ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 853

จี้ฉางกอดซู่เป่าไว้และตกลงไปอย่างรวดเร็ว

ซู่เป่ารู้สึกถึงเสียงลมในหู แต่พออยู่ในอ้อมแขนของท่านอาจารย์แล้วกลับรู้สึกสงบเป็นพิเศษ

“มีท่านอาจารย์นี่ดีจังเลย” ซู่เป่ากอดท่านอาจารย์ไว้อย่างพึงพอใจและเอาหน้าเล็กๆ ของเธอแนบในอ้อมอกของเขา

จี้ฉางกอดซู่เป่าไว้แน่น และรู้สึกถึงสมองน้อยๆ ที่อยู่ในอ้อมแขนของเขาก็ถอนหายใจด้วยความจนใจ

เธอกลับไม่มีความรู้สึกกลัวแล้ว เพราะสามารถพึ่งพาเขาได้อย่างเต็มที่

แต่เขาจำเป็นต้องปกป้องเธออย่างรอบคอบ

หุบเหวผีร้อง ถ้าไม่ใช่ระดับจักรพรรดิก็ไม่สามารถขึ้นมาได้

ขึ้นไปไม่ได้งั้นก็ไปข้างล่าง！

พอผ่านหมอกลึกลับในหุบเหวและเลี่ยงสิ่งประหลาดในหุบเหวได้

พยายามอย่างเต็มที่เพื่อหาทางรอด

จี้ฉางไม่เพียงแต่ถูกลมพายุกระหน่ำกระชากอย่างบ้าคลั่งแล้ว แต่ลมพายุกระหน่ำยังมีหมอกลึกลับที่มุ่งจะมาห่อหุ้มเขาและซู่เป่าเป็นชั้นๆ

ตอนกำลังตกลงมารู้สึกว่าตัวเองติดกับสิ่งต่างๆ เป็นชั้นๆ พวกมันพยายามที่จะดูดพลังหยินบนตัวเขาและซู่เป่าให้หมด

สีหน้าจี้ฉางเย็นชาและทำท่าทางแล้วเอ่ยเบาๆ ว่า “ทะลุไป！”

มีแสงสว่างระเบิดออกมา ทำให้หมอกลึกลับที่ห่อหุ้มร่างกายของจี้ฉางและซู่เป่าหายวับไปกับตา

แต่ยิ่งลงไปข้างล่างหมอกก็ยิ่งหนาขึ้นเรื่อยๆ ทะลุผ่านไปชั้นหนึ่งอย่างรวดเร็วแต่ก็ยังมีอีกชั้นหนึ่งปกคลุมอยู่

“ทะลุไป！”

“ทะลุไป！”

…

หมอกลึกลับพวกนี้สำหรับจี้ฉางแล้วไม่ถือว่าเป็นภัยคุกคามอะไรมากนัก เขาสามารถทะลุผ่านไปได้อย่างง่ายดาย

แต่มันก็ยังมีมาอีกเรื่อยๆ ไม่มีที่สิ้นสุด

ตลอดทางที่ลงไป จี้ฉางทะลุฝ่าฟันหมอกลึกลับนี้อย่างต่อเนื่อง จนเขาจะหมดแรงอยู่แล้วก็ยังไม่ถึงข้างล่างสุดเสียที

จี้ฉางหายใจเข้าและรู้สึกว่าเจ้าตัวเล็กในอ้อมแขนไม่ขยับแล้วก็เลยกังวลขึ้นมา

เขาเอ่ยเบาๆ “ซู่เป่า？”

ซู่เป่าอื้ม และลืมตาไม่ขึ้น

“ไม่ต้องนอนแล้วซู่เป่า” จี้ฉางเร่ง “รีบลืมตาขึ้นมา”

“หุบเหวผีร้องเป็นหนึ่งในสถานที่ที่ลึกที่สุดในโลกหลังความตาย ที่นี่มีแต่ผีที่ไม่ได้เกิดเป็นหมื่นเป็นพันปีและสูญเสียความตระหนักรู้ไป”

“หมอกพวกนี้เกิดจากผีในยมโลก และสามารถกัดกร่อนจิตสํานึกของมนุษย์และดูดวิญญาณมนุษย์ได้ ถ้ามาถึงที่นี่ก็ต้องมีสติและต่อสู้กับพวกมัน…”

ซู่เป่าส่งเสียงอื้ม…

ท่านอาจารย์บอกให้ลืมตา ท่านอาจารย์บอกให้ต่อสู้…

ข้าจะต่อสู้！

ซู่เป่าพยายามคงสติตัวเองไว้และนึกถึงทุกสิ่งที่เพิ่งเกิดขึ้น

ทุกคนยังอยู่ดีไหม？

ตอนที่เธอตกลงมาเห็นพวกพี่พันตกลงไปข้างล่างไม่หวนกลับแล้ว…

จี้ฉางกอดซู่เป่าไว้แน่นและหมุนตัวหลบอย่างรวดเร็ว

เขาจ้องไปที่ฟันของสิ่งประหลาดนั้นแล้วกระโดดขึ้นไปเหยียบบนฟันนั้น！

ไม่รู้ว่ามีสิ่งประหลาดอะไรเกิดขึ้น หลังมันปรากฏตัวออกมา บรรยากาศรอบๆ ก็เย็นลงทันที

ซู่เป่าที่เดิมที่ก็รู้สึกชาอยู่แล้ว ก็ยิ่งเฉื่อยชาเข้าไปอีก

หนาวจัง…

จี้ฉางร้อนใจ ตอนนี้ซู่เป่าก็ยังไม่สามารถบำเพ็ญพลันหยินได้เลย

ช่วงนี้เธอได้บำเพ็ญอยู่บ้างแบบสุ่มสี่สุ่มห้า และเมื่อกี้ก็เพิ่งจะดื่มน้ำแร่จิตวิญญาณไปเยอะมาก ก็เลยแข็งแกร่งขึ้นกว่าเดิมเล็กน้อย

แต่เมื่ออยู่ต่อหน้าหุบเหวนั้นมันก็ยังไม่เพียงพอ！

“ทนไว้ ซู่เป่า” จี้ฉางเคลื่อนไหวเร็วขึ้นกว่าเดิมเล็กน้อย

เขาเร็วปานสายฟ้าเพื่อหลบสิ่งประหลาดที่ตามกัดอย่างต่อเนื่อง และชุดผาวที่พลิ้วไหว เหมือนกำลังเต้นรำอยู่ในปากของสิ่งประหลาดอย่างนั้นแหละ

จี้ฉางกระโดดข้ามหน้าผาอย่างรวดเร็วด้วยความช่วยเหลือของปากและฟันของสิ่งประหลาด

“ใกล้จะถึงข้างล่างสุดแล้ว” จี้ฉางมองมาที่ซู่เป่าท่ามกลางความโกลาหล “อดทนไว้”

หุบเหวใหญ่ขนาดนี้ต้องหาทางหนีสิ่งประหลาดได้แน่นอน

ขนตาของซู่เป่ามีน้ำแข็งเกาะอยู่ “ท่านอาจารย์ หนาวจัง！”

จี้ฉางกอดเธอไว้แน่นกว่าเดิมแล้วเอ่ย “ทำใจให้เย็นลง ตั้งสติ และจินตนาการว่าในร่างกายตัวเองมีไฟสุมอยู่”

เขาเห็นซู่เป่าที่กำลังเริ่มเฉื่อยชาและไม่มีการตอบกลับ