ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 844

แมวไร้การศึกษา จ้องดูกล่องนมแพะเปล่าขององค์ชายพวกข้า

หัวสมองที่ว่างเปล่าของมัน อยากจะรู้เหลือเกินว่านมแพะมีรสชาติเป็นยังไง

คิดไม่ถึงว่าองค์ชายแมวดำของพวกเขาจะพูดออกมาอย่างเย็นชาว่า “เจ้ากำลังหัวเราะเยาะข้าหรือ”

แมวไร้การศึกษาขนลุกซู่ ยืนตัวตรงขึ้นมาทันที และพูดว่า “องค์ชาย ข้าไม่มีเจตนาเช่นนี้พ่ะย่ะค่ะ!”

แมวดำมองดูเงาของซู่เป่าที่เดินจากไป ผ่านไปสักระยะ ก็คาบกล่องนมแพะเปล่าๆสะบัดไปมา กล่องเปล่านั้นก็หายวับไปทันที

ผ่านไปชั่วครู่ มันก็หายตัวไปด้วยเช่นกัน

แมวไร้การศึกษาเบะปาก และพูดพึมพำว่า “องค์ชายช่างขี้เหนียวจริงๆ!”

แม้แต่กล่องนมแพะเปล่าก็ยังไม่ยอมทิ้ง ยังเอาใส่เข้าไปในแหวนเก็บสิ่งของ

แมวสีขาวที่อยู่ข้างๆมองดูมันอย่างตาขวางและพูดขึ้นว่า “เป็นอะไร แกอยากจะเลียกล่องนมเปล่าเหรอ!”

ช่างไม่เอาไหนเลยจริงๆ!

แมวตัวนี้พูดจบก็เลียมุมปากตัวเอง และวิ่งตามองค์ชายของพวกเขา ว่องไวอย่างกับโบยบิน

**

ซู่เป่าถือภาพแผนที่เอาไว้ และได้เรียกเหล่าผีผีออกมาทันที

รอบนี้ป้าสะใภ้ใหญ่ไม่ได้มาด้วย ตอนแรกซู่เป่าคิดว่าจะให้ป้าสะใภ้ใหญ่อยู่ที่โลกมนุษย์ ช่วยพี่ชายจับผีหัวคนตัวนั้น

เธอไม่รู้ว่าป้าสะใภ้ใหญ่ถูกลุงใหญ่เรียกไปแล้ว ลุงใหญ่ตั้งใจให้พี่ชายทั้งสองจับผีด้วยตัวเอง

เพราะยังไงบนตัวพวกเขาก็ยังมียันต์คุ้มภัยและสร้อยข้อมือป้องกันภัย ซูอีเฉินคิดว่าไม่มีอันตรายอะไร จึงให้พวกเขาฝึกฝนตัวเอง

ฉะนั้นครั้งนี้จึงมีแค่ซู่เป่าคนเดียว แน่นอนว่า เสี่ยวอู่ก็นับว่าเป็นอีกตัวหนึ่ง ส่วนพวกผีผีในน้ำเต้าวิญญาณก็ค่อยว่ากันทีหลัง…

ริมบึงเหมันต์

ซู่เป่าและพวกผีผีนั่งยองๆเป็นวงกลม ตรงกลางมีแผนที่หนังแกะวางไว้

ผีขี้ขลาดมองดูแผนที่ และพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำแฝงด้วยความสงสัย “หุบเหวผีร้อง…”

แผนที่นี้ใหญ่เกินไป คล้ายกับเป็นแผนที่ของโลกทั้งใบนี้ มีสถานที่มากมายแตกต่างกันไป เมืองผีเฟิงตูและเมืองใต้พิภพมีสัญลักษณ์เล็กๆกำกับอยู่ในนั้นด้วย

อยู่ติดกันอย่างหนาแน่นถี่ยิบ แค่มองก็รู้สึกกลัว ถ้าเมื่อกี้ไม่มีแมวดำชี้จุดหุบเหวผีร้องให้ซู่เป่าว่าอยู่ตรงไหน พวกเขาคงจะต้องมองหาอยู่อย่างนี้อีกครึ่งค่อนวัน

