ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 813

ซูอีเฉินปิดคอมพิวเตอร์ เข้าห้อง

เห็นเหยาหลิงเยว่ใส่ชุดนอนออกมาพอดี ผมยังเปียกพาดอยู่ตรงไหล่

เขาวางคอมพิวเตอร์ไว้ด้านข้าง หยิบไดร์เป่าผมแล้วพูดขึ้น “มานี่ ผมจะเป่าผมให้”

เหยาหลิงเยว่ดื้อดึง “ฉันเองได้!”

เธอจับกระบอกเป่าลม

ของสิ่งนี้น่าสนุก มันใช้ยากสำหรับเด็ก แต่สำหรับเธอคือกำลังดี

ซูอีเฉินยังอยากจะเป่าให้ แต่เธอกลับคว้าไดร์เป่าผมวิ่งไปแล้ว

ฟู่ ๆ...

เสียงไดร์เป่าผมดังออกมาจากห้องน้ำ

ซูอีเฉินยืนอยู่ปากประตู พิงวงกบประตูมองเธอ

เห็นเหยาหลิงเยว่หยิบไดร์เป่าผมแล้วเป่ากับหน้าตัวเองแรง ๆ

จากนั้นก็เป่ากับผม หมุนตัวด้วยความรวดเร็วราวกับเพลาหมุนของเครื่องซักผ้า

เป่าผมจนยุ่งเหยิงไปหมดเหมือนรังนก รอจนผมแห้งก็ติดกันเป็นกระจุก...

เหยาหลิงเยว่มองซูอีเฉินด้วยทรงผมที่ฟูชี้ทั้งหัว

เธอชอบเป่าผม แต่ไม่ชอบหวีผม

ซูอีเฉินหยิบหวีมาอย่างจนปัญญา ยืนอยู่ข้างหลังเธอแล้วสางผมให้ทีละน้อย

เมื่อก่อนเขาไม่รู้ว่าเหยาหลิงเยว่หวีผมไม่เป็น กระทั่งมีอยู่ครั้งหนึ่ง เขาเห็นเธอถือหวีทำสงครามกับผม

เธอกระชากผมจนหลุดออกมาเป็นกำ ๆ สยองขวัญมาก

ซูอีเฉินเคยหวีผมให้ซู่เป่า ด้วยการชี้แนะเชิงบ่นของนายหญิงซู รู้มานานแล้วว่าผมที่เป็นสังกะตังจะหวีจากข้างบนไม่ได้

แต่ต้องหวีจากปลายผมก่อน สางส่วนปลายแล้วค่อย ๆ เลื่อนขึ้นไปทีละนิด

แบบนี้จะไม่กระชากจนเจ็บ

เหยาหลิงเยว่ยืนนิ่ง ๆ ซูอีเฉินเบามือมาก เธอหลับตาพริ้มอย่างรู้สึกสบาย

สุดท้ายหลับตาไปหลับตามาก็ง่วง ทีละน้อย ๆ แล้วถึงกับ...ยืนหลับไปซะงั้น!

นี่คือสิ่งมหัศจรรย์...

ซูอีเฉินจนใจ วางหวีลงแล้วก็อุ้มเธอเดินไปที่เตียงในห้องนอน

เหยาหลิงเยว่ลืมตาขึ้นมามองเขาแบบงัวเงียทีหนึ่ง พูดเอื่อย ๆ แบบง่วงนอนว่า “ชอบ”

ซูอีเฉิน “หือ?”

เหยาหลิงเยว่เอาหน้าแนบกับแผงอกของเขา “ชอบอุ้ม”

ดังนั้นหลังจากซูอีเฉินวางเธอลงแล้ว เธอก็ยังไม่ยอมปล่อยมือ กอดซูอีเฉินจนผล็อยหลับไปทั้งอย่างนั้น

ถึงจะมีชีวิตอยู่เหมือนกับเขาไม่ได้ ใช้ชีวิตตามปกติด้วยฐานะของคนปกติ

แต่แบบนี้ก็ดี สามารถอยู่ข้างกายเขาได้ก็ดีมากแล้ว

ถ้ามีวันหนึ่งที่เขาอยากมีชีวิตตามปกติ มีผู้หญิงปกติสักคน ผู้หญิงที่ยังมีชีวิตอยู่...

อย่างนั้นเธอก็จะจากไปเงียบ ๆ แต่โดยดี

จะไม่ทำให้เขาลำบากใจเด็ดขาด

เหยาหลิงเยว่กอดซูอีเฉิน มุมปากระบายความพึงพอใจ หลับลึกอยู่ในห้วงของความฝัน

ซูอีเฉินเงียบงันไม่พูด หลุบตามองเธอเงียบ ๆ อยู่นานจึงยกมือ ใช้นิ้วมือและหลังมือลูบแก้มเธอเบา ๆ

“ราตรีสวัสดิ์”

แบบนี้ก็ดีมากแล้ว

ซูอีเฉินชอบการอยู่ด้วยกันอย่างนี้ จิตใจสงบ อย่างไม่รู้สึกตัว เหยาหลิงเยว่กลายเป็นส่วนหนึ่งในครอบครัวของเขาแล้ว

อยู่ด้วยกัน ช่วยเหลือกัน แบบนี้ก็ดีมากแล้ว

-------------------------------------------

เวลานี้มู่กุยฝานยังแช่น้ำอาบอยู่

ซู่เป่าบอกว่าจะให้ของดีกับเขา เขามองเธอโบกมือ แวบเดียวน้ำในอ่างอาบน้ำก็เต็ม เขาตะลึงอยู่ในใจ

พอได้ยินซู่เป่าเล่าเรื่องที่พบเจอในบึงเหมันต์จนหมดเปลือกแล้ว เขาก็รู้ว่าน้ำจากบึงเหมันต์นี้มีจุดที่วิเศษอยู่

แน่นอนว่าจะลงไปแช่ทั้งอย่างนี้ไม่ได้!

