ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 846

ผีหลายใจทำเสียงสงสัย “มีภูเขาสูงอยู่จริงด้วย!”

ภูเขานี้สูงอย่างมาก ถึงจะไม่เคยพบเห็นมาก่อน แต่ได้มองแค่แวบเดียวก็พอจะเดาออก นี่คงจะเป็นภูเขาที่เสี่ยวอู่พูดถึง

“ตั้งตรงสูงตระหง่านเทียมเมฆ…ไม่น่าล่ะในแผนที่จึงมีแค่จุดดำเล็กๆเท่านั้น”

พวกผีพากันเดินมุ่งไปข้างหน้า ไม่นานก็เจอทะเลสาบที่ลึกและใหญ่มากตามที่เสี่ยวอู่ได้พูดเอาไว้

มองไปปราดเดียว รอบๆทะเลสาบเป็นสีน้ำเงินเข้ม ตรงกลางกลับเป็นสีดำ ความรู้สึกแรกที่เห็นคือมันดูลึกอย่างมาก

“ก็คือตรงนี้แหละ เสี่ยวอู่พูดได้ถูกต้องแล้ว” ผีหลายใจพูดชมขึ้นมาว่า “สุดยอดสุดยอด ดวงตาของนกแก้วไม่ธรรมดาเลยจริงๆ!”

เสี่ยวอู่สะบัดหางอย่างได้ใจ เชิดหน้ายืดอก “นักบินเสี่ยวอู่ ยินดีให้บริการ!”

ซู่เป่าหัวเราะออกมาอย่างกลั้นไม่อยู่ และพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงกังวลทันทีว่า “ไม่รู้ว่าพี่อี้หรันเป็นยังไงบ้าง”

ผีขี้ขลาดพูดขึ้นว่า “ไม่ว่าจะเป็นยังไง…เด็กน้อย จำคำพูดของพ่อเธอเอาไว้ ทำให้ดีที่สุดแต่อย่าฝืนทำในสิ่งที่เกินกำลังของตัวเอง”

ซู่เป่าพยักหน้า “หนูเข้าใจแล้วค่ะ”

เมื่อเดินจากขอบเชิงเขาข้ามผ่านทะเลสาบ ก็มีหลุมลึกขนาดใหญ่ปรากฎอยู่ตรงหน้า

หลุมลึกนี้อยู่อีกด้านหนึ่งของภูเขา คล้ายกับมีคนผ่าให้ภูเขาลูกนี้กลายเป็นสองข้าง กำแพงโขดหินสูงชันที่ตรงกลางเหวลึกนั้นมีอุณหภูมิเย็นเฉียบ เหมือนมีไอเย็นจัดระเหยออกมาสู่ด้านบนอย่างต่อเนื่อง

เหวลึกนี้ใหญ่มาก จนไม่สามารถมองเห็นก้นบึ้ง

ยืนอยู่ข้างหลุมลึก มีเสียงหนึ่งดังลั่นขึ้นมาจากใต้เหว คล้ายกับเป็นเสียงลมพัดผ่านโขดหิน และยังคล้ายกับเสียงผีนับไม่ถ้วนกำลังร้องไห้อยู่

ซู่เป่ามาที่ยมโลกสองครั้งแล้ว ทั้งสองครั้งก็ไปหาป่าต้นหวย นกเก้าเศียร ดอกชุบวิญญาณ…

เคยเห็นสิ่งที่ยอดเยี่ยมที่สุด นอกจากตูซื่อหวังก็มีหุบเขาลึกลับ

แต่ตอนนี้ที่ด้านหน้าเหว ถ้าซู่เป่าเข้าไปที่หุบเขาลึกลับก็จะเหมือนโดนลมซัดจนเนื้อหนังฉีกขาด เปรียบเสมือนลูกอ๊อดที่ไม่มีทางจะสู้ใครได้!

“แล้วจะช่วยยังไง…” ผีดวงซวยพูดอย่างหมดหนทาง “ หลุมลึกอันใหญ่นี้ แม้แต่อาเจียก็ไม่กล้าลงไป!”

อาเจียที่ยืนอยู่ข้างๆพูดขึ้นว่า “ฉันไม่กล้าจริงๆ!”

