ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 826

ผิงเติ่งหวังกำดอกไม้ในมือไว้แน่น!

สุดท้ายเพิ่งจะมาอยู่ข้างปาก ก็เห็นซู่เป่ามาปรากฏตัวอยู่ตรงหน้าเขาตั้งแต่เมื่อไรไม่รู้

“ฮาย ลุงกำลังกินอะไรน่ะ ขอหนูดูหน่อยสิคะ”

ผิงเติ่งหวังยัดดอกไม้เข้าไปในปากตามสัญชาตญาณ แต่ทว่ามาถึงข้างปากก็แห้วไปซะงั้น

ในมือของซู่เป่าถือดอกชุบวิญญาณไปพลางบ่นพึมพำไป “ยังดีๆ ที่ยังไม่ได้เปื้อนน้ำลาย”

เธอเอากลับมาอย่างยากลำบาก ก็เลยไม่ให้คนอื่นกิน ไม่ให้ก็คือไม่ให้

ผิงเติ่งหวัง “...”

เขาโกรธจนหงายหลัง “เจ้าแกล้งข้าใช่หรือไม่”

ซู่เป่าทำหน้างุนงง “หืม เปล่านะคะ! คุณลุงแกล้งยาก แล้วทำไมต้องแกล้งคุณลุงด้วย”

ผิงเติ่งหวัง “...”

มู่กุยฝานที่ ‘รับชม’ อยู่นอกตำหนักพญายม “...” อะแฮ่ม จะพูดแบบนี้ไม่ได้นะ

ซู่เป่าพูดขึ้นอีกว่า “หนูมาหาลุงเพื่อฝึกปรือฝีมือค่ะ”

ผิงเติ่งหวัง “...￥#@” จะพูดอย่างซื่อสัตย์แบบนี้ไม่ได้นะ!

ซู่เป่ายัดดอกชุบวิญญาณลงไปในน้ำเต้าวิญญาณ จากนั้นก็พุ่งเข้าไปโดยไม่พูดไม่จา

บอกว่าเริ่มก็เริ่มเลย

ไม่มีอุปกรณ์ป้องกันตัวเลยสักนิด

ผิงเติ่งหวังถูกจับขึ้นมาทั้งอย่างนี้ จากนั้นก็ถูกเหวี่ยงไปข้างๆ อย่างแรง!

ปัง!

ผิงเติ่งหวังกระแทกลงบนกำแพงภายในตำหนักพญายม ส่งเสียงปังออกมาเสียงหนึ่ง ได้ยินก็ต้องคิดว่าศีรษะของเขาเป็นเหล็ก

ผิงเติ่งหวังโกรธจนควันออกทวารทั้งเจ็ด “เจ้า! นังเด็กน้อยสมควรตาย เจ้ายั่วโมโหได้สำเร็จ...”

ปัง!!

ซู่เป่ารวดเร็วปานฟ้าแลบ คว้าข้อเท้าของเขาขึ้นมาอีก จากนั่นก็ทุ่มออกไปอย่างแรง!

“พ่อของลุงไม่เคยบอกลุงเหรอคะ ตอนที่ลงมือได้อย่าพูดส่งเดช!”

“โอ๊ะคุณลุงไม่มีพ่อ! ขอโทษนะคะ หนูมีพ่อ!”

มือของซู่เป่าออกแรงเยอะมากๆ ขนาดพูดยังตะเบ็งเสียงเปล่งคำออกมา ข้างหูของผิงเติ่งหวังเสียงดังหึ่งๆ ไม่รู้ว่าเป็นเพราะถูกซ้อมหรือแรงสั่นสะเทือนของคำพูดซู่เป่า

“เจ้า...”

ปัง!

“...”

ซู่เป่าจัดการในรวดเดียว ซ้อมผิงเติ่งหวังไปสามครั้ง

ผิงเติ่งหวังไม่นึกเลยว่าตัวเองจะถูกซู่เป่าที่เขาดูถูกซ้อมไปสามครั้ง เขาโกรธจนใกล้จะระเบิดอยู่แล้ว

เขาตะเกียกตะกายปีนขึ้นมา นัยน์ตาเต็มไปด้วยความชั่วร้าย จ้องซู่เป่าอย่างเหี้ยมโหด

เมื่อครู่เป็นเพราะเขาไม่ทันได้ตั้งตัว

ผิงเติ่งหวังยังจำตอนที่เขาถูกจับเข้ามาได้ สำหรับเขาซู่เป่าเป็นเพียงมดตัวเล็กๆ ตัวหนึ่งเท่านั้น!

