ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 866

ที่อยู่ข้างใต้หุบเหวลึกแห่งนี้ มีวิญญาณอาฆาตและความยึดมั่นมากมายคณานับ

ความยึดมั่นเหล่านี้มีทั้งความเคียดแค้น อคติ และสิ่งที่ดำมืดที่สุดในโลกนี้

ดังนั้นชั่วขณะนี้ ซู่เป่ามองหุบเหวลึกที่อยู่ตรงหน้าแบบเหม่อลอยเล็กน้อย

มีแต่หุบเหวลึกและจิตใจคนที่ไม่อาจมองตรง...หุบเหวลึกแห่งนี้ใช่หุบเหวลึกจริงเหรอ แน่ใจว่าไม่ใช่หัวใจที่สกปรกโสมม ชั่วร้ายและน่ากลัวทั้งหมดบนโลกนี้เหรอ

ซู่เป่ามองหัวคนที่ท่านอาจารย์เหยียบอยู่ใต้ฝ่าเท้า

แค่ขโมยกินตีนไก่ที่มีเนื้อติดอยู่ไม่มากชิ้นเดียวก็ถูกแม่แท้ ๆ ใช้เข็มกับด้ายเย็บปาก

แค่หิวจัด แอบกินกากหมูชิ้นเดียวก็ถูกแม่แท้ ๆ กรอกน้ำมันร้อนลงคอ...

นี่เป็นแค่การรายงานของข่าว แล้วที่ไม่ได้เปิดเผยล่ะ

อย่างเช่นทำไมตาของเธอถึงเป็นอย่างนี้ไปได้ รอยเขียวช้ำบนใบหน้าเกิดขึ้นได้ยังไง ทำไมหูถึงแหว่ง...

นั่นคือแม่บังเกิดเกล้านะ ไม่ใช่ศัตรูที่มีความแค้นใหญ่หลวง!

ทำไมถึงทำเรื่องโหดร้าย ชวนให้คนขนลุกอย่างนี้ออกมาได้

สำหรับลี่ลี่มาที่นี่หลังจากเสียชีวิต ที่เธอเกลียดมากที่สุดก็คือแม่ของตัวเอง หนำซ้ำยังใช้ชื่อนี้ชื่อของแม่ตัวเองเป็นชื่อของตัวเองในปัจจุบัน...

“หุบเหวลึก...จิตใจคน...”

หุบเหวลึกเป็นอะไรกันแน่นะ แล้วจิตใจคนเป็นยังไงกันแน่ เวลานี้ทั้งสองสิ่งคล้ายคลึงกันมาก ลุ่มลึกไม่เห็นก้น ไม่อาจจับต้อง ส่วนที่ลึกที่สุดจะดำมืดขนาดไหนไม่อาจจินตนาการได้เหมือนกัน

“ที่แท้นี่ก็คือหุบเหวลึก...”

จู่ ๆ ซู่เป่าก็เริ่มเข้าใจขึ้นมาแล้ว

เธอแหงนหน้ามองด้านบนสุดของหุบเหวลึก มันทับกันเป็นชั้น ๆ ซับซ้อน คลุมเครือ

แล้วพอมองก้นหุบเหวลึกอีกที ผสมปนเปแยกไม่ออก มืดมิด

นี่ก็เหมือนกับจิตใจคนไม่ใช่เหรอ

จุดโฟกัสดวงตาซู่เป่าเริ่มกระจัดกระจายเล็กน้อย จ้องมองข้างหน้าอย่างเหม่อลอย

ซืออี้หรันหันมา หือ? นี่เธอ...เป็นอะไรไปน่ะ

จี้ฉางรู้สึกถึงความผิดปกติ มองไปทางซู่เป่าเหมือนกัน ไม่เห็นยังดี แต่พอเห็นแล้วเขาก็ตาโตอ้าปากค้าง

ซู่เป่าเข้าสู่ภาวะตระหนักรู้อีกแล้ว!

นี่ ๆ ๆ...นี่จะได้ยังไง!

เข้าสู่ภาวะตระหนักรู้ทั้งที่ยืนอยู่!

