ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 856

เสี่ยวอู่มองไปที่ด้านบนปากเหวที่มืดครึ้ม

แล้วก็มองลองไปในหุบเหวลึกที่มองไม่เห็นก้นเหวด้วยซ้ำ

จะขึ้นไปก็ไม่ได้ จะลงไปก็ไม่ได้

ทำยังไงดี？

ก็เลยได้แต่ร้องเพลงน้ำตาของกรงขังอยู่ตรงนี้ แล้วพอกระหายน้ำก็เข้าไปดื่มน้ำแร่จิตวิญญาณหน่อยเพื่อประทังชีวิตไปวันๆ อยู่แบบนี้

เสี่ยวอู่ก็ร้องวนอยู่แบบนี้ซ้ำไปซ้ำมา จนสามารถดูดซับพลังหยินไปและเปลี่ยนเป็นพลังหยินในร่างกายเองโดยไม่รู้ตัว…

เพลงน้ำตาของกรงขังยิ่งร้องก็ยิ่งดังขึ้นเรื่อยๆ แถมยิ่งร้องก็ยิ่งหลงไหล…

ตรงขอบปากเหวด้านบน

ตูซื่อหวังที่กำลังยืนอยู่ที่ของเหวได้ยินเสียงร้องเพลงมาจากด้านล่างอย่างคลุมเครือว่ากรงเอ้ยกรงเหล็กขังตัวเราอยู่อย่างงี้…

เขาจําได้ว่าซู่เป่ามีนกแก้วอยู่ตัวหนึ่ง และก็เป็นหนึ่งในทูตคุมวิญญาณของเหยียนหลัวหวังอีกด้วย ทำหน้าที่คุมวิญญาณนกเก้าเศียร

ดูเหมือนจะเป็นนกตัวนี้ที่กำลังร้องเพลงอยู่แน่ๆ

แต่ว่าเขาคงไม่ลงไปเพียงเพราะนกตัวเดียวโดยเฉพาะหรอก

หุบเหวผีร้องนั้นไม่ง่ายเลย ถึงแม้ว่าตอนนี้เขาจะเป็นหนึ่งในพญายมก็ตาม แต่เขาก็ไม่กล้าผลีผลามลงไปง่ายๆ หรอก

แม้จะอยู่ข้างล่างแล้วไม่ตาย แต่ก็ไม่สามารถขึ้นมาได้ ใครจะยอมโดนขังอยู่ข้างล่างไปตลอดเล่า？

โดนขังทีเป็นหลายร้อยหลายพันปี แถมยังโดนถูกสิ่งประหลาดไล่ล่าอีกด้วย จนกระทั่งกลายเป็นส่วนหนึ่งของสิ่งประหลาด

ตูซื่อหวังแสยะยิ้มอย่างโหดร้าย

เพราะฉะนั้น เจ้าซู่เป่าอะไรนั่นรวมถึงจี้ฉางที่สมควรตายคราวนี้ก็อย่าหวังจะกลับมาได้อีกเลย

“ลงไปด้วยความสามารถแบบนี้…เท่ากับรนหาที่ตาย”

**

จี้ฉางอุ้มซู่เป่าไว้แล้วบินว่อนทั่วหุบเหวเพื่อหาที่หลบชั่วคราว

แต่กลับพบว่าที่ก้นเหวแห่งนี้ใหญ่จนน่ากลัว ราวกับไม่มีที่สิ้นสุดเลย

ใต้เท้าที่เหยียบอยู่ก็ไม่ได้ยินเสียงดังกร๊อบแล้ว จี้ฉางขมวดคิ้วและหยุดไปครู่หนึ่ง

ตรงนี้ไม่มีกระดูกขาวเหรอ? ไม่น่าเป็นไปได้…

หุบเหวผีร้องมีกระดูกขาวจมอยู่นับล้านปี กองสะสมอยู่ทั่วหุบเหว เดินไปที่ไหนก็น่าจะมีกระดูกขาวสิถึงจะถูก

จี้ฉางตั้งสติและมองผ่านไปยังหมอกที่ปกคลุมอย่างหนาแน่นอย่างเงียบๆ แล้วเห็นว่าบนพื้นมีผงเถ้ากระดูกอยู่

ปรากฏว่าไม่ใช่ว่าไม่มีกระดูกขาวกองอยู่ แต่ถูกเหยียบจนแตกสลายไปหมดแล้ว

มีรอยเท้าอยู่บนเถ้ากระดูกขาวไปมาหลายรอบ…ไม่ใช่ของใครที่ไหนหรอก แต่เป็นรอยเท้าของเขาเอง

