ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 836

ซู่เป่าฟังพี่ชายอธิบายแล้วพูดขึ้นว่า “ผีตนนี้น่าจะเป็นผีอาฆาต...แต่ทำไมหัวคนถึงไปปรากฏตัวที่โรงพยาบาลได้ล่ะ”

ในช่วงเวลานี้เธอก็ไปโรงพยาบาลเหมือนกัน ไม่เห็นจะเคยเจอผีหัวคนอยู่ที่นั่นเลย

มู่กุยฝานพูดขึ้นว่า “เป็นคดีตอนเช้า เมื่อคืนบนรถไฟที่กำลังแล่นอยู่ มีคนโยนหัวคนที่อยู่ในถุงพลาสติกลงมา ตอนเช้าเจ้าหน้าที่ลาดตระเวนบนทางรถไฟไปพบเข้า”

“หัวคนนี้น่าจะลอยมากจากทางรางรถไฟ ตอนนี้คดีอยู่ในระหว่างการสืบสวน ยังไม่มีเบาะแส”

คนของทีมสอบสวนกำลังสืบสวนกันอยู่ แต่รถไฟหลายสิบขบวนพัวพันกับหลายหมื่นคน ยากจะตรวจสอบจริงๆ ว่าใครเป็นคนนำศพขึ้นไปบนรถไฟ

ซูเหอเวิ่นสงสัย “ขึ้นรถไฟต้องมีการตรวจเช็กความปลอดภัยไม่ใช่เหรอครับ”

มู่กุยฝานตอบ “ที่แปลกคือตรงนี้แหละ ไม่มีด่านตรวจความปลอดภัยตรวจพบว่ามีคนนำศพขึ้นรถไฟเลยสักที่”

ซูเหอเวิ่นที่คิดอะไรไม่ออก “ที่แท้ก็เป็นผีฝรั่งนี่เอง ยิ่งน่าแปลกเข้าไปใหญ่...คนต่างชาติยิ่งไม่น่ามาตามฉันสิ!”

“สิ่งที่ฉันอยากถามตอนนี้คือ ต้องจับยังไง...”

เขาเคยคิดจะเอากระทะก้นเรียบฟาดไปเลย เคยใช้ตอนอยู่โรงพยาบาลไปแล้ว

ฟาดไปครั้งแรกไม่สลาย ก็เลยฟาดเพิ่มไปอีกหลายครั้ง อย่างมากก็แค่หลับตาแล้วทำเป็นว่าตีลูกแตงโม

แต่ตอนนี้หัวคนนั่นสิงอยู่ในร่างของปิงจือหลี ถ้าจะฟาดกระทะก้นเรียบไปเลย...ฟาดไปดังปังได้ทำปิงจือหลีสมองสะเทือนแน่

ถ้าจะจับด้วยมือเปล่า...เขาก็สัมผัสผีไม่ได้อีก

จะให้ทำพิธีกรรมเขาก็ทำไม่เป็น!

ตอนนี้ซูเหอเวิ่นเข้าใจอย่างถ่องแท้แล้ว ว่าทำไมอาเขยเป็นหัวหน้าอยู่ดีๆ ไม่ชอบ จะเปลี่ยนสายอาชีพมาเป็นนักพรตให้ได้...

ซู่เป่าเข้าใจแล้ว เธอล้วงยันต์ออกมาปึกหนึ่ง

“พี่คะ พรุ่งนี้ถ้าพี่เจอหัวคนนั่นอีก พี่ก็อาศัยจังหวะที่ปิงจือหลีเผลอแปะยันต์ไปบนหัวเธอก็พอแล้วค่ะ! ”

“ถ้าเธอหนี พี่ก็โปรยอันนี้ออกไป”

“ถ้าจู่ๆ เธอเกิดคลั่งขึ้นมา ก็แปะอันนี้”

“ถ้าจู่ๆ เธอขาอ่อนล้มพับไป ก็แปะอันนี้...”

ยันต์กองใหญ่ของซู่เป่า และยังมันสมองอันปราดเปรื่องของเด็กเทพอย่างซูเหอเวิ่น จดจำไว้อย่างขึ้นใจแล้ว

“ถ้ายังไม่ได้ผลก็เผายันต์อันนี้ แล้วยัดเข้าไปในปากของเธอ”

ซูเหอเวิ่น “???” เขาไม่กล้า!