เพียงแค่เขาหักนิ้ว ก็บดขยี้เธอให้ตายได้แล้ว!

ผิงเติ่งหวังลุกขึ้นยืน จากนั้นใช้มือเช็ดที่มุมปาก หัวเราะเสียงเย็นพลางพูดขึ้นว่า “เยี่ยมยิ่งนัก เมื่อครู่เป็นเพราะข้ายังไม่ทันได้ตั้งตัว แต่ครั้งนี้เจ้าไม่ได้โชคดีอย่างนั้นแน่!”

ทว่ากลับไม่นึกเลยว่าซู่เป่าจะกวักนิ้วไปทางเขา “ลุงก็เข้ามาสิ!”

เขาถูกซู่เป่าหลอกเข้ามาขัง ตอนนั้นซู่เป่าเพิ่งจะสี่ขวบกว่า ตอนนี้ก็คงไม่เกินห้าขวบ

ระยะเวลาประมาณหนึ่งปี ผิงเติ่งหวังไม่เชื่อว่าเธอจะโตมาถึงขั้นนี้ได้ ขั้นที่ต่อกรกับเขาได้แล้ว!

“เป็นข้าที่ดูถูกเจ้าเกินไป” ผิงเติ่งหวังหรี่ตา จ้องซู่เป่า ครั้งนี้ใช้กำลังยี่สิบส่วน ไม่กล้าประมาทศัตรูอีกแล้ว

ตอนนี้ซู่เป่าเก่งกาจขึ้นแค่ไหนเขาไม่รู้ แต่เขารู้ว่าหนึ่งปีที่ถูกจับเข้ามาขัง เขาไม่เคยได้รับโอกาสในการฟื้นฟูกำลังใดๆ

วิญญาณของเขาลอยและสลายอยู่ตลอด อ่อนแอลงอย่างต่อเนื่อง

แต่ผิงเติ่งหวังเชื่อว่า ต่อให้เขาจะอ่อนแออีกแค่ไหน ซู่เป่าก็ไม่มีทางเป็นคู่ต่อสู้ของเขาได้

ซู่เป่าลูบผมของตัวเอง บีบจุกน้อยๆ ของตัวเอง

ยังดีที่ผมยังเป็นทรงอยู่

“เข้ามาสิคะ คุณลุงเข้ามาสิ!” ซู่เป่าเริ่มท้าอีกครั้ง

เจ้าเด็กน้อยตัวกะเปี๊ยก สีหน้าเต็มไปด้วยความกวน ไม่นานผิงเติ่งหวังเดือดดาลจนขบกราม

“เจ้าจะนึกเสียใจกับสิ่งที่เจ้าทำลงไปทั้งหมดในวันนี้!”

ผิงเติ่งหวังกระโจนขึ้นไปอีกครั้ง ราวกับสายฟ้าสีดำสายหนึ่ง เพียงชั่วพริบตาก็มาถึงตรงหน้าซู่เป่า!

ซู่เป่าจ้องเงาร่างของผิงเติ่งหวังเขม็ง เร็วมาก!

พ่อบอกเอาไว้แล้ว จุดประสงค์ของการฝึกซ้อมในวันนี้คือ สามารถหลบหลีกการโจมตีของผิงเติ่งหวังได้ ถึงจะนับว่าบรรลุเป้าหมาย

แต่เธอยังหลบหลีกการโจมตีนี้ไปไม่ได้ ตอนที่ลอยออกไปกลางอากาศก็อ้วกออกมาเสียงหนึ่ง เธอกระอักเลือดออกมาคำหนึ่ง

เมื่อซู่เป่าพลิกตัวก็ร่วงลงพื้น กัดฟันไม่ส่งเสียงใดๆ

อีกแค่นิดเดียว!