...มู่กุยฝานหยิบกระบวยแล้วขอถังน้ำกับป้าอู๋ ตักน้ำแบ่งออกมาหนึ่งถัง

จากนั้นเขาก็กะประมาณ รู้สึกว่าถึงจะตักออกมาหนึ่งถังแล้ว แต่ด้วยร่างกายของตัวเอง ถ้าลงไปแช่ในอ่างอาบน้ำ น้ำในนั้นยังจะเยอะเกินไปอยู่ดี พอเขาลงไปต้องล้นออกมาแน่

ลูกรักเติมน้ำให้เขาเยอะเกินไปแล้ว!

ดังนั้นเขาจึงตักออกมาสองถัง แล้วจึงลงไปแช่

มู่กุยฝานแอบตกใจ คิดไม่ถึงว่าแค่แช่น้ำจากบึงเหมันต์ก็เพิ่มพลังรบได้ขนาดนี้แล้ว!

เขาเข้าถ้ำทันที

หนึ่งเดือนมานี้ เขาเข้าไปได้ลึกหนึ่งร้อยเมตรแล้ว

มู่กุยฝานไม่รู้ว่าข้างในยังมีหนทางอีกยาวไกลแค่ไหน จึงจะทะลุปราการที่คั่นระหว่างโลกมนุษย์กับยมโลก

แต่เวลานี้เขามีใจฮึกเหิมล้นหลาม!

ไม่นานมู่กุยฝานก็มาถึงจุดที่ทำสัญลักษณ์ครั้งสุดท้ายในที่สุด พริบตาเดียวเขารู้สึกถึง ‘พลาสติกถนอมอาหาร’ ที่สกัดเขาไว้

พลาสติกถนอมอาหารยังทำให้รู้สึกเหมือนมีอุปสรรคอันคุ้นเคยเหมือนเดิม สกัดเขา ไม่ให้เขาเข้าไป

แต่เวลานี้มู่กุยฝานกลับมีวิธีอื่น ก่อนหน้านี้เขาฝ่าเข้าไป บุกเข้าไปแบบดื้อ ๆ

เวลานี้เขากลับรู้สึกจุดที่เปราะบางของ ‘พลาสติกถนอมอาหาร’ ชั้นนี้ได้

มู่กุยฝานยกมือ ฉีก ‘พลาสติกถนอมอาหาร’ อย่างง่ายดาย ย่างเท้าเดินเข้าไป

มู่กุยฝานดีใจ ถึงมันจะยากเหมือนเดิม แต่ก็ยังดีกว่าก่อนหน้านี้เยอะ!

เขาฮึดสู้ ฉีก ‘พลาสติกถนอมอาหาร’ ติดต่อกันสิบกว่าชั้น ยิ่งฉีกก็ยิ่งไว ยิ่งฉีกก็ยิ่งเร็ว!

ไม่นานเขารู้สึกว่าสิ่งที่เป็นอุปสรรคต่อร่างกายเบาบางลง ความกดดันหนักหน่วงทั้งตัว ผ่อนคลายในพริบตาเหมือนทะลุอวกาศได้สำเร็จ

แล้วจู่ ๆ ก็มีความเย็นเยือก มืดมน วังเวงและความรู้สึกแปลกประหลาดปะทะเข้ามา

มู่กุยฝานหรี่ตาน้อย ๆ “นี่ก็คือยมโลกเหรอ”

เขาไม่ได้เข้าไปแบบบุ่มบ่าม ใครจะรู้ว่าคนเจ้าเล่ห์ตูซื่อหวังจะโผล่ออกมาหรือไม่

ดังนั้นพอมู่กุยฝานถึงตรงนี้แล้วก็ถอยกลับ

เขาดีใจ คิดไม่ถึงว่าน้ำจากบึงเหมันต์นี้จะทำให้เขาฝ่าทางเข้ายมโลกที่เข้าไม่ได้มาหนึ่งเดือนสำเร็จ!

เที่ยวหน้าเขาลงไปเป็นเพื่อนซู่เป่าได้แล้ว!

ที่แท้การ ‘ฝึกบำเพ็ญ’ ต้องใช้ไอเทมช่วยประมาณหนึ่งถึงจะทำได้...

พอมู่กุยฝานขึ้นมาจากหน้าผาฟ้าก็สางแล้ว เพิ่งจะยืนอยู่ริมผามั่นคงก็มีเสียงติ้ง ๆ ดังขึ้นไม่หยุด

ใต้ผาไม่มีสัญญาณ พอขึ้นมาแล้วถึงมีสัญญาณ ข้อความเด้งขึ้นมาอย่างต่อเนื่อง

ซูอีเฉินโทรศัพท์มาสิบเอ็ดสายไม่ได้รับ!

มู่กุยฝานตกตะลึง ที่บ้านเกิดอะไรขึ้น!