ซู่เป่าล้วงยันต์ออกมาอีกปึกหนึ่ง “นี่เป็นยันต์คุ้มภัย ยันต์ปลอดภัย ยันต์จับผี ยันต์เครื่องราง...”

“พี่เอาลังนี้ไป”

“พี่เหอเหวินเอาไปอีกลัง”

“พี่จื่อซีเอาลังนี้ไป”

“พ่อกับลุงซือกำลังฝึกซ้อมกันอยู่ เอาไปเพิ่มอีกหน่อย!”

ซู่เป่าหิ้วถุงสอบใบใหญ่สองใบออกมาจากน้ำเต้าวิญญาณ

มุมปากของซูอีเฉินกระตุก

มู่กุยฝานมองยันต์สองถุงสอบใหญ่นั่น มีความรู้สึกว่าไม่ใช่ยันต์นี่มันเงินนี่นา!

ไม่สิ ล้ำค่ากว่าเงินเสียอีก!

“ขอบคุณนะซู่เป่า!” ใบหน้าของมู่กุยฝานเต็มไปด้วยสีหน้าว่ารวยแล้ว

ซูอีเฉิน “...”

สุดท้ายซู่เป่าก็ยัดกล่องกล่องหนึ่งเข้าไปในอ้อมอกของเขาเช่นกัน

รู้ว่าน้ำเต้าวิญญาณใส่ของได้ แต่นึกไม่ถึงว่าจะใส่ของได้ขนาดนี้...ยันต์มากมายขนาดนี้ เธอวาดตั้งแต่เมื่อไร วาดยันต์มากมายขนาดนั้นต้องใช้เวลานานแค่ไหน

แม้จะดูถูกที่น้องชายเขาโง่แต่ยังอวดเก่ง แต่ท้ายที่สุดก็ยังช่วยเขาแบกหนังสือเรียน

ซูเหอเวิ่นฮึกเหิม สุดท้ายเพิ่งเข้าโรงเรียนไปก็รู้สึกไม่ชอบมาพากลแล้ว ราวกับมีคนกำลังจ้องเขาอยู่ด้านหลัง

เขารีบหันหน้ากลับไป สุดท้ายเห็นจั๋วเคอยืนอยู่ในมุม ห้อยหัว ตาทั้งสองซึมกะทือยิ่งกว่าที่เห็นเมื่อวาน จ้องเขาตาแข็ง!

ซูเหอเวิ่นกลัวจนขนลุกซู่

ไม่ใช่สิ คนเยอะแยะมากมายขนาดนี้ทำไมถึงเอาแต่จ้องเขาล่ะ!

ซูเหอเวิ่นเดินเข้าไปได้ก็ตบปากเธอทีหนึ่ง

เหล่านักเรียนที่เดินผ่านตกตะลึงไปตามๆ กัน

นี่เกิดอะไรขึ้นเหรอ ทำไมจู่ๆ ถึงตบคนล่ะ

ซูเหอเวิ่นกัดฟันแล้วพูดขึ้นว่า “ฉันทนเธอมานานแล้ว! คอยดูเถอะ! เลิกเรียนตอนเที่ยงเจอกันที่ป่าขนาดเล็กนอกโรงเรียน!”

ถ้าไม่ใช่เพราะลงมือในโรงเรียนได้ยาก

เขาคงแปะยันต์ปราบผีให้เธอทั้งตัวตั้งแต่หัวจรดเท้าไปแล้ว

จะให้แปะตอนนี้เลยก็ได้ แต่ถ้าเล็งแปะไม่ดีผีหัวคนตนนี้จะหนีไปไหม ถ้าหนีไปแล้วจะไปตามหาที่ไหน

เขาไม่ได้เก่งกาจเหมือนน้องสาว

ซูเหอเวิ่นแค่นเสียงฮึทีหนึ่งแล้วเดินจากไป

ซูเหอเหวินหมดคำพูดเป็นอย่างมาก ไม่ต้องมองก็รู้ว่าน้องชายของเขาคิดจะทำอะไร

ที่ไม่ได้แปะยันต์เขาในทันที ดูเผินๆ คือกลัวว่าผีหัวคนจะหนีไปแล้วหาไม่เจอ

อันที่จริงคือกลัวว่าพอผีหัวคนหนีไปแล้ว หลังจากนั้นจู่ๆ ก็จะมาปรากฏตัวขึ้นที่หัวเตียงของเขาตอนดึก...