ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 837

ซูเหอเวิ่นเบือนหน้าได้ก็เดินจากไป แต่ไม่นึกเลยว่าจั๋วเคอจะถูกตีจนมีสติได้สองสามส่วน ทันใดนั้นก็หันหน้ามามอง

ราวกับไม่รู้ว่าทำไมตัวเองถึงมาอยู่ตรงนี้

เธอกลับห้องเรียนไปด้วยความงุนงง

เพื่อนของเธอวิ่งเข้ามา แล้วถามขึ้นอย่างตื่นเต้น

“ปิงจือหลี ซูเหอเวิ่นนัดเธอไปที่ป่าขนาดเล็กน่ะ ว้าวๆๆ! เธอจีบพี่ชายเขาไม่ใช่เหรอ ทำไมเขาถึงนัดเธอล่ะ!”

จั๋วเคอฉงน ป่าขนาดเล็ก?

เมื่อกี้เหมือนว่าซูเหอเวิ่นจะพูดแบบนี้...

ซูเหอเวิ่นแทบจะรอให้เลิกเรียนไม่ไหว!

วันนี้ไม่ต้องไปรับน้องซู่เป่าแล้ว เขาเลยไปที่ป่าขนาดเล็กนอกโรงเรียนเลย

ท้องฟ้ามืดครึ้มอึมครึม เขาจงใจเลือกเวลาเป็นตอนเที่ยง สุดท้ายเมื่อไปถึงป่าขนาดเล็กกลับยิ่งรู้สึกอึมครึมเข้าไปใหญ่

ซูเหอเหวินกอดแขนพิงอยู่บนต้นไม้ข้างๆ มองซูเหอเวิ่นหยิบของพะรุงพะรังกองหนึ่งออกมาด้วยสายตาเย็นชา

ตาข่ายที่ตัวเองทำแขวนอยู่ระหว่างกิ่งไม้สองท่อน

มือขวาถือกระทะก้นเรียบ มือซ้ายถือกระบี่ไม้ท้อ ตรงหน้าอกห้อยเหรียญห้าจักรพรรดิ

โอ๊ะ ตรงหน้ายังวางหล่อแกไว้อีกอันหนึ่งด้วย

กระทั่งพกหมวกตลกมาใบหนึ่ง ในหมวกใส่ยันต์เครื่องรางเอาไว้เต็มใบ ป้องกันไม่ให้หัวคนมองลอดหัวของเขา

ซูเหอเหวินหมดคำพูด “จำเป็นด้วยเหรอ”

ซูเหอเวิ่นพูดขึ้นว่า “ทำไมจะไม่จำเป็น! นี่เป็นการจับผีด้วยตัวเองครั้งแรกของผมเลยนะ!”

เขาจะต้องชนะให้ได้

เขาต้องทำได้!

เขาเป็นพี่ชายของซู่เป่า เขาจะทำให้ซู่เป่าขายขี้หน้าไม่ได้!

ในขณะนี้เอง ก็มีคนคนหนึ่งวิ่งเข้ามา

ซูเหอเวิ่นคิดว่าเป็นจั๋วเคอ เมื่อดูดีๆ ไม่นึกเลยว่าจะเป็นเด็กผู้หญิงที่ไม่รู้จักคนหนึ่ง

เด็กผู้หญิงคนนี้เป็น ‘เพื่อนสนิท’ ของจั๋วเคอ

ที่แท้เมื่อเธอรู้ว่าซูเหอเวิ่นนัดจั๋วเคอมาที่ป่าขนาดเล็ก ก็วิ่งมาอย่างอดรนทนไม่ไหว

เธอเหลียวซ้ายมองขวาอย่างกระอักกระอ่วน สุดท้ายก็เห็นว่าซูเหอเวิ่นไม่ได้อยู่เพียงคนเดียว แต่ซูเหอเหวินก็อยู่ด้วย!

เธอดีอกดีใจขึ้นมาโดยพลัน จากนั้นก็วิ่งเข้าไปพร้อมพูดขึ้นอย่างเคอะเขิน “ซูเหอเหวิน...”

