ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 827

ยังดีที่มีพู่กันชี้ชะตาคอยช่วยเธอต้านการโจมตีเสียส่วนใหญ่ ไม่อย่างนั้นละก็ซู่เป่าอาจไม่กล้าท้าทายผิงเติ่งหวังอย่างนี้

มีพู่กันชี้ชะตาคอยปกป้อง เธอจึงจดจ่อกับการโจมตีของผิงเติ่งหวังได้เต็มที่ ดูว่าเขาจะเข้ามายังไง ลงมือแบบไหน

ดีที่การกระอักเลือดครั้งนี้ไม่ได้เสียเปล่า เธอเห็นรูปแบบการออกกระบวนท่าของผิงเติ่งหวังแล้ว!

“เห็นแล้ว!” ซู่เป่าพูดกระซิบ จากนั้นมองไปที่ผิงเติ่งหวังที่กระโจนเข้ามาเป็นครั้งที่สามด้วยความสงสัย

ครั้งนี้ไม่รอให้เขามาถึงตรงหน้า การเคลื่อนไหวของซู่เป่าเร็วกว่าเขา หายวับไปตรงที่เดิม!

ฝ่ามือของผิงเติ่งหวังฟาดอากาศ

ไม่นึกเลยว่านังหนูน้อยตรงหน้าจะหายวับไปในชั่วพริบตา!

เกิดอะไรขึ้น เธอใช้อาวุธวิเศษร้ายกาจอะไร?!

“ฮาย หนูอยู่ข้างหลังลุงนี่ไง!” เสียงของซู่เป่าแว่วมาจากด้านหลัง

ผิงเติ่งหวังหันหน้ากลับไปดังขวับ เห็นเพียงซู่เป่าจ้องมองเขาอยู่เบื้องหลังเขา รอยยิ้มบนใบหน้าฉีกกว้าง เกะกะลูกตาจริงๆ

ในวินาทีที่เขาหันหน้ากลับมา ก็ฟาดฝ่ามือออกไปฟึ่บ

คราวนี้เขาเองก็เห็นชัดแล้ว ซู่เป่าหลบไปข้างๆ ด้วยความรวดเร็วในวินาทีที่เขาฟาดฝ่ามือออกไป

ไม่ได้ใช้อาวุธวิเศษร้ายกาจอะไร แต่เธอหลบหลีกโดยอาศัยความเร็วของตัวเองจริงๆ

เป็นไปไม่ได้!

ผิงเติ่งหวังตกตะลึงเป็นอย่างมาก หากซู่เป่าหลบหลีกโดยอาศัยความเร็วของตัวเอง นั่นก็หมายความว่าพลังที่แท้จริงของเธอถึงระดับที่น่ากลัวมากๆ แล้ว

เรื่องนี้เขาไม่มีทางเชื่อเด็ดขาด!

นัยน์ตาของผิงเติ่งหวังเหี้ยมโหด โจมตีต่อเนื่องอีกหลายฝ่ามือ

เป็นอย่างที่คิด ตอนที่ฝ่ามือแรกมาถึงตรงหน้า ซู่เป่าก็หลบไปแล้ว แต่เธอหลบฝ่ามือที่สองที่สามที่ตามมาติดๆ ไม่ได้

“ฮ่าๆ...ที่แท้ก็เป็นเช่นนี้นี่เอง” ผิงเติ่งหวังแค่นเสียงฮึทีหนึ่ง “ก็นับว่าเจ้าเก่งกาจทีเดียว ไม่นึกว่าจะมองการออกฝ่ามือของข้าได้ทะลุปรุโปร่งเช่นนี้!”

ซู่เป่ากระเด็นออกไปกระแทกกับผนังด้านในตำหนักพญายม

ผนังด้านในตำหนักพญายมยุบลงไป เกิดรอยยุบนิ่มนุ่มรับตัวซู่เป่าที่ลอยอยู่เบาๆ ราวกับสายไหม

ผิงเติ่งหวัง “...”

นี่มันโกงกันชัดๆ...ไม่ยุติธรรมเลย!

