ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 845

ผีขี้ขลาดพูดขึ้นว่า

“โดยปกติแล้ว สายตาของนกเฉียบแหลมกว่ามนุษย์สองถึงสามเท่า และถ้าหากเป็นตาของเหยี่ยวหรือนกชนิดที่มีสายตาดีมากๆ การมองเห็นก็จะดีกว่ามนุษย์หลายสิบเท่าเลย”

“นกแก้วมีดวงตาที่เป็นเอกลักษณ์ ไม่เพียงแต่เล็กเหมือนถั่วเขียวเท่านั้น…แต่มันยังมีการมองเห็นที่ดีมาก สามารถแยกแยะประเภทสี รูปร่างและรังสีอัลตราไวโอเลต…แน่นอนว่า สิ่งนี้มีความเกี่ยวข้องกับสมอง”

เพียงแค่จุดนี้ ก็ยอดเยี่ยมกว่านกธรรมดาแล้ว

นกแก้วธรรมดาที่ผ่านการฝึกฝนจนสามารถสื่อสารได้ และสามารถปั่นจักรยานที่ประดิษฐ์ขึ้นมาเองเป็นพิเศษ ชู้ตบาสเก็ตบอล ลอดห่วง…

ฉะนั้นเสี่ยวอู่สามารถมองเห็นสัญลักษณ์บนแผนที่ที่มีขนาดเล็กเท่าขนหน้าแข้งมด ก็เป็นเรื่องที่เป็นไปได้ ยิ่งกว่านั้นมันไม่ใช่นกแก้วธรรมดา

เสี่ยวอู่รู้สึกได้ใจ “ใช่แล้ว ฉันยอดเยี่ยมอย่างมาก”

กรงเล็บของมันขีดเป็นเส้นตรงจากบึงเหมันต์ที่ผาสะบั้นวิญญาณจนมาสิ้นสุดที่หุบเหวผีร้อง

“ตรงนี้ มีโครงกระดูกจำนวนมาก!”

ผีขี้ขลาดมองดูอย่างละเอียด และเห็นอักษรสามตัวอย่างเลือนรางคือโถกระดูก

เขาใช้พู่กันขีดขีดเขียนเขียน และพูดขึ้นว่า “หลังจากนั้นล่ะ?”

เสี่ยวอู่และผีขี้ขลาด อีกฝ่ายหนึ่งพูดอีกฝ่ายหนึ่งจดบันทึก ไม่นานก็ได้เส้นทางที่มั่นใจ

ที่นี่ไม่มีตำแหน่งจีพีเอส

จึงทำได้เพียงการสังเกตสัญลักษณ์ของรูปแบบพื้นที่ต่างๆ มาวิเคราะห์ว่าตัวเองเดินทางได้ถูกต้องหรือไม่

ซู่เป่านั่งอยู่ข้างๆ สองมือกอดหัวเข่าเอาไว้ ฟังพี่พันนั่งวิเคราะห์เส้นทางอย่างตั้งใจ

เมื่อรอให้เขาวาดเสร็จ ซู่เป่ารู้สึกว่าตัวเองได้เรียนรู้สิ่งใหม่ๆอีกแล้ว เป็นความรู้ที่เกิดจากการลงมือปฏิบัติ!

“ไปกันเถอะ!” ผีหลายใจพูดขึ้นมา “ออกเดินทางตอนนี้เลย!”

เสี่ยวอู่ตะโกนร้องเจี้ยวเจี้ยว “นักบินเสี่ยวอู่ยินดีให้บริการ! ขอให้ท่านนั่งให้เรียบร้อย รัดเข็มขัดนิรภัยให้แน่น!”

