น

เดิมทีซู่เป่าก็เตรียมจะออกไป แต่กลับพบว่าเสื้อผ้าของตัวเองแห้งอย่างรวดเร็ว

เมื่อกี้ที่เพิ่งตกลงไปในหนองน้ำยังเปียกอยู่เลยนี่！

เธอมองดูด้วยความสงสัย แล้วก็มองไปที่ซืออี้หรัน “พี่อี้หรัน เสื้อผ้าของผีก็ไม่เปียกด้วยเหรอ”

ซืออี้หรันที่กําลังพิจารณาอยู่ว่าจะถามเรื่องพวกนี้กับซู่เป่ายังไงดี

พอได้ยินเธอพูดแบบนี้ก็เลยตอบกลับไปว่า “หืม？”

นักสู้ตัวจิ๋วสองคนรีบหันหลังแล้วจ้องไปที่หนองน้ำ

ซืออี้หรันหรี่ตาเล็กน้อย “หนองน้ำนี้ไม่ธรรมดา”

ซู่เป่ายกกำปั้นขึ้นมา “ใช่ รู้สึกเหมือนกับว่าร่างกายแข็งแกร่งขึ้นเลย！”

ซืออี้หรันเน้นย้ำ “บาดแผลตามร่างกายก็หายดีแล้ว”

ซู่เป่าอึ้งไปครู่หนึ่งแล้วถามว่า “พี่อี้หรัน พี่บาดเจ็บเหรอ?”

บรรดาผีทั้งหลาย…

ก็ไม่จำเป็นต้องเน้นย้ำเป็นพิเศษก็ได้…