จี้ฉางยกมุมปาก

คาดไม่ถึงเลยว่าผีตัวใหญ่แบบเขาจะมีวันที่โดนผีอำด้วย！

“อย่าประมาทกับหุบเหวผีร้องจริงๆ ด้วย…” จี้ฉางพูดกับตัวเองแล้วก็มองไปยังซู่เป่าที่อยู่ในอ้อมแขน

เธอยังคาหลับตาและกำลังจมปลักอยู่ในสถานการณ์บางอย่างอยู่จนลืมท่านอาจารย์ไปเสียแล้ว

จี้ฉางมองดู นี่มันท่าทางของการตรัสรู้ไม่ใช่หรือ？

เขาถูกเล่นงานเข้าเสียแล้ว คนบางคนใช้เวลาทั้งชีวิตจนหัวหงอกไปหมดก็ยังไม่ถึงขั้นตรัสรู้

แต่เธอเพิ่งจะห้าขวบเองก็ตรัสรู้แล้วเหรอ？

อะไรที่ทำให้เธอตรัสรู้？

เมื่อก่อนไม่มีพลังสามารถวิ่งได้ร้อยกิโลเมตร

แต่พอตอนนี้มีพลังแล้วก็อาจจะสามารถวิ่งได้หลายร้อยกิโลเมตรเลยล่ะ เมื่อชาร์จพลังเต็มแล้วคงไม่มีใครสามารถรู้เลยเธอจะวิ่งได้กี่ร้อยกิโลเมตรกันแน่

ซู่เป่าก็ไม่รู้ว่าตันเถียนมีความหมายเหมือนกับ ‘แบตเตอรี่’ อย่างไรก็ตามกินไปก่อนเถอะ

ซู่เป่าจมปลักอยู่กับการตรัสรู้ภายใต้สถานการณ์ที่ประหลาดและพยายามชาร์จพลังสุดฤทธิ์

พอจี้ฉางเห็นเถ้ากระดูกที่อยู่เต็มพื้น

ตอนที่เขาบำเพ็ญนั้นเขาเคยชินกับการนั่งขัดสมาธิอยู่กับพื้น แต่พอตอนนี้มองไปรอบๆ แล้วกลับไม่เห็นหินสักก้อนเลย แถมบนพื้นก็เต็มไปด้วยเถ้ากระดูกที่ปกคลุมอยู่ที่พื้นอย่างหนาแน่น

เขาก็เลยยืนอุ้มซู่เป่าโง่ๆ อยู่อย่างนั้น ดูซื่อบื้อจริงๆ…

พอโดนผีอำแล้ว เขารู้ว่าคงเดินออกไปไหนไม่ได้อยู่ช่วงเวลาหนึ่งก็เลยเงยหน้ามองขึ้นไปรอบๆ

ข้างใต้หุบเหวเงียบสงบกว่าข้างบนหุบเหวอย่างเห็นได้ชัด

ไม่มีเสียงผีกรีดร้องและร้องไห้ครวญครางแล้ว แต่กลับได้ยินเสียงพึมพำที่ได้ยินไม่ชัดเจนเหมือนมีคนกำลังกระซิบกันอยู่

จี้ฉางรู้สึกเพียงแค่ว่าโดยรอบเหมือนมีดวงตานับไม่ถ้วยจ้องมาที่เขากับซู่เป่า พลางมองพวกเขาไปด้วยและกระซิบกระซาบไปด้วย

แต่รอบตัวกลับไม่มีอะไรเลย มีแต่ไอหยินที่ตลบอบอวลเข้ามา…

จี้ฉางหลับตาลง นอกจากจะกอดและปกป้องซู่เป่าเอาไว้แน่นๆ แล้ว จิตใจที่เหลือก็ไปจดจ่ออยู่กับการหาทางหลุดจากผีอำอย่างระมัดระวัง

พอ ‘มอง’ ไปก็เห็นอย่างชัดเจนในทันทีว่ากำลังโดนล้อมรอบไปด้วยผีอยู่！

นี่มันไม่ใช่ผีอำแล้ว แต่โดนผีล้อมต่างหาก！

ล้อมกันอย่างหนาแน่นจนแทบจะไม่มีลมพัดมาได้ ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมเขาถึงไม่รู้สึกถึงลมพายุกระหน่ำเหมือนตอนอยู่ที่ก้นเหวแล้ว

พอได้เห็นชัดเจนแบบนี้แล้ว จี้ฉางก็ถึงกับเหงื่อตกเลยทีเดียว