ตอนที่เขากระแทกมีเสียงปังดังขึ้นเสียงหนึ่ง กระแทกจนสมองวิ๊ง แต่ซู่เป่ากลับแค่ลอยไปกระแทกเบาๆ

นัยน์ตาของผิงเติ่งหวังเหี้ยมโหด ตอนนี้เขาเห็นความสามารถที่แท้จริงของซู่เป่าอย่างทะลุปรุโปร่งแล้ว เขาเพียงต้องการฆ่าเธอให้ตายเท่านั้น ไม่ต้องพูดถึงว่าตำหนักพญายมจะขังเขาเอาไว้ไม่ได้ กระทั่งตำหนักพญายมนี่ก็ต้องเป็นของเขา!

ไม่พูดไม่ได้ ผิงเติ่งหวังถูกขังเอาไว้หนึ่งปีแล้ว หนึ่งปีที่ไม่มีของ ‘กิน’ ‘หิว’ จนโง่ไปหมดแล้ว

สมองอะไรเอย ไม่ค่อยไบรท์เท่าไรแล้ว...

เขาไม่คิดเลยว่าตอนนี้ตำหนักพญายมอยู่ในมือของซู่เป่า เธอหลบหลีกฝ่ามือแรกของเขาได้ เมื่อยามต้องตกอยู่ในอันตรายทำไมจะหนีออกจากตำหนักพญายมไม่ได้

“มาอีกสิ!” แม้ซู่เป่าจะได้รับบาดเจ็บเล็กน้อย แต่ยิ่งล้มเหลวก็ยิ่งฮึกเหิม

ผิงเติ่งหวังโจมตีออกไปโดยไม่รีรอให้เธอลุกขึ้นมา อันที่จริงพละกำลังของเขาก็ไม่ไหวแล้วเช่นกัน หลับตาฝึกบำเพ็ญมานานขนาดนั้น กว่าจะฟื้นฟูกำลังกลับมาได้เล็กน้อยไม่ง่ายเลย ที่เก็บเอาไว้ในตอนแรกโจมตีออกไปในครั้งเดียว

ทว่าตอนนี้เขากำลังคิดว่า ตัวเองจะฆ่าซู่เป่าได้

ซู่เป่าโยนขวดน้ำแร่ไปข้างๆ !

“บำรุงกำลังเรียบร้อยแล้ว!”

มุมปากของผิงเติ่งหวังกระตุก!

นี่มัน...น้ำในบึงเหมันต์นั่นนี่?! เขาไม่ได้รู้สึกไปเองใช่ไหม!?

ผิงเติ่งหวังลำบากยากเข็ญอยู่ที่นี่มาหนึ่งปี มีความรู้สึกไวต่อทุกสิ่ง เขารับรู้ได้ว่าน้ำที่ซู่เป่าดื่มคือน้ำจากบึงเหมันต์

เง็กเซียนฮ่องเต้ เธอกินดอกชุบวิญญาณ ดื่มน้ำจากบึงเหมันต์ ซ้อมเขาคนที่หิวโซมาหนึ่งปี

ยังเป็นคนอยู่หรือเปล่า!

ซู่เป่าไม่ให้โอกาสเขาได้บ่นความไม่พอใจ ในวินาทีที่ขวดน้ำแร่ตกลงพื้น เงาร่างน้อยๆ ของเธอก็ดิ่งลงมาอย่างแรง พร้อมทั้งชักกระบี่ยาวออกมาเล่มหนึ่งกลางอากาศ จากนั้นก็ฟันลงไปบนศีรษะของผิงเติ่งหวังอย่างแรง!

“ดูกระบี่สิ!” ซู่เป่าตะโกนอย่างเสียงเบาเสียงหนึ่ง กระบี่ฟันลงไปบนศีรษะของผิงเติ่งหวัง

ฉับ

ผิงเติ่งหวังหลบไม่ทัน พละกำลังของเขามีไม่พอแล้ว

เขาจึงถูกกระบี่ฟันขาดออกเป็นสองท่อนไปทื่อๆ สมองแบ่งออกเป็นสองฝั่ง

ไอพิฆาตสลายไปในชั่วพริบตา!

ซู่เป่าดีใจ “โดนจังๆ!”

นัยน์ตาของผิงเติ่งหวังเผยความเหี้ยมโหดออกมา พูดขึ้นพร้อมรอยยิ้มที่เหี้ยมโหด “ตายซะเถอะ!”