แล้วยังถึงกับบอกว่ายืนก็ไม่ได้ ผนังของหุบเหวลึกนี้ชันดิ่ง เธอยืนตัวเอียงอยู่

ถ้าเป็นคนอื่น แค่ยืนให้ดีไม่ตกลงไปก็ต้องใช้สมาธิมากแล้ว แต่เธอกลับยังตระหนักรู้ได้!

จริงสิ ยังลืมตาอยู่ด้วย...นี่จะเกินไปแล้ว

จี้ฉางยืนอยู่ที่เดิม รู้สึกเพียงลมพัดจนตัวเย็นยะเยือก กว่าเขาจะตระหนักรู้อยู่บนต้นไม้ศักดิ์สิทธิ์ด้วยความลำบากสำเร็จ สุดท้ายกลับเทียบกับซู่เป่าไม่ได้เลย

นี่ยังมีเหตุผลอีกหรือ

ซืออี้หรันหลุบตา มองซู่เป่าเงียบ ๆ

เธอเก่งจริง ๆ...

ต้องเรียนรู้จากเธอให้มากจึงจะดี

ซืออี้หรันทิ้งมือลง ปลายนิ้วสัมผัสกับสิ่งที่นูนขึ้นมาจากกระเป๋ากางเกง

นี่คือ...!

กฎแห่งวิถีหรือ!

สวรรค์มีกฎวิถีสวรรค์ พิภพมีกฎวิถีของพิภพ โลกมนุษย์ โลกใต้พิภพ ยมโลก หรือกระทั่งในยมโลกก็มีกฎเหมือนกัน...ต่างมีกฎของตัวเอง

ก็เหมือนกับรถที่สัญจรบนท้องถนน ต้องเคารพกฎจราจร มนุษย์อยู่ในสังคมก็ต้องเคารพกฎหมาย

สิ่งเหล่านี้คือกฎที่เขียนออกมาเป็นข้อ นอกจากนี้ยังมีกฎที่จารีต...ตัวอย่างเช่นบรรทัดฐานทางศีลธรรมของมนุษย์ ระเบียบการประชุมของหมู่บ้านปิดบางแห่ง...

กล่าวได้ว่าเพียงอยู่ในสวรรค์พิภพก็ต้องเคารพกฎระเบียบ มิเช่นนั้นจะถูกย้อนตีกลับ ถูกลงโทษหรืออย่างอื่น

ก็เพราะกฎสำคัญอย่างนี้นี่แหละ ดังนั้นหากตระหนักรู้กฎจึงจะเก่งกาจ!

ตอนนี้ซู่เป่าตระหนักรู้กฎของหุบเหวลึก...

ตอนที่อยู่ในก้นหุบเหวลึก ร่างกายของเธอแข็งแกร่งขึ้น เวลานี้กลับเป็นจิตวิญญาณที่แข็งแกร่งขึ้น!

ตระหนักรู้สองครั้ง ลอกคราบสองครั้ง...

ซู่เป่า...เขาจะตามไม่ทันไปทุกทีแล้วนะ

แพขนตาซู่เป่าสั่นระริก นัยน์ตาสวยที่ไม่มีจุดโฟกัสในทีแรกกะพริบเล็กน้อย รวมจุดโฟกัสแล้ว

“ท่านอาจารย์ ปล่อยเขาเถอะค่ะ” ซู่เป่าพูด ยกมือขึ้นเบา ๆ

จี้ฉางขยับเท้าออกอย่างไม่รู้ตัว หัวคนลอยขึ้นมา

ซู่เป่าพูด “เป็นอิสระแล้วนะ ฉันจะให้โอกาสเธอเลือกหนึ่งครั้ง”

“ไปเกิดใหม่ หรือสูญสลาย หรือจะอยู่ในหุบเหวลึกแห่งนี้ต่อ” เสียงของซู่เป่าแผ่วเบามาก ราวกับจับต้องไม่ได้ในหุบเหวลึก “แต่ถ้าคราวหน้ามายังเป็นอย่างนี้อยู่ จะไม่มีโอกาสแล้วนะ”

สามารถเลือกที่จะเป็นตัวเองได้ หรือเลือกที่จะเป็นคนอย่างแม่ได้ แต่ถ้าเป็นอย่างหลัง นั่นจะไม่มีโอกาสถูกปล่อยไปซ้ำสองแล้ว