“ซูเหอเหวอน ฉันชอบนาย นายชอบฉันไหม นายเป็นบีเอฟของฉันได้ไหม”

เด็กหญิงตัวน้อยคิดว่านิสัยของตนต้องเป็นที่น่าสนใจมากแน่ๆ เหมือนกับนางเอกที่กล้าหาญในนิยายรักโรแมนติก

ซูเหอเวิ่นฉงนไปครู่หนึ่ง

คำว่าบีเอฟคำนี้เชยมากๆ ในชั่วพริบตาไม่ได้ตอบสนองกลับมาว่าแปลว่าอะไร แต่ต่อมาก็เข้าใจแล้ว อ๋อบอยเฟรนด์ แฟน ก็คือบีเอฟ!

นี่ๆๆๆ นี่มันละครรักโรแมนติกอะไรกัน??

จั๋วเคอไม่มา แต่เพื่อนของเธอมา แถมยังมาสารภาพรักกับพี่ชายของเขาอีก???

ซูเหอเหวินยังคงกอดแขน แล้วถามขึ้นอย่างเย็นชาว่า “ประโยคถัดไปของตาน้ำพุเงียบสงัดเพราะไม่ยอมให้สายน้ำไหลผ่านคืออะไร”

เด็กหญิงอึ้ง

ไหล...อะไรไหล

ซูเหอเหวินพูดขึ้นอย่างเย็นชา “อ่านหนังสือยังไม่เข้าใจเลยด้วยซ้ำ ในสมองของเธอมีแต่อึเหรอ”

เด็กหญิงปิดหน้าร้องไห้พลางวิ่งออกไป “...”

“ฮือๆๆ...”

เสียงร้องไห้แว่วดังออกไปไกลมากๆ

“เชี่ย!”

แม้ซูเหอเวิ่นจะเตรียมใจเอาไว้แล้ว แต่ก็ยังถูกเธอทำให้ตกใจจนกระโดดอยู่ดี

กระบี่ไม้ท้อเล่มนั้นฟันลงบนศีรษะของจั๋วเคอ เสียงฉับดังขึ้นเสียงหนึ่ง จากนั้นกระบี่ก็หล่นลงไปอยู่ข้างเท้าของเธอ ไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลย

ซูเหอเวิ่นด่าชุดใหญ่ “ไอ้ลวงโลก หลอกเอาเงินฉันร้อยหนึ่ง!”

ซูเหอเหวิน “…”

กระบี่ไม้ท้อเล่มนี้เขาซื้อมาจากแผงลอยข้างถนน...

จั๋วเคอเบือนหน้าแล้วหัวเราะฮ่าๆ เสียงหนึ่ง ช่างไม่กลัวผีร้องเรียกแต่กลัวการหัวเราะเยาะจริงๆ รอยยิ้มนี้เห็นแล้วช่างทำให้คนเสียวสันหลังวาบจริงๆ

ซูเหอเวิ่นติดอาวุธครบมือ ทำท่าต่อสู้

“คุณอย่าเข้ามานะ!” เขาเตือน

จั๋วเคอเผยอปาก พูดประโยคที่ต่างจากนิสัยของเธอโดยสิ้นเชิงออกมาประโยคหนึ่ง “นายเป็นคนเรียกให้ฉันมาไม่ใช่เหรอ ฮ่าๆ”

ซูเหอเวิ่นเห็นหัวคน

หัวคนวางอยู่บนศีรษะของจั๋วเคอ

ฉะนั้นสิ่งที่เขาเห็นจึงดูประหลาดกว่าที่ซูเหอเหวินเห็นเยอะ

“คุณจะออกมาเอง หรือจะให้ผมซ้อมคุณออกมา” ซูเหอเวิ่นให้กำลังใจตัวเองอย่างต่อเนื่อง ในที่สุดก็พูดคำที่ดูแข็งแกร่งออกมาประโยคหนึ่ง

หัวคนหัวเราะขึ้นมาเสียงหนึ่ง “นายจะซ้อมจนฉันออกมาเหรอ...จะออกมายังไง ออกมาอะไรกัน”

มันจ้องซูเหอเวิ่น พูดจาดูหยาบคายเล็กน้อย

ซูเหอเวิ่นสูดลมหายใจเข้าลึกๆ เฮือกหนึ่ง รู้เขารู้เรารบร้อยครั้งชนะร้อยครั้ง จะขี้ขลาดไม่ได้ ดูให้ออกว่านี่คือผีอะไร

กระทั่งต้องแยกให้ออกว่าเป็นชายหรือเป็นหญิง

ซูเหอเวิ่นกลืนน้ำลาย พยายามมองประเมินหัวคนด้วยตนเอง...