“เอ๊ะ แผนที่ภาพนี้ต้องเอามาขยายดู” ผีหลายใจก้มดูใกล้ๆและพูดขึ้นอย่างตกใจว่า “วิเศษจริง มองผิวเผินแผนที่นี้ก็ไม่มีอะไรพิเศษ แต่พวกแกลองก้มดูใกล้ๆสิ…”

ซู่เป่าจึงรีบก้มดูจนหน้าแทบจะติดกับแผนที่อยู่แล้ว

ใช้สายตาจ้องดูอย่างละเอียด ทันใดนั้นก็สังเกตเห็นว่าแผนที่รูปนี้วาดได้ประณีตมาก ตัวอักษรที่เล็กที่สุดยังเล็กกว่าขนหน้าแข้งของมดอีก

มองเห็นไม่ค่อยชัดเจน แต่ว่ายังสามารถเห็นจุดสังเกตรอบๆหุบเหวผีร้องได้อย่างเลือนราง

ซู่เป่าขยับไปมา มองหาจุดสัญลักษณ์ของโลกใต้พิภพ

【โลกใต้พิภพ】ตัวหนังสือเป็นแบบตัวโบราณ มองไกลๆจะเห็นเป็นตัวหนังสือ แต่เมื่อดูใกล้ๆตัวหนังสือนั้นก็ได้ปกคลุมสถานที่โลกใต้พิภพทั้งสิบสามแห่ง——

หมายความว่า ตัวหนังสือพวกนี้เกิดจากสถานที่สิบสามแห่งรวมกัน ‘เขียน’ ขึ้นมา ช่างน่าอัศจรรย์เหลือเกิน

ทางน้ำพุเหลือง แท่นวั่งเซียง เทือกเขาจอทมิฬ เทือกเขาระกาทอง…เมืองเฟิงตู…ป้อมปราการโลกผี…

พูดจบมันก็ยื่นขาออกมาข้างหนึ่งอย่างไม่พอใจ เหยียบอยู่บนตัวหนังสือสี่พยางค์นี้ตำแหน่งหุบเขาผีร้อง

ผีหลายใจ “…”

เสี่ยวอู่เงยหน้าขึ้นอย่างภูมิใจและพูดว่า “ตอนที่ฉันฝึกอ่านหนังสือ แกยังเล่นขี้โคลนอยู่ในน้ำเต้าวิญญาณอยู่เลย?!”

ผีหลายใจรู้สึกโมโหขึ้นมา ยิ้มอย่างเยือกเย็นพร้อมกับยกมือขึ้นทำท่าจะจับมัน “เสี่ยวอู่ อย่าอวดดีนะ ไม่กลัวว่าฉันจะถอนขนแกออกแล้วเอาไปย่างเหรอ!”

เสี่ยวอู่ขนลุกซู่ หันหัวไปหาซู่เป่าและพูดฟ้องว่า “เป่า! เธอข่มขู่ฉัน!”

ซู่เป่าใช้นิ้วมือลูบไปมาที่หัวของมัน “พี่ผีหลายใจแค่ล้อแกเล่นเท่านั้น ใครให้แกพูดอวดเก่งล่ะ”

เสี่ยวอู่รู้สึกน้อยใจ “มองเห็นได้จริงๆ เห็นจริงๆนะ”

เล็บขาที่แหลมของมันชี้ไปที่ตัวอักษรหุบเหวผีร้อง “ห่างออกไปสิบลี้จากหุบเหวผีร้องมีภูเขาลูกหนึ่งที่สูงมาก”

ซู่เป่าก้มดูใกล้ๆ เธอมองไม่เห็นภูเขาสูง เห็นแต่จุดๆ

กรงเล็บแหลมของเสี่ยวอู่ขยับไปอีกเรื่อยๆ “ที่นี่มีทะเลสาบหนึ่งแห่ง เป็นทะเลสาบที่ลึกมากๆ”

ซู่เป่ามองดูอีกที ก็ยังมองไม่เห็นทะเลสาบเลย เห็นแต่จุดลูกน้ำสีดำเล็กๆ

“จริงเหรอ?” เธอมองเสี่ยวอู่อย่างประหลาดใจ

ดวงตาของเสี่ยวอู่ ยังดีกว่าแว่นขยายอีกหรือ?

ผีขี้ขลาดคิดอะไรได้ขึ้นมา จึงพูดขึ้นอย่างฉับพลันว่า “น่าจะเป็นเรื่องจริง”