ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 814

มู่กุยฝานอยู่ที่ใต้ผาหนึ่งคืน เนื่องจากเขาฝ่ากฎทั้งคืน เพิ่งถึงยมโลกก็ต้องกลับมาทันที

ดังนั้นเวลาบนโลกมนุษย์เพิ่งผ่านไปหนึ่งคืนเท่านั้น

มู่กุยฝานไม่รู้ว่าคืนนี้เกิดเรื่องอะไร พอเห็นสายที่ไม่ได้รับสิบเอ็ดสายแล้วก็เปิดข้อความดูทันที

ถ้าซูอีเฉินโทรศัพท์หาเขาไม่ติด จะต้องส่งข้อความถึงเขาแน่

เขาเจอข้อความหนึ่งจริง ๆ [พ่อฉันถูกรถชน กลับด่วน]

มู่กุยฝานรีบกลับไปที่รถ ขับรถไปก็โทรหาซูอีเฉินไป

ผ่านไปนานกว่าจะรับสาย มู่กุยฝานถาม “คุณท่านซูเป็นยังไงบ้าง”

ปลายสาย ซูอีเฉินกดระหว่างคิ้วอย่างอ่อนล้า พูดว่า “กู้ชีพทั้งคืน ตอนนี้ยังอยู่ในไอซียู”

มู่กุยฝานพูด “อีกหนึ่งชั่วโมงผมจะถึง”

ซูอีเฉินวางสายโทรศัพท์ เดินไปที่หน้าประตูห้องไอซียู มองซู่เป่าที่ขดตัวนอนอยู่ในอ้อมแขนเหยาหลิงเยว่

นายหญิงซูนั่งอยู่ข้าง ๆ ไม่ได้นอนมาทั้งคืน ใบหน้าซีดเซียว

ถ้าไม่ใช่เพราะเมื่อคืนแช่น้ำจากบึงเหมันต์ ตอนนี้คงทนไม่ไหวแล้ว

“แม่ครับ...” ซูอีเฉินประคองเธอ “เป็นไรไหมครับ”

นายหญิงซูส่ายหน้า

ซูเหอเวิ่นพูดขึ้น “คุณย่า กลับไปนอนเถอะครับ! ร่างกายคุณย่าจะไม่ไหวเอานะ!”

นายหญิงซูยังคงส่ายหน้าเหมือนเดิม

ซูเหอเวิ่นถามอีก “ซู่เป่าบอกแล้วว่าคุณปู่จะไม่เป็นอะไร อย่างนั้นก็ต้องไม่เป็นอะไรแน่”

นายหญิงซูส่ายหน้าตามจิตใต้สำนึก จากนั้นก็พยักหน้าอีก

นั่นสิ ซู่เป่าพูดถูก

แต่เธอยังตำหนิตัวเอง

เธอไม่ควรนึกสนุกให้ตาแก่ไปซื้อแจกัน!

ถูกชนเข้าโรงพยาบาล เลือดออกในสมอง ถึงจะไม่เป็นไร แต่แผลเป็นของจริง เวรกรรมจริง ๆ เลย

“พวกเธอกลับไปเถอะ!” เสียงของนายหญิงซูอ่อนแรงไปหลายส่วน สะบัดมือ “อาเฉิน พาพวกเขากลับไป”

ซูอีเฉินยังไม่ทันพูดก็มีเสียงหนึ่งแผดเสียงดังมา “ห้ามกลับไป! ใครก็อย่าคิดจะกลับ!”

ผู้ชายอายุสามสี่สิบ ใส่เสื้อยืดสีเทาคนหนึ่งลุกขึ้นยืนพรวด ใบหน้าตระหนก “พวกคุณชนพ่อผมจนเป็นอย่างนี้แล้ว ยังคิดจะไปอีกเหรอ!”

ซูเหอเวิ่นลุกขึ้นมาทันที ตะโกนพูด “ลุงดูให้ดีนะ! พวกลุงต่างหากที่ชนปู่ผมจนเป็นแบบนี้ ปู่ผมไม่ได้ขับรถสักหน่อย พวกลุงมาชนเอง!”

สรุปคือจะบอกว่าเป็นความผิดของคุณปู่ให้ได้

ลูกชายของชายชราถลึงตาใส่ซูเหอเวิ่น “เพราะปู่แกนั่นแหละ! ปู่แกไม่ใช่แค่จอดรถข้างทาง แต่ยังเปิดประตูรถอีก!”

“แล้วจู่ ๆ ปู่แกก็เปิดประตู พ่อฉันไม่ทันระวังก็เลยชนเข้าไปแน่! ที่เปิดประตูฆ่าคนแบบนี้เห็นในเน็ตออกจะบ่อยไป!”

ซูเหอเวิ่นอดใจไม่อยู่ กระโดดตบเขาไปฉาดหนึ่ง

“ก็บอกแล้วไง ปู่ผมยังไม่ได้ขึ้นรถเลย เพิ่งจะเปิดประตู! แล้วเขาก็เปิดประตูรถจากข้างนอกด้วย ไม่ได้เปิดประตูจากในรถกะทันหัน นี่ไม่เรียกว่าเปิดประตูฆ่าคนสักหน่อย!”

“แล้วพ่อของลุงก็ชนประตูข้างหลังด้วย มีหลักฐานหมด! ไม่เกี่ยวกับการที่ปู่ผมเปิดประตู!”

อีกฝ่ายแค่นเสียงหัวเราะ “จะประตูข้างหน้าหรือข้างหลังมันสำคัญเหรอ ถึงยังไงก็คือชนประตูนั่นแหละ เป็นเพราะปู่แกเปิดประตูเลยทำให้พ่อฉันตกใจ พวกแกขับรถยนต์ พ่อฉันขี่มอเตอร์ไซค์ รถใหญ่ถูกชนบุ๋มไปนิดเดียว แต่รถมอเตอร์ไซค์พ่อฉันเละเลย! เพราะงั้นมันไม่ใช่ความผิดของพ่อฉันแน่นอน!”

เขาสืบมาแล้ว ถ้ารถยนต์ชนกับรถมอเตอร์ไซค์ ไม่ว่ายังไงก็เป็นความรับผิดชอบของรถยนต์

ต่อให้รถมอเตอร์ไซค์ไม่ระวังชนเข้าไป ก็เป็นความรับผิดชอบของรถยนต์อยู่ดี

พวกเขาต้องจ่ายค่ารักษาพยาบาลของพ่อเขา นอกจากนี้พอพ่อเขาออกจากโรงพยาบาลแล้ว ค่าบำรุงร่างกาย ค่าดูแล ค่าทำขวัญ ค่าเสียเวลางาน...

พวกเขาต้องชดใช้ทั้งหมด!

เขามั่นใจ มันควรเป็นอย่างนี้ ใครใช้ให้พวกเขาขับรถยนต์ล่ะ!