ผีขี้ขลาดเห็นเหวนี้แล้วก็รู้สึกปวดหัวขึ้นมา “จิ่งจั้นบอกว่าซืออี้หรันตกลงไปในเหวแล้ว เหวใหญ่ขนาดนี้ พวกเราก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเขาตกลงไปที่ตำแหน่งไหน”

“อีกอย่าง ถึงแม้จะรู้ว่าเขาตกลงไปที่ตำแหน่งไหน…พวกเราก็ไม่มีทางลงไปได้”

เหวลึกนี้ ลงไปก็เท่ากับตาย

ไม่ต้องไปให้ถึงครึ่งหนึ่งของเหวลึก ตอนนี้แค่ชะเง้อมองแวบเดียวก็รู้สึกเหมือนตัวเองถูกฉีกออกเป็นชิ้นๆ

ระหว่างทางมีผีล่องลอยไปมา แต่เมื่อมาถึงที่นี่กลับไม่เห็นเงาผีแม้แต่ตัวเดียว เห็นได้ว่าผียมโลกต่างก็หวาดกลัวเหวลึกนี้เป็นอย่างมาก!

ผีหลายใจขมวดคิ้ว “ซืออี้หรันลงไปได้อย่างไร?”

ไม่ต้องไปแล้ว จิ่งจั้นเล่าว่าพวกเขาสองคนปีนขึ้นมาจากเหวลึก มีโอกาสรอดแค่คนเดียวเท่านั้น จิ่งจั้นจึงเตะซืออี้หรันตกลงไป

จากจุดนี้ก็เห็นได้ว่า พวกเขาได้ลงไปแล้วจริงๆ และจิ่งจั้นยังขึ้นมาได้แล้ว

“ก่อนที่พวกเรายังไม่มาที่นี่ เรื่องนี้ฟังดูแล้วก็เหมือนจะเป็นเรื่องปกติ แต่เวลานี้เมื่อพวกเราได้มาเห็นเหวลึกนี้กับตา คำพูดของจิ่งจั้นฟังแล้วไม่ปกติเลยสักประโยค”

ผีขี้ขลาดกับผีหลายใจวิเคราะห์อย่างเสียงต่ำ

ซู่เป่าเงยหน้าขึ้นและมองไปสุดลูกหูลูกตา สังเกตดูหลุมยักษ์ในเหวลึกนี้อย่างละเอียด

หลุมยักษ์นี้มองไม่เห็นอะไรเลย มีไอหยินอันมืดมนปิดบังไว้

เสี่ยวอู่มองดูหลุมและพูดอย่างตื่นเต้นว่า “ เฮ้ย เจ้าเหวลึก แกช่างกว้างใหญ่จริงๆ!!”

ซู่เป่าจ้องดูและชี้ไปที่ไกล “ไม่มีกระเช้าลอยฟ้า…แต่มีกระดูกหนึ่งชิ้น…”

ในหุบเขาที่เย็นเยือกและมืดสลัว มีกระดูกสีขาวที่เย็นเฉียบค่อยๆลอยขึ้นมา

คล้ายชิ้นส่วนกระดูกเชิงกราน ยังมีคราบเลือดเป็นเส้นๆติดอยู่ บรรยากาศพื้นหลังที่ดูเยือกเย็นและมีแสงแห่งความเย็นส่องผ่าน คล้ายกับว่าเพิ่งจะเลาะออกมาใหม่…

ในเวลานั้น ซู่เป่าก็เข้าใจคำพูดของจิ่งจั้นขึ้นมาได้ทันที

โอกาสหนีรอดมีแค่คนเดียว…

“กระดูกเชิงกรานนี้ยืนได้แค่คนเดียวเท่านั้น มิน่าล่ะจิ่งจั้นถึงพูดออกมาเช่นนั้น” ผีขี้ขลาดจ้องดูกระดูกชิ้นนั้น เหมือนกำลังจ้องดูหน้าของศัตรู

หลุมยักษ์ในเหวลึก แต่กลับมีกระดูกมนุษย์ลอยอยู่แบบนี้

มันสามารถต้านทานฤทธิ์การทำลายของไอหยินได้อย่างไร?

ถ้าหากว่าต้องยืนบนกระดูกเชิงกรานนี้ถึงจะลงไปที่เหวลึกได้…

ซู่เป่าจะลงไป หรือว่าไม่ลง?

……