ผีขี้ขลาดชี้ไปที่ทิศทางหนึ่ง “ไปทางนี้ ระยะทางประมาณหนึ่งถึงสองพันกิโลเมตร…”

เขาคำนวณดูแล้ว ระยะทางเทียบเท่าจากเมืองจิงถึงมณฑลเสฉวน

มีผีแบกเอาไว้วิ่งไปตามแรงลม ในคืนเดียวก็เดินทางผ่านไปแล้วหนึ่งแสนแปดพันลี้

ผีขี้ขลาดสงสัยว่าซืออี้หรันทำไมถึงวิ่งคนเดียวได้ไกลขนาดนี้!

ตลอดเส้นทางมีลมพัดไม่หยุด พร้อมกับเสียงเสี่ยวอู่ที่ร้องอย่างน่ารำคาญ

“ข้างหน้าอีกหนึ่งกิโลเมตรมีเครื่องมือตรวจจับการฝ่าไฟแดง คุณช่วยลดความเร็วลงหน่อย!”

ผีขี้ขลาด “…”

แค่ชั่วครู่ ก็บินผ่านสุสานกระดูก กระดูกแท่งหนึ่งถูกลมพัดจนลอยขึ้นมา และได้กลิ้งตามมาเสียงดังโครมครามอยู่ครึ่งลี้

เสี่ยวอู่พูดขึ้นมาอย่างกังวลว่า “ บนถนนทุกเส้นทาง ความปลอดภัยเป็นที่หนึ่ง ขับรถไม่ประมาท ครอบครัวมีความสุข ”

ผี้ขี้ขลาด ฟึ่บ——

ส่วนเป็นใครกันแน่ที่ลงไป และด้านล่างมีอะไร ก็ไม่มีใครรู้ดีไปกว่าผี

พวกเขาแค่รู้ว่าระยะก่อนหน้านี้ ใต้หุบเหวมักจะมีเสียงคำรามดังขึ้นมาบ่อยๆ คล้ายกับถูกฉีกเนื้อตัวเป็นๆร้องโหยหวนด้วยความทรมาน

“พวกผีขุนศึกน่าจะไปออกสำรวจตามคำบัญชา…ได้ยินว่าพญายมทั้งสิบขุมก็ไปสำรวจดูเหมือนกัน”

การวิจารย์ของพวกผียมโลก ซู่เป่าและพวกเขาต่างไม่มีใครได้ยิน

ผีขี้ขลาดวิ่งเร็วเกินไปแล้ว จนขนนกของเสี่ยวอู่ตั้งขึ้นมาและเปลือกตาก็ลืมไม่ขึ้น

มันหลับตาและอ้าปากกว้าง “เดินทางราบรื่น สู่โลกทั้งใบ! ท่องเที่ยวยมโลก ขาดคุณคงไม่ได้!”

ผีขี้ขลาดแบกซู่เป่าไว้ วิ่งไปอย่างไม่หยุดพักมาประมาณสองชั่วโมงแล้ว จนมาถึงบริเวณใกล้เคียงหุบเหวผีร้อง

เสี่ยวอู่ขนยุ่งไปทั้งตัว ผมเผ้ากระเซอะกระเซิง

“หนึ่งพันเก้าร้อยกิโลเมตร แค่สองชั่วโมงก็มาถึง เธอจะบินแข่งกับเครื่องบินบนท้องฟ้าหรือไง!”

ซู่เป่าจับมันมาไว้ที่หลังมือตัวเอง ใช้มือสางขนนกที่ยุ่งเหยิงให้เรียบร้อย

พร้อมกับถามขึ้นว่า “พี่พัน พวกเรามาถึงแล้วเหรอ?”

ผีขี้ขลาดมองดูแผนที่ที่ตัวเองวาดขึ้นมาและพูดว่า “น่าจะเป็นทิศทางนี้แหละ…”

ซู่เป่าชี้ไปที่ไกลๆและพูดขึ้นว่า “เสี่ยวอู่บอกว่ามีภูเขาที่สูงมาก คือตรงนั้นใช่ไหม?”

เมื่อทอดสายตามองออกไป เห็นเพียงแค่เงารางๆที่ไม่ชัดเจน